Ήρθε και πάλι η ώρα για την αγαπημένη μας από όλες τις ματαιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης: την ανάλυση κάθε μικρής και μεγάλης κίνησης της Ακαδημίας αμέσως μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για την 92η απονομή των βραβείων Όσκαρ, που φέτος θα βγει γρήγορα από τη μέση – συγκεκριμένα στις 9 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις εβδομάδες νωρίτερα από τη συνηθισμένη διεξαγωγή της στα τέλη Φεβρουαρίου. (Η Ακαδημία ανησυχεί για την όλο και πιο χαμηλή τηλεθέαση, αλλά παρόλα αυτά δεν έδωσε μια πανεύκολη υποψηφιότητα τραγουδιού στην Beyonce, που θα συνοδευόταν από μια live ερμηνεία της εκείνη τη βραδιά.)
Με ένα γενναιόδωρο αριθμό υποψηφιοτήτων (11 για το πολυαγαπημένο μας Τζόκερ, από 10 για το Κάποτε στο Χόλιγουντ, το 1917 και τον Ιρλανδό) αλλά και μια συντομευμένη περίοδο καμπάνιας, λοιπόν, καλούνται οι σημαντικοί παίκτες να αρπάξουν το χρυσό, με κάποιους να βρίσκονται πολύ κοντά (Χοακίν Φίνιξ, Λόρα Ντερν) και κάποιους άλλους να συμμετεχουν σε κανονικό ντέρμπι (θα στεφθεί καλύτερη ταινία το Κάποτε στο Χόλιγουντ ή θα γράψουν ιστορία τα νοτιοκορεάτικα Παράσιτα νικώντας εκεί ή/και στη σκηνοθεσία;).
Πριν τις προβλέψεις, όμως, ρίχνουμε μια ματιά στις ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις της φετινής λίστας:
Ain’t it funny που η Ακαδημία γύρισε την πλάτη σε μια από τις πιο αειθαλείς ντίβες της εποχής μας; Η απουσία της Τζένιφερ Λόπεζ από την πεντάδα του Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στις Επικίνδυνες Κυρίες είναι σίγουρα η πιο ηχηρή και σκανδαλώδης παράλειψη της φετινής λίστας, ειδικά από την στιγμή που οι ψίθυροι για την πορεία της στα βραβεία ξεκίνησαν από πολύ νωρίς (τον περασμένο Σεπτέμβριο) και μάλιστα μετατράπηκαν σε φωνές με τις υποψηφιότητες της διάσημης σταρ στις Χρυσές Σφαίρες και τα ακόμα υψηλότερου επιπέδου βραβεία του Αμερικανικού Σωματείου Ηθοποιών.
Η πρόσφατη ψυχρολουσία από τα BAFTA ίσως ήταν μια προειδοποίηση, αλλά θα πίστευε κανείς ότι το δυναμικό campaigning της Λόπεζ σε συνδυασμό με το star power της θα λειτουργούσε πιο αποτελεσματικά στο Χόλιγουντ. Τελικά τίποτα από αυτά δεν απέδωσε καρπούς, με τη θέση της να πηγαίνει θεωρητικά στην Κάθι Μπέιτς της Μπαλάντας του Ρίτσαρντ Τζούελ (που αν κάποιος από τους κινηματογραφικούς Τζούελ άξιζε υποψηφιότητα, αυτός είναι ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ.) Ελπίζουμε η J.Lo να μην χάλασε το beauty sleep της ξυπνώντας 5 το πρωί για να φάει τέτοια πίκρα.
Μεγάλη ήταν η αγάπη που αναμενόμενα έδειξε η Ακαδημία στον επίλογο του μαφιόζικου κεφάλαιου της καριέρας του Μάρτιν Σκορσέζε, οδηγώντας τον ίδιο σε ένα προσωπικό ρεκόρ: με 9 υποψηφιότητες, έχει τις περισσότερες από κάθε άλλο εν ζωή σκηνοθέτη (ο Γουίλιαμ Γουάιλερ είχε συγκεντρώσει 12 ως το θάνατό του), αν κι αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι πρώτα κέρδισε Όσκαρ ο Ρομπέρτο Μπενίνι και μετά εκείνος.
