Η Ρούλα και η Ρένη κάνουν θέατρο. Μαζί. Επιτέλους.

Δεν θα το πίστευα ότι δεν έχετε ξανασυνεργαστεί. Πώς είναι η αίσθηση; ΡΕΝΗ ΠΙΤΤΑΚΗ: Η αίσθηση είναι για τον κόσμο. Περιμένω να νιώσω τι συμβαίνει όταν αρχίσει να κυλάει το πράγμα. 

ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ:Εγώ αισθάνομαι πολύ ωραία. Καλά αισθανόμαστε.

Είναι απίστευτο ωστόσο ότι ποτέ δεν την είχατε ούτε καν σκηνοθετήσει τη Ρένη! ΡΕΝΗ: Της ξέφυγα!

ΡΟΥΛΑ: Εγώ τη θεωρώ εξαιρετική ηθοποιό και ήθελα πάντα να τη σκηνοθετήσω. Αλλά πρέπει να υπάρχει ένας σπουδαίος μονόλογος, ένα έργο δυο ηρώων, το πολύ τριών. Τώρα να μπει η Ρένη σε ένα σύνολο πολλών ατόμων και να χτυπιέται πάνω κάτω; Και τώρα ο Απόλλων Παπαθεοχάρης σκηνοθετεί. Όχι εγώ. Νόμιζες ότι εγώ σκηνοθετώ;

Οχι, αλλά σκέφτηκα ότι θα τον βοηθάτε στη σκηνοθεσία, με τόση εμπειρία. ΡΟΥΛΑ: Όχι. Ο Απόλλων έχει την έμπνευση , τη σκέψη του.

Τον εμπιστεύεστε; ΡΟΥΛΑ:Ναι, γιατί έχω ξαναδουλέψει με τον Απόλλωνα. ‘Εχω κάνει τον Ευρυσθέα μαζί του και είναι ο καλύτερός μου ρόλος τα τελευταία χρόνια. Κάθε Κυριακή που τον παίζω περνάω ωραία.

Ο ρόλος στο «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέην» δεν λέτε ότι είναι απ’τους καλύτερούς σας; ΡΟΥΛΑ: ‘Οχι, δεν το λέω, αν και μ’αρέσει. Και της Ρένης είναι ωραίος ρόλος. 

ΡΕΝΗ: Εγώ καθόμουνα ήσυχη στον καναπέ μου σπίτι μου και με ξεσηκώσανε. Ήρθε η Πατεράκη και με ξεσήκωσε.

Πώς αποφασίστηκε ποια θα κάνει ποια ηρωίδα; ΡΕΝΗ: Ήταν έτοιμο το καστ. Θα μπορούσε να γίνει και αντίστροφα. Θα με ενδιέφερε πολύ. Αλλά νομίζω αυτή τη στιγμή έτσι είναι πιο σωστό. Μπορεί του χρόνου να το κάνουμε ανάποδα!

ΡΟΥΛΑ: Αυτό είχε γίνει με τον Ακύλλα και το Μαρμαρινό όταν δουλεύαμε στο Χουβαρδά τη Μοναξιά στον Κάμπο με Βαμβάκι. Κάθε μέρα αλλάζανε ρόλους ο Ακύλλας και ο Μαρμαρινός. Το έχω βιώσει αυτό και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.

Τώρα ποια ηρωίδα υποδύεται η καθεμιά; ΡΟΥΛΑ: Εγώ κάνω την Μπέιμπι Τζέιν.

ΡΕΝΗ: Εγώ κάνω τη Μπλάνς.

Το κακό είναι ότι κάποιοι έχουν δει την ταινία.Και θα υπάρχει σύγκριση. ΡΟΥΛΑ: Δεν θα υπάρξει μίμηση καμία!

ΡΕΝΗ: Δεν την έχουν δει όλοι. Ενας κόσμος του θεάτρου και των τεχνών την έχει δει.Πολλοί φίλοι νεότεροι δεν έχουν ιδέα. Στόχος μας δεν είναι να κανουμε την ταινία, αν και η διασκευή βασίζεται περισσότερο σε αυτή. Αλλά προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας με την Μπλανς με την Τζέιν.

