(φωτ. Αθηνά Παπαγιάννη)
Με τους Last Drive, δημιούργησαν μια σκηνή εκεί που δεν υπήρχε. Με τους BLML πήγε τον ήχο της κιθάρας του ακόμα πιο πέρα. Και τώρα με τους Ω Ray (omegaray) εξερευνά άλλες κατευθύνσεις, αυτή τη φορά με ελληνικό στίχο. Ο Γιώργος Καρανικόλας είναι σίγουρα ένας από τους εμβληματικούς κιθαρίστες της γενιάς του, αλλά κι ένας μουσικός πάντα ανήσυχος, που δουλεύει ακατάπαυστα πάνω σε καινούρια πράγματα, και που ποτέ δεν φοβήθηκε να πάρει θέση σε κοινωνικά ζητήματα. Ενόψει της παρουσίασης της πρώτης δισκογραφικής δουλειάς των Ω Ray αυτή την Παρασκευή, ο Γιώργος Καρανικόλας μοιράστηκε τις σκέψεις του με την Popaganda και με εσάς.
Σε τι είναι διαφορετικό από τα άλλα το πρότζεκτ των Ω Ray; Είναι διαφορετικό από την ώρα που ξεκίνησε. Δεν θα το ονόμαζα νοοτροπία, έτσι προέκυψε. Είμαστε φίλοι με όλα τα παιδιά που παίζουν, κι αρχίσαμε να γρατζουνάμε, να παίζουμε σε πολύ χαλαρή φάση, floating. Αυτό μας έγινε έμμονη ιδέα όμως. Κι αρχίσαμε και παίζαμε πολλές ώρες , και στην πορεία είδαμε ότι υπάρχουν πράγματα που αξίζει να τα δούμε. Ξεκινήσαμε σαν τρίο, εγώ ο Άγγελος κι ο Στέφανος από τους Last Drive. Αρχίσαμε να γράφουμε. Οι πρόβες μας ήταν 8-9 ώρες. Απίστευτο κόλλημα. Δεν θέλαμε να το οριοθετήσουμε. Αυτή η νοοτροπία πέρασε σε όλη τη διαδικασία, κι ακόμα και στο δίσκο ακολουθήσαμε αυτή τη ροή. Έπρεπε να συνεχίσουμε έτσι, και να μπούμε στο στούντιο με αυτό τον τρόπο. αυτό από μόνο του δεν έχει καμία πειθαρχία σε σχέση με τα άλλα σχήματα που παίζω, στους Drive και τους BLML. Αλλά έχει μία ελευθερία όπου απλά πρέπει πολλές φορές να είσαι pointless. Κάναμε πέντε λάιβ σε κάποια περίεργα μέρη: στο κάστρο της Αστυπάλαιας, στη Δονούσα σε μια παραλία, στην Κεφαλονιά σε μια χαράδρα και τέτοια. Η όλη λογική ήταν να παίζουμε μόνο στο δρόμο. Στην αρχή εκτός από τα δικά μας κομμάτια είχαμε και 2-3 διασκευές που παίζαμε. Το She Was Born to Be My Unicorn των Tyrannosaurus Rex, κι ένα τούρκικο κομμάτι από το 1902, τα οποία τα αποφορτίζαμε και τους δίναμε μια ιδιαίτερη διάσταση. Στο mini tour που κάναμε τότε, αρχίσαμε να βλέπουμε προς τα πού θέλαμε να πάει το πράγμα. Όπως καταλαβαίνεις είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, γιατί δεν είχαμε όρια χρόνου, απλά… let it roll! Κι όπου βγει. Κάτι το οποίο είναι πολύ ευχάριστο.
Και στιχουργικά είναι διαφορετικό. Ναι. Είναι ελληνικός στίχος. Ούτε αυτό το συζητήσαμε. Γενικώς δεν έπεσε πολλή συζήτηση! Άρχισαν να έρχονται τα πράγματα μόνα τους. Απλά ο στίχος προσαρμόστηκε στην ίδια φόρμα και αντίληψη που είχε και η μουσική. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο του, πέρα από την ελληνική γλώσσα, είναι ότι λειτουργεί με τη στροφή και την αντιστροφή. Αυτό το χρησιμοποιούμε σε πολλά κομμάτια – στον Κυκλικό Χορό φαίνεται πολύ έντονα. Μια επανάληψη των λέξεων, σε παράλληλα επίπεδα όμως. Όπου αλλάζουν οι έννοιές τους.
Καινούριο στοιχείο ο ελληνικός στίχος σε αυτό τον ήχο. Για μένα όχι, γιατί είχα βγάλει και το ’85 Το Φως και η Σκιά του.
