Τον Σεπτέμβρη του 2015, τα Κρίνα ενώθηκαν ξανά μετά από χρόνια, σε μια συναυλία ύμνο στη ζωή που παλεύει τον θάνατο.
Τα Διάφανα Κρίνα, οι εφηβικοί ήρωες παιδιών της γενιάς του ‘80, που όταν μπόρεσαν να καταλάβουν το μεγαλείο τους διαλύθηκαν, ανέβηκαν για δύο μόνο βραδιές στη σκηνή της Τεχνόπολης, με σκοπό ο Θάνος να βρει συνοδοιπόρους στη μάχη του με τον καρκίνο.
Ανέβηκε στη σκηνή με ένα λευκό πουκάμισο, στάθηκε μπροστά απ’ τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες και με την πάντα γνώριμη και απόκοσμη φωνή του, είπε: «Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα».
Όσοι έζησαν εκείνη τη νύχτα λένε πώς ο Θάνος δεν έφυγε ποτέ, πως ακόμη τριγυρνάει στα σκοτάδια αυτής της πόλη, σκαρώνει ποιήματα, καπνίζει και τραγουδάει όσα μας άφησε για να ζήσουμε δέκα ζωές ακόμη.
Ο άνθρωπος που λάτρευε τον Πόε και τον Ρεμπώ, που δεν σταμάτησε να διαβάζει Πολυδούρη και Μπουκόβσκι, νικήθηκε απ’ τον καρκίνο, χωρίς όμως να το έχει φοβηθεί ποτέ, μιλώντας ανοιχτά για όσα έζησε μέχρι το τέλος.
Πριν φύγει, μας συμβούλευσε να μεθάμε αδιάκοπα, να θυμόμαστε τη θνητότητα μας και πως «Επειδή ο κόσμος ντρέπεται να δηλώσει ρομαντικός, πάντα θα παραμένει κάτι επαναστατικό».
Ακολουθούν μόνο πέντε από τις φορές που ο Θάνος ανατίναξε τη ζωή μας, με ένα τραγούδι, που είχε το γρέζι της φωνής του.
Μην ξεχνάτε να πίνετε ζωή, να πίνετε έρωτα, να πίνετε δημιουργία και αξιοπρέπεια.