Το έργο La Danseuse του Juan Miro
Ο σουρεαλισμός πάντα με συγκινούσε ιδιαίτερα. Είμαι κι εγώ πλάσμα του αέρα ή αερικό, όπως συνηθίζουν να με αποκαλούν οι δικοί μου άνθρωποι… Οπότε στη σφαίρα της φαντασίας μου συμβαίνουν διάφορα υπερρεαλιστικά πράγματα, τα οποία μερικές φορές γίνονται πραγματικότητα με έναν πιο γήινο τρόπο. Λατρεύω τα φεγγάρια, τα φεγγάρια απ’ όλες τις νύχτες. Κάθε νύχτα, αν μου το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, σηκώνω το βλέμμα ψηλά για να το δω το ασημένιο… Αυτόν τον πίνακα τον ξεχωρίζω, γιατί έχει δύο χρώματα που αγαπώ, το μπλε το έντονο και το κόκκινο το πορφυρό. Εγραψα για μια φεγγαράδα μια μέρα κι αυτόν τον πίνακα είχα στο μυαλό. Χορός και βόλτα κάτω απ’ τη φεγγαράδα…
Το Guilty της Βarbra Streisand (και τα υπόλοιπα βινύλια της μαμάς)
Αυτόν το δίσκο τον θυμάμαι από τότε που γεννήθηκα, η λυρικότητά της έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου για πάντα. Μ’ έχει επηρεάσει πολύ στον τρόπο ερμηνείας μου. Οι λεγκάτες νότες και το βιμπράτο της… Ακόμα γίνομαι τεσσάρων όταν ακούω το Guilty η το Never Give Up.
Το «Stone Free» του Jimi Hendrix.
Ήμουν στην 5η Δημοτικού όταν τα μεγαλύτερα από μένα ξαδέλφια μου, μεγαλωμένα στη Βαλτιμόρη, μου έφεραν μια κασέτα με τα best του Hendrix. Έπαθα πολιτισμικό σοκ και το θυμάμαι ακόμη. Η καθαρότητα της βρωμιάς του ήχου της κιθάρας του, η ένταση, το πάθος, το ηχόχρωμα της φωνής με σημάδεψαν από τότε. Μ’ αρέσει το λάιβ να έχει ένταση, δύναμη, να έχεις την αίσθηση πως σου έρχεται το εγκεφαλικό… Να παίζεις σα να’ ναι η τελευταία φορά. Το κομμάτι είναι μεγάλη μου αγάπη. Δεν μπορώ να εγκλωβίζομαι, δεν μπορώ να μην αλλάζω παραστάσεις, δεν μπορώ να γίνομαι κάτι δεδομένο. Προσπαθώ να λειτουργώ σα να μην είναι τίποτα δεδομένο γύρω μου. Δεν είναι εύκολο… Θέλει κόπο. ‘Ομως αυτή είναι η αλήθεια, μόνο μπροστά να πηγαίνουμε και να μην αφήνουμε τίποτα να μας ρίχνει κάτω, και να μην ξεχνάμε τη γυναίκα του Λωτ στην καταστροφή στα Σόδομα. Μόλις γύρισε να κοιτάξει πίσω έμεινε στήλη άλατος!
Ο Εραστής Της Κομμώτριας του Πατρίς Λεκόντ.
Μια ταινία που σε καίει. Πραγματικά όταν την βλέπεις, λες ότι καίγεσαι. Όμως σου ξυπνάει μια παιδικότητα, μια ανεμελιά, βλέπεις τι σημαίνει ο απόλυτος έρωτας και πόσο μελαγχολική αλλά και αρρωστημένα αχάριστη είναι η φύση του ανθρώπου κάποιες φορές. Ταυτίστηκα σε σημεία… Η αισθητική της υπέροχη, οι εικόνες μαλακές και με όμορφα χρώματα. Ο απόλυτος έρωτας.
