Είναι γεγονός ότι ο Μάρτιν Σκορσέζε διένυσε μια φανταστική δεκαετία με την εξάδα Hugo, Το Νησί των Καταραμένων, Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ, Σιωπή, Rolling Thunder Revue και Ο Ιρλανδός, αλλά και την «πώς-τους-πετσόκοψες-έτσι» αντιπαράθεσή του με της Marvel που εξόργισε τους φαν του είδους στο οποίο ανήκει μια άλλη φετινή ταινία, το πολυσυζητημένο Τζόκερ, που μιμήθηκε παλιότερες δικές του. (Galaxy brain) Άνετα θα χωρούσαν και οι τρεις προαναφερθέντες τίτλοι σε αυτή τη λίστα (βασικά έχει μπει άλλος ένας – no spoilers!), αλλά δεν γίνεται να καταλάβει τρεις θέσεις από τις 20 ο Μάρτι, κάπως πρέπει να βγει στο φως και η δουλειά νέων παιδιών όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Ντέιβιντ Φίντσερ. Ωστόσο, μια πρόσφατη επανάληψη μας θύμισε πόσο καλοφτιαγμένο είναι το Νησί των Καταραμένων, το ψυχολογικό θρίλερ με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στα πιο ανεμοδαρμένα του, ακόμα κι αν γνωρίζεις τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει. Το στοιχείο, δηλαδή, που έκανε την παρθενική του παρακολούθηση τόσο απολαυστική.
Ο Ντι Κάπριο και ο Μαρκ Ράφαλο υποδύονται δύο πράκτορες που καταφτάνουν στο απομονωμένο νησί όπου βρίσκεται μια ψυχιατρική κλινική για επικίνδυνους εγκληματίες, με την αποστολή να ερευνήσουν την εξαφάνιση μιας τροφίμου. Φυσικά μια καταιγίδα παραλύει την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο και οι αστυνομικοί μένουν παγιδευμένοι, προσπαθώντας να λύσουν ένα μυστήριο πιο δαιδαλώδες και σκοτεινό απ’ ό,τι περίμεναν. Η ταινία παρουσιάζει μια σπάνια ευκαιρία να παραδοθεί ολοκληρωτικά ο Σκορσέζε σε ένα b-movie σύμπαν, με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Ρόμπι Ρόμπερτσον (τον μοιράζονται με τον Ταραντίνο) και του χιτσκοκικού, απειλητικού λαβυρίνθου που δημιούργησε για να αφεθεί ο χαρακτήρας του Ντι Κάπριο στην παράνοια.
Μπορεί να ωχριά μπροστά στα ακλόνητα αριστουργήματα της ευρύτερης φιλμογραφίας του σκηνοθέτη, αλλά έχουν πάντα ενδιαφέρον οι παρεκκλίσεις του σε απρόσμενα είδη (ας πούμε, τα Χρόνια της Αθωότητας είναι μια από 10 τις λαμπρότερες στιγμές του) και η μαεστρία με την οποία χειρίζεται ό,τι δεν έχει σχέση με μαφιόζικη βία. Γράφοντας τη δική του κινηματογραφική ιστορία, ο Σκορσέζε αποτίει φόρο τιμής στο σινεμά ως ορκισμένος λάτρης του και το Νησί των Καταραμένων είναι μια από τις πιο κομψές αποδείξεις αυτης της λατρείας.