Οι Nirvana και οι Smiths τους έχουν αναφέρει ως βασικές τους επιρροές. Ο Ethan Hawke διασκεύασε στο Reality Bites το “Add It Up” για να το αφιερώσει στη Winona Ryder. Κι εμείς ουκ ολίγα βράδια αφεθήκαμε σε ξέφρενα sing-alongs του “Kiss Off” κάτι τελειωμένες νύχτες στο Mo Better. Έκτοτε πολλά άλλαξαν: οι Nirvana και οι Smiths αποτελούν παρελθόν, ο Hawke γέρασε και το Mo έκλεισε. Κι όμως οι Violent Femmes όχι απλά είναι ακόμα εδώ μετά την περσινή τους επανένωση, αλλά επιστρέφουν στην Ελλάδα για μία και μοναδική συναυλία στο Stage Volume 1, με τα δυο μέλη από την αυθεντική τους σύνθεση, δηλαδή τους Gordon Gano (φωνή-κιθάρα), Brian Richie (μπάσο) και το νέο τους ντράμερ Brian Viglione. Με αυτή την ευκαιρία μιλήσαμε με το frontman του συγκροτήματος, Gordon Gano, ένα απόγευμα Παρασκευής και χωρέσαμε 34 χρόνια μουσικής πορείας σε 30 λεπτά της ώρας.
Ξεκινήσατε παίζοντας μουσική σε συνοικιακά καφέ και στους δρόμους του Milwaukee του Wisconsin. Μετά από 34 χρόνια στη μουσική βιομηχανία, 8 studio albums και μια σειρά από διαλύσεις και επανενώσεις, τι είναι αυτό που παραμένει το ίδιο και τι έχει αλλάξει σχετικά με τους Violent Femmes; Ως μπάντα έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε την ίδια προσέγγιση που είχαμε από το ξεκίνημά μας αναφορικά με τη μουσική. Η μουσική και τα τραγούδια μας παραμένουν έτσι κι αλλιώς ίδια. Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει είναι το γεγονός πως με τα χρόνια γίναμε καλύτεροι άνθρωποι και εξελιχθήκαμε ως χαρακτήρες.
Τι σας έκανε να ξεκινήσετε το συγκρότημα; Αν δεν είχατε ακολουθήσει καριέρα στη μουσική βιομηχανία, τι πιστεύεις ότι θα κάνατε τώρα; Η μπάντα ξεκίνησε διότι σαν άτομα ήμασταν ανέκαθεν απόλυτα αφοσιωμένοι στη μουσική. Με το Brian (Richie) ειδικά παίζαμε κυριολεκτικά όλη την ώρα, οπότε οι Violent Femmes ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο. Για να καταλάβεις, οι μακρινότερες αναμνήσεις που έχω είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη μουσική. Οι ίδιες μου οι αισθήσεις συνδέονται με τη μουσική. Το ενδεχόμενο να μη μπορούσαμε να ζούμε από τη μουσική μας μου φαίνεται τρομαχτικό. Φαντάσου ότι η μόνη διαφορετική δουλειά που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν να φτιάχνω sandwich. Και ήμουν απελπιστικά κακός σε αυτό!
Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τα 80s ως μια εποχή βασισμένη στο τρίπτυχο sex, drugs and rock n’ roll. Από την εμπειρία σας, το lifestyle αυτό ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα ή πρόκειται απλά για ένα μύθο που χτίστηκε για να κάνει την τότε μουσική πιο εμπορική; Ποια είναι η γνώμη σας για το σήμερα; Πιστεύετε ότι οι σύγχρονες μπάντες παραμένουν πιστές σε αυτόν τον τρόπο ζωής ή οι μουσικοί έχουν γίνει πλέον περισσότερο επαγγελματίες; Το sex, drugs and rock n’ roll πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Και δε μιλάμε μόνο για τα 80s. Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και στα 70s και τα 60s. Ακόμα και στα 50s. Και μιλάμε για πολλά, πάρα πολλά ναρκωτικά. Για σήμερα δεν ξέρω, ίσως οι μπάντες να έχουν γίνει λίγο πιο υπεύθυνες σε σχέση με το παρελθόν. Και ευτυχώς η χρήση ναρκωτικών δεν αποβαίνει μοιραία τόσο πολύ όσο παλιά.
Το 1981 σας ανακάλυψε ο James Honeymoon-Scott των Pretenders. Εσείς έχετε ανακαλύψει ποτέ κάποια μπάντα που στη συνέχεια καταξιώθηκε; Έχουμε ανακαλύψει αρκετούς αξιόλογους μουσικούς, απλά όχι με την έννοια ότι μετά από εμάς έγιναν διάσημοι. Για παράδειγμα κάποτε γνωρίσαμε στην Κολονία στη Γερμανία έναν απίστευτο τύπο που έπαιζε μουσική με πιατίνια και καταλήξαμε να τον πάρουμε μαζί μας στην τότε περιοδεία μας. Όμως έχει συμβεί και το εξής περίεργο: κάπου στα μέσα των 90s, αν θυμάμαι καλά, έλαβα ένα demo σε κασέτα, το οποίο υποτίθεται πως μου είχε στείλει ένα κορίτσι επειδή είμασταν το αγαπημένο της συγκρότημα. Τελικά επρόκειτο για ένα μάτσο τύπους που ήθελαν να ακούσω τη δουλειά τους, και, μάντεψε, μου άρεσαν! Ήταν οι Louise Attaque από τη Γαλλία. Κατέληξα στις Βρυξέλλες όπου έκαναν ηχογραφήσεις και έκανα την παραγωγή στο δίσκο τους, αν και ο μάνατζέρ μου έλεγε να μη το κάνω. Οι Louise Attaque θεωρούνται σήμερα μια από τις πιο επιτυχημένες μπάντες στη Γαλλία.
