Είναι περίεργος τύπος αυτός ο Νορβηγός. Συχνά με έχει κάνει να αναρωτηθώ (εμένα και πολλούς άλλους δηλαδή) αν ζει μία ζωή μέσα στην κλάψα. Είναι στιγμές που βγάζει ένα εντελώς αποστασιοποιημένο attitude που σε κάποιους φαίνεται ως αλαζονεία και σε άλλους ως μελαγχολία. Έχω μιλήσει δύο φορές μαζί του και μου έχει ανατρέψει όλη αυτή τη θεωρία και τις δύο. Πριν λίγα χρόνια σε ένα live του στο Gagarin, κάποια κοπέλα από το κοινό δεν σταματούσε να του φωνάζει δυνατά ανάμεσα και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και ενώ οποιοσδήποτε άλλος πιθανότατα θα την άρχιζε στα μπινελίκια, εκείνος το έριξε στην πλάκα και κάπως έτσι την ηρέμησε από το ντελίριό της. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, μάλλον απλώς καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στη σοβαρότητα και την πλάκα λες και πρωταγωνιστεί σε μία περίεργη αυτοσχεδιαστική χορογραφία. Οκ, ίσως να κλίνει λίγο περισσότερο προς τη σοβαρότητα -τουλάχιστον όσον αφορά τους στίχους και τις δημόσιες δηλώσεις του- αλλά μην ξεχνάμε ότι δεν είναι πλέον κανένα πιτσιρίκι, ότι έχει μεγαλώσει σε μία χώρα τόσο παγωμένη που για να σκάσει το χειλάκι χωρίς να κρυσταλλωθεί χρειάζονται τόνοι ενυδατικής κρέμας και πολλά φωτεινά θαύματα και ότι τα τελευταία χρόνια έχει βιώσει δύο σημαντικές απώλειες κοντινών ανθρώπων στη ζωή του. Το 2007, την περίοδο που οι Madrugada -η μπάντα που έχει στιγματίσει πολλά ελληνικά πιώματα, κιθαροθράκες στις παραλίες, αγάπες και χωρισμούς-, είχαν ήδη τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό τους και άλλο ένα στα σκαριά, ο ένας εκ των τριών ιδρυτών, ο κιθαρίστας Robert Burås, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του κρατώντας την κιθάρα του. Τα εναπομείναντα μέλη πήραν την απόφαση να ολοκληρώσουν την ηχογράφηση του τελευταίου άλμπουμ της καριέρας τους και πραγματοποίησαν την τελευταία τους περιοδεία, με τον Cato Thomassen, στη live σύνθεσή τους -ο οποίος συνόδευσε τον Høyem και στην τρίτη του προσωπική δουλειά που είχε τον τίτλο Moon Landing. Τον περασμένο Ιανουάριο, μόλις είχε ολοκληρώσει την ηχογράφηση του πέμπτου προσωπικού του άλμπουμ, Endless Love και παράλληλα κυκλοφορούσε το πρώτο single μέσα από αυτό, το «Inner Vision», ο Høyem έχασε τον προσωπικό του μάνατζερ και στενό του φίλο, Per Eirik Johansen, που ήταν κοντά του από τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας. Επειδή όμως η ζωή είναι αυτή που είναι και πάντα όταν μας παίρνει κάτι μας φέρνει κάτι άλλο, στον ίδιο, μέσα σε όλα αυτά τα σκοτεινά που συνέβαιναν, έφερε και τη γέννηση του πρώτου του παιδιού. Το νέο του άλμπουμ κυκλοφόρησε στη χώρα του στις 10 Μαρτίου και ο ίδιος το γιόρτασε με ένα δωρεάν live στον κεντρικό σταθμό του Όσλο. Tο Endless Love κυκλοφορεί πλέον και στην υπόλοιπη Ευρώπη και ο Νορβηγός έχει ήδη ξεκινήσει την ευρωπαϊκή του περιοδεία. Το Σεπτέμβριο θα εμφανιστεί και στη χώρα μας κάνοντας μία μίνι εσωτερική τουρνέ. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο ένα πρωινό (άγριο χάραμα για την ακρίβεια) λίγο πριν πάρει τους δρόμους με την κιθάρα του στον ώμο και παρ’ ότι στην Αθήνα είχε μαυρίλα και έριχνε καρέκλες και το –παλιότερο- «Blown Away» που είχα ξεχάσει στο repeat όσο σκεφτόμουν τι θα τον ρωτήσω μού είχε δημιουργήσει μία έντονη μελαγχολία για έρωτες που έφυγαν και δεν γύρισαν ποτέ, ο τύπος αυτός από τον παγωμένο βορρά, κατάφερε τελικά να μου φτιάξει τη διάθεση. Ε, όχι και κλάψας ο Sivert ρε παιδιά! Λίγο συναίσθημα παραπάνω δίνει ο άνθρωπος.
