Στα 142 λεπτά του Cherry, της νέας ταινίας των αδερφών Άντονι και Τζο Ρούσο (γνωστών από κάποια ανεξερεύνητα indies σαν τα δύο τελευταία Avengers), ο Τομ Χόλαντ ιδρώνει, βρίζει, ληστεύει, πολεμάει, ξαναβρίζει, παίρνει ηρωίνη και αφήνει μουστάκι σε μια προσπάθεια να αποδεσμευτεί από την περσόνα του friendly neighborhood Σπάιντερμαν με την οποία είναι συνδεδεμένος τα τελευταία 5 χρόνια χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στα νεανικά μπλοκμπάστερ των Marvel Studios. Βασισμένο στα απομνημονεύματα του Νίκο Γουόκερ, που γράφτηκαν στη φυλακή, το Cherry παρακολουθεί την κάθοδο στην κόλαση ενός νεαρού που αποφασίζει απερίσκεπτα να καταταγεί στον αμερικάνικο στρατό, εθίζεται στα σκληρά ναρκωτικά και γίνεται ληστής τραπεζών. Ένας τέτοιος ζουμερός κόντρα ρόλος αποτελεί κάτι σαν τελετή μύησης νεαρών ηθοποιών στην επόμενη φάση της καριέρας τους (συνάδελφοι και ανταγωνιστές του σαν τον Τίμοθι Σαλαμέ και τον Λούκας Χέτζες το έκαναν πρόσφατα, όπως άλλωστε και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στα 90s), κάτι που μοιάζει να θέλει να επισπεύσει ο 24χρονος Βρετανός, παραμένοντας ταυτόχρονα στη σίγουρη αγκαλιά του MCU. Η επιλογή του να συνεργαστεί με τους ανθρώπους που, μετά τον Τζος Γουίντον, καθόρισαν την ταυτότητα των αλεξίσφαιρων υπερηρωικών ταινιών της Marvel αποδεικνύεται ευχή και κατάρα για τον Χόλαντ, που ξεχωρίζει (όπως πάντα) με το ταλέντο του σε μια ταινία που μοιάζει να ακολουθεί τα χειρότερα ένστικτα των δημιουργών της.
Το Cherry προοριζόταν να είναι το όχημα του Χόλαντ προς τα Όσκαρ, όμως το τελικό αποτέλεσμα εκτροχιάζεται. Οι αδερφοί Ρούσο, δουλεύοντας με ένα σενάριο που συνυπογράφει η αδερφή τους, Άντζελα Ρούσο-Ότστοτ, βουλιάζουν μαζί με τον ήρωά τους σε μια άβυσσο ακροτήτων και υπερβολών και χρησιμοποιούν κάθε τρικ από ένα Εγχειρίδιο Σκηνοθεσίας (με αποκορύφωμα ένα πολυσυζητημένο πλάνο… πρωκτικής οπτικής) για να εντυπωσιάσουν με τα #madskillz τους που η φόρμουλα του MCU ίσως περιορίζει. Ο χαρακτήρας του Χόλαντ, μετά από 2 χρόνια θητείας στο Ιράκ, επιστρέφει στις ΗΠΑ όπου παρασημοφορείται ως ήρωας πολέμου, αλλά ταλαιπωρείται από μετατραυματικό στρες και στρέφεται στη χρήση ηρωίνης και στη συνέχεια στις τραπεζικές ληστείες προκειμένου να συντηρήσει τον εθισμό του. Στο πλευρό του από την αρχή είναι η σύντροφός του (Σιάρα Μπράβο), που με τον καιρό κατρακυλάει κι εκείνη στα ναρκωτικά. Μαζί, θυμίζουν κάθε προηγούμενο junkie ζευγάρι που έχει περάσει από το σινεμά, χωρίς κανένας από τους δύο να είναι γραμμένος σαν ρεαλιστικός χαρακτήρας. Το μυθιστορηματικής δομής σενάριο χωρίζει την αφήγηση σε κεφάλαια και οι Ρούσο, που αναλόγως με την χρονική περίοδο αλλάζουν aspect ratios, καταλήγουν με μια σχιζοφρενική ταινία που δεν έχει αποφασίσει αν είναι το Jarhead, ένα τρελό heist film, ένα γλυκόπικρο ρομάντζο ή ένα δράμα για αυτοκαταστροφικούς ναρκομανείς. Σε όλο αυτό το χάος, ο Χόλαντ παραμένει χαρισματικός, αν και υποβόσκει πάντα μια υποψία miscasting, πράγμα που σημαίνει ότι η μεταμόρφωσή του σε χαμένο κορμί δεν είναι 100% πετυχημένη.
