Max Frisch, Homo Faber, μτφρ Σώτη Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη
Έψαχνα καιρό μια αφορμή επιστροφής στο Αλγέρι. Ο ξηρός αέρας, η κρυστάλλινη θάλασσα, τα γεμάτα κόσμο τραμ, ο γείτονας με το σκύλο, το αραβικό βλέμμα, η κηδεία. Πάνω απ’ όλα όμως ο Μερσώ. Πέρυσι ήταν το καλοκαίρι του Ξένου. Φέτος θα διαβάσω ξανά το Homo Faber του Ελβετού Max Frisch (μετάφραση Σώτη Τριανταφύλλου, Εκδόσεις Πατάκης). Αυτός είναι ο στόχος. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη βόλτα εκείνη στο βιβλιοπωλείο που κατέληξε στην απόκτησή του. Είχε προηγηθεί συντονισμένη επίθεση δημιουργίας προσδοκιών. Εκείνη γερμανόφωνη, επέμενε πως είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που είχε διαβάσει, το εννοούσε, διάολε, το έβλεπες στα μάτια της. Εγώ δεν ήξερα καν αν κυκλοφορούσε στα ελληνικά, γερμανικά δεν ήξερα. Μπαίνουμε στο βιβλιοπωλείο, ακολουθώντας το αλφάβητο φτάνουμε στο Φ. Φουέντες, Φράνζεν, Φρις. Το τραβώ έξω, στη θέα του απογοητεύομαι –το εξώφυλλο βλέπετε-, εκείνη εντυπωσιάζεται μόνο από την ελληνική γραφή του ονόματος, τα παραφερνάλια της έκδοσης την αφήνουν πλήρως αδιάφορη. Το γιατί το κατάλαβα μόλις τελείωσα την πρώτη ανάγνωση.
Ο Βάλτερ Φάμπερ είναι ένας άνθρωπος της εποχής του, λαμβάνει αποφάσεις με βάση τη λογική, ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά, προσέχει να μην παρεκκλίνει της πορείας που έχει σχεδιάσει με προορισμό το μέλλον. Πιστεύει στη φυγή, στην εγκατάλειψη, εκείνος βέβαια θα την ονόμαζε πρόοδο, νέα αρχή, άνθρωπος της δράσης γαρ. Προγραμματισμός και αίσθηση έλεγχου, ό,τι ο άνθρωπος αρχικώς διέκρινε και εν συνεχεία ζήλεψε από τη Θεία Φύση. Όμως ένα ελάχιστο ρήγμα αρκεί. Δεν τα ξέρουμε όλα, δεν τα ελέγχουμε όλα. Ευτυχώς.
Το καλοκαίρι είναι η καταλληλότερη των εποχών για μια απόπειρα επαναμάγευσης, μάλλον.
ΥΓ. Στη νέα έκδοση το εξώφυλλο άλλαξε.
Άλλες προτάσεις:
Alan Pauls, Το παρελθόν, μτφρ: Έφη Γιαννοπούλου, εκδόσεις Πάπυρος. Μια δικαιολογημένα μεταμοντέρνα ιστορία αγάπης.
Juan Gabriel Vásquez, Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν, μτφρ: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ίκαρος. Πρόκειται για το βιβλίο που περισσότερο με εντυπωσίασε φέτος.
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Το ελάχιστο ίχνος, εκδόσεις Το Ροδακιό. Η μετατροπή του κλισέ σε υψηλή λογοτεχνία.
Αλέξανδρος Κυπριώτης, Μ’ ένα καλά ακονισμένο μαχαίρι, εκδόσεις Ίνδικτος. Είναι ο τρόπος που διηγείσαι μια ιστορία εκείνος που τελικώς στοιχειώνει τον αναγνώστη.
Jaime Montestrela, Υδατώδεις Ιστορίες, μτφρ: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Opera. Το δύσκολο είναι να κάνεις κάποιον να γελάσει, όχι να κλάψει. Ο Montestrela μπορεί.
Ο No14Me (aka Γιάννης Καλογερόπουλος) γράφει για ό,τι είδε, διάβασε και άκουσε στο no14me.blogspot.gr