Ποια είναι, τι είναι η Μπέιμπι Τζέιν; ΡΟΥΛΑ: Είναι ένα σχετικά απλό πρόσωπο. Δεν χρειάζεται τεράστιο ψάξιμο. Είναι καθορισμένες αυτές οι ηρωίδες από την προσωπική τους ιστορία.Είναι δυο αδέλφια μικρά, που και τα δυο ασχολούνταν με το θέατρο και το ένα πέτυχε και το άλλο απέτυχε ως ηθοποιός. Αυτό που απέτυχε, η Μπέιμπι Τζέιν, ήταν το παιδί θαύμα, υποτίθεται. Η Μπλάνς είναι σαν πετυχημένη. Η Τζέιν είναι σαν υπηρέτρια της Μπλάνς, αλλά η Μπλάνς εχει υποστεί ένα ατύχημα. Το μυστικό θα το δείτε στη σκηνή. Το ζήτημα είναι ότι οι δυο αυτές αδελφές από μικρές ανταγωνίζονταν η μια την άλλη και φυσικά διαμορφώθηκε και μια ψυχολογία ιδιαίτερη στην καθεμιά που είχε στοιχείο αναφοράς τον πατέρα.

ΡΕΝΗ: Είναι ο άνδρας της ζωής τους. My heart belongs to daddy. Πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με μια οικογενειακή παθολογία, που έχει να κάνει με αγάπη, μίσος, ανταγωνισμούς, όλο αυτό το πλέγμα, και την εξάρτηση, την πλήρη εξάρτηση.Αυτές οι δυο γυναίκες είναι μαζί. Δεν έχουμε άλλη ανδρική φιγούρα, πλην του φαντάσματος του μπαμπά που πλανάται.

ΡΟΥΛΑ: Εγώ είδα τελευταία ξανά την ταινία.Την θυμόμουνα έγχρωμη, αλλά είναι ασπρόμαυρη. Κι αυτό της δίνει έναν αρτίστικο χαρακτήρα σημαντικό.

Η ταινία σας άρεσε ; ΡΟΥΛΑ: Ως ένα ιδιωτικό δράμα μεταξύ δυο ανθρώπων, μου άρεσε, έχει ένα μυστήριο και μια ανατροπή στην πλοκή της.

ΡΕΝΗ:Εγώ είμαι φαν των θρίλερ. Εκτιμώ τα δυνατά θρίλερ, κι αυτό έχει ένα ψυχολογικό βάθος, αν και μπορώ να τη βρω και με ένα μέτριο θρίλερ.

ΡΟΥΛΑ: Αυτό είναι μετα-Χιτσκοκικό.

ΡΕΝΗ: ‘Ενας φίλος μου έχει πει ότι έχει γίνει και δεύτερο έργο με τις αδελφές Ρεντγκρέιβ, αλλά δεν είναι καλό.

ΡΟΥΛΑ:Μην πάθουμε κι εμείς το ίδιο!Παναγία μου, Χριστέ μου!

ΡΕΝΗ: Χτύπα ξύλο!

Οι συνθήκες παραγωγής και κυρίως πληρωμής μιας παράστασης έχουν γίνει σκληρές. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η κατάσταση; ΡΕΝΗ: Μέσα σε αυτό ζούμε. Δεν υπάρχει σχέση σήμερα με τις πολυτέλειες που ξέραμε. Το να κάνεις πρόβες μήνες… Τώρα είναι «σκάσε και κολύμπα!»

Προσαρμόζεστε, με άλλα λόγια, στη νέα τάξη πραγμάτων.Χωρίς να αγανακτείτε. ΡΟΥΛΑ: Δεν είναι αυτή η σωστή λέξη. Δεν είναι η λέξη αγανάκτηση. Είναι η λέξη απελπισία. Οχι μόνο γι’αυτή τη χώρα, που είναι ένα επίκεντρο αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, όχι μονάχα οικονομική, αλλά και λόγω της στρατηγική της θέσης. Γιατί αυτή η χώρα διατρέχει τεράστιο κίνδυνο.

Σε σχέση με την Τουρκία; ΡΟΥΛΑ: Σήμερα έχουμε πρόκληση για τα ‘Ιμια πρωί πρωί.

