«Ορκίζομαι, στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετου Τριάδος να τηρώ το Σύνταγμα και τους νόμους, και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού».
Η Κυβέρνηση Παπαδήμου ορκίστηκε στις 11 Νοεμβρίου 2011 με τη συμμετοχή σε αυτή 35 στελεχών της προηγούμενης Κυβέρνησης Παπανδρέου (ΠαΣοΚ), έξι στελεχών από τη Νέα Δημοκρατία και τεσσάρων από το ΛΑΟΣ. Η θητεία της έληξε στις 17 Μαΐου 2012 με την παραίτησή της και την ανάληψη καθηκόντων από την κυβέρνηση Πικραμμένου.
Το Σύνταγμά μας, μοναδική εξαίρεση στα ευρωπαϊκά δεδομένα για δυτική δημοκρατία, φέρει για υπότιτλο (ή είναι αφιερωμένο) στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετου Τριάδος. Παρ’ όλο που, στο κλείσιμο του προλόγου (σελ. 8) ο τότε Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Φίλιππος Πετσάλνικος σημειώνει ότι η «παρούσα χρηστική έκδοση … προσφέρει στον πολίτη ένα πολύτιμο εργαλείο κατανόησης του πολιτικού μας συστήματος και στοχεύει να αποτελεί εφόδιο για τη διαμόρφωση ελεύθερης και υπεύθυνης πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης». Και ερωτώ, ως πολίτης: Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο όταν ένα Σύνταγμα (στην ουσία κάτι σαν εθνικό Καταστατικό που συμφωνούμε όλοι να σεβόμαστε και να υπηρετούμε) φέρει τέτοιο υπότιτλο; Πόσο «ελεύθερος» νιώθεις να ορκιστείς σε κάτι – όχι μόνο τόσο αφηρημένο και κατ’ επέκτασιν τόσο ακατανόητο – όσο η Αγία (ομοούσια και αδιαίρετη επιπλέον) Τριάς, όταν επίκειται να «διοικήσεις» ανθρώπους;! Το Σύνταγμα μας επίσης, έχει και μια άλλη πρωτοτυπία – πρόεκταση στην υπηρεσία της Αγίας Τριάδας και της επί της ελληνικής γης εκπροσώπου της, την Εκκλησία της Ελλάδας. Στο Άρθρο 3, Τμήμα Β’ (σελ.19), (δεν) περιγράφει τις Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, αλλά απλά αναφέρει την επικρατούσα θρησκεία της χώρας και τη σχέση της με την Κωνσταντινούπολη(!), άλλους «όμοδοξους» και απαγορεύει την «επίσημη» μετάφραση στη Δημοτική(!) χωρίς την έγκριση τους.
Βέβαια, όλα κι όλα, έχει προηγηθεί το «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία», (Άρθρο 1, παρ. 2). Ούτε συνταγματολόγος (βλ. Β. Βενιζέλος) είμαι, ούτε νομικά έχω σπουδάσει (τα 2/3 των βουλευτών), αλλά βρίσκω εξωφρενικό σε κάθε ορκωμοσία παντός τύπου, σε κάθε πρωινό χτύπημα στα σχολεία της Επικράτειας να ακούγονται το «Ομοούσια και Αδιαίρετη Αγία Τριάδα» (στα σχολεία και το «ελθέτω η βασιλεία Σου» πριν μπουν τα παιδιά για μάθημα) και παράλληλα να νιώθω «ελεύθερος πολίτης».
Δεν τα έχω με την Εκκλησία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο Αλβανίας Αναστάσιος (και λίγοι ακόμη), είναι -συγκυριακά – βαθιά πνευματικοί άνθρωποι. Αντιλαμβάνομαι, σέβομαι, κατανοώ τη συσχέτιση μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Αλλά πρέπει να αλλάξει. Να σεβαστούν την «αυτοδιάθεση» των ελεύθερων ανθρώπων. Να απαληφθούν πλήρως οι θρησκευτικοί όρκοι από παντού, οι πολιτικοί γάμοι να είναι υποχρεωτικοί, να χτιστεί τέμενος άμεσα (ιδανικά με μιναρέ), τα θρησκευτικά να διδάσκονται ως Ιστορία Πίστεων, (κι όχι ως «ιστορικά γεγονότα» του Χριστιανισμού), να απλοποιηθούν γλωσσικά σε επίτομες εκδόσεις τα κείμενα της Αγίας Γραφής, του Κορανίου, της Τορά, του Βουδισμού, Κομφουκιανισμού και ό,τι άλλο ενδιαφέρον έχει να επιδείξει ο ανθρώπινος πολιτισμός στο πεδίο της μεταφυσικής του αναζήτησης γύρω από το Πνεύμα και το Θείο.
Τα έχω με τους σύγχρονους πολιτικούς, αυτούς που πρέπει να ψηφίσουμε και συνήθως «νόμο δεν εκράτεις». Δεν προχώρησε κανένα «δημοκρατικό»/προοδευτικό κόμμα ή κίνημα στον πλήρη διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας όταν έπρεπε ή μπορούσε (και δεν βλέπω και καμμιά θέρμη από τους «επελαύνοντες»). «Αν θέλωμεν να φκιάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί», να εννοούμε όταν λέμε «εμείς», να γίνουμε κάποτε Πολίτες.
Η φωτογραφία στους New York Times της 12ης Νοεμβρίου 2011 είναι του Παναγιώτη Τζάμαρου (διανομής Reuters), όπως και η φωτογραφία του επιχρυσωμένου πρωτοσέλιδου (και η επέμβαση με το φωτοστέφανο), έργο του εικαστικού Πάνου Τσαγκάρη της γκαλερί Καλφαγιάν από την Art Athina για το ρεπορτάζ της Fosphotos. Καλό «βόλι» και ραντεβού στο Τάε Κβο Ντό (τι όνομα θεέ μου).
Το Σύνταγμα της Ελλάδας και σε PDF.
