Τα ξημερώματα, όπως κάνουμε ανελλιπώς εδώ και 91 χρόνια, ξενυχτήσαμε μπροστά στις οθόνες μας παρακολουθώντας άλλη μια τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, μαζί με το εγχώριο λανθιμικό μπλοκ, άφθονα αλλαντικά και φορτισμένα κινητά, περιμένοντας μάλλον τα χειρότερα από ένα event χωρίς οικοδεσπότη που μόνο γκαντεμιά κι αντιδράσεις συνάντησε τις εβδομάδες προετοιμασίας του. Τελικά, παρά τις χειρότερες προβλέψεις, η απονομή ήταν απλώς… meh, που στην καλύτερη περίπτωση κυλούσε σαν το meme του μπερδεμένου Τραβόλτα και στη χειρότερη σαν ένα ακριβοπληρωμένο brainstorming που είχε σαν καλύτερη ιδέα του αυτό:
Η βραδιά, φτωχή σε πραγματικά αξιοσημείωτες στιγμές, θα περιγραφόταν καλύτερα σαν συλλογή από moods, που συνόδευαν κάποιες ιστορικές (Black Panther) και κάποιες αμφιλεγόμενες νίκες (ήδη το πρώτο 8ωρο μετά την απονομή έχουν εμφανιστεί thinkpieces για το πώς το Πράσινο Βιβλίο είναι ο χειρότερος νικητής καλύτερης ταινίας στο Ringer και τους LA Times). Επειδή δεν μπορούμε να σκεφτούμε τόσο σοβαρά μετά από τόσο παστράμι και αϋπνία, το αναβάλλουμε για να χαζέψουμε για άλλη μια φορά το “Shallow”…
Δεν θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση της Γκλεν Κλόουζ χτες το βράδυ. Ούτε η ίδια η Γκλεν Κλόουζ δεν θα ήθελε να ήταν στη θέση της Γκλεν Κλόουζ χτες το βράδυ, γιατί κανένα polar vortex δεν συγκρίνεται με τέτοια ψυχρολουσία. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μισήσει την Ολίβια Κόλμαν για τη νίκη-έκπληξη στην κατηγορία του Α’ γυναικείου ρόλου για την Ευνοούμενη: σίγουρα όχι τα social media, που εξερράγησαν με ενθουσιώδεις αντιδράσεις σε μια κατά τα άλλα κάπως ξενέρωτη βραδιά, σίγουρα όχι ο άφαντος όλη τη βραδιά Γιώργος Λάνθιμος, που έτρεξε να την αγκαλιάσει (άλλωστε γλίτωσε την ταινία του από ένα ιστορικό 0 στα 10), σίγουρα όχι ο σύζυγός της, που αυτό μας έλειπε, και σίγουρα όχι η συμπρωταγωνίστριά της, Έμμα Στόουν, που την έπνιξε στα φιλιά και μας χάρισε ένα χρήσιμο reaction gif για το μέλλον.
Ο λόγος της ήταν αναμενόμενα cute και βρετανικός στη σοκαρισμένη του ευγένεια, με την Ολίβια να ζητά συγγνώμη από την Κλόουζ, να κάνει fart noise, να αναφέρεται στην εποχή που ήταν καθαρίστρια, να αποκαλεί την Έμμα Στόουν με το αληθινό της όνομα (Έμιλι) και να κλείνει το λόγο της με ένα αόριστο επιφώνημα “Lady Gaga…” που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ:
Θα έπρεπε να θεωρείται έκπληξη η επικράτηση της Ολίβια Κόλμαν; Κανονικά όχι, αφού και ίσης βαρύτητας βραβεία-προγνωστικά με της Γκλεν Κλόουζ είχε με το μέρος της (Χρυσή Σφαίρα, BAFTA η Κόλμαν – Χρυσή Σφαίρα, SAG η Κλόουζ) κι έπαιζε σε μια υποψήφια για 10 Όσκαρ ταινία. Όμως τους τελευταίους μήνες, το αφήγημα της Κλόουζ περί χρωστούμενου «βραβείου καριέρας» και το επίμονο campaigning της κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, και κάπως το είχαμε πιστέψει όλοι – και κυρίως εκείνη. Αλλά το χειρότερο είναι ότι αναγκαστήκαμε να δούμε τη Σύζυγο, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει εκείνες τις ώρες κάνοντας άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, π.χ. να μην βλέπουμε τη Σύζυγο.
