Οι Op3 δε δημιουργούν μουσική απ’ εκείνη που έχεις συνηθίσει ν’ ακούς. Κι αν αναζητήσεις στίχους ή τη γνωστή φόρμα «κουπλέ-ρεφρέν» στις συνθέσεις τους, είναι βέβαιο πως θα πέσεις αρκετά έξω… «Όλοι μας ρωτούν, τι μουσική παίζετε; Ελληνικά ή ξένα, είναι η πρώτη ερώτηση. Κι όταν τους λέμε ότι δεν έχουμε λόγια, ότι η μουσική μας είναι cinematic, δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι αυτό το είδος μπορεί να παρουσιαστεί live κι όχι μόνο ως soundtrack κάποιας ταινίας».
Με αφετηρία τα μονοπάτια της ισλανδικής σκηνής, και χωρίς να είναι δέσμιοι αυτών των ήχων, οι Op3 μετεξελίσσονται σε κάθε τι άλλο που οι ίδιοι έχουν φανταστεί. Απαλλαγμένοι από την έγνοια της τοποθέτησης «ταμπέλας» στη μουσική τους, με τα στοιχεία μίας θεατρικής και κινηματογραφικής προσέγγισης να κάνουν την εμφάνισή τους στις δημιουργίες τους, καταφέρνουν να συνδυάζουν τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική, τα εικαστικά, το θέατρο, τον κινηματογράφο, κι ό,τι τους εκφράζει απ’ όλες τις μορφές τέχνης, δίνοντας σταδιακά στην ταυτότητά τους τη μορφή που επιθυμούν, εκείνη μίας ολικής τέχνης, με κεντρικό άξονα την ελευθερία στον πειραματισμό.
Φωτό: Χρήστος Κισσατζεκιάν
Εάν βρεθεί κανείς σε κάποιο live των Op3, θα έρθει σε επαφή με το στοιχείο της ambient πειραματικής μουσικής, που για εκείνους εκφράζεται με έναν όρο: με εκείνον της τζαζ. Ως μέσο απόλυτης έκφρασης, το momentum, η ελευθερία του να δημιουργείς ανάλογα με τη κάθε στιγμή, καθιστά κάθε βραδιά ξεχωριστή. «Το πιο δύσκολο για ‘μας είναι να προσδιορίσουμε τι παίζουμε, διότι στα live μας ακολουθούμε τη νοοτροπία του αυτοσχεδιασμού, οπότε θα είναι κρίμα να πούμε ότι παίζουμε ambient rock για παράδειγμα. Κάθε live καταλήγει σ’ ένα διαφορετικό μονοπάτι. Το πείραμα στην τέχνη είναι το παν για΄μας, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει εξέλιξη. Ακόμα και στη σελίδα μας στο Facebook, δεν αναφέρουμε στα στοιχεία κάποιο είδος, έχουμε γράψει ότι εξελισσόμαστε κι αυτή είναι η αλήθεια του project μας».
Όλα ξεκίνησαν το 2011, όταν ο «ιθύνων νους» του γκρουπ Δημήτρης Μητρόπαπας, επέστρεψε στο πατρικό του στο Άργος από τις μουσικές σπουδές που πραγματοποιούσε στη Σουηδία, κι αποφάσισε να δημιουργήσει ένα δικό του οπτικοακουστικό project, αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι υπήρχε έως τότε στα ελληνικά δεδομένα. Επιθυμώντας να πάρει τα ινία ενός project που θα μπορεί να ελέγχει από την αρχή μέχρι το τέλος και να υλοποιεί με τους δικούς τους όρους στα πλαίσια μίας απόλυτης ελευθερίας, αντάμωσε τον πιανίστα Ανδρέα Μπόγα και το όραμά τους άρχισε σταδιακά να παίρνει σάρκα και οστά. «Θέλουμε να δημιουργούνται εικόνες παίζοντας μουσική, αλλά και η μουσική βλέποντας εικόνες, το ένα να δημιουργεί το ένα το άλλο, να είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.»
Φωτό: Χρήστος Κισσατζεκιάν
Έχοντάς μας συστηθεί με το ντεμπούτο τους Hope, το οποίο διαδέχθηκε το πρώτο τους EP, οι Op3 κυκλοφόρησσαν το δεύτερο EP τους Lumina στις 7 Απριλίου. Αποτελούμενο από τα τρία κομμάτια, “Out of Darkness”, “Into the Light” και το ομώνυμο “Lumina” που έχει ήδη δημοσιοποιηθεί, επιχειρεί να μας συστήσει την αλληλένδετη σχέση του φωτός με το σκοτάδι, υπενθυμίζοντάς μας πως το να βρεθείς στο σκοτάδι δε σημαίνει πως δε μπορείς να οδηγηθείς πάλι στο φως, όπως κι από το φως να βυθιστείς ξανά πίσω στο σκοτάδι. Το EP πειραματίζεται ηχητικά, δημιουργώντας μια γέφυρα που θα συνδέσει ομαλά το δυτικό στοιχείο του Lumina με το επόμενο full length άλμπουμ που θα ονομάζεται Smirne, και θα έχει πολλά πειραματικά ανατολίτικα στοιχεία, βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό. Σε συνδυασμό με τα ευρωπαϊκά και electonic ακούσματα που χρησιμοποιούν στο project, καταφέρνουν να εντάξουν ένα πολύ διαφορετικό είδος στα ακούσματα της χώρας.
