Στις ταινίες της Κλόε Ζάο, οι πρακτικές πτυχές του ντοκιμαντέρ αλληλεπιδρούν με τη δύναμη της μυθοπλασίας και προκύπτει κάτι μοναδικό κι αληθινό, όπως επιβεβαίωσε το Καλπάζοντας με το Όνειρο, μια ταινία που τρύπωσε στις καρδιές όχι μόνο κριτικών και σινεφίλ, αλλά τελικά και της ίδιας της κινηματογραφικής βιομηχανίας που το 2018 τίμησε την σκηνοθέτη με το βραβείο-έκπληξη Καλύτερης Σκηνοθεσίας στα Independent Spirit Awards, τα «Όσκαρ [ή τα Αρίων] του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά».
Όπως και στο ντεμπούτο της Songs My Brothers Taught Me, πρωταγωνιστές της ταινίας είναι πραγματικοί άνθρωποι των οποίων τη ζωή παρακολουθεί κι αφηγείται, με τον καουμπόι Μπρέιντι Ζαντρό να «υποδύεται» τον Μπρέιντι Μπλάκμπερν, έναν ιππέα του ροντέο που τραυματίζεται τόσο σοβαρά σε ατύχημα επί τω έργω που κινδυνεύει να μην μπορέσει να ανέβει επαγγελματικά σε άλογο ποτέ ξανά. Η οικογένεια, οι φίλοι, το φτωχικό ράντσο στη νότια Ντακότα, ακόμα και τα σημάδια στο σώμα του – όλοι και όλα είναι δανεισμένα με αυθεντικότητα, προσοχή και ειλικρίνεια από την αληθινή ζωή του Μπρέιντι και το ανεπαίσθητο άγγιγμα της Ζάο, καθώς τον συνοδεύει προς την σκληρή συνειδητοποίηση ότι πρέπει να αποχαιρετήσει πολύ νωρίς κι άδοξα το όνειρό του συγκινεί ως σινεμά αγνής αλήθειας.
Όταν συμπεριλάβαμε την ταινία στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2018, γράφαμε: «Το Καλπάζοντας με το Όνειρο παρακολουθεί με πανέμορφο, διακριτικό και συγκινητικό τρόπο, σχεδόν ψιθυριστά, τις ζωές ανθρώπων του ροντέο στις χαραμάδες του αμερικάνικου ονείρου, αποδομώντας το αρχέτυπο του καουμπόι με τη λεπτή ματιά της Κλόε Ζάο, που ήδη έπιασε στα πλοκάμια της η Marvel για μια από τις μελλοντικές υπερηρωικές μεταφορές της. Ροντέο ή όχι, δύσκολα θα βρεθεί θεατής που δεν θα αναγνωρίσει και τις δικές του ανησυχίες στους πληγωμένους ήρωες της Ζάο».
Ένα χρόνο μετά, συμφωνούμε με τον εαυτό μας…