Έχεις ταξιδέψει, φίλε, πολλές φορές στο Ναύπλιο. Πρώτα η αίσθηση της λύτρωσης, της εξόδου από ένα κλειστό γκρίζο δωμάτιο, εκεί κάπου στο Δαφνί με τη μυρουδιά του πευκόδασους και μια ζώνη θάλασσας μπροστά σου προς το Σκαραμαγκά. Ύστερα μισοκλείνεις τα μάτια για να δεχτείς πώς αυτή η σύζευξη βιομηχανίας και φύσης, γεωμετρίας και πλαστικής, μπορεί, σε συνδυασμό με το φως και τα σύννεφα, μπορεί, λέω, να σου φαίνεται ωραία. Ακούς τις οιμωγές του τοπίου, εισπράττεις την ενέργεια των Ελευσίνιων Μυστηρίων, την έμφαση της Σαλαμίνας, και έρχονται καπάκι τα μεγαρίτικα πεύκα, η Κακιά Σκάλα που έγινε καλή αναγκαστικά από τα έργα οδοποιίας, οι μαλακοί λόφοι της Κινέττας και η Κόρινθος που ο καθένας πια μπορεί να επισκεφτεί.
Βλέπεις τη μύτη του Ακροκόρινθου και λες με το νου σου «Ήθελα να… ήθελα να ‘μαι φρυκτωρός…», να μαθαίνεις τα νέα για μάχες, συμμαχίες και φονικά από τις φωτιές στον Υμηττό και να τα στέλνεις καρφί στον Πάρνωνα και στο Χελμό.
Στριφογυρίζεις τώρα, γιατί όσο τρέχει η σκέψη τρέχει και το όχημα που φέρει τη σκέψη σου κι εσένα, περνάς Κλεωνές, Νεμέα, Χιλιομόδι, Δερβενάκια. Παλιά πλατάνια, μυρτιές, πικροδάφνες, πουρνάρια, κλήματα, ελιές και αγράμπελες, σπάρτα και βουλιαγμένες κεραμοσκεπές, πεπόνια, μύγδαλα και βάζα με γλυκό, προσπερνάς και το Άργος απ’ έξω, απ’ ανάγυρα τους Αργείους, τη λιγόνερη κοίτη του ποταμού Ίναχου και τις ξεχασμενες ραγες του σιδηρόδρομου. Θέλεις ίσως να αποτολμήσεις μια ερμηνεία για την επίπεδη αυτή πόλη και τα πάθη της. Θυμάσαι λίγο το Μακρυγιάννη, λίγο τον Κλέοβι και τον Βίτωνα, το Φορωνικόν Άστυ, όπως ονομαζόταν τους προϊστορικούς χρόνους θεωρούμενο ως η πρώτη πόλη του κόσμου. Λες μήπως φταίει αυτή η ισιάδα για τα τόσα στραβά που έλαβαν εκεί χώρα. Μα πώς να συγκεντρωθείς; Ο ήλιος βάφει τα πορτοκάλια στον αργολικό κάμπο, ζεσταίνει τα καφετιά τείχη της Τίρυνθας που σου αποκαλύπτονται μιλώντας σου για σένα, για την ταυτότητά σου, για τη δύναμή σου, όσο γρήγορα κι αν τα δεις περνώντας με το αυτοκίνητο γιατί πάντα από κει περνάς, σπάνια σταματάς.
Κάποια σύννεφα τραβούν προς τις Μυκήνες, άλλα για την Επίδαυρο, είσαι στριμωγμένος μες στα σύμβολα και τους κραδασμούς των ονομάτων και βρίσκεις τη φυγή όταν ψηλά απέναντί σου γυαλίσει στον ήλιο το Παλαμίδι. Φτάσαμε, παιδιά, Ναύπλιο, αγωνία για τη σωστή στροφή και ίσιο σαν καλάμι υψώνεται μπροστά μας το φουγάρο του Φουγάρου.