Ο Χόλαντ, που πρόσφατα αποκάλυψε με το γνώριμο παιχνιδιάρικο τρόπο του τον τίτλο της τρίτης ταινίας Σπάιντερμαν, έχει τεράστιο fanbase (μόνο στο Instagram τον ακολουθούν 42 εκατ. άτομα), αφοσιωμένο περισσότερο στις ενδο-μαρβελικές περιπέτειές του παρά σε ό,τι άλλο κάνει για να γεμίζει το κενό ανάμεσα στις κλήσεις να φορέσει την κόκκινη στολή. Πληγωμένο από τις κάκιστες κριτικές, το Cherry (που στις ΗΠΑ είχε και κινηματογραφική διανομή πριν την εμφάνισή του στο Apple TV+) δεν κατάφερε να διατηρήσει το ενδιαφέρον των θαυμαστών για τη στροφή-έκπληξη του Χόλαντ, ενώ το χώρισαν λίγες μέρες από την έξοδο στις αίθουσες της άλλης νέας ταινίας του, Chaos Walking, ενός φιλόδοξου μπλοκμπάστερ με την Ντέιζι Ρίντλεϊ στον πρώτο της μεγάλο μετά-Star Wars ρόλο, που απέτυχε εμπορικά ακόμα και για δεδομένα πανδημίας (σύρθηκε στο #2 του box-office, πίσω από το νέο animation της Ντίσνεϊ). Ο επόμενος πρωταγωνιστικός ρόλος του Χόλαντ εκτός Marvel θα είναι στη μεταφορά του videogame Uncharted, που, κρίνοντας από την ιστορική πορεία αυτών των ταινιών, δεν αναμένεται να ανατινάξει τα ταμεία. Αν ο υπερ-δημοφιλής Χόλαντ δυσκολεύεται να παγιωθεί ως σταρ σε οποιοδήποτε άλλο είδος πέραν του υπερηρωικού, τι ελπίδα έχουν για καριέρα εκτός Marvel οι ανερχόμενοι ηθοποιοί που γίνονται διάσημοι με τον ίδιο τρόπο;
Είναι γεγονός ότι οι ηθοποιοί που ωφελήθηκαν περισσότερο από την επέλαση και την επιτυχία των ταινιών της Marvel ήταν ήδη καταξιωμένα ονόματα, όπως ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, η Σκάρλετ Τζοχάνσον (που βρέθηκε πέρσι διπλά υποψήφια για Όσκαρ) και ο Μαρκ Ράφαλο (που εξακολουθεί να σκίζει στο indie κύκλωμα και πρόσφατα βραβεύτηκε για το τηλεοπτικό I Know This Much Is True). Στην περίπτωση του Ντάουνι, οι κινηματογραφικές του επιλογές πέρα από τα Iron Man καθήκοντά του έχουν όντως αποτελέσει ανέκδοτο για τη βιομηχανία (από το Δικαστή μέχρι το Ντουλίτλ – το τελευταίο, όμως, άρεσε στην Μπρίτνεϊ Σπίαρς, που είναι η ύψιστη τιμή), όμως παραμένει A-lister που θα μπορούσε να οδηγήσει μια καλή ταινία στην επιτυχία αν το ήθελε (τα κουτσομπολιά λένε ότι δεν το θέλει και ότι απλώς του αρέσουν τα λεφτά.) Οι 3 Κρις (Έβανς, Χέμσγουορθ και Πρατ), η Ελίζαμπεθ Όλσεν, ο Σεμπάστιαν Σταν, η Κάρεν Γκίλαν δεν έχουν αποδείξει ακόμα ότι μπορούν να κουβαλήσουν στους ώμους τους μια ταινία με γνώμονα μόνο το όνομά τους, άσχετα από το περιφερειακό buzz κάποιων projects τους.
Ο ελπιδοφόρος Χόλαντ θα χρειαστεί να ακονίσει το ένστικτό του (αν δεν είχε αναγκαστεί να αποχωρήσει από το 1917, η καριέρα του θα ήταν σε πιο σωστή τροχιά), να επιδιώξει συνεργασίες με καλούς σκηνοθέτες και να επιδείξει αξιοθαύμαστο γούστο στις επιλογές του, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ρόμπερτ Πάτινσον, που έχει διαγράψει την πιο ενδιαφέρουσα πορεία από όλους τους cute franchise stars της τελευταίας 20ετίας και έχει αναγκάσει δημιουργούς και κοινό να τον φανταστούν σε ρόλους πέρα από το “ασφαλές” προφίλ του Έντουαρντ του Twilight – κάτι που ο Ντάνιελ Ράντκλιφ του Χάρι Πότερ, o Ορλάντο Μπλουμ των Πειρατών της Καραϊβικής και ο Ελάιτζα Γουντ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών δεν κατάφεραν. Το εργοστάσιο της Marvel καλλιεργεί την περσόνα των σταρ της με τρόπο που θολώνει τα όρια ανάμεσα στον ήρωα και τον ηθοποιό, προωθώντας μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα και πρόσωπα που κρατούν τους ρόλους τους και πίσω από τις κάμερες: ο Ντάουνι είναι “μέντορας”, ο Έβανς είναι σέξι, ο Χόλαντ είναι ενθουσιώδης και γκαφατζής κ.ο.κ. Όταν το κοινό τον έχει ταυτίσει τόσο με το ρόλο που τον ανέδειξε, μπορεί να τον δεχτεί σαν διαλυμένο ναρκομανή (με μουστάκι, πολύ βασικό); Και αν όχι, είναι αρκετά τα εκατομμύρια της Marvel για να τον παρηγορήσουν; Ευτυχώς που η στολή του Σπάιντερμαν μοιάζει πολύ ελαστική…