Πνευστά, κιθάρες, rhythm & blues, rock ‘n’ roll, ένταση, στιβαρά φωνητικά και fun, fun, fun. Αυτός είναι ο τραγουδοποιός που ξεκίνησε την καριέρα του το 2010 με το –κυριολεκτικά- χειροποίητο και low budget 45άρι “Some Place” (το οποίο σήμερα θεωρείται συλλεκτικό και η τιμή του φτάνει μέχρι τα 300 δολάρια) και τελικά, χωρίς καν να το περιμένει, κατάφερε να προχωρήσει πολύ πέρα από αυτό, έχοντας κυκλοφορήσει πλέον δύο άλμπουμ τα οποία θεωρούνται μικρά μουσικά διαμάντια. Αυτό που δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρατηρήσει κάποιος που θα πέσει πάνω σε κάποιο κλιπ του ή σε κάποιο άρθρο γι’ αυτόν, είναι η εμφάνισή του που θυμίζει λίγο Buddy Holly και μοιάζει να μην έχει προχωρήσει πέρα από τη δεκαετία του ’60. Το δεύτερο άλμπουμ του που έχει τον τίτλο Holly, ακούγεται σαν μια ιστορία και το ένα τραγούδι κατευθύνει το επόμενο με έναν ζωηρό ρυθμό που και να θέλει κανείς να αγνοήσει, δεν μπορεί. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο (λίγο καιρό πριν την εμφάνισή του στην Ελλάδα) ένα απόγευμα που στην Αθήνα έβρεχε και στο Λος Άντζελες ο πρωινός ήλιος καλούσε τον κόσμο στις παραλίες και μου εξομολογήθηκε ότι ένας λόγος που ανυπομονούσε να επισκεφθεί την χώρα μας, είναι επειδή δεν μπορεί μακριά από το υγρό στοιχείο. Ένας Waterhouse με τα όλα του δηλαδή.
Το Holly είναι ένα concept άλμπουμ και όλα τα τραγούδια κατά κάποιο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Τι είχες στο μυαλό σου όταν το δημιουργούσες; Απλώς έγραφα για όσα συνέβαιναν γύρω μου. Γενικά προσπαθώ να είμαι αυθόρμητος. Δεν πιέζομαι ώστε να μου κατέβουν ιδέες. Όσο λοιπόν κατέβαζα ιδέες, τόσο αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς προσπαθούσε να μου πει το υποσυνείδητό μου. Ένιωθα ότι ήθελα να πω μία μικρή ιστορία, δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω ένα κονσεπτικό άλμπουμ αλλά περισσότερο να διηγηθώ κάτι σαν ιστορία, επηρεασμένος πολύ από τις ταινίες που αγαπάω όπως το Mullholland Drive, από μέρη πολύ οικεία όπως το Λος Άντζελες, η China Town, αλλά και πράγματα που συμβαίνουν πολύ κοντά μου.
Τελικά ποια είναι η Holly; Κάποια που έχει μερικά στοιχεία του εαυτού μου αλλά και πολλών άλλων που γνωρίζω. Όσο έγραφα γι’ αυτή, όσο έχτιζα τα στοιχεία της προσωπικότητάς της τόσο έβλεπα ότι δίνω έμφαση σε πράγματα που σχετίζονται εντελώς με μένα. Είναι μια γυναίκα με στοιχεία από το παρελθόν που ζει στο σήμερα και έχει σίγουρα πολλούς followers στο instagram.
Διάβασα κάπου ότι είσαι λάτρης βινυλίων. Έχεις μεγάλη συλλογή; Δεν έχω και πάρα πολλά, θα ήθελα να έχω σαφώς περισσότερα. Η συλλογή μου περιλαμβάνει περίπου δύο χιλιάδες 45άρια και γύρω στα 500 LPs.
Πες μου μερικούς τίτλους που έχεις και αγαπάς. Αυτούς για τους οποίους είσαι πολύ υπερήφανος. Από 45άρια, δύο tracks που μου αρέσουν πολύ είναι το “Hard Times” της Jackie Ross (1962) και το “Lula Bell“ του Young Jessie (1959). Από LPs, τα άλμπουμ των Prestige Sessions του Miles Davis.
