Μετά από ένα κινηματογραφικό καλοκαίρι τόσο γεμάτο που μέχρι ο Αύγουστος αποδείχθηκε σινεφίλ χρυσωρυχείο, καταφτάνει και το βαρύ πυροβολικό της νέας σεζόν, με ταινίες που επιζητούν πολύ ποπ κορν, πολλή κουβέντα ή πολλά Όσκαρ – κάποιες τυχερές περιπτώσεις ίσως και τα τρία. Ακολουθούν 27 από αυτές που θα αχρηστεύσουν τη συνδρομή σας στο Netflix και θα σας στείλουν σε μια σκοτεινή αίθουσα τους ερχόμενους μήνες…
Όχι ένα biopic για την αδικοχαμένη μητέρα του Μπάμπι, αλλά η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, της οποίας η σχέση με ο,τιδήποτε ντισνεϊκό κι αθώο περιορίζεται μόνο στην περιγραφή της από τον πρωταγωνιστή Κόλιν Φάρελ: «Κάνει τον Αστακό να μοιάζει με παιδική ταινία». Δεν υπερβάλλει ο Κόλιν. Με τίτλο εμπνευσμένο από την τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, η τελευταία συνεργασία του σκηνοθέτη με τον Ευθύμη Φιλίππου που τους χάρισε το βραβείο σεναρίου στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών τόσο θα διχάσει με την ψυχρή, σαδιστική διάθεσή της όσο και θα εντυπωσιάσει με τη φορμαλιστική της προσήλωση. Στο ρόλο ενός χειρούργου που πληρώνει ακριβά τη μυστηριώδη φιλία του με ένα 16χρονο αγόρι, ο Φάρελ συναντά την Νικόλ Κίντμαν (εκπληκτική ως σύζυγός του) και τον Μπάρι Κόγκαν (αναδρομικά θα σκεφτείτε ότι καλά έπαθε ό,τι έπαθε στην Δουνκέρκη) στη διασταύρωση του Funny Games με το The Guest, σε ένα στυλιζαρισμένο ψυχολογικό τεστ που κανείς δεν μπορεί να περάσει με άριστα (2/11)*.
Ο Μίκαελ Χάνεκε πρέπει να είναι το αντίστοιχο του vegan, αλλά στη μοντέρνα ιντερνετική κουλτούρα: ο τύπος που μόλις τον γνωρίσεις θα φροντίσει να αναφέρει ότι δεν έχει Facebook και θα περιμένει την αλληλουχία έκπληξης, δυσπιστίας και διστακτικού θαυμασμού για την πολύ γενναία του διαφοροποίηση από τις μάζες. Το Happy End είναι αυτός ο φανταστικός διάλογος με τη μορφή ταινίας – μόνο που ο θαυμασμός αντικαθίσταται μάλλον από μούδιασμα. Σε μια σκηνή ανθολογίας, διυλίζει την ποπ απελπισία του “Chandelier” της Sia φτάνοντας πολύ κοντά στο να οδηγήσει τους χαρακτήρες του (και το κοινό) σε μια κυριολεκτική ερμηνεία του στίχου «θα κρεμαστώ από τον πολυέλαιο», αλλά εμείς θα διαλέγαμε μια άλλη πρόσφατη επιτυχία για να περιγράψουμε την τελευταία κοινωνική ακτινογραφία του αυστριακού σκηνοθέτη, το “Bad and boujee” των Migos. Βάζει νυστέρι στην υψηλή κοινωνία παρακολουθώντας (μέσα από οποιαδήποτε κάμερα έχει στη διάθεσή του, ακόμα κι εκείνη του iPhone) την σταδιακή ηθική σήψη μιας πλούσιας οικογένειας που ζει σε μια πολυτελή κατοικία στο Καλαί, δίπλα στο λιμάνι της Γαλλίας που πέρσι γέμισε με καταυλισμούς μεταναστών. Ιδανική επικεφαλής της, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, που με χαρά διαπιστώνουμε ότι θα αργήσει πολύ να παίζει τις μανάδες υπερηρώων μετά την περσινή υποψηφιότητά της για Όσκαρ (9/11).