Το έχω. Αυθεντικό. Θα σε σκοτώσω! Το θέλω. Εγώ δεν το έχω.
Αν βρω κι άλλο θα σου το φέρω. Το βρίσκω στο διαδίκτυο, αλλά το πουλάνε 140. Ξέρεις, ήταν οι εποχές που έμπαιναν σπίτι σου διάφοροι φίλοι και σου έλεγαν: Έλα, δώστο, εσύ θα έχεις κι άλλο. Και ξαφνικά διαπιστώνεις πως δεν έχεις πολλά πράγματα. Πάντως δεν είχα χάσει την επαφή μου, είναι συνεχής η ροή που υπάρχει σ’ αυτό το πράγμα. Ούτε θέλω να σκέφτομαι και να αναλύω αν κάτι πρέπει να έχει αγγλικό ή ελληνικό στίχο. Ουδέποτε το είχα αυτό το πράγμα. Σαφώς από πιτσιρικάς, ίσως εξ αιτίας της μάνας μου που μου έφερνε δίσκους ξένους – ο πρώτος που μου είχε φέρει ήταν Marc Bolan, ο δεύτερος David Bowie – είμαι προς τα εκεί, αλλά αυτό δεν με επηρεάζει. Απλά πιστεύω πως είναι μια διαφορετική δομή ο ελληνικός στίχος. Εξ αιτίας των πολλών συμφώνων, εννοιολογικά μπορείς να παίξεις πολύ περισσότερο. Στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μια εξελικτική διαδικασία που έχει γίνει από παλιά. Και στην αγγλική βέβαια. Ειδικά στην Αμερική η slang αλλάζει κάθε χρόνο! Αλλά σε αυτή τη διαδικασία με τους Ω Ray νομίζω πως ήτανε η σωστή ώρα, η σωστή στιγμή για το σωστό πράγμα.
«Ένα άλλο κίνητρο στη ζωή μου για να πιάσω την κιθάρα ήταν ο Hendrix. Δεκαπέντε χρονών είχα δει στον κινηματογράφο, στο Άνεσις στους Αμπελοκήπους, ένα ντοκιμαντέρ για τη νήσο Wight όπου είχε παίξει ο Hendrix, και από τότε άλλαξε η φάση μου. Όχι μόνο για την κιθάρα, αλλά για όλη μου την αντίληψη της μουσικής» (φωτ. Αθηνά Παπαγιάννη).
Πάντα υπάρχουν διάφορα πρότζεκτς του καθενός σας, αλλά και πάντα μένετε μαζί και συνεχίζετε ως Last Drive. Ναι. Νομίζω πως αυτό είναι φυσικό. Είμαστε από δεκατεσσάρων χρονών μαζί με τα παιδιά. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, είναι πάρα πολύ. Κι ούτε θα τα ονόμαζα πρότζεκτς – δεν θεωρώ τους Ω Ray πρότζεκτ, είναι main thing για μένα. Πολύ κύριο και καίριο. Στην πορεία, ακριβώς η ίδια η λογική των Drive έδωσε τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Κι αυτό είναι πολύ καλό, γιατί πολλές φορές αλληλεπιδρά το ένα πράγμα με το άλλο.
Μιλώντας αυτές τις μέρες με μια τσελίστρια σύγχρονης μουσικής για τους συνθέτες που έχουν γράψει για εκείνη, την άκουσα να χρησιμοποιεί τον όρο serial monogamy. Φοβερή ορολογία. Είναι πολύ καλό.
Πέρα από τη μουσική σας, υπάρχουν κι άλλα πράγματα – που σίγουρα περνάνε και στη μουσική. Όσοι παρακολουθούμε το κοινωνικό γίγνεσθαι, γνωρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια πως παίζετε αφιλοκερδώς για διάφορους σκοπούς – αμέτρητες φορές. Η επανάληψη προφανώς δείχνει πως είναι μια συνειδητή απόφαση. Αυτό γίνεται από παλιά, κι είναι στο DNA των Drive. Δεν είναι μανιέρα. Σίγουρα, ως άτομα, και στους Ω Ray και στους Drive, ο καθένας έχει διαφορετικές απόψεις από τον άλλο. Αλλά νομίζω πως υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, ότι δεν είμαστε εδώ για να παραμένουμε απομονωμένοι. Είμαστε εδώ και τα πράγματα γύρω μας γυρίζουν, κι ειδικά στην Ελλάδα ξέρουμε πώς είναι τα πράγματα, περίεργα… Θα μου πεις, δεν είναι τώρα περίεργα σε αυτή τη χώρα, είναι εδώ και σαράντα χρόνια! Όμως αυτό είναι που θέλουμε να κάνουμε. Υπάρχει βέβαια το μέρος της μουσικής, το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να συγχέεται με τα άλλα. Και το ελληνικό κοινό κάποιες φορές δεν το διαχωρίζει, λες και είναι σε νηπιακή κατάσταση. Είναι πολύ κακό πράγμα η πατέντα. Αυτό βέβαια είναι και θέμα κουλτούρας.