Ψάχνεις τις σπάνιες και ακριβές κόπιες ή κάτι που έχει συναισθηματική αξία; Ψάχνω σπάνιες κόπιες αλλά δεν πληρώνω ποτέ εξωφρενικές τιμές, όπως κάνουν πολλοί συλλέκτες. Συνεχίζω να ψάχνω πάντα μέχρι να βρω την καλή κόπια στη σωστή τιμή. Σε παζάρια, σε μικρά μαγαζιά, παντού.
Προσπαθείς να φτιάξεις δισκογραφίες ή αγοράζεις μόνο αυτά που σου αρέσουν; Αν σου αρέσει ένας μουσικός, πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσεις κάθε άλμπουμ του; Μόνο από τους πολύ καλούς. Για παράδειγμα έχω όλα τα LPs του Mose Allison γιατί είναι πολύ συνεπής σε αυτό που κάνει. Η συνέπεια λοιπόν είναι ένας πολύ βασικός παράγοντας για μένα σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη μου αρέσει να ανακαλύπτω νέα πράγματα οπότε γενικά υπάρχει ποικιλία στη δισκοθήκη μου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από τη στιγμή που ανακαλύπτεις ένα νέο track και παθιάζεσαι με αυτό. Άρα και το ρίσκο στο να αγοράζεις κάτι που δεν ξέρεις είναι εξίσου σημαντικό με το να αγοράζεις τα πάντα από κάποιον που ήδη ξέρεις.
Το προσωπικό σου στυλ είναι το ίδιο σημαντικό με τη μουσική σου; Ναι, θα έλεγα ότι είναι, το προσέχω ιδιαίτερα. Γενικά προσπαθώ να εκφράζομαι μέσα από οτιδήποτε κάνω, οπότε το στυλ θα έλεγα ότι τελικά είναι το ίδιο σημαντικό με τη μουσική μου. Δεν θα έλεγα όμως ότι έχει να κάνει με την εικόνα που θέλω να περάσω. Είναι απλώς μια οπτικοποίηση των μουσικών μου προτιμήσεων και της πραγματικότητάς μου. Δείχνει ποιος θέλω να είμαι. Απλώς βγαίνει έτσι από την καρδιά μου.
Ζούμε σε μία εποχή που πολλοί προσπαθούν να πλάσουν μία συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού τους η οποία δεν τους αντιπροσωπεύει, απλώς και μόνο για δείξουν ότι διαφέρουν. Το αποτέλεσμα όμως είναι κάτι ψεύτικο και θα έλεγα ότι αυτούς τους τύπους τους λυπάμαι. Ξέρω ότι ακούγεται ίσως λίγο κυνικό αλλά είναι κρίμα να περνάς όλη τη μέρα σου προσπαθώντας να βγεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο προς τα έξω.
Γενικά είσαι κυνικός; Γιατί εμένα μου δίνεις την εντύπωση ενός πολύ ρομαντικού ανθρώπου. Νομίζω όλοι είμαστε κυνικοί λίγο πολύ. Αλλά προσπαθώ να μην αφήνω τον κυνισμό να με καθοδηγεί. Κοιτάω απλά να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους. Υπάρχει αρκετός κυνισμός γύρω μας είναι η αλήθεια.
Είχες πει κάποια στιγμή ότι είσαι πολύ εσωστρεφής. Η εξέλιξη της καριέρας σου σε βοήθησε να γίνεις πιο εξωστρεφής ή σε έκλεισε περισσότερο στο καβούκι σου; Θα έλεγα και τα δύο κατά κάποιο τρόπο. Από τη μία έγινα πιο ανοιχτός στο να γνωρίζω νέους ανθρώπους, από την άλλη όμως έμαθα να προστατεύω περισσότερο τις σκέψεις μου και τις προσωπικές μου στιγμές. Πάντως είμαι ακόμα αρκετά ντροπαλός κατά κάποιον τρόπο.
