Και ξαφνικά εν μέσω λοκντάουν έφτασε στα αυτιά μου ένα τραγούδι-προπομπός του πρώτου άλμπουμ μιας νέας, ελληνικής project band που ήταν αδύνατον να προσπεράσω. Το “Another Chance” κατάφερε αμέσως, όχι μόνο να με γαργαλήσει αλλά και να μου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα ενθουσιασμού που πλέον σπάνια με κυριεύει όταν ακούω νέες μουσικές προτάσεις. Ευφορική ποπ και μελωδία που σε προκαλεί να λικνιστείς σε ένα αργό, ψυχεδελικό, ροκ μοτίβο.
Και κάπως έτσι ο χειμώνας κύλησε με όνειρα καλοκαιριού και μπήκε ο Ιούνης και έφερε επιτέλους το άλμπουμ Introspective στη ζωή μου. Μπλεγμένες επιρροές και μουσικά ιδιώματα, με έναν τρόπο τόσο ξεκούραστο και καθησυχαστικό, σαν να βρίσκεσαι ένα καυτό μεσημέρι σε μία παραλία, ξάπλα στην άμμο με το αεράκι να σε δροσίζει και ανάμεσα από τις βλεφαρίδες των μισόκλειστων ματιών σου να βλέπεις τον ήλιο να φτιάχνει αστεράκια στο νερό της θάλασσας. Ναι, ακριβώς αυτό αισθάνθηκα από την πρώτη νότα, μέχρι την τελευταία και αυτή ήταν η καλύτερη αφορμή για να γνωρίσω τον Θωμά Στρατάκη, τον πολυοργανίστα που κρύβεται πίσω από τους Green Was Greener. Και, μαντέψτε, είναι από το Ηράκλειο της Κρήτης, το νησί της χώρας μας που δύσκολα αποχωρίζεται το καλοκαίρι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Τα υπόλοιπα μέλη που συμπληρώνουν τους Green Was Greener είναι ο Νίκος Βογιατζάκης (κιθάρα, συνθεσάϊζερ, φωνητικά), ο Frank Παπαδάκης (συνθεσάϊζερ), ο Κωνσταντίνος Τσαγκαράκης (μπάσο) και ο Άγγελος Παναγιωτίδης (ντραμς). Με τον Θωμά είπαμε πολλά ωραία και είμαι σίγουρη ότι με το που θα πατήσετε το play στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού “‘Cause Everytime You Go, I know”, το οποίο μπορείτε να δείτε σε πρεμιέρα εδώ, θα παρασυρθείτε κι εσείς στη μουσική του δίνη.
“The grass was only greener on the other side” έλεγαν οι Travis, “The grass was greener” οι Pink Floyd, εσένα πώς σου καρφώθηκε αυτή η φράση για καλλιτεχνικό όνομα; Είναι απλώς ελκυστική και εύηχη ή κρύβει και κάτι άλλο από πίσω; Κάποια οικολογική ανησυχία ίσως; Φοράς και t-shirt, “Protect Animals” που σημαίνει ότι κάποια μηνύματα θέλεις να περάσεις, σωστά ή έχω πέσει εντελώς έξω; Δεν θυμάμαι τη στιγμή που το σκέφτηκα για να είμαι ειλικρινής. Θυμάμαι μόνο ότι ήμουν σε ένα αρκετά high state of mind. Μου φάνηκε πολύ αστείο στην αρχή και όσο το συζητούσα με 1-2 φίλους, άρχισε να βγάζει κάποιο νόημα. Το ‘χω κάπως στο μυαλό μου σαν τη φράση «κάθε πέρσι και καλύτερα». Νιώθω ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στο να διαλέγει ονόματα. Οπότε στην ουσία δεν θα έλεγα ότι κρύβει κάτι από πίσω. Στη ζωή μου προσπαθώ να είμαι όσο πιο green μπορώ. Με απασχολεί το θέμα της υγείας του πλανήτη, όπως με απασχολεί φυσικά και το θέμα των ζώων του πλανήτη και της διατροφής. Είμαι της άποψης ότι καλό είναι να περνάς κάποια μηνύματα, αλλά tattoo «vegan for life» δεν θα έκανα. Κάνω την καθημερινή μου προσπάθεια να είμαι καλύτερος σε τέτοια θέματα αλλά μέχρι εκεί.
