Η ξαφνική, σοκαριστική απόλυσή του στη μέση των γυρισμάτων του spin-off του Star Wars, Solo, ήταν τελικά ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στο σκηνοθετικό δίδυμο Κρις Μίλερ και Φιλ Λορντ, που, μερικούς μήνες μετά την αμήχανη έξοδό τους από το μεγαλύτερο κινηματογραφικό franchise όλων των εποχών, κέρδισαν Όσκαρ ως παραγωγοί του μικρού θαύματος κινουμένων σχεδίων Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν.
Τα διδάγματα είναι δύο: 1) don’t let the Muggles get you down (απλό, διαχρονικό) και 2) (ξανα)δείτε αμέσως αυτή την ταινία-σκέτη απόλαυση, που ακόμα και χωρίς τις αισθητικές της καινοτομίες θα ήταν και πάλι μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες στο σινεμά, μόνο και μόνο για τους εφευρετικούς τρόπους με τους οποίους χειρίζεται μια χιλιοειπωμένη ιστορία για ένα συμπαθή μεν, κορεσμένο δε υπερήρωα.
Το Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν είναι γενναιόδωρο σε κάθε του πτυχή: το animation ζωντανεύει τις σελίδες ενός κόμικ, παίζοντας με το φως, τις σκιές, την κίνηση, το χρώμα και τις εικόνες, η πληθώρα χαρακτήρων επιφυλάσσει απίθανες επινοήσεις όπως ο Νουάρ Spiderman (ασπρόμαυρος, κυριολεκτικά βγαλμένος από το παρελθόν, με τη φωνή του Νίκολας Κέιτζ) κι ο Spider-Ham (εμπνευσμένος από τα Looney Tunes, με τη φωνή του κωμικού Τζον Μουλέινι), το χιούμορ συνυπάρχει με τη συναισθηματική αλήθεια – όλα αυτά στην υπηρεσία της ιστορίας του έφηβου Μάιλς, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην καθημερινή του ζωή και τη μυστική του ταυτότητα ως Σπάιντερ-Μαν, όταν εισέρχονται στη δική του πραγματικότητα εναλλακτικοί Spidermen από διαφορετικές διαστάσεις.
Πρωτοποριακό, ξεκαρδιστικό και πρωτότυπο, αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα ενάντια στην υπερκόπωση από τους υπερήρωες.