Τι είναι το Φουγάρο. Ο υπότιτλος στον ιστότοπό του γράφει: Ένα μεγάλο Διαδραστικό Έργο Τέχνης, που απευθύνεται στο Νου και στις Αισθήσεις. Γεννήθηκε στο νου της δημιουργού του Φλωρίκας Κυριακοπούλου δεκαπέντε χρόνια πριν, κυοφορήθηκε με μια πλειάδα εξαιρετικών συνεργατών και με πολλές θυσίες και λειτουργεί από το 2012 διεκδικώντας ζωηρή συμμετοχή στην καθημερινή ζωή του Ναυπλίου, της ευρύτερης περιοχής και της φιλότεχνης Αθήνας.
Να τώρα πώς αντιλήφθηκε ένας πρόσφατος επισκέπτης, κάργα φιλότεχνος, την ατμόσφαιρα αυτής της μαγικής «Σπιανάδας» όπου τέχνη, μάθηση και διασκέδαση συνυπάρχουν αρμονικά: «…ιστορικό συγκρότημα της κονσερβοποιίας «Ανθός» που από ερείπιο μετατράπηκε, με πρωτοβουλία της Φλωρίκας Κυριακοπούλου, σ’ έναν πολυχώρο πολιτισμού. Πολύ μικρή η γεύση που πήρα αλλά έμεινα εμβρόντητος απ’ την ομορφιά —μια αίσθηση θεατρικότητας αλλά πολύ καλά ζυγισμένη—, απ’ την προσοχή στη λεπτομέρεια, απ’ το μεράκι με το οποίο έγινε, απ’ όλους όσους έχουν βάλει το χεράκι τους, αυτή η μετάπλαση. Πρόκειται για ένα κόσμημα που ομορφαίνει ακόμα περισσότερο την πανέμορφη πόλη με την ιστορική παράδοση στο καλό γούστο. Κι αν κρίνω απ’ τις τιμές του «Le Café» —γεύσεις εξαιρετικές!— καθόλου δεν επιδιώκει να ξεπουπουλιάσει τον επισκέπτη. Ελπίζω οι Ναυπλιώτες και οι απ’ τα πέριξ αλλά κι οι επισκέπτες της πόλης να το εκτιμήσουν δεόντως — να προβληθεί με κάθε τρόπο στους τουρίστες! Αν βρεθείτε εκεί, να το νιώσετε σαν υποχρέωση να πάτε. Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…»
Τούτο το Σαββατοκύριακο θα ζήσουμε στο Φουγάρο του Ναυπλίου ένα διήμερο αφιερωμένο στη μουσική που γεννήθηκε στην Αμερική και θα ‘ταν λαϊκή της αν δεν τη μοιραζόταν με την Αφρική απ’ όπου ήρθαν οι ρυθμοί και οι φωνές της.
Διοργανώνεται από το Χάρη Καββαδία και απευθύνεται στους λίγους παλιούς πιστούς αυτής της τέχνης και στους πολλούς καινούριους που μπορεί ν’ αποχτήσει με τις ευλογίες του Διόνυσου και του Απόλλωνα.
Let’s swing it! Τήνελλα καί θρεττανελό! στη γλώσσα των προγόνων μας.
KATERINA POLEMI
Στο FJF #3 θα είναι μαζί της κορυφαίοι μουσικοί, όπως οι: Δημήτρης Παπαδόπουλος (τρομπέτα και flugelhorn), Πέτρος Βαρθακούρης (κοντραμπάσο) και ο Δημήτρης Κλωνής (ντραμς). Special guest ο Massimo Dono από την κάτω Ιταλία
LES TROIS FEMMES
Μαντώ Παναγιωτάκη, Τατιάνα Μιχαηλίδου, Μύρτα Σακελλαρίου (φωνητικά), Μάρκος Παπασηφάκης (ηλ. κιθάρα/ ενορχηστρώσεις), Γιώργος Ρούλος (κοντραμπάσο), Δημήτρης Καλονάρος (ντραμς)
SUGAHSPANK! & THE SWING SHOES
Sugahspank! (φωνή), Άδωνις Γουλιέλμος (κιθάρα), Γιώργος Κούτρας (κιθάρα, slide κιθάρα, κλαρινέτο), Πάνος Τομαράς (μπάσο), Βαγγέλης Κασβίκης (ντραμς), και μαζί τους ο Ιάκωβος Κρόκος (φυσαρμόνικα)