Ωστόσο, στις 10 υποψηφιότητες του Ιρλανδού δεν συμπεριλαμβάνεται μία για τον actual Ιρλανδό της ταινίας, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που έδωσε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του και θα ήταν κάπως αυτονόητο να αναγνωριστεί στον Α’ Ανδρικό. Καλύτερη τύχη είχαν ο φωνακλάς Αλ Πατσίνο και ο Τζο “it’s what it is” Πέσι από την ίδια ταινία, που θα κονταροχτυπηθούν στο Β’ Ανδρικό (και μάλλον θα χάσουν από τον Μπραντ Πιτ.)
Η γκρίνια για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ αποτελεί παράδοση εξίσου λαμπρή με τις υπόλοιπες συζητήσεις γύρω από αυτά – οι φετινές επιλογές της Ακαδημίας αποτελούν κλασική περίπτωση «κάθε 2017 και καλύτερα» (τότε βγήκε Καλύτερη Ταινία το Moonlight), αφού ο μεν κλάδος των ηθοποιών κατάφερε να προτείνει ακριβώς μία (1) όχι λευκή συνάδελφό του από 4 ολόκληρες ερμηνευτικές κατηγορίες κι ένα σύνολο 20 θέσεων (η Σύνθια Ερίβο είναι υποψήφια στον Α’ Γυναικείο για την ενσάρκωση της ακτιβίστριας Χάριετ Τάμπμαν στο Harriet) και ο δε κλάδος των σκηνοθετών απαρτίζεται εξ’ολοκλήρου από άντρες, παρά το γεγονός ότι οι Μικρές Κυρίες της Γκρέτα Γκέργουιγκ έχουν 6 υποψηφιότητες συμπεριλαμβανομένης και της Καλύτερης Ταινίας.
Πολλές ξεχωριστές ταινίες της σεζόν έχουν σκηνοθετηθεί από γυναίκες, από το The Farewell και το A Beautiful Day In The Neighborhood μέχρι τις Επικίνδυνες Κυρίες, το Booksmart και το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται, αλλά καμία δεν κατάφερε να προταθεί σε καμία κατηγορία, με εξαίρεση το Α Βeautiful Day… στον Β΄Ανδρικό για τον «πιο πρόσφατο Έλληνα», Τομ Χανκς. Πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι 4 από τους 5 υποψήφιους σκηνοθέτες στην κατηγορία του Καλύτερου Ντοκιμαντέρ είναι γυναίκες. Όπως φαίνεται, το κύμα της προσθήκης νέων μελών της τελευταίας διετίας στην Ακαδημία προς το παρόν παρουσιάζει καλύτερα αποτελέσματα σε επίπεδο διεθνούς εκπροσώπησης (π.χ. Αντόνιο Μπαντέρας στον Α’ ανδρικό, 6 υποψηφιότητες για τα Παράσιτα) παρά σε diversity (π.χ. η Λουπίτα Νιόνγκο αγνοήθηκε για τη συγκλονιστική ερμηνεία της στο Εμείς, το ίδιο και η πρόσφατη νικήτρια στις Χρυσές Σφαίρες, Ακουαφίνα, για το The Farewell.)
Ευχάριστη έκπληξη ήταν η αναγνώριση του Γιάριν Μπλάσκε για την ασπρόμαυρη φωτογραφία του και το aspect ratio των κλασικών ταινιών τρόμου στο The Lighthouse του Ρόμπερτ Έγκερς, που αποτέλεσε τη μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας. Γενικά ήταν μια απογοητευτική οσκαρική χρονιά για το ανεξάρτητο σινεμά, με την A24, την indie εταιρεία παραγωγής και διανομής που από το 2012 ως σήμερα μετράει 25 υποψηφιότητες (και μεγάλες νίκες όπως εκείνες του Moonlight και της Μπρι Λάρσον για το Δωμάτιο), να συγκεντρώνει μόνο μία φέτος (για το The Lighthouse) και να βλέπει ταινίες που απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές και κατέληξαν στις περισσότερες λίστες κριτικών με τις καλύτερες του 2019, όπως το σχιζοφρενικό Uncut Gems και το θαυμάσιο The Farewell, να τρώνε πόρτα από την Ακαδημία για το σενάριο και τους ηθοποιούς τους.