Αααα-λληλούια: το σερί κακών ταινιών της DC που αναγκαστήκαμε να υπομείνουμε τόσα χρόνια μέχρι να το σπάσει φέτος η Wonder Woman εκπληρώνει το raison d’etre του, με την πολυαναμενόμενη συνένωση του Σούπερμαν (Χένρι Κάβιλ), του Μπάτμαν (Μπεν Άφλεκ, ο καλύτερος Μπάτμαν), της WW (Γκαλ Γκαντότ), του Άκουαμαν (Τζέισον Μομόα λείπεις από το Game Of Thrones), του Φλας (Έζρα Μίλερ) και του Σάιμποργκ (Ρέι Φίσερ) ως Justice League. Άσχετα με το τι θα συμβεί στην οθόνη, πάντως, το παρασκήνιο της ταινίας παραμένει το πιο δυσάρεστο στοιχείο της, με την ξαφνική αποχώρηση του σκηνοθέτη Ζακ Σνάιντερ πριν την ολοκλήρωση της παραγωγής, εξαιτίας της αυτοκτονίας της 20χρονης κόρης του και την αντικατάστασή του από τον Τζος Γουίντον, που περνάει στο αντίπαλο στρατόπεδο μετά από τα δύο μπλοκμπάστερ των Εκδικητών για λογαριασμό της Marvel (16/11).
Η Pixar συνεχίζει το «ένα για εκείνους-ένα για εμάς» μοντέλο παραγωγής της («εκείνοι» είναι οι μέτοχοι της ιδιοκτήτριας εταιρείας Ντίσνεϊ) και, λίγους μήνες μετά το πολύ καλύτερο απ’ ό,τι είχε δικαίωμα να είναι threequel Αυτοκίνητα 3, παρουσιάζει την καινούργια πρωτότυπης σύλληψης ιστορία της, το Coco. Εμπνευσμένο από τη μεξικάνικη κουλτούρα και συγκεκριμένα τη Μέρα των Νεκρών, έχει για ήρωα ένα νεαρό μουσικό που εξερευνά τη μυστηριώδη ιστορία της οικογένειάς του στη Χώρα των Νεκρών. Ελάτε για τα συγκλονιστικά visuals, μείνετε για να δείτε με τι τρόπο ο σκηνοθέτης του Toy Story 3, Λι Άνκριτς, θα σας κάνει να πλαντάξετε κι αυτήν την φορά (14/12).
Ράιαν Γκόσλινγκ, Μάικλ Φασμπέντερ και Όσκαρ Άιζακ πρωταγωνιστούν στη σεζόν των ονείρων μας
graphic: Κατερίνα Καραλή
Ένα τεράστιο στοίχημα για την καριέρα (και, αν οι fans αγριέψουν, ίσως και για τη ζωή) του σκηνοθέτη της Άφιξης, Ντενί Βιλνέβ, το Blade Runner 2049 θα αποτελούσε την πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς ακόμα κι αν πρωταγωνιστούσε ένα συρραπτικό, αλλά η παρουσία του Γκόσλινγκ, λουσμένου στα πορτοκαλί φίλτρα του Ρότζερ Ντίκινς, αυξάνει την πίεση το σίκουελ να αγγίξει την ταινία-ορόσημο του 1982. (Θα λέγαμε να την ξεπεράσει, αλλά παίζει κι ο Τζάρεντ Λέτο.) Ωστόσο όλα τα κομμάτια του παζλ μοιάζουν να είναι εκεί, από τις ευλογίες του Ρίντλεϊ Σκοτ για το νέο εγχείρημα και την επιστροφή του Χάρισον Φορντ ως την άκρως απόρρητη πλοκή, που βρίσκει ένα νέο blade runner να ανακαλύπτει ένα παλιό μυστικό που τον οδηγεί στην αναζήτηση του προκατόχου του 30 χρόνια πριν (5/10).
