Ο Κωνσταντίνος Μπερδέκλης, ο Γιώργος Αμαραντίδης και ο Γιάννης Ηλιόπουλος που απαρτίζουν το συγκρότημα «ψθρ» θα παίξουν την Πέμπτη 07/06 στις 20.00 συνειρμική μουσική στον Φωταγωγό.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Κωνσταντίνος Μπερδέκλης ένας νέος καλλιτέχνης με βραδεία αλλά εκρηκτική πορεία στη γραφιστική και τα εικαστικά αποφάσισε να ονομάσει την έκθεσή του «Η μεγάλη καταστροφή». Στην έκθεση παρουσιάζονται τέσσερα ζωγραφικά έργα του δουλεμένα με λάδια σε καμβά. Ένα εγκαυστικό έργο με κερί καθώς και ένα επιτραπέζιο μεικτής τεχνικής. Τέλος τέσσερις πειραματικές εκτυπώσεις και τρεις φωτογραφίες. Η εσωτερικότητα και η σοβαρότητα της δουλειάς του χρειάζεται να εξωτερικευτεί μέσω του ήχου, μέσω της μουσικής και σε αυτή την περίπτωση χρειάζονται συνεργοί. Ας δούμε πως εξηγεί τη «διπολική» αυτή διάσταση της δουλειάς του ο ίδιος.
Πως συνδυάζεις μουσική με ζωγραφική; Φαινομενικά δυο αντίθετες τέχνες; Θα ήθελα να ήμουν ένας αναγεννησιακός άνθρωπος. Κάποτε μου είχε πει ένας ντράμερ ότι σε όσα σπίτια ζωγράφων έχει μπει έχει δει καλή μουσική στα ράφια.
Υπάρχει κοινό θέμα έμπνευσης ή κοινή αφετηρία σε αυτές τις δυο τέχνες που σε απασχολούν; Με τη ζωγραφική προσπάθησα τον τελευταίο καιρό να διερευνήσω τις ρωγμές και τα ανθρώπινα ίχνη σαν καταστάσεις και αυτό θέλησα να δείξω με την έκθεσή μου στον Φωταγωγό. Βέβαια αφορούν προσωπικές καταστάσεις, αλλά λίγο πολύ όλοι την ίδια καθημερινότητα έχουμε. Η μουσική με βοηθάει να δω μέσα από αυτές τις ρωγμές στα σκοτάδια.
Τι αντιπροσωπεύει για σένα η «μεγάλη καταστροφή»; Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αντιπροσωπεύει την αέναη μετάβαση από καταστάσεις καταστροφής σε καταστάσεις δημιουργίας. Κάτι σαν τις διεργασίες της γης που συνέχεια αλλάζει και που κυκλικά μεταβάλλεται. Είναι «μεγάλη» επίσης γιατί εντέλει εμείς οι άνθρωποι τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά και επινοούμε πράγματα.
Τι πράγματα επινοούμε; Κάνουμε τέχνη και θρησκείες.(γέλια)
Η μεταφυσική τι ρόλο παίζει στη δουλειά σου; Θα ήθελα να σχεδιάσω ένα ιερό βιβλίο. Αλλά ανακαλύπτοντας εγώ ο ίδιος με τα δικά μου μέσα τι σημαίνει ιερότητα. Ή να αποτυπώσω τα συμμετρικά ίχνη απο τον ιδρώτα στην μπλούζα μου το καλοκαίρι. Δεν θα τα έχω σχεδιάσει εγώ αλλά θα είναι δικά μου.
Ειπώθηκε ότι καταπιάνεσαι με τον μικρόκοσμο στις τελευταίες δουλειές σου. Είναι σίγουρα πιο εσωτερικές και αφορούν τις καταστάσεις μέσα σου. Έπρεπε λίγο να χρησιμοποιήσω μεταφορικά ένα μικροσκόπιο για να δω καλύτερα. Ίσως γι αυτό μπορεί χάνω λίγο το δάσος και βλέπω το δέντρο. Με κόλλησε το μικροσκόπιο συμπεριφορές.
