THE IRISHMAN (2019) Joe Pesci (Russell Bufalino) , Robert De Niro (Frank Sheeran)
Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε μπορεί να μοιάζει ακόμα πολύ φρέσκος στη μνήμη για να κερδίσει μια θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, αλλά, όπως και με τον έρωτα της ζωής σου ή ένα καλό καρπούζι, όταν ξέρεις, ξέρεις.
Ένας θρίαμβος για τους θρυλικούς συντελεστές του που βρίσκονται στην τελική ευθεία της καριέρας τους, με μαραθώνια διάρκεια κι ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο, ο Ιρλανδός εισέβαλλε στο σούπερ μάρκετ που λέγεται Netflix κι απαίτησε προσοχή, χρόνο και αφοσίωση με τη σιγουριά που έχει μόνο κάποιος όταν γνωρίζει ότι θα ανταμείψει το θεατή με μια πανίσχυρη κατάληξη.
Ο Σκορσέζε αφηγείται για τελευταία, μάλλον, φορά μια μαφιόζικη ιστορία, συναντώντας και πάλι τους παλιούς συνενόχους του, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Τζο Πέσι (που έκανε προσωπική χάρη στο σκηνοθέτη και διέκοψε τη συνταξιοδότησή του από το σινεμά), και για πρώτη φορά, παραδόξως, τον Αλ Πατσίνο, αποσπώντας από αυτά τα γερασμένα είδωλα μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της έτσι κι αλλιώς λαμπρής πορείας του καθενός. Παράλληλα, μέσα από τα μάτια του Φρανκ «Ιρλανδού» Σίραν (Ντε Νίρο), εκτελεστή της Μαφίας που καυχήθηκε ότι σκότωσε τον Τζίμι Χόφα (Πατσίνο), διατρέχει τη μοντέρνα Αμερικανική Ιστορία κι ακολουθεί το νήμα της εμπλοκής του οργανωμένου εγκλήματος σε όλες τις πτυχές της ζωής και της πολιτικής της χώρας. Οι ώρες κυλούν αναμενόμενα αλλά ζωηρά (μιλάμε για τον Σκορσέζε, άλλωστε), μέχρι τον απρόσμενο επίλογο της ταινίας, που τη μεταλλάσσει σε έναν ελεγειακό απολογισμό της ζωής ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το βαρύ τίμημα των επιλογών του και κάνει το emoji φέρετρο να παίρνει φωτιά σε κάθε chat για την ταινία.
Από τα νιάτα του μέχρι σήμερα, ο Σκορσέζε πάντα αναρωτιόταν για το νόημα της ύπαρξης και πάλευε με την έννοια της ενοχής μέσα από τις ταινίες του – αυτή τη φορά, οι αναζητήσεις του κουβαλούν το βάρος του χρόνου και τη συνειδητοποίηση ότι δεν συνοδεύονται από καμία επιπλέον σοφία. Αν η ζωή είναι μια συλλογή λεπτομερειών, ο Ιρλανδός τις πολλαπλασιάζει με το μηδέν και βρίσκεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, μόνος κι αμίλητος, μέχρι να πέσουν οι αναπόφευκτοι τίτλοι τέλους.