25.04.2021 Πραγματοποιείται στο Λος Άντζελες η 93ή απονομή των Όσκαρ. Ο Άντονι Χόπκινς γίνεται το γηραιότερο πρόσωπο που κερδίζει το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου για το ρόλο του στην ταινία Ο Πατέρας σε ηλικία 83 ετών. Εικαστικό: Κατερίνα Καραλή
Σήμερα τα ξημερώματα, ανάμεσα στα τρέιλερ για το 42°C (πρεμιέρα 14/5!), προβλήθηκε στην COSMOTE TV η 93η απονομή των βραβείων Όσκαρ, μια επίδειξη της “the show must go on” νοοτροπίας που το Χόλιγουντ επιμένει να αγκαλιάζει ακόμα και στην εποχή της πανδημίας. Μόνο που, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες τελετές βραβείων που συνέβησαν την τελευταία χρονιά, αυτά εδώ τα Όσκαρ, ήδη απομονωμένα από το παγκόσμιο κοινό λόγω της περιορισμένης ή μηδαμινής διαθεσιμότητας των υποψήφιων ταινιών, ήταν μάλλον η χειρότερη τηλεοπτική απονομή, χτυπημένη από την τριπλή κατάρα του μειωμένου ενδιαφέροντος, της γενικότερης κατάστασης και της… πολύ κακής τύχης. Όσο για τα ίδια τα βραβεία, η αναμενόμενη επικράτηση του Nomadland έγραψε Ιστορία, με την Κινέζα Κλόε Τζάο να γίνεται μόλις η δεύτερη γυναίκα που κερδίζει Όσκαρ σκηνοθεσίας και η πρώτη που δεν είναι λευκή, ενώ κουβάλησε και μια μικρή έκπληξη, λήγοντας το σασπένς της κούρσας για τον Α’ γυναικείο ρόλο με την Φράνσες ΜακΝτόρμαντ να κερδίζει το τρίτο της ερμηνευτικό Όσκαρ (και το τέταρτο συνολικά, αφού έφυγε και με ένα Όσκαρ ως συμπαραγωγός όταν το Nomadland αναδείχθηκε Καλύτερη Ταινία).
Όμως η πιο απρόσμενη τροπή της βραδιάς, που κανονικά θα αποτελούσε τροφή κυρίως για δημοσιογράφους την επόμενη μέρα και Oscarwatchers-φαν της στατιστικής, κατέληξε να συμπαρασύρει όλη τη μετάδοση, που έκλεισε με μια πρώτης τάξεως ψυχρολουσία: καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου ήταν ο αδικοχαμένος Τσάντγουικ Μπόουζμαν για την αποχαιρετιστήρια ερμηνεία του στην Θρυλική Μα Ρέινι. Φέτος, ήταν η σειρά των Όσκαρ να στοιχηματίσουν στον εαυτό τους, με τους παραγωγούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο σκηνοθέτης Στίβεν Σόντερμπεργκ, να ποντάρουν στη φαινομενικά σίγουρη νίκη του ηθοποιού, αλλάζοντας την παραδοσιακή σειρά της παρουσίασης των κατηγοριών και αφήνοντας για το τέλος όχι την Καλύτερη Ταινία, αλλά την κατηγορία Α’ ανδρικού, ελπίζοντας σε ένα συναισθηματικό φινάλε, με τη χήρα του Μπόουζμαν να είναι έτοιμη για ένα συγκινητικό λόγο που θα τιμούσε την κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο κινηματογραφικός Μαύρος Πάνθηρας. Αλλά, σαν τους γοφούς της Shakira, τα στατιστικά δεν λένε ψέματα και η αδυναμία της Θρυλικής Μα Ρέινι να αποσπάσει κρίσιμες υποψηφιότητες σε βασικές κατηγορίες (π.χ. ταινίας-σκηνοθεσίας), σε συνδυασμό με την άνοδο της ταινίας The Father στις προτιμήσεις (είχε προηγουμένως πάρει το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου από τα χέρια του Nomadland και κάτι μας λέει ότι θα κερδίσει τη λαϊκή ψήφο μόλις κυκλοφορήσει στα σινεμά και τη δει περισσότερος κόσμος) οδήγησαν σε νίκη-σοκ του Άντονι Χόπκινς. Ο 83χρονος ηθοποιός δεν ήταν παρών στην τελετή ούτε καν μέσω Zoom, αφήνοντας τον τελικό απονεμητή Χοακίν Φίνιξ στην αμήχανη θέση της ανακοίνωσης του ονόματος, μια παγωμένη παύση και ένα βιαστικό “ο Χόπκινς δεν είναι εδώ, η Ακαδημία δέχεται το βραβείο εκ μέρους του, καληνύχτα”, με τους τίτλους τέλους να πέφτουν σαν τις αντιστάσεις μας όταν βρεθούμε μπροστά σε πίτσα με βάση τηγανητό κοτόπουλο: ιλιγγιωδώς μετά από δύο δευτερόλεπτα δισταγμού.