Ο Κήπος Με Τις Ροδιές του Οσκαρ Ουάιλντ
Aυτές οι ιστορίες μου ξυπνάνε ακόμα τον υπέρμετρο ρομαντισμό μου ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να το ελέγξω. Διαβάζοντας τις γραμμές για τον φοιτητή με το αηδόνι και το τριαντάφυλλο, τον ευτυχισμένο πρίγκιπα, το αστερόπαιδο… Πολύ εύκολα ξεχνιέμαι απ’ την πραγματικότητα που έχω να ζήσω και μπαίνω στον κόσμο του υποσυνείδητου… Μουσικές έρχονται από μέσα, μελωδίες, εικόνες, φορέματα άλλης εποχής, γοβάκια κρυστάλλινα, ροδοπέταλα στο μαξιλάρι μου… Και σηκώνομαι από τον καναπέ και κάθομαι στο πιάνο μου.
Η παράσταση «Μεσοπέλαγα» του Σλαβομίρ Μρόζεκ
Πέρυσι βρέθηκα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Παιδιά νέα, που μόλις είχαν αποφοιτήσει. Χωρίς πολλά λόγια, με πολλή κίνηση και χορευτική προσέγγιση, με ακρίβεια σε κάθε βήμα, με κέρδισαν από τα πρώτα λεπτά. Το έργο, πολύ δυνατό. Όταν οι ναυαγοί ξεμείνουν από τρόφιμα, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Πρέπει κάποιος να φαγωθεί. Αλλά δεν είναι τόσο απλό, είναι πολύ πιο βαθύ. Πόσο εύκολα μας πείθουν ότι μας αξίζει η κακομεταχείριση, να σκύβουμε το κεφάλι και να παραιτούμαστε, να ζητάμε κι άλλη ταπείνωση. Τριβέλιζε το μυαλό μου για μέρες, προβληματίστηκα. Μπράβο στα παιδιά.
Το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στην Κέρκυρα.
Μια από τις φίλες μου είναι Κερκυραία, οπότε βρέθηκα εκεί πέρυσι το καλοκαίρι! Το κτίριο, επιβλητικό. Μπαίνοντας μέσα, όπως και σε κάθε μουσείο, αισθάνθηκα τη γνωστή σύγχυση. Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, αλλά αποφασίσαμε να ανέβουμε τη μεγάλη σκάλα και να ξεκινήσουμε από πάνω. Έχω μια οικειότητα με όλα αυτα και με μαγεύουν γιατί διαβάζω Ινδούς φιλόσοφους από πολύ μικρή και μεγάλωσα στο σπίτι της θείας μου, το οποίο είναι διακοσμημένο με ιαπωνικά χαρακτηριστικά. Χαλιά, κιλίμια, κιμωνό με πολύ έντονα και ζωηρά χρώματα, παραβάν με διάφορες κινέζικες παραστάσεις, χαρακτική, κεραμεική κι άλλες τεχνοτροπίες… Ιαπωνικά αγγεία φαγητού, άλλοτε πορσελάνινα και ορειχάλκινα και άλλοτε από σμάλτο η ελεφαντόδοντο, κοσμήματα της ΝΑ Ασίας και νομίσματα. Βούδες και θεότητες απο τους εξωτερικούς διάκοσμους των ναών τους. Ένα όμορφο ταξίδι αυτή η επίσκεψη…
Ταξίδι στη Μάρπισσα Πάρου
Σ’ αυτό το υπέροχο, γραφικότατο χωριό της Πάρου ακούς μόνο τα πουλιά και τα παιδιά που τρέχου. Απαγορεύεται η διέλευση αυτοκινήτων κι έτσι απομονώνεσαι πραγματικά. Μια εβδομάδα εκεί χαλάρωσα και άδειασα το κεφάλι μου από οτιδήποτε περιττό. Ομορφο χωριό, με τα λευκά σπίτια και τα μπλε παράθυρα, έτσι παραδοσιακά και κυκλαδίτικα!
Οι Penny and the Swingin’ Cats επιστρέφουν στο Τin Pan Alley στις 14 & 21 Φεβρουαρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.