Όλα Όσα Θέλετε να Ρωτήσετε για τα Όσκαρ 2020… και οι Απαντήσεις τους

Είτε την περιμένετε με αγωνία κι έτοιμο το μεταμεσονύκτιο μενού που θα σας συντροφέψει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, είτε σκασίλα σας μεγάλη (και δέκα παπαγάλοι) αφού θα τα δείτε όλα (φορέματα, λόγους, ευτράπελα, άντε και τα βραβεία) με το που ξυπνήσετε στο Facebook, η φετινή 92η απονομή των βραβείων Όσκαρ έρχεται να επισφραγίσει μια εντυπωσιακή κινηματογραφική σεζόν που τα είχε όλα: ταινίες- παγκόσμια events, ταινίες-παγκόσμια debates, ταινίες σκέτο καλές. 

Λίγο πιο νωρίς απ’ ότι τα έχουμε συνηθίσει (ωραία ήταν πάντως όταν έπεφταν πάνω στην Καθαρά Δευτέρα), τα φετινά Όσκαρ σηκώνουν πολλή συζήτηση ακόμα κι αν στην τελική τους ευθεία δε σηκώνουν, ως φαίνεται, πολύ σασπένς. Αντί για τις πατροπαράδοτες προβλέψεις, αποφασίσαμε να σας προετοιμάσουμε βάζοντας τον αρχισυντάκτη της Popaganda, Παναγιώτη Μένεγο, να κάνει τις FAQs της φετινής διοργάνωσης στην κριτικό κινηματογράφου μας, Μάρα Θεοδωροπούλου. 

Ακολουθούν, λοιπόν, όλα όσα θέλετε να ρωτήσετε για τα Όσκαρ 2020… και οι απαντήσεις τους…

Τελικά, μήπως το μοναδικό δίλημμα λίγο πριν την απονομή είναι το αν θα πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1917 ή τα Παράσιτα;

Αν όχι το μοναδικό, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο μυστήριο. Οι λάτρεις της στατιστικής, βέβαια, δεν θα το χαρακτήριζαν καν έτσι: με τον πανίσχυρο συνδυασμό των βραβείων των ενώσεων Παραγωγών (PGA), Σκηνοθετών (DGA), του BAFTA, του Critics’ Choice και της Χρυσής Σφαίρας Καλύτερης Ταινίας, το 1917 είναι το λογικό φαβορί και ο πιθανότερος νικητής. Σε λιγότερο αντικειμενικά κριτήρια, θα συμπλήρωνε τη νοητή αλυσίδα νικητών αυτής της κατηγορίας τα τελευταία δέκα χρόνια που δεν έχουν αφήσει κάποιο ιδιαίτερο στίγμα στην ευρύτερη κουλτούρα (π.χ. Πράσινο Βιβλίο, Το Σχήμα του Νερού, Spotlight, The Artist), παρά το τεχνικό τρικ του μονοπλάνου που είναι αρκετά αξιοθαύμαστο για να εντυπωσιάσει τα μέλη της Ακαδημίας. 

Ωστόσο, τα Παράσιτα καραδοκούν: το success story των φετινών βραβείων έχει ήδη γράψει ιστορία με τις 6 υποψηφιότητές του, έχει κερδίσει το βραβείο της Ένωσης Ηθοποιών (SAG) (οι ηθοποιοί αποτελούν το μεγαλύτερο σώμα ψηφοφόρων της Ακαδημίας) και Σεναριογράφων (WGA), μετράει υγιέστατες εισπράξεις στα ταμεία και έχει παθιασμένους υποστηρικτές. Μια νίκη του δεν είναι καθόλου απίθανη, αλλά η ταινία θα πρέπει να ξεπεράσει το «εμπόδιο ύψους 2,5 εκατοστών» των υποτίτλων, τη σίγουρη νίκη του στην κατηγορία Διεθνούς Ταινίας που μπορεί να κάνει τους ψηφοφόρους να θεωρήσουν ότι ήδη το έχουν ανταμείψει κι ένα ιστορικό στατιστικό στοιχείο που δυσχεραίνει την πορεία του (ισχύει πάντως και για το 1917): από το 2008 και το Slumdog Millionaire, καμία ταινία δεν έχει κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας χωρίς έστω μια υποψηφιότητα για τους ηθοποιούς της. Πάντως έχει ενδιαφέρον το πώς καταλήξαμε στη συγκεκριμένη δυάδα, ενώ λίγο καιρό πριν η κούρσα έμοιαζε να συμβαίνει ανάμεσα στο Κάποτε στο…Χόλιγουντ και τον Ιρλανδό. Το “nobody knows anything” του Γουίλιαμ Γκόλντμαν δεν θα πεθάνει ποτέ.