Ο Τραμπ αβαντάρει πάντως τον Ερντογάν. ΡΟΥΛΑ: Ο Τραμπ θα υποστηρίξει πάντα τον πιο ισχυρό, τον πιο καυγατζή, τον πιο θρασύ. Αυτό είναι και ψυχοπαθολογία. Ο Τραμπ είναι μια περίπτωση που αντανακλά ένα μεγάλο μέρος του απελπισμένου Αμερικάνου, αλλά που έχει τεράστια ευθύνη, γιατί ο Αμερικάνος όλα αυτά τα χρόνια και έτρωγε και μας έτρωγε. Λοιπόν, ας καθόταν καλά. Εμείς μόνο να μην πληρώσουμε τον Τραμπ.

ΡΕΝΗ: Εγώ δεν ξέρω , υπάρχουν στιγμές που θυμώνεις, που αγανακτείς. Μετά, όπως όλος ο κόσμος, κάνεις τη δουλειά σου και δεν ασχολείσαι.

ΡΟΥΛΑ: Εγώ ασχολούμαι. Τώρα έχω γράψει κι ένα έργο που έχει σχέση με αυτό. Εγώ ασχολούμαι συνεχώς με την επικαιρότητα.

ΡΕΝΗ: Εγώ θα τρελαινόμουν, αν το έκανα. Δεν θέλω να τρελαθώ!

Ειδήσεις δεν βλέπετε; ΡΕΝΗ: Πολύ σπάνια! Δεν βλέπω φως πουθενά…

ΡΟΥΛΑ:Εγώ έγραψα τις «Τρωάδες σήμερα» (στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας). Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Είναι γυναίκες, όπου υπάρχει ο Τρωϊκός Μύθος, αλλά δεν υπάρχει η εποχή. Τα πρόσωπα είναι και από την Εκάβη, και από την Ανδρομάχη και από την Ελένη, από όλα αυτά τα πρόσωπα του κύκλου του Ευριπίδη. Εχουν αφαιρεθεί πρόσωπα από τις Τρωάδες. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, δεν συμπαθώ τον Μενέλαο, τον θεωρώ ένα ξενέρωτο ήρωα πάντα, δεν λέω ότι μου είναι συμπαθής ο Οδυσσέας, αλλά πιστεύω, είναι ο ήρωας που διατρέχει τους αιώνες και μπορεί να υπάρξει και σήμερα.

Ποιες είναι οι Τρωάδες του νέου έργου σας, λοιπόν; ΡΟΥΛΑ: ‘Εκπτωτες αρχόντισσες, οι οποίες έχουν μερίδιο στην ενοχή του πολέμου, δεν είναι τα θύματα του πολέμου

Επομένως, δεν τις συνδέετε με το προσφυγικό; ΡΟΥΛΑ: ‘Οχι. Αυτές είναι πρόσωπα σύγχρονα, όπως η Ελενα Τσαουσέσκου, που έχουν εκπέσει της εξουσίας και πληρώνουνε το τίμημα. Όχι ότι είναι καλοί οι κατακτητές, εμείς οι Ελληνες. Το δικό μου έργο είναι σχετικά περίπλοκο σε σχέση με το έργο του Ευριπίδη,αλλά θέλω να καταλάβει ο θεατής ότι πολύ δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα περί ενοχής και αθωότητας κατακτητών και κατακτημένων.Οτι κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και του 21ου το μυαλό μας δεν μπορεί ποτέ , αν δεν έχει τρομακτικές πληροφορίες, από την άποψη μιας πολιτικοστρατιωτικής φιλοσοφίας, να εκτιμήσει ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Εχουμε μπει σε μια δίνη γεγονότων εδώ και ενάμισι αιώνα, κατά τη γνώμη μου, όπου όλο και περισσότερο συσκοτίζεται η εικόνα των ευθυνών, ποιος κάνει την αρχή των γεγονότων. Επομένως, θέλω οι θεατές να σκεφτούν. Δεν θέλω να πάρουν τεράστιες αποφάσεις και να βγουν στους δρόμους και να αρχίσουν να κλωτσάνε. Αλλά περισσότερο θέλω να σκεφτούν και τότε, αν είναι να κλωτσήσουν, να ξέρουν γιατί κλωτσάνε!

