To 2007 μοιάζει να συνέβη πριν 100 χρόνια, αλλά παρόλα αυτά τότε ο πλανήτης γνωρίστηκε με την Ντιάμπλο Κόντι, που εξαργύρωσε το catchy αφήγημα «πρώην στριπτιζέζ βλέπει το πρώτο της σενάριο να γίνεται indie hit με ένα καστ αστέρων» με μια νίκη στα Όσκαρ για το Juno, σε σκηνοθεσία Τζέισον Ράιτμαν. Η ταινία κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση για το χειρισμό της άμβλωσης (κι έβαλε ένα τηλέφωνο-μπανάνα σε κάθε σπίτι χιπ σινεφίλ) και οι Ράιτμαν και Κόντι συνέχισαν τη συνεργασία τους άλλες δύο φορές, με πιο πρόσφατη το περσινό Tully με την Σαρλίζ Θερόν (δεν θα αναφερθούμε στον ελληνικό τίτλο γιατί ήταν γελοίος) (ΟΚ, Tully: Τα Παιδιά Είναι Ευτυχία;).
Τι συμβαίνει, όμως, με την ενδιάμεση ταινία τους; Το Young Adult, που δεν κυκλοφόρησε καν στις ελληνικές αίθουσες, τους βρήκε να συναντούν για πρώτη φορά την Θερόν πρόθυμη να πάει κόντρα στα χολιγουντιανά πρότυπα (ιδίως για τις όμορφες σταρ) και να υποδυθεί ένα ρόλο πιο τρομακτικό κι από εκείνον στο Monster: μια κάπως αντιπαθητική γυναίκα.
Η Μέιβις είναι απογοητευμένη από τη ζωή της, παρά την επιτυχία της ως συγγραφέα νεανικής λογοτεχνίας. Αποφασίζει να επιστρέψει στην πόλη όπου γεννήθηκε και να επιχειρήσει μια αναβίωση του ρομάντζου με τον παιδικό της έρωτα (Μαρκ Ράφαλο), που είναι πλέον παντρεμένος πατέρας. Η επιστροφή της στην πόλη της παιδικής της ηλικίας βγάζει όλες τις προκαταλήψεις της στην επιφάνεια, καθώς σνομπάρει τους ντόπιους για την επιλογή τους να ζήσουν μια απλή, αλλά ικανοποιητική ζωή, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, και να αρκεστούν στα στενά σύνορα της μικρής, βαρετής τους πόλης. Δυσκολευόμενη να αποπλανήσει τον πρώτο της στόχο, η Μέιβις κάνει παρέα με έναν πρώην συμμαθητή της (Πάτον Όσγουαλτ) που ζει ακόμα με την αναπηρία που του προκάλεσε το ακραίο bullying της παρέας της Μέιβις στο σχολείο. Αν και συνεχίζει να είναι φρικτή απέναντί του, σταδιακά βιώνει ένα reality check υπό τους ήχους του “The Concept” των Teenage Fanclub, του μοναδικού πράγματος που μοιάζει να της αρέσει σε αυτή τη ζωή.
Ακόμα και στις πιο αχώνευτες, αμήχανες στιγμές της Μέιβις, το Young Adult επωφελείται από τον ευαίσθητο και ισορροπημένο χειρισμό του Ράιτμαν, ο οποίος σε καλές στιγμές του όπως η συγκεκριμένη αποδεικνύεται οξυδερκής και ικανότατος παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης, αλλά και από την επιλογή της Κόντι να μην αποφύγει την εσωτερική ασχήμια την Μέιβις.
Το Young Adult κάνει για τα ενήλικα mean girls ό,τι ο Ιρλανδός για τους γερασμένους μαφιόζους – και είναι η σπάνια ταινία που κάνει κάποιον να νιώσει λύπηση για ένα άτομο με την εμφάνιση της Σαρλίζ Θερόν.