Έχουν όντως κλειδώσει τα 4 βραβεία των ερμηνειών; (Κι αν κάποιο έχει ελάχιστες πιθανότητες να μην πάει σε φαβορί, ποιο είναι αυτό;)

Φέτος οι α’ και β’ ανδρικοί και γυναικείοι ρόλοι είναι πιο κλειδωμένοι κι από την Κάμαρα με τα Μυστικά, για να αναφέρουμε και μια ταινία που άξιζε όλα τα Όσκαρ (Κένεθ Μπράνα, hello?). Έχουν όλοι τους σαρώσει: ο Χοακίν Φίνιξ, που μετά από 4 υποψηφιότητες θα κερδίσει για τον πιο εμβληματικό αλλά και κούφιο, ρόλο του, η Ρενέ Ζελβέγκερ, που δείχνει ότι το παραδοσιακό αφήγημα «comeback + μεταμόρφωση + biopic» αποτελεί αξιόπιστη νικητήρια στρατηγική ακόμα και για μια ταινία που δεν έχει δει σχεδόν κανείς, ο Μπραντ Πιτ που έχει καταγοητεύσει τα πλήθη, και η Λόρα Ντερν που απλώς ήρθε η ώρα της. 

Αν γίνει ανατροπή, που δεν θα γίνει, αλλά ΑΝ (που ΔΕΝ θα γίνει), η Σκάρλετ Τζοχάνσον θα μπορούσε να εξαργυρώσει μια από τις 2 υποψηφιότητές της, ας πούμε στο β’ γυναικείο για το Τζότζο. Οποιαδήποτε παράκαμψη από αυτά τα 4 φαβορί θα αποτελούσε, πάντως, μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των τελευταίων ετών (και θα ήταν ένεση αδρεναλίνης για τους βαριεστημένους τηλεθεατές της απονομής. Do it, Academy!) 

Θα υπάρξει φέτος ταινία-θριαμβευτής που θα φύγει με πολλά αγαλματάκια ή πάμε για σοσιαλιστικό μοίρασμα σε μια έτσι κι αλλιώς πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική χρονιά;

Η κινηματογραφική χρονιά ήταν πραγματικά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στην πρόσφατη μνήμη και γι’ αυτό είναι κάπως απογοητευτικό που τα Όσκαρ θα επιλέξουν να απαθανατίσουν το 1917, ενώ έχουν μπροστά τους ένα απρόσμενο παγκόσμιο breakout (εννοούμε τα Παράσιτα, όχι τον κορονοϊό), τους καθοριστικούς επιλόγους (;) της καριέρας δύο εκ των σπουδαιότερων εν ζωή δημιουργών (Ταραντίνο, Σκορσέζε) ή τις προσωπικές επιτυχίες του πιο hip ζεύγους του Χόλιγουντ (Μπάουμπακ-Γκέργουιγκ). Συμπεριλαμβάνοντας τα below-the-line τεχνικά βραβεία, το 1917 παίζει να φύγει με περίπου 5 αγαλματίδια – δεν το λες σκούπα, αλλά οι διάφορες αλλαγές στον τρόπο ψηφοφορίας τα τελευταία χρόνια έχουν σχεδόν εξαφανίσει διψήφια σαρωτικά φαινόμενα του παρελθόντος, τύπου Η Επιστροφή του Βασιλιά. Τα μέτρια hauls είναι η αρετή των μέτριων ταινιών. #zing

Πόσα Όσκαρ θα πάρει το Τζόκερ; Τώρα που έχει καταλαγιάσει λίγο ο θόρυβος (και το βρίσιμο που σου έχουν ρίξει οι αναγνώστες μας), τι μας λέει το χάσμα στην υποδοχή της ταινίας μεταξύ κοινού και κριτικών σχεδόν σε όλο τον κόσμο;

