Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΗΠΑ, Νέα Ζηλανδία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Πίτερ Τζάκσον
Πρωταγωνιστούν: Μάρτιν Φρίμαν, Ίαν Μακ Κέλεν, Ρίτσαρντ Άρμιταζ
Διάρκεια: 161’
Για συγκεκριμένους συναισθηματικούς λόγους, ευγνωμονώ τη θεά Τύχη που πέρασα την πρώιμη εφηβεία μου στα 00’s. Το Kingdom Hearts στο Playstation 2, οι Slipknot στα ντουζένια τους, το ίντερνετ ως πολυτέλεια και όχι καθημερινότητα και (pour passer a la casserole) η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δε θυμάμαι τα 90’s να είχαν κάποια αντίστοιχη τριλογία ενώ τα Star Wars τα έζησα ετεροχρονισμένα μέσω των prequels, οπότε ήταν πολύ σημαντικό να έχω μια επική τριλογία να συμβαίνει την κατάλληλη για μένα στιγμή, κάτι που θα μπορώ περήφανα να διηγούμαι στα παιδιά μου. Συνδεδεμένο με την τριλογία, προφανώς, είναι και ένα πλήθος αναμνήσεων που ακόμα με κάνουν να χαμογελώ γλυκόπικρα.
Με το πρώτο μέρος του Χόμπιτ δε μπόρεσα να συνδεθώ εξίσου. Κάτι το πιο «χαριτωμένο» ύφος του, κάτι το ότι μεγάλωσα και έγινα κυνικότερος, έμεινα στο να πω «είναι μια πολύ καλή ταινία» χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες για τη συνέχεια από εκεί και πέρα. Μου κόστισε ψυχολογικά το να μην μπορώ να αφεθώ για μια ακόμα φορά στη Μέση Γη και το Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή το είχα στο μυαλό μου πριν το δω σαν μια απλή συνέχεια της πρώτης ταινίας. Μα ο Πίτερ Τζάκσον είχε κάποιες εκπληξούλες…
Ο Μπίλμπο Μπάγκινς και οι δεκατρείς νάνοι συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την επανάκτηση του βασιλείου του Έρεμπορ. Ο Γκάνταλφ τους εγκαταλείπει προκειμένου να αναζητήσει τη ρίζα μιας εκκολαπτόμενης απειλής. Νέοι κίνδυνοι ξεπροβάλλουν μέσα στα σκοτεινά δάση και τις άπληστες ανθρώπινες πόλεις που προηγούνται του Μοναχικού Βουνού και του μεγαλύτερου εχθρού των νάνων, του Δράκου Νοσφιστή, ο οποίος κατέλαβε το κάποτε λαμπρό βασίλειό τους.
Έτσι γίνονται τα σωστά blockbuster και γι’ αυτό τους δείχνει προτίμηση και λατρεία ο μέσος θεατής. Έχουν μεράκι στο χτίσιμο του σκελετού τους και οπτικά είναι πάντα εξαίσια, αντέχοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στη δοκιμασία του χρόνου.
Θυμάστε όλα όσα ειπώθηκαν σχετικά με το ότι το πρώτο μέρος του Χόμπιτ είναι παιδικό; Ξεχάστε τα, εδώ θα βρείτε τη γκριζάδα και την καταχνιά του Άρχοντα σχεδόν σε κάθε καρέ της ταινίας (απλά με σύγχρονα εφέ). Περισσότερο σκοτεινό και επικό σε σχέση με την εύθυμη περιπέτεια του πρώτου μέρους, δε ντρέπεται ανάμεσα στις μάχες με υπερφυσικά πλάσματα να απεικονίσει με καθόλου πολωμένο τρόπο την ανθρώπινη ανισσοροπία, χωρίς να το κάνει να φανεί υπερβολικά ηθικοπλαστικό. Δε σημαίνει πως δεν έχουμε και φαντεζί σκηνές μάχης με άψογη χορογραφία (ίσως over the top σε σημεία, μα δένει φανταστικά στο σύνολο), κωμικές παύσεις με εμπνευσμένα αστεία, ένα καστ που πραγματικά λάμπει και CGI εφέ που, αντί να δημιουργούν την αίσθηση του ψεύτικου, ικανοποιούν τον κερατοειδή.
Το να ειπωθεί για μια ακόμα φορά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η μουσική του Χάουαρντ Σορ στα τολκινικά έπη του Τζάκσον δεν πρόκειται να προσθέσει κάτι παραπάνω στην ήδη παραδεκτή συνθετική του ευφυία. Με βαγκνερικά λάιτμοτίφ να υποδηλώνουν ή να προοικονομούν το οπτικό και συναισθηματικό περιεχόμενο της κάθε στιγμής που χρωματίζουν, εξιτάρει, πικραίνει, μελαγχολεί με φαντασία και πομπώδη τόνο. Και κάθε φορά που ακούγεται το μινόρε από το λάιτμοτίφ του The History of the Ring, νιώθω τα ρίγη να σκαρφαλώνουν σε όλο μου το σώμα και όλη μου η εφηβεία γυρίζει πίσω. Και αυτή είναι η δύναμη της μουσικής του Σορ (και ως εκ τούτου του έργου του Τζάκσον), να επιτρέπει συνειρμούς πέραν του φιλμικού ιστού, που αφορούν στην αληθινή ζωή.
Οι πιο δογματικοί Τολκινιστές, επιπλέον, ίσως φωνάξουν «βλασφημία» στη συνειδητοποίηση των ελευθεριών που έδωσε ο Τζάκσον στον εαυτό του να αλλάξει μερικά πράγματα στο στόρυ και να τα συνδέσει με την προηγούμενη τριλογία. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο για να μπορώ να εντοπίσω σε όλη την ταινία που υπάρχει μεταφορά και που «σεναριακή αδεία», μα μερικές στιγμές ανήκουν εξώφθαλμα στην κρίση και τις γνώσεις του σκηνοθέτη για το σύμπαν της Μέσης Γης.
Όταν, όμως, η γενικότερη εικόνα φαίνεται σαν να δίνεις σε ένα παιδάκι ένα παιχνίδι και αυτό όχι μόνο καταλαβαίνει τι είναι και πως χρησιμοποιείται, αλλά το συνδέει και με όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια του και, πάνω απ’ όλα το διασκεδάζει, τότε καταλαβαίνεις πως μάλλον καλές προθέσεις και ευφυΐα έχει. Σύμφωνοι, δεν ακολουθούν τη βασική γραμμή και ενδεχομένως αλλάζουν κάποιες αναλογίες σε θέμα περιεχομένου. Μα η ουσία παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη, χωρίς καμία υποψία εμπορικού κιτς παραγεμίσματος και κανείς δε θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από τον σπασίκλα Τζάκσον.
Έτσι γίνονται τα σωστά blockbuster και γι’ αυτό τους δείχνει προτίμηση και λατρεία ο μέσος θεατής. Έχουν μεράκι στο χτίσιμο του σκελετού τους και οπτικά είναι πάντα εξαίσια, αντέχοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στη δοκιμασία του χρόνου. Υπομονή μέχρι του χρόνου, τέτοια εποχή η τριλογία θα κλείσει και, απ’ ότι φαίνεται, ετοιμαζόμαστε για μεγαλεία. Πίτερ Τζάκσον, από τα βάθη της καρδιάς μου, ευχαριστώ. Αυτό το ταξίδι και εγώ και άλλοι πολλοί το χρειαζόμαστε.
Στην επόμενη σελίδα: 12 Χρόνια Σκλάβος
Page: 1 2