Είδα ότι διατηρείς κι ένα λογαριασμό στο tumblr, μέσω του οποίου παρουσιάζεις συχνά τις μουσικές προτάσεις σου. Πιστεύεις ότι τα social media είναι απαραίτητα στη δουλειά σου; Καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Βασικά, δεν ξέρω τι σκέφτομαι ακριβώς για τα social media, απλώς ξέρω ότι δεν μου αρέσουν. Το tumblr μου από την άλλη δεν είναι κάτι που μπορεί να αποκαλύψει πολλά για μένα παρά μόνο κάποια λίγα πράγματα που προτείνω εγώ. Τα υπόλοιπα, όπως facebook, twitter, instagram, αποτελούν ένα σύστημα αλλοίωσης της προσωπικότητας του καθενός, στο οποίο προσπαθώ να μη συμμετέχω. Είναι σαν να διαβάζεις την περίληψη ενός βιβλίου αλλά να μη διαβάζεις το βιβλίο. Δεν ξέρεις ποτέ αυτά που πραγματικά πρέπει να ξέρεις.
Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο και να εμφανιστείς σε ένα venue που δεν υπάρχει πλέον, ποιο θα ήθελες να είναι και με ποιους θα έπαιζες μαζί; Αχ, θα έδινα και το δεξί μου χέρι για να μπορούσα να παρακολουθήσω όλους τους παλιούς αγαπημένους –δεν ξέρω ποιον να πρωτοαναφέρω, όλους λοιπόν- στο Apollo Theatre στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης ή να είμαι σε τουρνέ μαζί τους και να τους χαζεύω από το πλάι της σκηνής.
Ναι αλλά το ιδανικό σενάριο προϋποθέτει να είσαι και εσύ στη σκηνή μαζί τους. Χαχα, είμαι πολύ ταπεινός τύπος, ας ξεκινήσουμε από το πλάι και κάποια στιγμή θα ανέβω κι εγώ.
Θα υπήρχε κάποια μυστηριώδης γυναίκα να σε παρακολουθεί στο κοινό, που θα την εντόπιζε αμέσως το μάτι σου; Έχουν περάσει πολλές μυστηριώδεις γυναίκες από τη ζωή μου, είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν και άλλες (γελάει πάλι). Οπότε ναι, θα υπήρχε αναμφίβολα κάποια στο κοινό.
Ποιο όνομα θα είχε και τι θα την έκανε τόσο μυστηριώδη; Θα την έλεγαν Ντολόρες. Δεν ξέρω τι θα την έκανε μυστηριώδη, φαντάζομαι το γεγονός και μόνο ότι δεν θα μπορούσα να την αποκρυπτογραφήσω.
Κάποιος έγραψε ότι η μουσική σου είναι σέξι, αυθάδικη και φρέσκια. Εσύ πώς την χαρακτηρίζεις; Προσπαθώ γενικά να μη χαρακτηρίζω τη μουσική μου, δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες. Παίζω απλώς Nick Waterhouse μουσική. Πιστεύω ότι όταν αρχίζεις να βάζεις ταμπέλες στη μουσική, χάνεις την ουσία και καλό θα ήταν να μην υπάρχουν διακρίσεις. Να είναι απλά μία μουσική που σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.
Τί περιμένεις να δεις στην Ελλάδα; Να υποθέσω όχι τις παραλίες μιας και μεγάλωσες δίπλα στη θάλασσα; Πάντα θέλω να είμαι κοντά στη θάλασσα και στις παραλίες γιατί με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι πίσω στο σπίτι μου και μου δημιουργεί μία ωραία οικειότητα. Και θέλω πολύ να περάσω λίγες ημέρες σε μεσογειακά μέρη. Γενικά θέλω να γνωρίσω Αθηναίους και να με πάνε βόλτες. Έχω κάποιους Αθηναίους φίλους που συμπαθώ πολύ και περιμένω πώς και πώς να έρθω σε επαφή με περισσότερο κόσμο. Πάντα στα ταξίδια μου μού αρέσει να ανακαλύπτω τον κάθε τόπο παρέα με ντόπιους και όχι σαν τουρίστας. Να κάνω νέους φίλους και να γυρίζω απλά σε διάφορα μέρη. Δεν μου αρέσουν οι ακριβές ή εξεζητημένες διακοπές. Show me the real thing!
Δείτε εδώ φωτογραφίες και διαβάστε τις εντυπώσεις μας από την συναυλία που έδωσε o Nick Waterhouse στις 2 Σεπτεμβρίου στο Gagarin.