Ας ελπίσουμε ότι ο κόσμος έχει προσδεθεί για το πέρασμα από το «υποψήφιο για 11 Όσκαρ Τζόκερ» στο «βραβευμένο με 2 Όσκαρ Τζόκερ» – το γραφείο Τύπου της Warner σίγουρα έχει προετοιμαστεί. Το Τζόκερ έχει το  Όσκαρ του Χοακίν στο ένα τσεπάκι και το Όσκαρ της συνθέτριας Χίλντουρ Γκουντναντότιρ στο άλλο (προσοχή μην έχει τρύπα, όμως, γιατί με τη 14η υποψήφιότητά του για το 1917, ο Τόμας Νιούμαν περιμένει τη σειρά του.) Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες στις οποίες μπορεί να αποδειχθεί wild card (δηλαδή… τζόκερ), όπως το μακιγιάζ ή τα κοστούμια, μιας και τα δύο στοιχεία συνέβαλλαν καθοριστικά στην κεντρική ερμηνεία, αλλά εκεί έχει κραυγαλέο ανταγωνισμό (από τη Βόμβα και τις Μικρές Κυρίες.) 
Πάντως οι 11 υποψηφιότητες του Τζόκερ στα φετινά Όσκαρ δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα τη ζυγαριά της απήχησής του: το Χόλιγουντ πάντα θα επιβραβεύει ό,τι βοηθάει στην επιβίωσή του. Δεν θα γυρνούσε την πλάτη σε μια επιτυχία με 1 δις εισπράξεις παγκοσμίως κι έναν «αρτιστίκ» αέρα, όσο πλαστός κι αν ήταν. Αν το επόμενο Fast & Furious έχει μουντή χρωματική παλέτα και ο Βιν Ντίζελ γρυλίζει αόριστα για κάποιο Κοινωνικό Θέμα, να είσαι σίγουρος ότι θα είναι υποψήφιο για 62 Όσκαρ του χρόνου.
ΚΑΙ ΘΑ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.

Θα παράξει η φετινή απονομή μια ιστορική αδικία τύπου «κάποια μέρα αυτά θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε», όπως ας πούμε συνέβη το 1981 με τα Συνηθισμένοι Άνθρωποι/Οργισμένο Είδωλο;

Ή Φόρεστ Γκαμπ/Pulp Fiction (1995). Ή Χορεύοντας με τους Λύκους/Τα Καλά Παιδιά (1991). Ή Crash/Brokeback Mountain (2006). *σοβαρό ύφος* Θα… το κρίνει… η Ιστορία.

Ποιες είναι οι προβλέψεις μας για τον καλύτερο και τον πιο αμφιλεγόμενο ευχαριστήριο λόγο;

Ο λογογράφος του Μπραντ Πιτ θα πάρει σίγουρα το bonus του, αλλά περιμένω να δω πώς θα συνδυάσει ο Χοακίν Φίνιξ τη faux μετριοπάθεια/ταπεινότητα μπροστά στους συνυποψήφιους με κάποιο ύψιστης σημασίας κοινωνικοπολιτικό μήνυμα ΚΑΙ ένα αμήχανο αλλά γλυκό shout-out στη συνονόματη Ρούνεϊ Μάρα ΚΑΙ μια εκκεντρικότητα που τον κάνει «αξιαγάπητα μοναδικό». 

Ο Ιρλανδός; 0 στα 10;

Έτσι φαίνεται. Άντε μην πάω να τους βάψω τα σπίτια…

Τελικά η Ακαδημία σνομπάρει το Netflix;

Προς το παρόν η Ακαδημία κάνει cockteasing στο Netflix, υποδεχόμενη τις αναπόφευκτα υψηλού προφίλ παραγωγές του στην αγκαλιά της με ένα σκασμό υποψηφιότητες (54 συνολικά), αλλά αρνείται να το επικυρώσει ως επίσημο μέλος της κινηματογραφικής ελίτ με μια actual σημαντική βράβευση που είναι η Καλύτερη Ταινία (από τις 6 νίκες της πλατφόρμας, η περσινή Καλύτερη Σκηνοθεσία στο Roma ήταν η κορυφαία διάκρισή του). Δεν έχω ψευδαισθήσεις (αν και τις προάλλες ήμουν σίγουρη ότι είδα τον Πολάνσκι με σμόκιν να περπατάει στην Βασ. Σοφίας), σίγουρα θα υπάρχει ένα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στο κοντινό μέλλον του Netflix. Αλλά τα Όσκαρ δεν είναι μόνο εντυπώσεις, είναι και στρατηγική, είναι campaigning, είναι timing, είναι πολιτική. Αν το Netflix δεν μπορεί να τα καταφέρει με τον Ιρλανδό (και αν δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε ένα Πρωτότυπο Σενάριο στην Ιστορία Γάμου), με τι μπορεί να τα καταφέρει; Πάντως μην κλαίτε για το Netflix: φέτος είναι φαβορί στην κατηγορία Καλύτερου Ντοκιμαντέρ με το American Factory (πέρσι είχε κερδίσει με το Icarus), ενώ το ταχύτατα ανερχόμενο τμήμα animation του ετοιμάζεται να κάνει την απόλυτη ανατροπή παίρνοντας το Όσκαρ μέσα από τα χέρια του Toy Story 4 με το Klaus.