To Introspective, το κομμάτι που έδωσε και το όνομα στο άλμπουμ, είναι ένα επικό post rock intro 8 λεπτών. Γενικότερα στο άλμπουμ δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη γραμμή αλλά διάφορες επιρροές. Ποπ, ροκ, ηλεκτρονική, post rock, psychedelic rock… Ακούω πάρα πολλά πράγματα με αποτέλεσμα να επηρεάζομαι αναπόφευκτα. Δεν μου αρέσει να γράφω κάτι πολύ συγκεκριμένο, οπότε και το άλμπουμ από κομμάτι σε κομμάτι διαφέρει κάπως. Ξέρω ότι θεωρείται καλό ένας δίσκος να έχει συνοχή, ο ήχος να μην απέχει από τραγούδι σε τραγούδι, αλλά δεν συμφωνώ εκατό τοις εκατό. Δεν μιλάω για ακραίες διαφορές βέβαια, απλά να είναι πολύπλευρος.
Ποιο ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσες ποτέ και ένιωσες ότι θα ήθελες να μπορείς να το παίξεις; Νομίζω ήταν το “Europa” από Santana. Παίζει αυτό το CD που το είχε μέσα, να υπήρχε σε όλα τα σπίτια. Δισκοθήκες πατεράδων με Dire Straits, Deep Purple, Santana και Άντζελα Δημητρίου. Ό,τι καλύτερο. Από πολύ μικρός ένιωθα την ανάγκη να ασχοληθώ με τη μουσική. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί ακόμα, ούτε είχα κάποιον μέσα στο σπίτι που να ασχολείται. Τον μεγάλο μου ξάδερφο μόνο, τον Σωκράτη Μπαρμπουνάκη που είναι και στους Αστρογόνο, με τον οποίο έχουμε και 5 χρόνια διαφορά. Και σε μικρές ηλικίες τα 5 χρόνια είναι πολλά στο θέμα επικοινωνίας και κοινών. Ξεκίνησα με κιθάρα και στην πορεία ήρθαν και τα υπόλοιπα όργανα, με αγαπημένο μου πλέον τα drums.
Μιας και είσαι από την Κρήτη θα σε ρωτήσω πώς τα πας με την παραδοσιακή μουσική. Θα μπορούσες ποτέ να συνδυάσεις στοιχεία της με τον δικό σου ήχο; Μπορώ να πω τα τελευταία χρόνια μου αρέσουν τα Κρητικά. Μικρός τα σιχαινόμουν. Υπάρχουν αρκετοί πλέον που έχουν έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, με αγαπημένο μου τον Γιώργη Μανωλάκη. Θα μπορούσα, ναι, και το έχω σκεφτεί αρκετές φορές. Η ψυχεδελική ροκ νομίζω είναι ένα είδος που εύκολα σηκώνει κρητικά όργανα και παιξίματα. Στο πρότζεκτ Green Was Greener δεν νομίζω να γίνει ποτέ, να υπάρξει κάτι τέτοιο σε κάποιο άλμπουμ, αλλά σε κάποιο άλλο πρότζεκτ γιατί όχι.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να φτιάξεις μια μπάντα όταν είσαι εκτός Αθήνας και να τη διατηρήσεις ώστε να είναι και βιώσιμη; Θεωρώ ότι είναι αρκετά δύσκολο στις μικρές πόλεις. Ο λόγος είναι καθαρά μαθηματικός, λιγότεροι άνθρωποι οπότε και πιο δύσκολο να ταιριάξεις μουσικά. Πάντα το ήθελα, να είμαι μέλος σε μία μπάντα αλλά πότε δεν έκατσε. Ακόμα και τώρα στην ουσία δεν είμαστε ακριβώς μπάντα. Αλλάζουν βέβαια αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν ξέρεις. Για το αν είναι βιώσιμη μια μπάντα, νομίζω και στην Αθήνα θα είναι δύσκολο. Πόσα lives να κάνεις ώστε να συντηρηθείς; Πιστεύω όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική, τουλάχιστον μπαντικά και σε ένα όχι τόσο mainstream ήχο, σίγουρα κάνουν και κάποια άλλη δουλειά για να ζουν.
Εσύ τι άλλο κάνεις; Πώς περνούν οι μέρες εκεί; Πώς είναι συνθήκες για τους μουσικούς; Οι μέρες εδώ είναι βασανιστικές τις περισσότερες φορές, κάτι σαν μέρα της μαρμότας, τουλάχιστον τον χειμώνα. Το καλοκαίρι είναι καλύτερα τα πράγματα. Βοηθάει πολύ ότι η θάλασσα είναι 10 λεπτά από το σπίτι σου. Κάνεις και λίγο κάμπινγκ, πας σε κάποιο χωριό στο βουνό, περνάνε αρκετά καλά οι μέρες. Μουσικά είναι σχετικά νεκρά. Ελάχιστα lives pro-covid, 9 στα 10 μαγαζιά παίζουν μουσική που εγώ προσωπικά δεν ακούω (εκτός αν έχω πιει κάμποσα ποτά και τα χορεύω όλα) και γενικά ελάχιστη δημιουργική ατμόσφαιρα. Η δουλειά μου εμένα είναι να παίζω μουσική σε ένα μπαράκι που έχω με έναν φίλο, κοντά 10 χρόνια τώρα.