Το νέο σου άλμπουμ έχει ένα γκόσπελ χρώμα. Τα τραγούδια σου είναι οι προσωπικές σου προσευχές; Μία προσευχή μπορεί να λύσει τα προβλήματα των ανθρώπων ή είναι απλώς ένα τρικ για να μαλακώσουμε τον πόνο; Δεν είμαι θρήσκος, οπότε μάλλον δεν θα τα χαρακτήριζα έτσι. Είναι σίγουρα πολύ προσωπικά και βασίζονται σε όσα συμβαίνουν τη δεδομένη στιγμή στη ζωή μου. Γενικά τα τραγούδια μου αντικατοπτρίζουν όσα συμβαίνουν στη ζωή μου. Πάντα όταν έχω κάποιες δυσκολίες, αυτό φαίνεται από τη μουσική μου. Σε σχέση με τις προσευχές λοιπόν, δεν ξέρω πώς λειτουργούν στον καθένα, αλλά σίγουρα αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι να κοιτάμε πώς θα λύσουμε τα προβλήματά μας, να τα αντιμετωπίζουμε δηλαδή, να μην τα κρύβουμε, να φροντίζουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό μέσα από τις επιλογές μας στη ζωή και να προσπαθούμε πάντα να βοηθάμε τους γύρω μας.
Συνήθως όταν θάβουμε ένα πρόβλημα, με κάποιο τρόπο θα εμφανιστεί πάλι. Ακριβώς, είναι καλύτερο να κάνουμε κάτι γι’ αυτό λοιπόν. Όσο περνάει από το χέρι μας φυσικά γιατί κάποια πράγματα τα φέρνει έτσι η ζωή και δεν μπορούμε πάντα να τα ελέγξουμε.
Διάβασα κάπου ότι το τραγούδι «Wat Tyler» είναι εν μέρει εμπνευσμένο από την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ισχύει; Ναι, εν μέρει ισχύει. Επίσης έχει και έναν ιστορικό σύνδεσμο με αυτό το ιστορικό πρόσωπο αλλά και το γενικό ενδιαφέρον μου για την ιστορία. Βασικά όμως υπάρχει και η επαναστατική πλευρά μου που «ξύπνησε» μετά από τη σύγχυση που έχω αισθανθεί ότι περνάνε κάποιοι φίλοι μου και άνθρωποι που γνωρίζω στην Ελλάδα. Όλοι μου μετέφεραν μία ανέλπιδη κατάσταση. Ελπίζω να έχουν φτιάξει προς το καλύτερο τα πράγματα τελευταία. Δεν ξέρω αν η ελληνική κυβέρνηση πράττει σωστά ή όχι αλλά ελπίζω να διορθωθούν όλα. Έχω καιρό να μάθω νέα.
Θυμάσαι ένα κλαμπ πού πήγαινες συχνά; Το Mo Better; Έκλεισε, κυρίως λόγω κρίσης. Αλήθεια; Κρίμα, θυμάμαι ότι έχω περάσει καταπληκτικά βράδια εκεί. Δηλαδή, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα λεπτομερώς, που αυτό σημαίνει ότι περνούσα φανταστικά. Χαχα. Πολύ κρίμα.
Στο τραγούδι «At Our Evening Table», υπάρχει ο στίχος: «Must have been stronger I shouldn’t remember». Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο αδύναμοι; Δεν είμαι σίγουρος, εξαρτάται. Πιο ρεαλιστές υποθέτω και κατά κάποιο τρόπο οι ψευδαισθήσεις που έχουμε όταν είμαστε νεότεροι μας κάνουν πιο δυναμικούς. Γινόμαστε πιο έμπειροι όσο μεγαλώνουμε και δεν λειτουργούν όλες οι εμπειρίες για το καλό μας, νομίζω. Πολλές από αυτές είναι πικρές και το τραγούδι μιλάει ακριβώς γι’ αυτό αλλά και για τη θετική πλευρά του να μεγαλώνεις και να γίνεσαι πιο έμπειρος.
