O Arturo Sandoval ανήκει σχεδόν στη σφαίρα του μύθου, τόσο από μουσικής πλευράς (έχει μείνει αξέχαστος σε όλους όσους τον έχουν δει να παίζει ζωντανά, είτε στη χώρα μας είτε αλλού) όσο και ως προσωπικότητα – δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η ζωή του έχει γίνει αντικείμενο βιογραφικής ταινίας (For Love or Country: The Arturo Sandoval Story), στην οποία τον υποδύθηκε ο Andy Garcia. Και το πράγμα δεν τελειώνει εδώ: 10 βραβεία Grammy με 17 υποψηφιότητες, 5 βραβεία Billboard, 1 βραβείο Emmy και δεν συμμαζεύεται.
Από τις πρώτες κουβέντες που ανταλλάσσεις κανείς μαζί του, καταλαβαίνει πως ο Sandoval δεν είναι το είδος του ανθρώπου που εκφράζεται γλαφυρά με λέξεις. Όχι πως είναι δύσθυμος ή απρόθυμος να μιλήσει. Κάθε άλλο. Απλώς γρήγορα γίνεται σαφές πως αυτός ο πολυσυζητημένος άνδρας με τη βαριά κουβανική προφορά συνηθίζει να διοχετεύει αλλού τον σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό του, και όχι στα λόγια. Μιλάμε στο τηλέφωνο καθώς οδηγεί. Τον φαντάζομαι στο αυτοκίνητό του στους δρόμους της Καλιφόρνια, κι ο μύθος αρχίζει να με παρασύρει ξανά. Με προσγειώνει γελώντας: «Ελπίζω να μη φάω καμιά κλήση που σου μιλάω οδηγώντας!»
Ξεκίνησε να παίζει μουσική νωρίς, παιδί εννέα-δέκα χρονών, στο χωριό όπου μεγάλωσε. Στην οικογένειά του δεν υπήρχε μουσική, «ούτε πριν, ούτε μετά από μένα!», όπως μου εξηγεί. Δοκίμασε διάφορα όργανα, κι ένας δάσκαλός του που έπαιζε τρομπέτα τον οδήγησε σε αυτήν. Η αναφορά και μόνο του ονόματος του ινδάλματος και ευεργέτη του, Dizzy Gillespie, δίνει στη φωνή του ένα τόνο χαράς και νοσταλγίας. Τον θαύμαζε πάντα, και τελικά κατάφερε να τον γνωρίσει στην Κούβα το 1977, κι ένα χρόνο αργότερα άρχισε να παίζει μαζί του. Σε περιοδεία με τον Gillespie ήταν και το 1990, όταν αποφάσισε να αυτομολήσει από την Κούβα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός από τον αξέχαστο Dizzy, είναι αδύνατον να του αποσπάσω άλλα ονόματα που ξεχωρίζει ανάμεσα στους αναρίθμητους, καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί: «Θαυμάζω κάθε καλό μουσικό που έχω συναντήσει. Και είχα το προνόμιο να συνεργαστώ με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, που τους αγαπώ και τους σέβομαι πολύ».
Δεν δείχνει πρόθυμος να μιλήσει για το μουσικό παρελθόν του στην Κούβα, τις σχέσεις του με τους μουσικούς φίλους του εκεί που έκαναν άλλες επιλογές, τα υπόλοιπα μέλη των θρυλικών Irakere. Δεν νομίζω πως προσπαθεί να το αποφύγει. Είναι σαν η αγγλική γλώσσα να τον στριμώχνει, σαν ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, να αποτελεί ένα κοστούμι που του πέφτει κάπως στενό.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που δεν έχει κάνει ακόμα, ενώ θα το ήθελε, αυτός, ένας άνθρωπος που έχει παίξει με τους πάντες κι έχει κερδίσει κάθε βραβείο που μπορεί να απονεμηθεί σε ένα μουσικό: «Δεν ξέρω! Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, δεν σκέφτομαι έτσι. Πηγαίνω μέρα με τη μέρα, μια μέρα τη φορά. Τώρα συγκεντρώνομαι και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο γι αυτές τις 24 ώρες. Το τι θα συμβεί αύριο, δεν το ξέρω, είναι στα χέρια του Θεού. Εγώ δεν το ελέγχω». Αυτό που θα συμβεί, πάντως, την Κυριακή στο Gazarte είναι κάτι που κάθε λάτρης της μουσικής θα έπρεπε να απολαύσει…
Κυριακη 10 Μαΐου
Gazarte, Βουτάδων32-34, Γκάζι. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.