Η καραντίνα ήταν μία περίοδος δημιουργική ή λειτούργησε ως φρένο σε σχέδια; Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος για μένα η καραντίνα, αλλά όχι μόνο για αυτό. Από την αρχή του 2020 έσκασε ένα θέμα υγείας με τη μητέρα μου, που για μένα, νομίζω για όλο το κόσμο, ήταν ο αγαπημένος μου και πιο κουλ άνθρωπος που ήξερα. Διήρκησε πάνω από έναν χρόνο όλο αυτό με αποτέλεσμα να μη ασχολούμαι με κάτι άλλο. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, νομίζω η καραντίνα θα ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Θα έκανα επιτέλους μετά από πολλά χρόνια, χριστούγεννα και πάσχα με τους δικούς μου, κάτι που λόγω δουλειάς δεν γίνεται ποτέ.
Υπήρχαν πράγματα που ήθελες να πεις σε αυτό το άλμπουμ; Λειτούργησε ας το πούμε λυτρωτικά σε προσωπικό επίπεδο; Σίγουρα εξωτερίκευσα πράγματα που μόνο σκεφτόμουν. Δεν το σκέφτηκα ποτέ σαν λύτρωση ή κάτι τέτοιο. Θα το έλεγα αποσυμπίεση ή αποφόρτιση or something.
Έχουν την ίδια βαρύτητα οι στίχοι και η μουσική για σένα; Μέχρι τώρα έδινα περισσότερο βάρος στη μουσική. Είναι κάτι που θα ήθελα να δουλέψω, να δίνω το ίδιο ή και περισσότερη βαρύτητα στους στίχους. Πάντα ξεκινάω με τη μουσική όταν γράφω κάποιο κομμάτι και στο τέλος έρχονται οι στίχοι. Δουλεύουν κάπως σαν μουσικό όργανο και αυτοί. Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική που ακούω. Πιο πολύ θα ενθουσιαστώ με ένα καλό riff παρά με κάποιον στίχο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος από το άλμπουμ; Νομίζω είναι από το “Stargazing” στο δεύτερο κουπλέ, «Clouds form fast, I bet you see past that». Είναι κάτι που θα ήθελα πολύ να μου έχουν πει. Όχι με τις ίδιες λέξεις αλλά να υπάρχει αυτό το νόημα. Με λίγα λόγια δηλαδή όλα θα είναι οκ, θα περάσει.
Πες μου κάποιους στιχουργούς που θαυμάζεις. Έχω μεγάλο κόλλημα με τον Wayne Coyne. Έχει έναν τελείως δικό του τρόπο σε αυτά που γράφει και στο πώς τα τραγουδάει που τον βρίσκω εξαιρετικό. Συγκεκριμένα το “Yoshimi battles the pink robots pt.1” , το άκουγα συνέχεια τη περίοδο που αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα υγείας της μητέρας μου. Μου έδινε μια αισιοδοξία. Ο Thom Yorke είναι επίσης άλλος ένας που θαυμάζω στιχουργικά όσο και μουσικά. Δεν θα πω για Radiohead, πιστεύω είναι αυτονόητο το γιατί. Όταν άκουσα πρώτη φορά το “Dawn Chorus” από το Anima, ένα παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι του, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε μένα εκείνη τη στιγμή. Σε βάζει σε μία δική του τρύπα. Μαύρη τρύπα.
Θα μπορούσες να αφήσεις την Κρήτη, τους ρυθμούς της και τη θάλασσα για να πας σε μία μεγάλη πόλη και να κάνεις περισσότερα πράγματα επάνω στη μουσική ή δεν θα τα θυσίαζες; Θα θυσίαζα τα πάντα για τη μουσική. Το κάνω ήδη. Μεγάλη η ανάγκη της θάλασσας αλλά ακόμα μεγαλύτερη η μουσική.
Αν μπορούσες να φτιάξεις μια all star band από έλληνες μουσικούς για κάποιο πρότζεκτ, ποιοί θα ήθελες να είναι αυτοί; Τι ωραία ερώτηση! Λοιπόν, Παντελής Δημητριάδης (Κορε. Υδρο. / Παιδιά της παλαιότητας) να τραγουδάει και να γράφει στίχους, Λουκάς Σιδεράς (Aphrodite’s Child) στα drums, Κ. Βήτα στα πλήκτρα, Δεσποινίς Τρίχρωμη επίσης πλήκτρα και δεύτερες, Αντώνης Τουρκογιώργης (Socrates) μπάσο και Κύριος Κ. στην κιθάρα. Να πούμε και για Coti K στην παραγωγή να το κάνουμε ολοκληρωμένο! Νομίζω τα πήγα χάλια.