Το θέατρο επομένως, σε μια τέτοια δυστοπική συγκυρία θα έπρεπε με τον τρόπο του να είναι περισσότερο πολιτικό; ΡΕΝΗ: ‘Ολα χρειάζονται. Βέβαια και πρέπει να υπάρχουν και έργα πολιτικά. Εμείς τώρα παίζουμε σε ένα έργο που είναι κάτι άλλο. Ε, λοιπόν; Παρά δίπλα υπάρχει και το άλλο. ‘Ολα είναι εδώ.

Τι έχει αλλάξει στη δουλειά σας από τότε που πρωτοξεκινούσατε στο θεάτρο; ΡΕΝΗ: Εχουν αλλάξει τα όρια. Τώρα επικρατεί μια τέτοια βαβούρα και ένα τέτοιο συνονθύλευμα σε όλα τα πεδία και όλους τους τομείς! Αλλά ούτε νοσταλγώ παρελθόντα. Σε όσα είπε η Ρούλα για τον Τράμπ και την Τουρκία, εγώ θυμάμαι τον πατέρα μου, που ήτανε στρατιωτικός, πώς μου μιλούσε για τους Αμερικάνους και την Τουρκία. ‘Οτι βεβαίως την Τουρκία θα υποστηρίξουν οι ΗΠΑ, αφού έχουν τα συμφέροντά τους. Αυτά μού έλεγε το ’60 και νωρίτερα. Απλά τότε υπήρχαν όρια και τάξη, τουλάχιστον φαινομενικά, για καλό και για κακό. Τώρα υπάρχει πολύ μεγάλη σύγχυση. Τώρα δεν ξέρεις τι μπορεί να ξεσπάσει. Ένα ασήμαντο περιστατικό μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Μπήκαμε στις γιορτές των Χριστουγέννων. Υπάρχουν ακόμα πρόσφυγες σε αυτή τη χώρα; Αν δεν συμβεί ένα ακραίο επεισόδιο είναι άφαντοι από τα media. ΡΕΝΗ: Ακούσαμε, είδαμε και εικόνες, με τις χιονισμένες σκηνές. Ισως δεν γίνεται στο βαθμό που γινόταν πέρσι και πρόπερσι, που μας κατακλύζαν, που ερχόντουσαν με τις βάρκες και υπήρχαν και οι πνιγμοί. Αλλά, εντάξει, ξεχνιώνται αυτά; Δεν ξεχνιώνται. Τι γινεται; Απλώς, συσσωρεύονται. Τι θα γίνει; Πώς θα πας εσύ να πάρεις την κόρη σου, αν σε πιάσει η τρέλα; Αυτό έλεγα και πριν. Αν τρελαθείς τι θα πεις στο παιδί σου; Εμείς πώς θα πάμε στην πρόβα μας;Γι’αυτό και υπάρχει τόση απάθεια. Είναι άμυνες. Προσπαθούσε ο κόσμος πάντα, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, Κατοχές, και όλα αυτά, να εξασφαλίσει την ημέρα του και το παιδί του. Και κάποιες φορές συνέβαινε ένα ρήγμα, κάτι για να κινήσει και να εμπνεύσει για να κάνουν κάτι.

ΡΟΥΛΑ: Εγώ πιστεύω ότι είναι γενικότερο το πρόβλημα της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει παγιδευτεί από το 1915 μέσα σε συνεχείς επιτυχίες και αποτυχίες. Είναι όμως μια χώρα η οποία πραγματικά μπορεί να πετύχει τρομερά πράγματα που δεν μπορούν άλλες χώρες και αν αποτύχει κεραυνοβόλα πάλι αναγεννάται από την τέφρα της η Ελλάδα, κι αυτό το πιστεύω όχι ως πατριώτισσα. Η Ιστορία μού απέδειξε ότι οι Ελληνες είναι ένας πολύ περίεργος λαός. ‘Αρα αυτή τη στιγμή υπάρχει μια νάρκη. Γιατί υπάρχει μια νάρκη; Ενδεχομένως, γιατί πάρα πολλές ελπίδες των ανθρώπων που διαψεύστηκαν συνολικά αντί να δημιουργήσουν ένα επαναστατικό, επιθετικό κλίμα, δημιούργησαν την απόλυτη παθητικοποίηση. Αυτό είναι ίδιον των λαών, δεν το κάνουν μόνο οι Έλληνες, απλώς πιστεύω ότι από αυτές τις συνθήκες οι Έλληνες βγαίνουν ευκολότερα.