Η οποία είναι; Σε πολλές περιπτώσεις αυτό σε κάνει να νιώθεις πιο ασφαλής, σου δίνει την αίσθηση ότι ξέρεις να πατάς στα πόδια σου άρα σε κάνει και πιο αξιόπιστο στους άλλους.
Κάπου στο site σου γράφεις: «Η κεντρική θεματολογία των τραγουδιών του Endless Love, απεικονίζει την αγάπη μέσα από τα μάτια ενός άντρα που σύντομα θα φτάσει τα 40 και πρόσφατα έγινε πατέρας του πρώτου του παιδιού. Όλοι οι δρόμοι που κάποτε έμοιαζαν ανοιχτοί, δεν είναι πλέον». Η πατρότητα περιορίζει την ελευθερία σου ή απλώς διαμορφώνει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ελευθερία; Η πατρότητα άλλαξε πολλά πράγματα σε μένα προσωπικά. Νιώθω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίζω συνεχώς τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου. Πρέπει να αλλάξεις όταν γίνεσαι πατέρας, δεν είσαι πλέον μόνος σου στον κόσμο ή έστω δεν είσαι το επίκεντρο αυτού και έχεις πολλές ευθύνες. Οι άνθρωποι φοβούνται να αλλάξουν και σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις μόνος σου ξαφνικά. Κάποια πράγματα στη ζωή πρέπει να αλλάξουν ακόμα και αν δεν το θέλεις όμως και σίγουρα κερδίζεις κάποια άλλα όμορφα πράγματα στη θέση τους.
Εσύ φοβάσαι αυτή την αλλαγή; Ναι, υποθέτω πως ναι. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται.
Τι πρέπει να κάνει ένας άντρας για να νιώθει πάντα ελεύθερος όντας ερωτευμένος και «δεσμευμένος»; Δεν έχω ιδέα. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα αυτό όμως. Είναι φρικτό να μην αισθάνεσαι ελευθερία μέσα στη σχέση σου. Σίγουρα κανείς δεν είναι 100% ελεύθερος γενικά αλλά η ελευθερία είναι ένα συναίσθημα που πρέπει να το νιώθουμε όσο ζούμε.
Η απόλυτη αγάπη, αυτή που μας στιγματίζει, είναι αυτή που μας έχει κάνει να υποφέρουμε περισσότερο; Πιστεύω πως ναι.
Εσύ σκοτώνεις τα φαντάσματά σου ή μαθαίνεις να ζεις μαζί τους; Νομίζω πρέπει να μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στη ζωή. Αυτό είναι το νόημα άλλωστε. Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να αφήσεις εντελώς απ’ έξω όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν.
Πρόσφατα έχασες ακόμη έναν κοντινό σου άνθρωπο και συνεργάτη, τον μάνατζέρ σου. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχω αυτή τη φιλοσοφία στη ζωή.
Ο Per Eirik ήταν κοντά σου πολλά χρόνια. Δουλεύαμε μαζί από τα πρώτα χρόνια των Madrugada. Ήταν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος ο ίδιος και πάντα γέμιζε χαρά και τους άλλους. Είχε μια απεριόριστη αγάπη για τη μουσική και μια περιέργεια να μαθαίνει συνεχώς περισσότερα πράγματα. Αυτή την αγάπη του τη θαύμαζα πάρα πολύ και ήταν ένα από τα πράγματα που με είχαν κερδίσει εξαρχής σε αυτόν.
Όπως είπες και εσύ η ζωή σου είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στο παρελθόν άρα θα μπορούσε άνετα να γίνει ταινία αλλά ποιος θα μπορούσε να τη γυρίσει; Χαχαχαχα, wow, λοιπόν δεν ξέρω τι να απαντήσω και δεν ξέρω και πολλούς σκηνοθέτες. Κάτσε να σκεφτώ… λοιπόν θα τη γυρνούσε ο Σκορσέζε και θα την έκανε γκανγκστερική. Να είχε μυστήριο και αγωνία.