Με τον Χιονάνθρωπο, ο Χάρι Χόλε, ο τελευταίος μεγάλος ντετέκτιβ της λογοτεχνίας, αποκτά επιτέλους την υποδοχή που του αξίζει στο σινεμά, αλλά και μια εμφανισιακή αναβάθμιση με τη μορφή του Μάικλ Φασμπέντερ. Με το βαρύ όνομα του Μάρτιν Σκορσέζε στην παραγωγή και τον δοκιμασμένο σε λεκέδες αίματος στο χιόνι Τόμας Άλφρεντσον (Άσε το Κακό να Μπει) να τον αντικαθιστά στη σκηνοθεσία, ο ήρωας των δημοφιλέστατων βιβλίων του Τζο Νέσμπο κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο αναζητώντας έναν serial killer γυναικών στο Όσλο που έχει για σήμα-κατατεθέν του τον χιονάνθρωπο που φτιάχνει έξω από τα σπίτια των θυμάτων. Το κάστινγκ του Φασμπέντερ προκάλεσε μια μικρή υστερία στους Nesbomaniacs, που περίμεναν για χρόνια να δουν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη, μιας και τα βιβλία του συγγραφέα είναι κομμένα και ραμμένα γι’αυτή (12/10).
Ο Όσκαρ Άιζακ παραμένει δουλευταράς, με δύο ταινίες που συνδυάζουν βουνό (καλλιτεχνική αξία) και θάλασσα ($$$): στη Μεγάλη Υπόσχεση ζει ένα ερωτικό τρίγωνο με τον Κρίστιαν Μπέιλ και την Σαρλότ Λε Μπον κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το Χόλιγουντ να καταπιάνεται για πρώτη φορά με το επίμαχο ζήτημα και να το αναθέτει στον σκηνοθέτη Τέρι Τζορτζ, που είχε ρίξει φως και στην αντίστοιχη εξόντωση της φυλής των Τούτσι από τους Χούτου το 1994 στο, υποψήφιο για Όσκαρ, Hotel Rwanda (12/10).
Ο Άιζακ θα κλείσει τη χρονιά με το Star Wars: Ο Τελευταίος Τζεντάι, πιλοτάροντας και πάλι το βελτιωμένο X-Wing του Πο Ντάμερον, πιθανόν πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα τις fan favorite περιπέτειές του με τον Φιν (Τζον Μπογιέγκα) κι αποχαιρετώντας εκ μέρους όλων μας την Κάρι Φίσερ στην τελευταία της εμφάνιση ως Λία Οργκάνα (14/12).
Γιατί να έχει δική του λέξη μόνο ο Μακόναχι;
Η απουσία πραγματικών σταρ στο σινεμά του 21ου αιώνα είναι ένα longread που ίσως γράψουμε κάποτε, αλλά αυτό το χολιγουντιανό ιδεώδες μοιάζει να σταμάτησε στα 90s (Λεονάρντο εσύ μην διαβάζεις). Η επιστροφή της θεότητας Μισέλ Φάιφερ, λοιπόν, με δύο υψηλού προφίλ πρότζεκτ μετά από μια δεκαετία χλιαρών προσθηκών στη λαμπρή φιλμογραφία της, αποτελεί μια από τις πιο ευχάριστες συμπτώσεις του τελευταίου τριμήνου του 2017. Εκτός από την υποψήφια για Έμμυ ερμηνεία της στην τηλεταινία του ΗΒΟ The Wizard Of Lies με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (υποδύονται το ζεύγος Μέιντοφ), θα βρεθεί στο line-up με τους συνήθεις υπόπτους (μεταξύ άλλων οι Τζόνι Ντεπ, Τζούντι Ντεντς, Πενέλοπε Κρουζ, Ντέιζι Ρίντλεϊ) στο ριμέικ του Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές δια χειρός Κένεθ Μπράνα που υποδύεται κιόλας ο ίδιος τον Ηρακλή Πουαρό και με ένα μουστάκι που φαίνεται από το διάστημα (Νοέμβριος).
Στη συνέχεια, η Φάιφερ θα αναστατώσει τη συζυγική στέγη της Τζένιφερ Λόρενς και του Χαβιέ Μπαρδέμ με ένα ζουμερό comeback στο κατά κοινή ομολογία θεόμουρλο θρίλερ του Ντάρεν Αρονόφσκι, mother!, που κέρδισε τον τίτλο της πιο WTF ταινίας της χρονιάς μετά τις προβολές του στα φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο (19/10).