To λέτε σε σύγκριση με ποιους λαούς; ΡΟΥΛΑ: Με χώρες της Λατινικής Αμερικής που είχανε Δικτατορίες. Η Ελλάδα σε 7 χρόνια γλίτωσε από τη Δικτατορία. Επομένως, δεν απογοητεύομαι τελείως ούτε για τον κόσμο μου ούτε για τη χώρα μου.

ΡΕΝΗ: Ο λαός έχει την ικανότητα.Πώς είναι ο καιρός μας; Πώς είναι το κλίμα μας; Αυτό το απρόβλεπτο, το τρελό;

Ιδεολογία όρθια έχει μείνει; ΡΕΝΗ:Όρθια, όχι. Υποβόσκει!(γέλια)

ΡΟΥΛΑ: Κάποιος , κάπου, κάποτε που να τον θυμάμαι, το ξέρεις το τραγούδι; (γέλια)

ΡΕΝΗ: Είπαμε για τον καιρό μας, τον καλό μας τον κακό μας!Μακάρι να ξαναβγει!

ΡΟΥΛΑ: Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι με τα πράγματα.Λίγο!

ΡΕΝΗ: Με το που είμαι εδώ, με το που είμαι απέναντι και δουλεύω, το δηλώνω εγώ: είμαι αισιόδοξη.

Κι εσείς δεν είστε αισιόδοξη; ΡΟΥΛΑ: Εγώ γενικά είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Θα ήθελα να είμαι σπίτι μου και να διαβάζω. Δεν γίνεται, λόγω ειδικων συνθηκών, και είμαι στους δρόμους και εργάζομαι.Το ζήτημα είναι ότι η μεγάλη απογοήτευση δημιουργεί την ανάλογη παθητικότητα, αυτή τη νάρκη στη σκέψη που προανέφερα και δεν είναι καλό πράγμα αυτό για κανένα.

Πόσα χρόνια κάνετε θέατρο; ΡΟΥΛΑ: Δεν ξέρω. Άρχισα από 10 χρονών, ως παιδί θαύμα. Δεν θα σου πω την ηλικία μου, την ξέρεις.

Επομένως υπάρχει κοινή κοιτίδα με την Μπέιμπι Τζέιν, μόνο που εσείς κάνατε καριέρα. ΡΕΝΗ: Ξέρετε και τι άλλο έχει κοινό με την Μπέιμπι Τζέιν; Τις κούκλες!

Γιατί ακόμα και σε αυτή την ηλικία έχετε αλήθεια ανάγκη τόσες κούκλες; ΡΟΥΛΑ: Αυτό, να σας πω την αλήθεια, δεν το ξέρω. Ζω με κούκλες, αλλά τελευταία και τα άλλα pets μού αρέσουνε. Τώρα έχει αυξηθεί η νευροψύχωσή μου, έχει πάρει όλο το αισθητικό και ζωϊκό βασίλειο. Ελπίζω να μην φτάσει και στο φυτικό και μαζεύω δέντρα!

ΡΕΝΗ: Εγώ θα σας πω ακριβώς πόσα χρόνια είμαι στο θέατρο: πέρσι γιόρτασα 50 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης. Ζω με το θέατρο.

Δεν ζείτε εκτός; ΡΕΝΗ: Ζω και έξω από αυτό, αλλά ζωντανεύω με το θέατρο.

Σύνταξη θα πάρετε από τη δουλειά σας; ΡΕΝΗ: Αυτό παίζεται,κάποια στιγμή μπαίνω, κάποια στιγμή, μένω απέξω.

ΡΟΥΛΑ: Σύνταξη εγώ; Απαπα!Ποτέ δεν θα πάρω!