Χαχα, εγώ είμαι μαζί σου. Θα ερχόμουν σίγουρα να σας δω. Υπάρχουν νέες κυκλοφορίες σε παγκόσμιο επίπεδο που σε έχουν εντυπωσιάσει; Τι ακούς αυτή την περίοδο; Έχω ακούσει πολύ τον νέο δίσκο των Shame – “Drunk Tank Pink” και τον δίσκο του Floating Points με Pharoah Sanders & The LSO – “Promises”. Τον τελευταίο μήνα ακούω αρκετά Pauline Anna Strom, Air και Boards Of Canada. Synth based μουσική κατά κύριο λόγο.
Έχεις ετοιμάσει ποτέ κάποια λίστα για ένα πρόσωπο που σε ενδιαφέρει και αν ναι, πες μου 5 κομμάτια που είχε μέσα. Πιστεύεις ότι κάποιες φορές ένα τραγούδι μπορεί να πει καλύτερα τα πράγματα που θέλουμε; Φυσικά και έχω ετοιμάσει! Αν θυμάμαι καλά (πάνε και χρόνια) είχα βάλει το “re:stacks” από Bon Iver, το “Ladies and Gentlemen We’re Floating In Space” από Spiritualized, το “1979” από Smashing Pumpkins, το “Blood Red Sentimental Blues” από Cotton Jones και να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι κάποιο άλλο, αλλά από όσο με ξέρω το “Garden” από Pearl Jam θα ήταν στανταράκι. Στη δική μου περίπτωση είναι σίγουρο ότι ένα τραγούδι λέει καλύτερα τα πράγματα. Όταν μαλώνω, όταν χαίρομαι ή όταν ζητάω συγγνώμη, συνήθως θα το κάνω στέλνωντας κάποιο τραγούδι. Δεν πάει πάντα καλά βέβαια, χαχα.
Έχεις αγαπημένα μέρη που σου αρέσει να βρίσκεσαι και να γράφεις; Έχω προσπαθήσει να γράψω σε διάφορα μέρη αλλά δεν το καταφέρνω ποτέ. Μου αρέσει να το κάνω σπίτι μου. Οπουδήποτε αλλού δεν νιώθω φουλ άνετα και με δυσκολεύει αρκετά.
Πες μου για το νέο σου βίντεο που παρουσιάζουμε σε πρώτη μετάδοση εδώ. Το βίντεο το σκηνοθέτησε και το γύρισε ο Ραφαήλ Σαμαράς. Τον γνώρισα μέσω του κολλητού μου του Γιώργου Παπαδάκη που έχει κάνει και το εξώφυλλο του δίσκου και το title design του κλιπ. Διαλέξαμε και οι δύο αυτό το τραγούδι. Νομίζω εγώ γιατί το θεωρώ ως το πιο ευκολοάκουστο του δίσκου και με το πιο δυνατό ρεφρέν και ο Ραφαήλ γιατί το ένιωσε πιο κοντά του από όλα τα υπόλοιπα που του είχα στείλει. Η έμπνευση του κλιπ είναι από τον πίνακα του Rene Magritte, “The Lovers”. Η ιδέα ήταν να αποτυπωθεί μέσω του χορού όλο το συναίσθημα του τραγουδιού και νομίζω τα παιδιά που χόρεψαν, ο Χρήστος Τζοβάρας και η Στέλλα Παγκιάτι, έκαναν εκπληκτική δουλειά όπως και όλα τα παιδιά που βοήθησαν, Ολυμπία Θεοδωρίδου, Βαγγέλης Καραπετσας και Κωνσταντίνος Κουστρούππος.
Υπάρχουν σχέδια μουσικά για το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο ή προτιμάς να κάνεις ας πούμε συναυλίες όταν οι συνθήκες θα είναι και πάλι φυσιολογικές; Ο δίσκος κυκλοφόρησε τη χειρότερη περίοδο όσον αφορά τα lives. Περιμένουμε όλοι να δούμε πώς θα κινηθεί η όλη κατάσταση ώστε να βγει κάποιο πλάνο. Η αλήθεια είναι ότι το περιμένουμε με ανυπομονησία γιατί έχουμε στήσει ένα πολύ όμορφο live.
Υπάρχει έτοιμο υλικό για επόμενο άλμπουμ; Ναι, αρκετό θα έλεγα. Ευελπιστώ μέσα στο καλοκαίρι να ξεκινήσουμε τη διαδικασία ηχογράφησης. Αρκετά διαφορετικό σε προσέγγιση από το πρώτο.