Στο νέο σου άλμπουμ διακρίνονται επιρροές –εκτός από τη γκόσπελ μουσική- από τα μπλουζ και από το παλιό καμπαρέ και η παραγωγή εστιάζει στη φωνή σου. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ήθελες εξαρχής; Όταν δημιουργούσα το Endless Love, προσπαθούσα να βελτιώσω τον εαυτό μου ως μουσικός. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πλάνο αλλά ήθελα να προσδιορίσω το που θέλω να πάω. Πήγα κάπου εντελώς διαφορετικά. Σίγουρα σε κάποιους αυτό αρέσει και σε κάποιους άλλους όχι αλλά όπως και να έχει, εγώ δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τον παραγωγό μου Ulf Ivarsson. Είναι μία πάρα πολύ καλή προσθήκη στον κύκλο των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζομαι μουσικά, είναι πολύτιμος για μένα, πολύ ταλαντούχος, μας αρέσει η ίδια μουσική και γενικά προσεγγίζουμε τη μουσική με τον ίδιο τρόπο, έχουμε την ίδια κατεύθυνση.
Καμιά φορά όμως τα καλύτερα αποτελέσματα έρχονται όταν κάποιοι άνθρωποι τα προσεγγίζουν από διαφορετικές κατευθύνσεις. Όταν δεν συμφωνούν απόλυτα. Επιδιώκεις πάντα να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχετε τις ίδιες προτιμήσεις μουσικά; Χαχα, έχεις δίκιο αλλά η αλήθεια είναι ότι συνεργάζομαι με πολλούς ανθρώπους που διαφωνούμε την περισσότερη ώρα. Βασικά είναι η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με κάποιον που είχαμε απόλυτη ταύτιση και καταλαβαινόμαστε τόσο πολύ. Θα έλεγα μάλιστα ότι ήταν αναζωογονητικό και με κρατούσε σε ηρεμία.
Κάπου διάβασα ότι έκανες προσπάθεια να ολοκληρώσεις αυτό το άλμπουμ αλλά από όσα μου λες μοιάζει να ήταν πολύ ομαλή η διαδικασία. Η σύνθεση των τραγουδιών δεν ήταν καθόλου δύσκολη, ούτε η διαδικασία γενικά. Απλώς επειδή ταυτόχρονα ήμουν σε τουρνέ, χρειάστηκε ένας χρόνος να ολοκληρωθεί γιατί έπρεπε να μπαινοβγαίνω στο στούντιο και ενδιάμεσα να παίζω σε συναυλίες.
Θυμάμαι την τελευταία φορά που σε είδα να παίζεις live στην Αθήνα, μια κοπέλα από το κοινό δεν σταμάτησε να παρεμβαίνει στα τραγούδια για να εκφράσει δυνατά τον θαυμασμό της προς εσένα. Το αντιμετώπισες με χιούμορ αλλά αναρωτιέμαι αν ένα τέτοιο περιστατικό τελικά λειτουργεί ως κομπλιμέντο για τον καλλιτέχνη ή χαλάει τη στιγμή; Η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά υπάρχει κάπου ένας θαυμαστής που προσπαθεί να μετατρέψει τη συναυλία σε πριβέ σόου για τον εαυτό του, χαχα, ισχύει. Αλλά υπάρχουν και άλλοι πολλοί εκεί που έχουν πληρώσει και θέλουν να απολαύσουν τους μουσικούς όσο και εκείνος. Να ζήσουν τη δική τους στιγμή. Είναι άβολο λοιπόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί καταστρέφει τη χαρά των υπολοίπων. Μπορεί εγώ εκείνη την ώρα να μην το προσέξω, να είμαι πλήρως αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω και να μην με ενοχλήσει καθόλου, άλλωστε δεν έχει διαφορά αν φωνάζει ένας ή αν φωνάζουν πολλοί, αλλά πραγματικά, καλό είναι να υπάρχει σεβασμός για το υπόλοιπο κοινό που έχει πληρώσει.
Info: O Sivert Høyem θα εμφανιστεί τη Δευτέρα 22/9 στο Ηράκλειο Κρήτης, την Τετάρτη 24/9 και την Πέμπτη 25/9 (η δεύτερη ημέρα είναι sold out) στην Αθήνα (Stage Volume 1), την Παρασκευή 26/9 στο Βόλο (Lab Art) και το Σάββατο 27/9 στη Θεσσαλονίκη (Principal Club Theater). Τιμές εισιτηρίων, από 18€-23€. Διοργάνωση Didi Music.
