Lefteris Kordis – Oh Raven, if you only had brains…
Με δύναμη από τη Βοστώνη και μέχρι τα πέρατα της σύγχρονης μουσικής…
Επέλεξε κάποιους από τους πανέξυπνους και πάντα φρέσκους στις ιδέες τους μύθους του Αισώπου. Χρησιμοποίησε το αρχαιοελληνικό κείμενο, προφανώς γιατί τον κέντρισε η μουσικότητα της γλώσσας. Δημιούργησε ένα οκτέτο που λειτουργεί υποδειγματικά με ξεχωριστούς μουσικούς να το απαρτίζουν. Έγραψε μια ευφυή μουσική, δουλεμένη στην τελευταία της λεπτομέρεια, δομημένη με στέρεο τρόπο και κυρίως με αξιοζήλευτη φαντασία και απόλυτη αρμονία με τον λόγο που ακούγεται. Έβαλε αφηγητή ικανότατο και δύο θαυμάσιες γυναικείες φωνές στα τραγουδιστά μέρη. Και μας έδωσε έναν δίσκο εντυπωσιακό, πρωτότυπο ηχητικά και με άρτια εκτέλεση και παραγωγή. Ο λόγος φυσικά για το Oh Raven , if you only had brains – Songs for Aesops fables, του πραγματικά εντυπωσιακού πιανίστα και ικανότατου συνθέτη, Λευτέρη Κορδή.
Ο Κορδής που σπούδασε μουσική σε ανώτατο επίπεδο στο Νew England Conservatory της Βοστώνης και τώρα είναι λέκτορας εκεί, μένει μόνιμα στην Αμερική και έχει έτσι την ευκαιρία αφενός να βουτήξει μέχρι το λαιμό στη μήτρα της αφροαμερικάνικης παράδοσης και αφετέρου να μπορεί και να παίζει με σπουδαίους τζαζίστες και αυτοσχεδιαστές, σαν τους Steve Lacy, Joe Lovano, Sheila Jordan, Greg Osby ή τον Robin Eubanks. Το πολύ καλό είναι όμως οτι ο Λευτέρης Κορδής έχει παίξει και με Έλληνες ή σε έργα Ελλήνων, από τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Διονύση Σαββόπουλο μέχρι τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Άγγελο Διονυσίου ή τον Βασίλη Σαλέα! Και τι νόημα έχουν όλα αυτά; Μα είναι η καλύτερη απόδειξη οτι ο Κορδής έχει μέσα του τα πολυπολιτισμικά ακούσματα που χρειάζονται για να είναι ένας μουσικός δημιουργικός, ολοκληρωμένος και πολυδιάστατος.
H μουσική του είναι ένα εξαιρετικό, ισορροπημένο και λεπτοδουλεμένο αμάλγαμα σύγχρονης τζαζ, ελληνικής και μεσογειακής παράδοσης και ενός αγγίγματος σύγχρονης λόγιας μουσικής. Η τζαζ χορεύει αρμονικά και σφιχταγκαλιασμένα με τον ελληνικό ήχο της δημοτικής παράδοσης με ζηλευτό τρόπο και φτιάχνουν ένα έργο πλήρες, δυναμικό και αισθητικά κομψό και άψογο! Η συνεύρεση δυτικού και ανατολικού ήχου είναι απολύτως γόνιμη. Ξέρετε…η τζαζ είναι μία παγκόσμια μουσική γλώσσα που στηρίζεται στην αφρο-αμερικάνικη παράδοση και σε άλλες «εκατό» ακόμα παραδόσεις. Ο κόσμος και η τέχνη και η μουσική θα ήταν πληκτική άν ήταν «καθαρόαιμη» και… μονοχρωματική. Το συγκεκριμένο έργο του Λευτέρη Κορδή είναι μέτρο απόλαυσης και απόδειξη της γοητείας των πολλών «σημείων» που κατευθύνονται πρός ένα «κέντρο» και θέλουν να συνεργάζονται αρμονικά και δημιουργικά.
Jason Moran – All Rise: A Joyful Elegy For Fats Waller
Όταν το κλασικό γίνεται σύγχρονο και το σύγχρονο κλασικό.