Οι directors to watch αυτής της σεζόν
Όταν η Marvel πήρε απόφαση ότι οι ταινίες Thor δεν βλέπονται δεν στέκονται επάξια δίπλα στις άλλες κινηματογραφικές συνευρέσεις του Θορ, του Λόκι και του Χαλκ, στράφηκε σε μια μάλλον ανορθόδοξη επιλογή για την αναζωογόνηση του τρίτου κεφαλαίου της σειράς: στον Νεοζηλανδό Τάικα Γουαϊτίτι, σκηνοθέτη των ξεκαρδιστικών καλτ κωμωδιών What We Do In The Shadows και Hunt For The Wilderpeople (τρέξτε να τις βρείτε). Και κρίνοντας από το τρέιλερ, αν το Guardians Of The Galaxy είναι το “Material Girl” του Marvel Cinematic Universe, τότε το Thor: Ragnarok είναι το “Bad Romance” του (2/11).
Το τζακ ποτ έπιασε και ο Άντι Μουσκιέτι, που, έχοντας ουσιαστικά μόνο την ταινία τρόμου Μαμά με την Τζέσικα Τσαστέιν στο ενεργητικό του, μετέφερε το Αυτό του Στίβεν Κινγκ στη μεγάλη οθόνη (στον απόηχο της επιτυχίας του Stranger Things) και βρέθηκε να σπάει διάφορα ρεκόρ στην Αμερική, όπως το μεγαλύτερο άνοιγμα τριημέρου όλων των εποχών για θρίλερ, την #1 εμπορική κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του συγγραφέα και τον πιο ηλίθιο λόγο εκνευρισμού του κλάδου των κλόουν (28/9).
Το πρώτο μιούζικαλ της μετά-La La Land εποχής έρχεται τα Χριστούγεννα και είναι το The Greatest Showman, ένα biopic για τον ιδρυτή στις αρχές του 20ού αιώνα του αμερικάνικου τσίρκου Barnum & Bailey, του Φ.Τ. Μπάρνουμ – αν έχετε ήδη βαρεθεί, τον Μπάρνουμ υποδύεται ο Χιου Τζάκμαν που τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για έλλειψη ενθουσιασμού και μεταδοτικής ενέργειας σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Τα ηνία δόθηκαν στον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη Μάικλ Γκρέισι, υπεύθυνο οπτικών εφέ σε αρκετές γνωστές ταινίες και ίσως αυτές του οι ικανότητες προσθέσουν μερικά Όσκαρ στην ταινία αν αποτύχει να τραβήξει το ενδιαφέρον της Ακαδημίας (Δεκέμβριος).
Από την πειραματική ανεξάρτητη σκηνή της Νέας Υόρκης προέρχονται οι αδερφοί Σαφντί, που μετά από μια δεκαετία guerilla κινηματογραφίας κατέπληξαν το φετινό Φεστιβάλ Καννών με το -υποψήφιο για το Χρυσό Φοίνικα- Good Time, μια ξέφρενη νυχτερινή περιπέτεια που εξιλέωσε ερμηνευτικά τον Ρόμπερτ Πάτινσον μετά την καμμένη γη που άφησαν πίσω τους τα Twilight, δικαιώνοντας ταυτόχρονα και την επένδυση του Hercules Film Fund του Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση (στου οποίου τις ενδιαφέρουσες επιλογές περιλαμβάνονται το American Made με τον Τομ Κρουζ που παίζεται ήδη στις αίθουσες και το επίσης φεστιβαλικό Unicorn Store, που έκανε προ ημερών πρεμιέρα στο Τορόντο.)