Φοβάσαι την εμπορική διάσταση στην τέχνη; Φοβάμαι οτιδήποτε μου πει κάποιος για ένα έργο που δεν έχει ολοκληρωθεί. Επειδή η ευθύνη είναι ούτως ή άλλως δικιά μου δεν χωράνε συμβιβασμοί. Νομίζω ότι αρκετούς συμβιβασμούς έχει η ζωή που ζούμε εκτός τέχνης.
Τα παιδικά ερεθίσματα μπορούν να ωθήσουν κάποιον στην τέχνη; Η μνήμη του τραύματος της εξόδου από τη μήτρα νομίζω εξωθεί τους ανθρώπους στη δημιουργία. Σε αυτούς που ασχολούνται με καλλιτεχνικά θέματα αυτή η μνήμη είναι πιο ισχυρή. Κάπως έτσι σκέφτομαι
Τι είναι Ψίθυρος; Ο «ψθρ» είναι ένα συλλογικό μουσικό project που απαρτίζεται από τον Γιώργο Αμαραντίδη Μετεώρ (νέυ, φωνητικά), Γιάννη Ηλιόπουλο (κιθάρα) και εμένα. Ο ψίθυρος αν και κάτι ισχνό προκαλεί την περιέργεια ή την προσοχή αυτού που τον ακούει και εμείς δεν θέλουμε να φωνάζουμε. Παίζουμε συνειρμική μουσική ή μουσική της συναίσθησης και αυτό κάθε φορά μας οδηγεί σε κάτι άλλο. Πριν λίγο καιρό παίξαμε στην ΙΡΙΔΑ με όλο το βάρος, την ευθύνη και την ιστορικότητα του χώρου και ήταν μια τρομερή εμπειρία. Προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε χώρους που ταιριάζουν σε αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε. Στις 7 Ιουνίου και ώρα 20:00 θα μας φιλοξενήσει ο Φωταγωγός για μια συναυλία σε διάλογο με την έκθεση που “τρέχει” εκεί αλλά και σε σχέση με την πολύ ωραία ατμόσφαιρα που βγάζει ο χώρος του βιβλιοπωλείου.
Στην αναγγελία της εκδήλωσης οι «ψθρ» δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές της αντίληψής τους για τη μουσική : «Noise είναι τα φάλτσα μας. Τα κρουστά μας περιορίζουν. Οργανικότητα…Παίζουμε με ανοικτό σενάριο. Οι φράσεις και τα μουσικά σχήματα βγαίνουν μέσα απ’ το αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι σαν κάτι καινούριο. Ανεβαίνοντας στο τρένο της μουσικής συνήθως χάνεσαι από την πραγματικότητα ή η πραγματικότητα γίνεται πιο εύκαμπτη, απλώνεσαι και γίνεσαι ένα. Είναι απίστευτο πόσους διαφορετικούς ήχους και ποιότητες μπορεί να βγάλει ένα μουσικό όργανο. Η αναπνοή είναι τα πάντα. Το σπάσιμο της φόρμας σε μια νέα φόρμα ή μη φόρμα. Η αμφιβολία του ενός μπορεί να γίνει η ευκαιρία του άλλου πάνω στον αυτοσχεδιασμό και εκεί ολοκληρώνεται μια μουσική φράση. Με αυτούς τους τρόπους χτίζουμε το μουσικό μας καταφύγιο και εκεί μέσα έχουμε όλα τα παιχνίδια μας. Experimentalfolk, μουσική μαγειρική, ενσυναίσθηση, αυτοσχεδιασμοί, πειραματισμοί, δεν έχει σημασία… θεραπευτική να είναι μονάχα. Η μόνη καταθλιπτική μουσική είναι αυτή που δεν έχει όραμα. Όταν κάτι σου δίνει λύσεις είναι αισιόδοξο.»