Τις περισσότερες φορές που ένας σύγχρονος δημιουργός γράφει έναν δίσκο-αφιέρωμα σ΄ έναν θρύλο του παρελθόντος, το κάνει για εμπορικούς λόγους και για να κλέψει λίγη από την δόξα και τη λάμψη του. Για όλους τους κανόνες όμως υπάρχουν και οι, λιγοστές έστω, εξαιρέσεις. Και η δουλειά του υπερ-ταλαντούχου πιανίστα και συνθέτη Jason Moran όσο και της εξαιρετικής τραγουδίστριας και παραγωγού Meshell Ndegeocello, που ξεδιπλώνεται κάτω από τον τίτλο All Rise:A Joyful Elegy for Fats Waller, είναι μια ευφάνταστη και απολύτως δημιουργική εξαίρερη στον κανόνα. Ο πολυβραβευμένος Τεξανός πιανίστας έχει άλλωστε αποδείξει το ιδιαίτερο ταλέντο του στην εμπνευσμένη «ανάπλαση» μουσικών θρύλων του παρελθόντος και παλαιότερα, με την μουσική του Thelonious Monk. Τώρα με την μουσική που στην ουσία (επανα)συνθέτει, εμπνεόμενος από τον σούπερ τραγουδιστή και μεγάλο βιρτουόζο του πιάνου, Fats Waller, πραγματικά απογειώνει τον κάθε «περίεργο» και «ανήσυχο» ακροατή της σύγχρονης τζαζ. Όχι κατ΄ανάγκην τους φανατικούς και «κολλημένους» οπαδούς του Waller. Κι αυτό είναι το ενδιαφέρον, γιατί δείχνει οτι ο Moran και η παρέα του έφτιαξαν ένα καινούργιο, δικό τους άκουσμα, δυναμικό και πολυποίκιλο στυλιστικά αλλά συγκροτημένο και δομημένο στέραια.
Ο Μoran έξυπνα φερόμενος, συνεργάζεται για πρώτη φορά και δίνει τον κεντρικό φωνητικό ρόλο στην υπέροχη, αισθαντική και ευλύγιστη φωνή της Meshell Ndegeocello, προσδίδοντας έτσι και ένα επιπρόσθετο αχνό και ρομαντικό τόνο στο τελικό άκουσμα όποτε χρειάζεται και όταν θέλει να τον αντιπαραθέσει στο δυναμικό funk και soul-beat που χρησιμοποιεί εξίσου δημιουργικά στις συνθέσεις του. Ο δημιουργός στον ένατο δίσκο του για τη Blue Note εγκαταλείπει για πρώτη φορά την θαλπωρή και την ασφάλεια του τρίο του και πλαισιώνεται από μια πλειάδα δεξιοτεχνών μουσικών της σύγχρονης τζαζ σκηνής, που εγγυώνται με την σειρά τους το τελικό αποτέλεσμα-άκουσμα, το οποίο αβίαστα χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικό. Ιδιαίτερα όταν ακούει κανείς το «Ain΄t Misbehanin΄» , ή το «The joint is jumpin» αλλά και τα «Ain΄t Nobody΄s Business» και «Lulu΄s Back in Town», δύσκολα αποφεύγει το μαγικό μουσικό βέρτιγκο ανάμεσα στην σκοτεινή μελωδία και το διονυσιακό ξέσπασμα, στη γλυκιά ανάμνηση του παρελθόντος και τη δυναμική εκτόξευση στο αύριο της μουσικής. Θα ήταν παράληψη και άδικο να μην αναφέρουμε ονομαστικά τους καταπληκτικούς μουσικούς που συμμετέχουν στο All Rise: Leron Thomas τρομπέτα και φωνή, Josh Roseman στο τρομπόνι, Stephen Lehman στο σαξόφωνο, Jason Moran στο πιάνο, Tarus Mateen στο μπάσο, Charles Haynes στα ντραμς και τη φωνή, Nasheet Waits στα ντραμς, Μeshell Ndegeocello και Lisa E. Harris στα φωνητικά. Η παραγωγή φέρει την υπογραφή των Don Was και Meshell Ndegeocello.