Άλλος ένας σπουδαίος δημιουργός μάς άφησε, υποκύπτοντσε σε μια σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ο George Romero έφερε επανάσταση στις ταινίες τρόμου και είναι ουσιαστικά ο δημιουργός εκείνος που έπλασε την εικόνα του κινηματογραφικού ζόμπι όπως το βλέπουμε μέχρι σήμερα.
Ο «Πατέρας των Ταινιών Ζόμπι» είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για τη μυθολογία που τα συνοδεύει και ίσως οι περισσότερες ταινίες, οποιουδήποτε είδους, που περιέχουν έστω και μια αναφορά στους αγαπημένους μας «ζωντανούς νεκρούς» να μην υπήρχαν αν ο Romero, το 1968, δεν είχε γυρίσει το Night of the Living Dead. H επιρροή του είναι εμφανής σε δεκάδες δημιουργούς: από τον μετρ του τρόμου John Carpenter και τον Edgar Wright (Shaun of the Dead), μέχρι τον Robert Kirkman, δημιουργό του κόμικ The Walking Dead.
Λέγεται, ότι όσο πιο σκοτεινή και βίαιη είναι μια ταινία τρόμου, τόσο πιο χαρωπός και διαχυτικός είναι ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Αν έχετε δει κάποια συνέντευξη του Romero, θα έχετε παρατηρήσει ότι ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους σκηνοθέτες, κάτι που ταίριαζε τελικά στις αιματοβαμμένες ταινίες του. Πολιτικά ενεργός, κοινωνικά σκεπτόμενος και ιδιαίτερα αισιόδοξος, ο Romero κατάφερε να φτιάξει μερικές από τις πιο επιδραστικές ταινίες τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου.Δεν κατάφερε να γυρίσει όσες ταινίες θα μπορούσε, κυρίως λόγω της ακλόνητης επιμονής του να κάνει το πράγματα με τον τρόπο που θέλει, χωρίς παρεμβολές παραγωγών. Ήταν ένας auteur σκηνοθέτης, που ακόμα κι αν ήταν λίγες οι φορές που κατάφερε να κάνει μια ταινία όπως ακριβώς την είχε στο μυαλό του, θα μείνι στην κινηματογραφική αιωνιότητα.
Ας δούμε λοιπόν, τις 5 αγαπημένες μας ταινίες του George A. Romero (και μαντέψτε πόσες έχουν γίνει remake):
Αυτή είναι η αρχετυπική ταινία με ζόμπι, παρότι ο Romero τα καθιέρωσε το 1968 με το Night of the Living Dead. Από αυτήν «αντλούμε» τις γνώσεις μας για τη μυθολογία τους. Έχει 4 επίσημα sequels, πάμπολλες παρωδίες κι αναφορές στην ποπ κουλτούρα, κι ένα αρκετά καλό remake. Μια σπουδαία περιπέτεια, στην οποία ο Romero τριγυρίζει σε ένα mall και το γεμίζει με ζόμπι, σατιρίζοντας τον ανούσιο καταναλωτισμό, ήδη από τη δεκαετία του ’70. Εξαιρετικά σπλάτερ εφέ από τον Tom Savini, αξέχαστα ζόμπι, περίεργη μουσική κι ένα σχεδόν χαρούμενο τέλος. Τι άλλο χρειάζεσαι από μια ταινία με ζόμπι;
O Romero είχε δηλώσει ότι αυτή ήταν η αγαπημένη από τις ταινίες του. Είναι η πρώτη του συνεργασία με τον Savini στα εφέ και η μόνη ταινία του που ασχολείται με τη μυθολογία των βαμπίρ. Αφορά ένα νεαρό άντρα που είτε είναι βαμπίρ είτε απλά το πιστεύει, δεν έχει τα «σημάδια» που έχουμε δει στις περισσότερες ταινίες: δεν έχει μυτερούς κυνόδοντες, δε φοβάται τους σταυρούς, δεν τον πειράζει το φως του ήλιου· απλά ναρκώνει γυναίκες και χρησιμοποιεί ένα ξυράφι για να πιει το αίμα τους.
Ο «Νονός των Ζόμπι», θα μπορούσε να είναι στο νούμερο ένα μόνο και μόνο επειδή ουσιαστικά διαμόρφωσε ένα είδος. Έφερε μια μικρή επανάσταση στο είδος των ταινιών τρόμου, με το μικρό της μπάτζετ, την ασπρόμαυρη εικόνα που θύμιζε πολεμικό ντοκιμαντέρ, το μικρό χρόνο γυρισμάτων και το γεγονός ότι η μόνη εμπειρία που είχε ο Romero και οι συνεργάτες του, ήταν η δουλειά τους σε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό του Πίτσμπουργκ. Αρχικά, η ταινιά σχολιάστηκε αρνητικά για την ωμότητά της, αλλά γρήγορα έγινε cult classic, ενώ πρωτότυπο στοιχείο για την εποχή της (τη χρονιά των δολοφονιών του Martin Luther King και του Robert F. Kennedy) ήταν ο Αφροαμερικανός ήρωας και οι μικρόψυχοι, γκρινιάρηδες λευκοί. A, έχει κι ένα από τα πιο «απογοητευτικά» φινάλε ταινίας τρόμου.
Η ανθρωπότητα έχει σχεδόν καταστραφεί, και μόνο ένας μικρός αριθμός στρατιωτικού κι επιστημονικού προσωπικού έχει επιβιώσει σε ένα υπόγειο καταφύγιο. Ο Δρ. Λόγκαν, γνωστός και ως Φρανκενστάιν, προσπαθεί να μάθει για τους νεκροζώντανους και να αντιστρέψει την κατάσταση, πιστεύοντας ότι τα ζόμπι μπορούν να εκπαιδευτούν. Το μπάτζετ ανέβηκε για την τρίτη “Dead” ταινία, κάτι που φαίνεται και στην ποιότητα των εφέ. Ο Romero την περιέγραψε ως «μια τραγωδία όπου η έλλειψη επικοινωνίας μπορεί να προκαλέσει χάος και να οδηγήσει στην κατάρρευση ακόμα κι αυτού του μικρού κομματιού της κοινωνίας».
Μια αποθαρρυντική ματιά στα αποτελέσματα που έχει η απελευθέρωση ενός βιολογικού όπλου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ο ιός μετατρέπει του ανθρώπους σε «τρελούς» και τους αναγκάζει να κάνουν φρικιαστικά πράξεις, χαμογελώντας κατά τη διάρκειά τους. Το κύριο μήνυμα της ταινίας, και κάτι με το οποίο θα ασχοληθεί ξανά ο Romero, είναι το πόσο φονική κι ανίκανη είναι κάθε κυβέρνηση όταν αντιμετωπίζει μια τέτοια κρίση· κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό, κάτι που αντιπροσωπεύουν οι άνθρωποι με τις λευκές στολές.