Άδοξα έληξε, λοιπόν, το διάστημα που φόραγε κοστούμια ο Άνταμ Σάντλερ, όπως σχολίασε και ο ίδιος στo Twitter, αφού απέτυχε να κερδίσει την πρώτη του υποψηφιότητα για την επική ερμηνεία του στο Uncut Gems. Υποθέτουμε θα τον παρηγορήσουν τα εκατομμύρια που θα του δίνει το Netflix (που, συμπτωματικά, προηγείται σε σύνολο υποψηφιοτήτων με 24 φέτος) για να κάνει μάλλον ένα Murder Mystery το χρόνο. Και γιατί όχι, αφού το Murder Mystery, παραδόξως, ήταν… μια χαρά.
Μπορεί οι προκλητικές δηλώσεις της να την κάνουν σχετικά αντιπαθή στα social media, αλλά δε φαίνεται να βλάπτουν το γόητρό της στη βιομηχανία: η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός του κόσμου και βετεράνος του MCU (φέτος η Black Widow θα αποκτήσει το δικό της κινηματογραφικό spin-off) ολοκλήρωσε μια τρομερά επιτυχημένη χρονιά από όλες τις απόψεις με δύο υποψηφιότητες για τις ερμηνείες της στην Ιστορία Γάμου (Α’ γυναικείος ρόλος) και το Jojo Rabbit (Β’ γυναικείος). Αν και δεν είναι πολύ πιθανό να κερδίσει σε καμία από τις δύο κατηγορίες λόγω πανίσχυρου ανταγωνισμού, το βαριεστημένο κορίτσι από το Ghost World κατέληξε να είναι τελικά η νέα βασίλισσα του Χόλιγουντ. (Η Ριζ Γουίδερσπουν γελάει γιατί ξέρει ότι στην πραγματικότητα είναι εκείνη η βασίλισσα του Χόλιγουντ, αλλά αφήνει για λίγο καιρό ακόμα να το πιστεύει η Σκαρλετίτσα.)
Η πρώτη ταινία αποτέλεσε πολιτιστικό φαινόμενο, κέρδισε Όσκαρ Kαλύτερης Tαινίας Κινουμένων Σχεδίων και τραγουδιού για το αναπόδραστο “Let It Go”, ενώ το σίκουελ ανακηρύχθηκε πρόσφατα η πιο εμπορικά πετυχημένη ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, με παγκόσμιες εισπράξεις πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Κι όμως…
Σε έναν αποκλεισμό-σοκ, το Frozen 2 της Ντίσνεϊ δεν βρέθηκε στην πεντάδα των υποψηφίων ταινιών κινουμένων σχεδίων, αφήνοντας το Mouse House με μια υποψηφιότητα για το Toy Story 4 (στις Χρυσές Σφαίρες κυριάρχησε με 3 στις 5 υποψηφιότητες, ακόμα και για το φρικαλέο live action ριμέικ του Βασιλιά των Λιονταριών, που είναι υποψήφιο για Όσκαρ Οπτικών Εφέ). Φαίνεται ότι η ραγδαία άνοδος του Netflix, σε συνδυασμό με μια αλλαγή στον κανονισμό που «άνοιξε» την ψηφοφορία σε όλα τα μέλη της Ακαδημίας, ευθύνονται για την πιο εκλεκτική κατηγορία της χρονιάς: η υπηρεσία streaming μετράει 2 υποψήφιες ταινίες, το απολαυστικό χριστουγεννιάτικο Klaus (το πρώτο της animation) και το βραβευμένο στην Εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες I Lost My Body (του οποίου τα παγκόσμια δικαιώματα έχει), ενώ η πεντάδα συμπληρώνεται από τον Ευγενικό Κύριο Λινκ, που προ ημερών πέτυχε μια νίκη-έκπληξη επί της Ντίσνεϊ στις Χρυσές Σφαίρες, και το τρίτο μέρος του Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας.
Oι δύο ταινίες απέσπασαν 10 υποψηφιότητες έκαστη, αλλά καμία από αυτές δεν είναι για το μοντάζ τους, γεγονός περίεργο για την ταινία του Ταραντίνο που θεωρούταν φαβορί για το κορυφαίο βραβείο και σχεδόν τρολιά για το πολεμικό «μονοπλάνο» του Σαμ Μέντες, του οποίου η ψευδαίσθηση ότι δεν έχει καθόλου μοντάζ οφείλεται… στο πολύ καλό μοντάζ του. Λίγες ώρες πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, το 1917 είχε κερδίσει το βραβείο του καλύτερου μοντάζ στα Critics’ Choice Awards.
Τo Βenoit Blanc Cinematic Universe είναι πιο κοντά από ποτέ.