Σκύλος, λένε, που γαβγίζει, δεν δαγκώνει. Σωστά, πιθανόν. Μέσα στην εβδομάδα πάντως είχαμε την τύχη να καταλάβουμε ότι ο Αρθουρ Μίλερ και γαβγίζει και δαγκώνει. Έτσι τουλάχιστον νιώσαμε διαβάζοντας το διήγημα Μπουλντόγκ, το πρώτο της συλλογής Παρουσία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ο αμερικανός θεατρικός, κυρίως, συγγραφέας, στήνει ένα σκηνικό στο κέντρο του οποίου βρίσκεται ένα παιδί δεκατριών χρονών που ανταποκρίνεται στην αγγελία μιας γυναίκας που πουλάει «καφετιά κουτάβια με μαύρε ρίγες, μπουλντόγκ, τρία δολάρια το ένα». Το δεκασέλιδο διήγημα ακολουθεί τον ήρωα να αποκτά ένα από τα κουτάβια, να έχει την πρώτη του ιδέα περί έρωτα και να αφήνεται στους υλικούς συνειρμούς ενός πολύπλοκου κόσμου. Είναι πάντα τρομακτική η πρώτη ενηλικίωση. Και γαβγίζει και δαγκώνει.
Για να ξεχάσουμε τη δύσμοιρη πραγματικότητά μας, λοιπόν, ψάχνοντας εναγωνίως κάτι διαφορετικό, πέσαμε, στο ξεκούδουνο, πάνω σ’ ένα comic με χροιά fantasy ονόματι Ο βαρκάρης. Είπαμε, ΟΚ, μας αρέσουν τα ελληνικά comics αλλά συνήθως το ξένο είναι «πιο γλυκό» -δυστυχώς. Μετά είδαμε πως αυτή η μέσω Captain Book αυτοέκδοση του farmas&33 είναι ασπρόμαυρη. Θυμίζει δε, από πλευράς σκίτσου, κάτι ωραίο από τις παλιές καλές μέρες του Θόργκαλ και της κομίστικης εκδοχής του Κόναν. Βάλαμε, λοιπόν, την κομματάρα “Don’t pay the ferryman” στο cd-player και βουτήξαμε στον κόσμο των θρύλων. Αχ, που’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘χαμε το fantasy στην καρδιά; Συγκινηθήκαμε λίγο. Βοήθησε και το καλό story που ψάχνεται για τη σχέση Θεού-ανθρώπου-θανάτου. Το αφήσαμε απαλά, δίπλα στο κομοδίνο, και κοιμηθήκαμε ευτυχισμένοι.
Τετάρτη βράδυ στο σπίτι. Αφήσαμε ό,τι αναστολές είχαμε κατά μέρος και αποφασίσαμε να δούμε επιτέλους τι είναι αυτό το Twilight, που η μόδα του (στα 16χρονα κορίτσα) ήρθε, έφυγε, κι εμείς ακόμα να ασχοληθούμε, παρότι δε χρειαζόταν μιας και δεν είμαστε και δεν υπήρξαμε ποτέ 16χρονο κορίτσι. Και καταφέραμε να το δούμε μέχρι το τέλος, και μόνο για τρία λεπτά μας πήρε ο ύπνος. Σίγουρα όμως αυτό το λάθος δε θα επαναληφθεί, τα πάντα έχουν τα όριά τους. Γιατί ο τύπος με το άπειρο lip gloss που τελευταία παίζει σε διαφήμιση κολόνιας που θα έπρεπε να λέγεται Homo, μόνο μια όρεξη να σπάσεις την τηλεόραση σου προκαλεί.
Αλλά δεν την σπάσαμε γιατί στους σκληρούς και θλιβερούς καιρούς που διανύουμε, αλλά και στην τηλεοπτική τους ένδεια, θυμηθήκαμε αυτό: το γέλιο συνδυάζεται με την ποίηση διά χειρός Δήμητρας Παπαδοπούλου, στο απόλυτο sitcom της ελληνικής τηλεόρασης, τους Απαράδεκτους. Ναι, 22 ολόκληρα χρόνια πριν. Η Δήμητρα θέλοντας να εντυπωσιάσει τον άντρα της τον Σπύρο που έχει βγάλει και ένα πολυτεχνείο, αποφασίζει να αυτοσχεδιάσει στο ποιητικό της ρεσιτάλ: «Μυκήνες, Μυκήνες, Μυκήνες/ είστε από ‘κείνες/ που μ’ αρέσουνε/ Που θα ‘θελα να πάω με τον Σπύρο/ να κάνω ένα γύρο/ να φάω και ένα γύρο». Υπάρχει και ποιητικά κωμική τηλεόραση.
Κατά τ’ άλλα, ξεφυλλίζοντας το πρόγραμμα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, κάπου εκεί στις τελευταίες σελίδες, αντικρίσαμε έκπληκτοι το όνομα του Anthony Braxton· ίσως του μεγαλύτερου εν ζωή μουσικού της jazz. Η χαρά μας μεγάλη και παρότι η συναυλία έχει προγραμματιστεί για τις 10 Μαΐου 2014, ξεκινήσαμε ήδη την επανάληψη, γιατί η δισκογραφία του Braxton είναι τεράστια και περιλαμβάνει από solo σαξόφωνο μέχρι συμμετοχές σε άλλοτε ορθόδοξα big bands και άλλοτε αυτοσχεδιαστικά μικρότερα σχήματα. Κεφάλαιο πρώτον: το Creative Orchestra Music 1976, μία big band ηχογράφηση που οδήγησε τη μουσική του δασκάλου Duke Ellington σε free jazz μονοπάτια, με έναν τρόπο που δεν ήταν προφανής στους σύγχρονους ακροατές, αλλά πλέον χαίρει μεγάλης εκτίμησης από την jazz κοινότητα.
Τέλος, ένα μικρό μάθημα ιστορίας (της γελοιογραφίας): γνωρίζατε την ιστορία της ονομασίας του αρκουδακίου Teddy Bear; Αν όχι θα σας την πούμε εμείς. Μια ηλιόλουστη μέρα, στις 14 Νοέμβρη του 1902, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Theodore, ο Teddy ντε, ο Roosevelt, έλαβε μέρος σε μια βόλτα διαγωνιστικού κυνηγιού στο Μισισιπή. Καθώς περνούσε η ώρα ο Teddy δεν είχε σκοτώσει κανένα ζώο κι έτσι μια ομάδα, που θέλησε να τον βγάλει ασπροπρόσωπο, στρίμωξε μια μαύρη αρκουδίτσα και τον φώναξε να την σκοτώσει. Ο Teddy αρνήθηκε να διαπράξει το έγκλημα, αλλά είπε πως αυτό το δύσμοιρο ζώο πρέπει να θανατωθεί για να γλιτώσει από τα βάσανα του. Γεια σου φίλε Teddy, πονόψυχε. Συνεχίζοντας, το προαναφερθέν περιστατικό είδε το φως της δημοσιότητας τόσο σε τοπικό, αλλά και εθνικό επίπεδο, ενώ έγινε και γελοιογραφία από τον Clifford Berryman στην Washington Post.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.