Δεν λέω ότι θα έπρεπε, μην παρεξηγηθώ, αλλά πού οφείλεται ότι τα Παράσιτα τελικά δεν αντιμετωπίστηκαν ως ένα «εξωτικό obscurity», αλλά έχουν ελπίδες για το ιστορικό double σε Καλύτερη Ταινία και Καλύτερη Διεθνή;

Πραγματικά, περίμενε κανείς ότι ο Μπονγκ Τζουν Χο θα βρισκόταν μια ανάσα από το να αρπάξει το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου μέσα από τα χέρια ολόκληρου Ταραντίνο; Ελπίζω να έχει βάλει το “All I Do Is Win” για ringtone στο κινητό του…
Από τον Μάιο στις Κάννες μέχρι σήμερα, η απογείωση της ταινίας είναι πρωτοφανής, μαζί με την πολιτιστική της επίδραση. Τα Παράσιτα χρωστούν πάρα πολλά στην επίμονη υποστήριξή τους από τους κριτικούς (κακά τα ψέματα, κυρίως από επιφανείς Αμερικάνους στα social media) που από την ώρα που κέρδισε η ταινία τον Χρυσό Φοίνικα, φρόντισαν σε κάθε ευκαιρία να την μετατρέψουν σε must-see ακόμα και για τους casual θεατές που δεν θα έβλεπαν εύκολα κορεάτικο arthouse. Κι εδώ θα ήθελα να επιστρέψω στην προηγούμενη ερώτηση σχετικά με το Τζόκερ και τους κριτικούς. Δεν παίζει τόσο ρόλο όταν τοποθετούνται θετικά ή αρνητικά απέναντι σε μια ταινία που έτσι κι αλλιώς θα βρει το δρόμο της προς την επιτυχία (το Τζόκερ δεν είχε ανάγκη καλές κριτικές, όπως αποδείχθηκε, αλλά ως υπερπαραγωγή ενός τεράστιου στούντιο και βασισμένο σε ένα διάσημο χαρακτήρα ενός επίσης διάσημου κόμικ, δύσκολα θα ήταν κι εμπορικό φιάσκο), αλλά είναι πολύτιμοι για λιγότερο προνομιούχες περιπτώσεις, σαν τα Παράσιτα, ειδικά σε μια εποχή που η εύκολη πρόσβαση σε χιλιάδες τίτλους θολώνει το κριτήριο και κάνει το κοινό λίγο πιο τεμπέλικο. Δεν σημαίνει ότι όλες οι διεθνείς ταινίες θα έχουν την ίδια τύχη (κι ανάλογα γενναιόδωρη καμπάνια) με τα Παράσιτα, γιατί τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνουν σπάνια, απλώς το «σπάνια» ίσως θα έρχεται λίγο πιο συχνά. 

Μας αρέσουν τα Όσκαρ χωρίς κεντρικό παρουσιαστή; Έχουμε καμιά καλή ιδέα αν ποτέ επαναφέρουν το κόνσεπτ;

Μια χαρά είναι τα Όσκαρ χωρίς κεντρικό παρουσιαστή, πέρσι κύλησαν ομαλά και πάλι κράτησαν 3 αιώνες. Κανένας σύγχρονος παρουσιαστής δεν ξεπέρασε ποτέ τον Μπίλι Κρίσταλ, γιατί να το κουράζουμε; Ο μόνος οικουμενικά αποδεκτός θα ήταν ο Τομ Χανκς, που φυσικά είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτή τη θεσούλα, αλλά είναι good sport, αγαπητός, και θα μπορούσε να λέει κακίες για τους υποψήφιους χωρίς να του θυμώσει κανείς μετά. Αλλιώς, η Μαρία Μπεκατώρου.