Στο κεφάλι σου συνεχώς βουίζει η φωνή του Zack να λέει “…and now you’re under control”. O Serj σου ψιθυρίζει “they’re trying to build a prison…”
Κοιτάς το ημερολόγιο. 1984. Είναι 11 Σεπτέμβρη, φθινόπωρο. Η μάνα σου έχει πει ότι η αγαπημένη εποχή ενός ανθρώπου είναι αυτή που γεννιέται. Σου φαίνεται περίεργο γιατί η συγκεκριμένη εποχή προκαλεί μόνο θλίψη. Οι ανήλικοι πάνε στο σχολείο και οι ενήλικοι στη δουλειά. Οι μόνοι που χαίρονται είναι οι ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων και των αθλητικών ομάδων. Κατά βάθος χαίρεσαι κι εσύ γιατί πληθαίνουν πάλι τα κέντρα τηλεφωνικής εξυπηρέτησης. Οι υπάλληλοί τους αποτελούν αντίδοτο στη μοναξιά σου τα ατελείωτα βράδια αϋπνίας που σε έχουν κυριεύσει. Σκαρφίζεσαι ανόητες τεχνικές απορίες μόνο και μόνο για να ακούσεις κάποιον να σου μιλά. Πολλές φορές, όταν νυχτώνει, καταστρέφεις οπτικές ίνες ή κόβεις χάλκινα καλώδια έτσι ώστε να διαρκέσει περισσότερο η ‘εξυπηρέτηση’ –για σένα συντροφιά- που θα σου προσφέρει μια άγνωστη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Αυτό το κόλπο στο έμαθε ο Tyler, ο άνθρωπος που την πρώτη του μέρα ως αεροσυνοδός έβαλε το πρώτο επεισόδιο (‘πιλότο’) του Lost στις οθόνες του αεροσκάφους.
Αργοπεθαίνεις. Κάνεις μια δουλειά που δε σου αρέσει, ενώ αποστρέφεσαι τον κόσμο είτε γιατί έχει μια έμφυτη -εμποτισμένη με φθόνο- κακία είτε γιατί δεν μπορεί να σε καταλάβει. Κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά έχεις ανάγκη να αποδράσεις από την εσωτερική φυλακή. Ξαφνικά ακούγεται ο πιο χαρακτηριστικός ήχος στον πλανήτη. Του viber. Χαίρεσαι. Έχεις μήνυμα από ένα κοριτσάκι που κρύβεται στo Χαλέπι κι έχει το ψευδώνυμο ‘Άννα Φρανκ’. Το timeline της είναι η μόνη παρηγοριά για την κατάστασή σου. Υπάρχουν και χειρότερα σκέφτεσαι αλλά όταν το λες είναι σα να σε έχει ευλογήσει ένας παππάς που τον έχουν βαφτίσει Ιούδα. Από την οθόνη του κινητού στρέφεις το βλέμμα σου στην οθόνη του υπολογιστή. Κοιτάς την επιφάνεια εργασίας και αναπολείς το τατουάζ της μονόφθαλμης γερμανίδας βιολίστριας που είχες φιλοξενήσει το καλοκαίρι σε ένα εγκαταλελειμμένο τροχόσπιτο στην Ανάφη. Η φράση ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ ήταν χαραγμένη στην πλάτη της Nico. Ανάμεσα στους αλλεπάλληλους οργασμούς σας, είχε εκμυστηρευτεί ότι σταμάτησε να δουλεύει ως μοντέλο όταν έχασε το αριστερό της μάτι. Αυτό το παρουσιαστικό ήταν το μόνο που ταίριαζε στην αγγελία για το ρόλο dominatrix σε πρακτορείο συνοδών μεγάλων εμπόρων παιδικών παιχνιδιών. Τελικά μέσα από μια ατυχία μπορεί να προκύψει μια ευκαιρία. Κι όλα αυτά τα έμαθες από ένα ωτοστόπ. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει επίσημα το φθινόπωρο. Η εποχή των αλλαγών. Η εποχή για μια νέα αρχή.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Μια φωνή σου κόβει την ανάσα λέγοντας “Seven Days” και στο κλείνει. Τινάζεσαι. Ήταν όλα ένα όνειρο ή καλύτερα ένας εφιάλτης. Σκουπίζεις τον ιδρώτα με ανακούφιση και παίρνεις βαθιές ανάσες. Τα πάντα γύρω σου είναι θολά. Λίγο πριν ο Μορφέας σου δώσει το χάπι, κάποιος βυσματώνει τη ραχοκοκαλιά σου στη λήθη της Zion. Τελικά στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να ακούσει την κραυγή σου…
Y.Γ. Silencio.
