Στα γρήγορα: Δέκατος τέταρτος σόλο δίσκος για τον Βρετανό μουσικό που ηχογραφήθηκε σε μόλις τρεις εβδομάδες, στην Parlophone.
Την ακούσαμε: Από τους Jam στους Style Council κι από εκεί στη σόλο καριέρα του, ο Weller έχει αποδείξει ότι δεν του αρέσει να κάθεται ήσυχος κι αυτή τη φορά περπατάει σε ακουστικά μονοπάτια, όμορφα και στυλιζαρισμένα αλλά ανεπιτήδευτα. Η πένα μοιάζει περιττό αξεσουάρ για την κιθάρα, τα βιολιά αναλαμβάνουν τον guest ρόλο-σήμα κατατεθέν, κι ο Weller μας δείχνει τι έμαθε από τον Nick Drake, τον Neil Young (“Wishing Well”) ενώ αποτίει τον φόρο τιμής του στον Bowie που σε αφήνει λίγο άβολα μουδιασμένο με τα “a-ooh” του. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αν δεν γνώριζες δεν θα μπορούσες να ορίσεις χρονικά την συγκεκριμένη κυκλοφορία και το λιγότερο ενδιαφέρον είναι ότι σε σημεία γίνεται γλυκερό.
Τρέξε μακριά: Αυτό εδώ τι είναι;
Τ’ είπες τώρα; «Συλλογίζεται πάνω στην αγάπη, την απώλεια και την ελπίδα ενώ μπαίνει στα εξήντα του.» –All Music
Να τ’ αφήσω; 81/100 –Metacritic