Ο Οίκος Gucci είναι η κινηματογραφική σαπουνόπερα που αξίζει σε μια σταρ σαν την Lady Gaga

Ζούμε σε μια εποχή θλιβερά στερημένη από ένα ζωτικό στοιχείο διασκέδασης και ενηλικίωσης για τις προηγούμενες γενιές: την ξέφρενη, αναίσχυντα υπερβολική και διαζευγμένη από κάθε λογική σαπουνόπερα. (To BBC απέδωσε το τέλος εποχής του είδους στην πολύκροτη δίκη του Ο. Τζ. Σίμπσον τη δεκαετία του ’90, με το τελειωτικό χτύπημα να έρχεται στις αρχές του 21ου αιώνα με την έλευση των ριάλιτι σόου.) Όμως η εμφάνιση και η άνοδος της Lady Gaga στην παγκόσμια ποπ κουλτούρα πάντα έκρυβαν την κρυφή υπόσχεση ότι το αναπολογητικό μελόδραμα δεν έχει πεθάνει και η ταινία Ο Οίκος Gucci καταφτάνει για να αποδείξει περίτρανα αυτό που χρόνια ισορροπίας πάνω σε κοθόρνους Alexander McQueen υπονοούσαν. 

Η δεύτερη ταινία του 80χρονου Ρίντλεϊ Σκοτ για το 2021, που κυκλοφορεί ενάμιση μήνα μετά την Τελευταία Μονομαχία, μπορεί να μην ξέρει πού ακριβώς να πρωτοσταθεί ερχόμενη αντιμέτωπη με το αληθινό σκάνδαλο της οικογένειας Γκούτσι και της αυτοκρατορίας υψηλής ραπτικής που έχτισε (είναι μια ρομαντική κομεντί, μια αιχμηρή σάτιρα, ένα σαιξπηρικό μελόδραμα, ένα αστυνομικό αληθινού εγκλήματος ή μια οικογενειακή τραγωδία;), ξέρει ακριβώς τι να κάνει με την πανούργα κεντρική φιγούρα της, που υποδύεται η διάσημη τραγουδίστρια. 

Ο Οίκος Gucci ξεκινάει σαν ανυποψίαστο ρομάντζο, με την Πατρίτσια Ρετζάνι (Lady Gaga) να “κεντράρει” στον αμήχανο δικηγόρο Μαουρίτσιο Γκούτσι (Άνταμ Ντράιβερ), κληρονόμο του πολυτελούς ιταλικού οίκου μόδας, σε ένα πάρτυ στο Μιλάνο το 1978 και να αποφασίζει ότι βρήκε το διαβατήριό της για ένα κόσμο αφθονίας, επιρροής και γκλάμουρ. Παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του, και στην απελπισία του να γλιτώσει από τα συνεχή δράματα που κουβαλάει το επώνυμό του, ο Μαουρίτσιο παντρεύεται τη φαινομενικά γλυκιά και σίγουρα σέξι γυναίκα που τον φλερτάρει ανελέητα, αλλά η ζήλεια και οι συγκρούσεις οδηγούν το ζευγάρι σε ένα τραγικό μονοπάτι. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πριν φτάσουν εκεί, έχει προηγηθεί μια ενίοτε απολαυστική, ενίοτε ξεχειλωμένη ματιά στα σκαμπανεβάσματα της δυσλειτουργικής φαμίλιας: ο κάτοχος του 50% της επιχείρησης και πατέρας του Μαουρίτσιο, Ροντόλφο (Τζέρεμι Άιρονς), αποκληρώνει το γιο του μετά το γάμο, ο αδερφός του και κάτοχος του άλλου 50%, Άλντο (Αλ Πατσίνο), είναι ένας σνομπ φωνακλάς που σίγουρα θα ακούγεται από την Νέα Υόρκη, τη βάση του, ως την Ιταλία και ο γιος του, Πάολο (για άλλη μια φορά ο αγνώριστος Τζάρεντ Λέτο), διατηρεί ψευδαισθήσεις ταλέντου όπως κάθε γνήσιο μαύρο πρόβατο που (δεν) σέβεται τον εαυτό του (και όπως και ο ηθοποιός που τον υποδύεται, σε ένα so bad it’s good and back to bad again πανηγύρι στερεοτύπων). Στο μενού προστίθενται, επίσης, ένα μέντιουμ (Σάλμα Χάγιεκ) και δύο πληρωμένοι εκτελεστές.

Η ταινία έχει κάνει όρκους αιώνιας πίστης στο camp και τους τηρεί ευλαβικά, διανύοντας την απόσταση από το δράμα αξιώσεων ως τις φτηνές κοκορομαχίες πολλές φορές και μέσα σε μια σκηνή. Θα ήταν ένα πραγματικό cult classic αν αγκάλιαζε αυτή την κακογουστιά χωρίς να λοξοκοιτάει προς οποιοδήποτε βραβείο, όπως ολοφάνερα κάνει, αλλά δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει ειδικά την Lady Gaga μετά από την αδικία που της επιφύλαξε ο Μπράντλεϊ Κούπερ (και που είχαμε σημειώσει εδώ). Όπως κατανοεί τους κανόνες της ποπ, έτσι και στην ενσάρκωση της Πατρίσια κατανοεί ότι η παράδοση στο πάθος και τις μηχανορραφίες της χρειάζεται ειλικρίνεια και όχι ειρωνεία για να ξεχωρίσει από το υπόλοιπο ερμηνευτικό τσίρκο που την περιβάλλει. Τελικά μπορεί να περάσει κανείς καλά σε μια κακή ταινία; Αναμφίβολα ναι – το υποσχόμαστε εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του οίκου Gucci.