Τί ακούς αυτή την περίοδο; Έχεις κάποια αγαπημένη καινούρια μπάντα; Δεν είναι καινούρια, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια ακούω φανατικά τους Mountain Goats. Επίσης θαυμάζω ιδιαίτερα τον Jake Brebes των 3’s and 9’s. Δεν έχουν ακόμη επίσημες κυκλοφορίες και θα ήθελα πολύ να μαθευτούν από τον κόσμο. Είναι πολύ καλοί.
Τα περισσότερα από τα κλασικά σας κομμάτια μιλούν κυρίως για την αγάπη, για εφηβικά φλερτ και για το σεξ. Ποια η γνώμη σας όμως για τον πολιτικό στίχο στη μουσική; Για παράδειγμα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια ιδιαίτερα σοβαρή οικονομική κρίση τα τελευταία 5 χρόνια, ενώ παράλληλα σε ολόκληρη την Ευρώπη διακρίνεται μια έντονη άνοδος των νεοναζιστικών κομμάτων. Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να αντιδρούν και να θέτουν αυτά τα ζητήματα στην τέχνη που παράγουν; Η θέση μου είναι ανοιχτή πάνω σε αυτό που με ρωτάς. Αγαπώ τον πολιτικό στίχο και γενικά τη μουσική που περιέχει έντονο προβληματισμό γύρω από τέτοια ζητήματα. Θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από το είδος του καλλιτέχνη το αν θα γράψει πολιτικό στίχο. Έχουμε γράψει και εμείς βέβαια λίγο. Το 1980 γράψαμε το «Old Mother Reagan» ως καυστικό σχόλιο για τον Ronald Reagan, αλλά και το «America Is…» που δεν ήταν επίσημη κυκλοφορία και βγήκε σαν μέρος από ένα compilation album. Δε θα μπορούσαμε να μην έχουμε γράψει για την Αμερική. Μιλάμε για μία χώρα που μεγαλώνεις με την ιδέα της απόλυτης ελευθερίας και ανεξαρτησίας μόνο και μόνο για να καταλάβεις κάποια στιγμή πως όλα αυτά είναι ένα μάτσο ψέματα. Η Αμερική είναι γεμάτη υποκρισία. Και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι έγχρωμοι και οι Ιθαγενείς στην Αμερική.
Σκοπεύετε να κυκλοφορήσετε νέο δίσκο; Έχετε καθιερωθεί ως ένα alternative/folk συγκρότημα. Θα πειραματιζόσασταν με κάποιο άλλο genre; Πειραματιζόμαστε συνεχώς, τελευταία με κλασική μουσική, jazz, αλλά και με free improvisation. Ακόμα και με πιο μοντέρνα μουσική. Τώρα όσον αφορά σε νέες ηχογραφήσεις, ίσως και να επιστρέψουμε στο στούντιο κάποια μέρα. Κανείς δε το αποκλείει.
Ο τελευταίος σας δίσκος κυκλοφόρησε πριν από 14 χρόνια. Τότε ήμουν μόλις 5 ετών. Τι είναι αυτό που θα κάνει τους ανθρώπους της ηλικίας μου να έρθουν στη συναυλία σας στην Αθήνα; (Παύση και στη συνέχεια γέλια) Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση! Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να σου δώσω ξεκάθαρη απάντηση. Για μένα δεν έχει σημασία που δεν έχουμε κάποια πρόσφατη κυκλοφορία. Αν κάτι είναι καινούριο για κάποιον που μόλις έχει ξεκινήσει να το ακούει, τότε γιατί να μη το ακούσει και live; Θα έλεγε κανείς πως κάποιος που έρχεται σε μια συναυλία των Violent Femmes το κάνει αν θες και για ιστορικούς λόγους. Δε χρειάζεται πάντα να ακολουθούμε αυτό που είναι στη μόδα του σήμερα. Οι περισσότεροι που έρχονται στις συναυλίες μας έχουν ακούσει μόνο το πρώτο μας δίσκο και είναι νέοι άνθρωποι σαν κι εσένα. Οι άνθρωποι της δικιάς μας ηλικίας είναι πολύ μεγάλοι για να πηγαίνουν σε συναυλίες!(γέλια)
Δευτέρα 16 Ιουνίου, Stage Volume 1 (Αγίας Ελεούσης 3 & Κακουργιοδικείου, Μοναστηράκι). Τιμή Προπώλησης: 29 €. Σημεία Προπώλησης: Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), Τηλ.: 210 3608 366. Reload Stores, Πανεπιστημίου 54, τηλ. 210-3801464. Music Land, Μητροπόλεως 102, Τηλ.: 2310 264 880