Τα καλύτερα εισαγόμενα από τα φεστιβάλ της Ευρώπης
Μπορεί το φετινό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών να ήταν κατώτερο των προσδοκιών, αλλά το FOMO των κοινών θνητών που δεν παρευρέθηκαν στην Κρουαζέτ θα πέσει σε κανονικά για την εποχή επίπεδα, αφού πολύ σύντομα καταφτάνει στις αίθουσες ο φετινός Χρυσός Φοίνικας, το Τhe Square (7/12)του τιμώμενου στο επερχόμενο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Ρούμπεν Έστλουντ, μια κοφτερή σάτιρα του κόσμου της Τέχνης και της υποκρισίας των ανώτερων στρωμάτων με την οποία ο σκηνοθέτης του υποψήφιου για Όσκαρ, Ανωτέρα Βία, κατοχυρώνει το scandi-LOL ως διάδοχο του scandi-noir. (Ωστόσο ας μην το κατοχυρώσει γιατί είναι δική μας λέξη.) Συναδέλφους με δάκρυα στα μάτια συναντήσαμε μετά το τέλος του, βραβευμένου με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής των Καννών, 120 Χτύποι Το Λεπτό (28/9) – μιας κατάθεσης ψυχής του Ρομπέν Καμπιγιό για τη δράση της ακτιβιστικής ομάδας ACT UP στο Παρίσι στη δεκαετία του ’90, ενώ το AIDS θέριζε τη νεολαία.
Στο ίδιο φεστιβάλ έκανε πρεμιέρα και το ερωτικό θρίλερ L’Amant Double (23/11) του Φρανσουά Οζόν, με τη σεξουαλική σχέση μιας ασθενούς με τον ψυχοθεραπευτή της και το δίδυμο αδερφό του να εκπέμπει δυνατά 90s vibes – κι ένα νοητό κόκκινο Χ πάνω δεξιά στην οθόνη. Ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεβ καθόλου δεν έχει χαλαρώσει μετά το Λεβιάθαν και τις επιθέσεις που δέχτηκε στην Ρωσία για τη σκληρή απεικόνιση της καθημερινότητας υπό το καθεστώς Πούτιν. Με πλήρη απουσία κρατικής χρηματοδότησης γύρισε τη νέα του ταινία, Χωρίς Αγάπη (19/10), στην οποία κατακεραυνώνει τις σύγχρονες σχέσεις μέσα από την εξαφάνιση ενός 12χρονου αγοριού και την αναζήτησή του από τους γονείς του που ανυπομονούν να πάρουν διαζύγιο χωρίς να επιβαρυνθούν με την κηδεμονία του. Μπορεί εκείνοι να μην πάρουν σύντομα το βραβείο «Γονείς της Χρονιάς», αλλά ο Ζβιάγκιντσεβ μοιράστηκε το βραβείο σεναρίου στις Κάννες με το Θάνατο του Ιερού Ελαφιού.
Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου έκανε το Μια Φανταστική Γυναίκα (5/10), το οποίο όμως ενθουσίασε όπου κι αν προβλήθηκε στη συνέχεια, με το χιλιανό σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Λέλιο (Γκλόρια) και την trans πρωταγωνίστριά του Ντανιέλα Βέγκα να συγκινούν, να εξοργίζουν και να προβληματίζουν με επίκαιρα ερωτήματα για την κοινωνιολογία του φύλου μέσα από δράμα της συντρόφου ενός νεκρού άντρα που αντιμετωπίζει τον αποκλεισμό από το πένθος για το θάνατό του από την οικογένεια του εκλιπόντα και την καχυποψία της αστυνομίας.
Φρέσκο από το Φεστιβάλ Βενετίας έρχεται το Suburbicon, ένα παλιό σενάριο των αδερφών Κοέν που «ξεσκόνισε» ο -σκηνοθέτης αυτή τη φορά- Τζορτζ Κλούνεϊ για τη σκοτεινή πλευρά του αμερικάνικου ονείρου, τις φυλετικές εντάσεις, το χρήμα και την απάτη σε ένα φαινομενικά ειδυλλιακό προάστιο τη δεκαετία του ’50, με πρωταγωνιστές τον Ματ Ντέιμον και την Τζουλιάν Μουρ. Το διασημότερο αγώνα τένις στην ιστορία αναβιώνουν ο Στιβ Καρέλ και η Έμα Στόουν στη Μάχη των Φύλων, το πιο χαρισματικό δίδυμο που μπορούμε να φανταστούμε για να μας κάνει να ενδιαφερθούμε για μια ταινία για το τένις (editor’s note: σκάνδαλο το σνομπάρισμα του Borg vs. McEnroe). Υποδύονται τους αθλητές Μπόμπι Ριγκς και Μπίλι Τζιν Κινγκ που αναμετρήθηκαν το 1973 αλλάζοντας τα δεδομένα του φεμινιστικού κινήματος, ενώ πίσω από τις κάμερες βρίσκεται ένα άλλο ζεύγος, ο Τζόναθαν Ντέιτον και η Βάλερι Φάρις, του οποίου η αρμονική συνεργασία κρατάει από το “Tonight Tonight” των Smashing Pumpkins και φτάνει ως το οσκαρικό Little Miss Sunshine (και τα δύο τον Οκτώβριο).
