FOSPHOTOS / Δημήτρης Σακαλάκης
Oι ετεροτοπίες αποτελούν πραγματικούς ή πνευματικούς χώρους, οι οποίοι δρουν ως χώροι ετερότητας, παράλληλα με τους υπάρχοντες χώρους. Αποτελούν κάποιο είδος αντιθέσεων, είδος ουτοπιών που έχουν γίνει πράξη και στις οποίες, όλες οι υπόλοιπες πραγματικές θέσεις μίας κουλτούρας αντιπροσωπεύονται και συγχρόνως, αμφισβητούνται. Και μπορεί ο μεταδομισμός του Foucault να ανήκει στα παρισινά έδρανα και να φαντάζει πολύ μακρινός από τους Panx Romana, ωστόσο οι δεύτεροι, ανέβηκαν στη σκηνή του Κυττάρου με 35 χρόνια ιστορίας στις πλάτες τους και το πρόσφατο “Pax Americana” και μαζί με τον ιδιότυπο τους θίασο κατακραυγής κάθε καθωσπρεπισμού, τα περιέκλυσαν όλα στη δική τους πανκ ετεροτοπία: πολιτική, μετανάστευση, μιλιταρισμός, πάσης φύσεως αδικίες, οι ίδιοι οι Panx και η Sheena -που πιθανόν να βρισκόταν σε μία γωνιά και να κρυφοχαμογελούσε. Γιατί τρία ακόρντα φτάνουν και γιατί θα ‘ναι για πάντα οι Ραμόνες αυτοί που φταίνε για όλο αυτό.
Ένα μικρό χάσιμο στη μετάφραση και ένα διπλό πήγαινε-έλα στο Κύτταρο, αποτελεί και το λόγο της απευθείας εισαγωγής στο ετεροτοπικό σύμπαν των Panx χωρίς βοηθητικές μουσικές εισαγωγές. Αλλά, καμιά φορά τα ζεστάματα είναι περιττά, όταν αυτό που ανεβαίνει στη σκηνή από μόνο του ζεματάει. Οι ετεροτοπίες αντανακλούν την κοινωνία στην οποία βρίσκονται και έχουν μία καθορισμένη λειτουργία, όπως για παράδειγμα το νεκροταφείο. Τώρα, στη σκηνή μία μαυροφορεμένη χήρα με ένα νεκρό μωρό στην αγκαλιά της. Με ένα μαχαίρι στο χέρι σκίζει το διαφανές παραπέτασμα που κρύβει από πίσω σύσσωμους τους Panx, που τώρα ελευθερώνονται και ξεχύνονται σε ολόκληρη τη σκηνή. Ελλάς Ελλήνων δικαστών, τώρα ήρθε η μαμά Αμερική, γρήγορα τα κεφάλια μέσα. Οι Panx περιορίζουν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα μέσα σε χάρτινες τηλεοράσεις, για να τις πατήσουν σύντομα μετατρέποντάς τες στο αρχικό χαρτόνι από το οποίο προήλθαν και κάνοντας τους Residents με τα αντίστοιχα αξεσουάρ να μοιάζουν απλά διανοουμενίστικος θίασος. Οι περισσότεροι, ως ελεύθερα παιδιά, προτιμούμε ράδιο, ραδιοκατάληψη.