Ήταν το αντίθετο της κορύφωσης σε μια τελετή που ξεκίνησε με cute τρόπο, πραγματοποιώντας την υπόσχεση των παραγωγών να θυμίζει ταινία: η πρώτη παρουσιάστρια της βραδιάς και σκηνοθέτις του υποψήφιου One Night In Miami, Ρετζίνα Κινγκ, διέσχισε το σιδηροδρομικό σταθμό Union Station του Λος Άντζελες, όπου διεξήχθη το event, για να βρεθεί στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο ενώπιον των μόλις 170 καλεσμένων την ώρα που τα ονόματα των παρουσιαστών έπεφταν σαν τίτλοι έναρξης σε ταινία (ή, για να είμαστε δίκαιοι, σειρά). Από την τηλεόραση, το vibe της αυτοσχέδιας αίθουσας θύμιζε διασταύρωση ενός απογεύματος τοτο Grand Central Oyster Bar της Νέας Υόρκης με πάρτι του Εν Λευκώ 87.7 στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Πελοποννήσου, κάτι που μάλλον αδίκησε τους τιμώμενους, αλλά ίσως θεωρήθηκε προτιμότερο από το να τους μοιράσει στο άδειο Dolby Theatre (ακόμα κι αυτό, τελικά, θα ήταν λιγότερο δυστοπικό θέαμα από το αμήχανο φινάλε). Η επιλογή των παραγωγών να κόψουν τα αποσπάσματα και τα μουσικά διαλείμματα, να μην διακόψουν κανέναν ευχαριστήριο λόγο, όσο μακροσκελής κι αν ήταν, και να επικεντρωθούν σε προσωπικά fun facts για το ξεκίνημα στο σινεμά όλων ανεξαιρέτως των υποψηφίων (κάτι που μένει πιστό στο concept “τελετή σαν ταινία” και ουρλιάζει Σόντερμπεργκ) είχε ως αποτέλεσμα μια βαρετή τελετή για άλλη μια φορά, που παρόλα αυτά βρήκε χρόνο για ένα ανούσιο παιχνίδι μουσικών γνώσεων που οδήγησε σε αυτή τη viral στιγμή της Γκλεν Κλόουζ:
Ωστόσο και Όσκαρ δόθηκαν (#reporting) (μεταξύ άλλων στον Τόμας Βίντερμπεργκ για το Άσπρο Πάτο, τον Ντάνιελ Καλούγια για το Judas and the Black Messiah, τη φωτογραφία και το σχεδιασμό παραγωγής του Mank, το Soul για τη μουσική και το animation του και την Γιουν Για-Τσανγκ για το Minari) και ντροπιαστικές στιγμές υπήρχαν (η Γκλεν Κλόουζ να χορεύει το Da Butt, η ΜακΝτόρμαντ να βγάζει κραυγή λύκου ως φόρο τιμής σε εκλιπόντα συνεργάτη) και δρόμοι άνοιξαν για EGOT (με την 23χρονη H.E.R. να κερδίζει για το τραγούδι “Fight Song” από το Judas and the Black Messiah, έχοντας ήδη 4 Γκράμι στην κατοχή της).
Ελπίζουμε του χρόνου να βαρεθούμε το ίδιο, γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο μετά από 93 τελετές που έχουμε παρακολουθήσει ζωντανά από το 1929 μέχρι σήμερα (και λέμε αλήθεια γι’αυτό), απλώς στο γνώριμο glam σκηνικό και έχοντας περάσει πρώτα από τις κινηματογραφικές αίθουσες για να παθιαστούμε ή όχι για τις υποψήφιες ταινίες.