Συζητώντας για τις εντονότερες συναυλιακές στιγμές τους, τα παιδιά θυμούνται χαρακτηριστικά τη μέρα που παρουσίασαν το πρώτο τους άλμπουμ στο Άργος, όπου και ζουν. «Το θέατρο είχε γέμισε με 400 άτομα, ανεβήκαμε στη σκηνή, παίξαμε το πρώτο κομμάτι και κανείς δε χειροκρότησε. Παίξαμε συνολικά 10 κομμάτια κι εξακολουθούσε να μη χειροκροτά κανείς, ωσότου στο τέλος σηκώθηκε όλο το θέατρο και χειροκροτούσε επί 5 λεπτά συνεχόμενα. Ρωτήσαμε ανθρώπους που κάνουν θέατρο, και μας είπαν ότι αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη ένδειξη σεβασμού σε μία θεατρική αίθουσα. Ένας θεατρικός χώρος έχει πάντα λίγο παραπάνω σεβασμό για τα πράγματα και τα θεάματα που φέρνει. Είναι σαν ένας άτυπος κανόνας. Ένας «άγνωστος» καλλιτέχνης αυτού του είδους όπως εμείς, έχει περισσότερες πιθανότητες να προσελκύσει κόσμο σε έναν πιο εναλλακτικό χώρο, όπως σε ένα θέατρο, ή σε μία αίθουσα κινηματογράφου, παρά σε μία μουσική σκηνή, ή ένα μπαρ.»
Η γερμανο-αμερικανική δισκογραφική εταιρεία Fluttery Records, είναι εκείνη που φιλοξενεί και «στεγάζει» το όραμα των Op3, λειτουργώντας ως ένα σημαντικό στήριγμα για εκείνους, και συνδράμοντας στην υλοποίηση σχεδόν όλων τους των ιδεών. Ακούσαμε πολλά όχι πριν ακούσουμε εν τέλει το ναι, κυρίως από ελληνικές δισκογραφικές, που αναρωτιόνταν με ποιον θα μπορούσαν να μας «κολλήσουν» με το είδος που παίζουμε. Είναι πιο αποκαρδιωτικό να ακούς ότι το υλικό σου είναι πολύ καλό αλλά δε μπορούν να το κατατάξουν κάπου, παρά ότι δεν είναι καλό αυτό που κάνεις. Στην Ελλάδα δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι αυτό που παίζουμε δεν έχει στίχους, όπως και στα live μας, μπορεί να δυσκολευτεί κανείς να εντοπίσει την αρχή και το τέλος σε αυτό που παρουσιάζουμε. Σκόπιμα δεν έχουμε δώσει οριστικό τέλος κι αφήνουμε τον καθένα να το εκλάβει όπως θέλει, περνώντας καθολικά μηνύματα.
Φωτό: Ανδρέας Δαμανάκης – Courtesy of Op3
Το θετικό είναι πως από το 2011 μέχρι τώρα έχει δημιουργηθεί σκηνή στο είδος μας, και όσο περισσότεροι καλλιτέχνες υπάρχουν, τόσο περισσότεροι δρόμοι κι ευκαιρίες θα προκύπτουν για τον καθένα μας, γιατί ένας καλλιτέχνης που εκπροσωπεί το ίδιο είδος μ’ εμάς, αν προσελκύει πολύ κόσμο και καταφέρνει να μοιράσει το είδος σε παραπάνω αυτιά, θα αρχίσει να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερος κόσμος γι’ αυτό που κάνουμε. Στη σκηνή μας δηλαδή, σε αντίθεση με άλλες σκηνές στις οποίες επικρατεί ανταγωνισμός, υπάρχει μία θετικότητα, δε γίνεται πόλεμος…».
Αυτό που οι Op3 αποστρέφονται όμως περισσότερο μέσα στη σημερινή πραγματικότητα, είναι το γεγονός ότι ενώ είμαστε όλοι ανά πάσα στιγμή ενωμένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλλιεργείται μία αφόρητη και αβάσταχτη μοναξιά. Τόσο ο πρώτος δίσκος τους “Hope”, όσο και το νέο EP “Lumina” που αναφέρεται στο Φως, αντικατοπτρίζει τη δική τους ελπίδα πως θα πάψει να υπάρχει αυτή η μοναξιά σ’ έναν κόσμο που θεωρητικά και πλασματικά θέλει να παρουσιάζεται ενωμένος, ενώ στην πραγματικότητα μας ωθεί να επαναπαυτούμε σε αυτό που συμβαίνει πίσω από την οθόνη μας. «Στο ίντερνετ απορρίπτεις πολύ εύκολα πράγματα με ένα απλό scroll down. Αν βγάλει κάποιος την ημερομηνία γέννησης απ’ το facebook δε θα του πει κανείς χρόνια πολλά. Το ίδιο ισχύει και στην τέχνη. Αν κάποιος δεν είναι υλικό για τα μίντια, δεν ασχολείται κανείς μαζί του, είτε είναι καλός είτε όχι. Αυτό είναι απόρροια της μοναξιάς.»
Δίνοντας θεατρικές διαστάσεις στο project τους, και κάνοντάς το να μοιάζει με μία πολύπλευρη παράσταση, οι Op3 θέλουν μέσα από τη συμμετοχή και την παρουσία της μπάντας, των ηθοποιών, και των visuals, να μας κάνουν να συνδεθούμε μεταξύ μας για μιάμιση ώρα με έναν μοναδικό τρόπο στον εκάστοτε χώρο. Καλώντας τον καθένα απ’ εμάς να πάρει μετά το τέλος της παράστασης ο,τι νομίζει από το οπτικοακουστικό τους θέαμα, μας υπόσχονται ένα πράγμα: πως για εκείνη τη 1μιση ώρα, θα πάψει να υπάρχει μοναξιά, δίνοντας τη θέση της σε μια παράσταση μοναδικού κι απρόσμενου χαρακτήρα, από την αρχή μέχρι το τέλος της.