Οι ετεροτοπικοί χώροι, ως συστήματα ανοίγματος και κλεισίματος, απαιτούν μία ιεροτελεστία για την είσοδο σε αυτούς. Και το κοινό του γεμάτου Κυττάρου ήταν έτοιμο για την απόλυτη punk ιεροτελεστία: ο χώρος γεμάτος σε ενα μικρό, αλλά σημαντικό μέρος, από αυτούς που γέμιζαν πριν 30 χρόνια τις καταλήψεις και τις λοιπές DIY συναυλίες, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του, γεμάτος από στραβωμένες μοικάνες και ξυρισμένα κεφάλια που κυμαίνονταν μεταξύ 15-25 ετών κυρίως και που ήταν έτοιμοι να τα δώσουν όλα: pongo, crowd surfing και ξόφαλτσες αγκωνιές που σίγουρα κάποια στιγμή θα σου έρχονταν, ολοκλήρωσαν το σκηνικό μύησης, στο οποίο δεν αντιστάθηκε ούτε ο ίδιος ο Frank, ο οποίος έκανε τη βουτιά του στο κοινό, και τώρα γίναμε όλοι πνευματικά punk αδέρφια. Κάπου στα παρασκήνια, βέβαια, κρύβονταν και μερικά άλλα αδέρφια που ασφυκτιούσαν και ήρθαν στη γιορτή μας: Τόλης Φασόης από τους Sharp Ties, το-παιδι-που-δεν-γνώρισε-πατρίδα Mc Yinka και μερικοί ακόμη παλιοί και καινούργιοι φίλοι και φυσικά τα «Αντισώματα» που μας υπενθύμισαν λίγο παραπάνω, πως κάποιοι γιατροί παλεύουν για τα παιδιά που ακόμα δε γνώρισαν πατρίδα. Κράτος κλειστόν, ποτέ ξανά.
Οι ψυχιατρικές κλινικές ανήκουν στις ετεροτοπίες της απόκλισης. Oι Panx τσιμπάνε το Ι5 τους κι όσο κι αν ήρθε η σειρά τους να πάνε στο στρατό, κάνουν διακοπές μακριά από το χακί -και η τεράστια χάρτινη αρβύλα που παρελαύνει στη σκηνή και που μπορεί να ανήκει σε οποιονδήποτε φασίστα ή στρατόκαυλο, είναι από χαρτί, άρα δε θέλει παρά ένα πάτημα για να εξαφανιστεί. Όταν το παραδοσιακό σύνθημα περί απαγχονισμού δια τις κρεμάλας γεμίζει το χώρο, ο Frank προειδοποιεί ότι δεν θέλουμε ένα ολόκληρο νεκροταφείο με κρεμάλες, αλλά στο αριστερό μέρος του στέρνου είναι που κρύβεται ο φασίστας που πρέπει να σκοτωθεί.
Και ενώ όλες οι δηλώσεις κοινωνικής κατακραυγής έχουν ήδη γίνει, τώρα έρχεται η ώρα που η punk αυτή ετεροτοπία έρχεται να αποδείξει τη σύνδεση της με τμήματα του χρόνου που διαρρηγνύουν τον πραγματικό χρόνο. Εκεί που κανονικά το σετ θα τελείωνε, ο Frank ανακοινώνει ότι τώρα στη σκηνή θα αναβιωθεί το πρώτο live των Panx Romana που συνέβει στον ίδιο αυτό χώρο το 1982. Με φόντο την αφίσα εκείνου του live, ακούμε το σετ με την ακριβή σειρά που παίχτηκε τότε και δεν νιώθουμε μία ασαφή νοσταλγία για κάτι που δε ζήσαμε -ή κάποιοι πρόλαβαν και έζησαν- αλλά, υποβόσκει η αίσθηση ότι μετά από 35 χρόνια, αυτή η μουσικοκοινωνική μηχανή του punk είναι εκεί, για να μιλήσει σε αυτούς που έχουν ανοιχτά αυτιά για να ακούσουν. Και το αποψινό, δεν είναι πάρτυ κωφαλάλων.
Μέσα στο 2μισάωρο ταξίδι του, το πλοίο των Panx Romana περιέκλεισε ένα σωρό τόπους, χρόνους και καταστάσεις, άλλους με θετικό κι άλλους με αρνητικό πρόσημο, αλλά, μας υπενθύμισαν ότι για όλα φταίει η Sheena: εάν αυτή η μικρή πάνκισσα των Ramones δεν έφτανε στα 15χρονα αυτιά τους και αποδείκνυε πως τρία ακόρντα φτάνουν, τώρα ο ετεροτοπικός αυτός θίασος δεν θα ήταν στη σκηνή και μερικοί από εμάς δεν θα σκεφτόντουσαν φευγαλέα, πολλές στιγμές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ότι το punk είναι το μόνο που μετράει.
Και τώρα τι ειρωνεία που στο ταξί της επιστροφής παίζει “You’re In The Army Now”!
Κράτα το
Κράτα το