Δεν υπήρξε μεγαλύτερο mood από το live ντουέτο των πρωταγωνιστών του Ένα Αστέρι Γεννιέται, λίγο πριν το τραγούδι κερδίσει το πιο σίγουρο Όσκαρ της βραδιάς και η Gaga φτάσει ένα Τόνι μακριά από το EGOT. Τέτοιες σπίθες μεταξύ τους δεν πετούσαν ούτε στην ταινία, στο τέλος δεν υπήρχε άτομο που να μην πίστευε ότι θα φιληθούν και σίγουρα η διαδρομή της επιστροφής στο αυτοκίνητο με τη σύζυγό του, Ιρίνα Σάικ δεν θα ήταν πολύ ευχάριστη για τον Μπράντλεϊ (η Lady Gaga, εν τω μεταξύ, δεν έχει τέτοια θέματα αφού πριν από λίγες μέρες διέλυσε το δεύτερο αρραβώνα της). Διαψεύστε μας αν τολμάτε (editor’s note: κάποιοι το έθεσαν λιγότερο περιφραστικά):
Άφριζαν οι επικριτές του Bohemian Rhapsody καθώς η ταινία πέρασε το πρώτο δίωρο της απονομής κερδίζοντας κάθε βραβείο για το οποίο ήταν υποψήφια (δύο ηχητικά και ένα μοντάζ), ενώ στον ορίζοντα ήταν το 4ο και πιο εξασφαλισμένο από τα 5, εκείνο του Α’ ανδρικού για τον Ράμι Μάλεκ. Όταν έγινε το αναπόφευκτο, ο βραβευμένος με Έμμυ πρωταγωνιστής του Mr. Robot συνέχισε την πρωτοφανή τακτική του να ευχαριστεί ένας ηθοποιός τους πάντες για τη νίκη του εκτός από τον σκηνοθέτη του, διασκεδάζοντας τους κυνικούς ανάμεσά μας, αλλά όχι τον Αλφόνσο Κουαρόν (που έφυγε με 3 ατομικά Όσκαρ για το Ρόμα), ο οποίος πιάστηκε στην κάμερα να στέλνει σίγουρα bitchy μηνύματα στο WhatsApp group που έχει με τον Λουμπέζκι, τον Ινιάριτου και τον Ντελ Τόρο. Το Bohemian Rhapsody κέρδισε 4 Όσκαρ, τα περισσότερα από κάθε ταινία φέτος, αποδεικνύοντας ότι το αυτί του Χόλιγουντ δεν ιδρώνει όσο θα έπρεπε μπροστά στο #MeToo. Πάντως, οι κατάρες του Twitter έπιασαν, αφού ο Μάλεκ κυριολεκτικά γκρεμοτσακίστηκε φεύγοντας από τη σκηνή και χρειάστηκε πρώτες βοήθειες. Ίσως τον έσπρωξε το φάντασμα του Φρέντι Μέρκιουρι.
Ο αμερικανός σκηνοθέτης ήταν η μορφή της βραδιάς, με ανύπαρκτο poker face σε κάθε ευχάριστη ή δυσάρεστη, κατά τη γνώμη του, εξέλιξη. Κερδίζοντας το πρώτο του διαγωνιστικό Όσκαρ (έχει ήδη ένα τιμητικό) για τη διασκευή σεναρίου της Παρείσφρησης, ο Λι όρμηξε στην αγκαλιά του απονεμητή Σάμιουελ Τζάκσον πριν βγάλει μια αναμενόμενα αντι-τραμπική ομιλία στην οποία προέτρεψε τους Αμερικάνους να «κάνουν το σωστό» στις εκλογές του 2020 και να επιλέξουν ηθικά ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος. (Εξίσου διπλωματικός δεν ήταν κι ο πρόεδρος Τραμπ, βέβαια, που τουίταρε το επόμενο πρωί ότι ο λόγος του Λι ήταν μια «ρατσιστική επίθεση» εναντίον του.) Στη συνέχεια, ο Σπάικ Λι ήταν έεεεξαλλος με την ανακήρυξη του Πράσινου Βιβλίου ως καλύτερης ταινίας, με αυτόπτες μάρτυρες να μεταφέρουν ότι σηκώθηκε να φύγει στη μέση του ευχαριστήριου λόγου των συντελεστών κι ότι τον σταμάτησαν στην πόρτα και τον ανάγκασαν να επιστρέψει στη θέση του. Αργότερα, στο press room, έκανε την επική δήλωση: «Κάθε φορά που κάποιος είναι σωφέρ κάποιου άλλου, καταλήγω να χάνω», αναφερόμενος στον Σωφέρ της Κυρίας Νταίζη (που στέρησε τη νίκη το 1990 από το Κάνε το Σωστό), και στο για πολλούς σύγχρονο καθρεφτάκι του, Πράσινο Βιβλίο.