Στα γρήγορα: Ο John Dwyer επιστρατεύει νέα σύνθεση (Tim Hellman στο μπάσο και διπλά drums από τους Dan Rincon και Paul Quattrone) και κάνει τους Thee Oh Sees, νέτα σκέτα Oh Sees, κυκλοφορώντας το 19ο album τους και με το χεράκι του Ty Segall στην παραγωγή μεταξύ άλλων.
Την ακούσαμε: Με διάχυτη της 70s prog ατμόσφαιρα και παραγωγή, ο δίσκος δεν μένει μόνο σε αυτό: από το opening track που θυμίζει Cramps (“The Static God”) μέχρι το σχεδόν metal ακόμη και στιχουργικά “Animated Violence” (“Old is warrior / Drink the poison / I am warrior / Crush your head in”) πηδά σε πιο soft μέρη με βιολί στο επικό “Keys To The Castle” μέχρι την παλαιάς κοπής ψυχεδέλεια του “Jettisoned” και το βουτηγμένο στους Floyd “Cadavar Dog”. Το Orc συνθέτει ένα ενδιαφέρον μουσικό μωσαικό που παρά τα επιμέρους στοιχεία του, δεν ακούγεται τόσο παλιοροκάδικο όσο φαίνεται και ενδείκνυται ακόμη και σε μη fans των ειδών. Πάντως ο Henry Rollins τους χαρακτήρισε ως «την καλύτερη ροκ μπάντα για την οποία δεν έχεις ακούσει ποτέ».
Τρέξε μακριά: Αν έγινες orc και μόνο στην ιδέα των παραπάνω.
Τ’ είπες τώρα; «Τη στιγμή που το Orc “ξεκουράζεται” από την μονομαχία με την πιο ψυχρή μάχη drum solo, η αλλαγή του ονόματός τους σε Oh Sees αρχίζει να βγάζει περισσότερο νόημα -όσο η μπάντα συνεχίζει να ταξιδεύει μακρύτερα στα σύνορα του ροκ, τα οριστικά άρθρα μοιάζουν σαν ένα περιττό φορτίο.» –Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 77/100 –Metacritic