Οι fans του Bone Tomahawk: α) θα έπρεπε να είναι περισσότεροι και β) οφείλουν να τρέξουν στο Καβγάς στο Μπλοκ 99 για να δουν τον Βινς Βον να ανταλλάσσει παλιομοδίτικο ξύλο με μια συμμορία συγκρατούμενών του στο νέο pulp μακελειό του Σ. Κρεγκ Ζάλερ.
H λέξη-κλειδί της χρονιάς
Σαν τα ονόματα μωρών που χτυπούν κόκκινο στους πίνακες με τα trends (έχουμε κρατήσει το Hashtag για παν ενδεχόμενο), η λέξη “wonder” φαίνεται να είναι το κινηματογραφικό buzzword του 2017: μετά το Wonder Woman, έχουμε το Wonder Wheel του Γούντι Άλεν με την Κέιτ Γουίνσλετ και τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ τον Δεκέμβριο, το Wonderstruck (28/12) με τον Τοντ Χέινς να επιχειρεί να γυρίσει το δικό του Χιούγκο και το δακρύβρεχτο Wonder με την Τζούλια Ρόμπερτς, που βασίζεται στο ομώνυμο best seller (Νοέμβριος).
Ως «γκρίζα κωμωδία» περιγράφει ο Νίκος Περάκης το Success Story, με πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Φιόνα Γεωργιάδη να ερωτεύονται στα χρόνια της κρίσης και, νικημένοι από την καθημερινότητα, να βλέπουν τη σχέση τους να ολισθαίνει σε ακραία μονοπάτια (Νοέμβριος). Ο Παντελής Βούλγαρης συνεργάζεται εκ νέου με την σύζυγό του, Ιωάννα Καρυστιάνη, μετά την Μικρά Αγγλία και μας μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου πριν την Πρωτομαγιά του ’44 και την εκτέλεση από τους Γερμανούς κατακτητές 200 αγωνιστών της ελληνικής αντίστασης στο Τελευταίο Σημείωμα (26/10). Στο Καζαντζάκης, ο Γιάννης Σμαραγδής επιστρέφει το Νοέμβριο με μια βιογραφική ταινία αξιώσεων με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στο ρόλο του σπουδαίου λογοτέχνη και την Μαρίνα Καλογήρου στο ρόλο της συντρόφου του, Ελένης, κι ένα καστ που περιλαμβάνει τον Αργύρη Ξάφη, την Γιούλικα Σκαφιδά και την Ζέτα Δούκα και τον Στέφανο Ληναίο.
Η Κάτια Γκουλιώνη από το Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή υποδύεται την ομώνυμη ηρωίδα στην Πολυξένη (14/12) της Δώρας Μασκλαβάνου, που υιοθετείται το 1955 από ένα ζευγάρι επιφανών Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, μεγαλώνει με τις καλύτερες προδιαγραφές, αλλά ο πλούτος που κληρονομεί την κάνει στόχο. Σαν ελληνική εκδοχή του The Meyerowitz Stories (Νew and Selected) ακούγεται η κωμωδία Τζαμάικα (21/12) του Ανδρέα Μορφονιού, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Φάνη Μουρατίδη ως αποξενωμένα αδέρφια που σμίγουν και πάλι με αφορμή ένα οικογενειακό συμβάν.
*Ο προγραμματισμός των εταιρειών διανομής για τις ημερομηνίες εξόδου των ταινιών στις αίθουσες είναι εξαιρετικά πιθανό να μεταβλήθεί.