Δηλαδή; Έτυχε ως Ω Ray και παρουσιάσαμε για πρώτη φορά το δίσκο στις Βρυξέλλες. Εκεί αντιληφθήκαμε ένα διαφορετικό κοινό, το οποίο δεν μίλαγε ελληνικά. Ήταν πολύς κόσμος στη συναυλία, και δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Μπήκε μέσα στο πράγμα, και το μόνο που ζήταγε κάποιες στιγμές ήταν μετάφραση. Αλλά μου έκανε εντύπωση: ο άλλος που δεν σε ξέρει, κάθεται και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τι είναι αυτό το πράγμα. Αυτό το ονομάζω σεβασμό και θα ήθελα να υπάρχει κι εδώ. Αλλά νομίζω πως διεμβολίζεται από άλλες νοοτροπίες.
Αισθάνεσαι δηλαδή ότι με τα χρόνια και την τριβή, το κοινό κάποια πράγματα ενδεχομένως τα θεωρεί δεδομένα; Ναι. Ενώ η νοοτροπία μας, από τη στιγμή που έπιασα κιθάρα, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Το ότι αυτό το κομμάτι είναι διαφορετικό από τη μουσική σας, το καταλαβαίνω κι από το γεγονός ότι αυτή τη δράση ποτέ δεν τη διαφημίσατε. Εμείς σας το λέμε – εσείς δεν μας το έχετε πει ποτέ! Δεν είναι για να διαφημίζεται αυτό. Απλά συμβαίνει. Κι αν συμβαίνει για καλό, είναι καλό. Αν συμβαίνει για κακό, είναι κακό.
Είσαι ένας άνθρωπος που τον έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας με την κιθάρα. Θυμάσαι πώς μπήκε η κιθάρα στη ζωή σου; Μπήκε όταν ήμουν πολύ μικρός. Η πρώτη μου φάση ήταν τα τύμπανα, που έπαιζα σε ένα ανάποδο φλιπεράκι οκτώ χρονώ. Το είχα σκίσει. Αλλά έτυχε να παίζει η μητέρα μου κιθάρα, και μάλλον από κει πήρα το φλασάκι. Είμαι πλήρως αυτοδίδακτος. Κι ένα άλλο κίνητρο στη ζωή μου για να πιάσω την κιθάρα ήταν ο Hendrix. Δεκαπέντε χρονών είχα δει στον κινηματογράφο, στο Άνεσις στους Αμπελοκήπους, ένα ντοκιμαντέρ για τη νήσο Wight όπου είχε παίξει ο Hendrix, και από τότε άλλαξε η φάση μου. Όχι μόνο για την κιθάρα, αλλά για όλη μου την αντίληψη της μουσικής.
Ο Γιώργος Καρανικόλας το 1986.
Οι Last Drive, οι BLML, οι Ω Ray … Δεν μπορώ να προβλέψω ποιο θα είναι το επόμενο που θα συμβεί με σένα. Εσύ μπορείς; Ούτε κι εγώ ξέρω. Δεν μου αρέσει να ξέρω. Ίσως έχω πια την άνεση να το κάνω αυτό. Το σίγουρο είναι ότι ετοιμάζουμε καινούρια κομμάτια με τους Ω Ray. Επίσης το Μάιο θα βγει ο καινούριος δίσκος των Last Drive. Και με τους BLML είμαστε πολύ κοντά στο να γράψουμε καινούριο δίσκο. Κι επίσης έκανα παραγωγή στο δίσκο που βγάζει η κόρη μου το Μάιο.
Με τι σχήμα; Δικό της. Είναι προσωπικός δίσκος. Arianna K λέγεται.
Πολλή δραστηριότητα. Βγάζει λοιπόν δίσκο η κόρη σου. Συμπέρασμα πρώτο: Μεγαλώνουμε! Εμείς της ροκ κουλτούρας, δεν πάει ο νους μας ότι κάποια στιγμή θα έχουμε μεγάλα παιδιά που θα δοκιμάζουν την τύχη τους σε κάτι παρόμοιο. Πώς σου φαίνεται εσένα τώρα; Ούτε εγώ δεν θα το πίστευα αν με ρώταγες τριάντα χρόνια πριν. Είναι ωραίο όμως. Από την άλλη, είναι η ζωή της, είναι ένας αυτόνομος άνθρωπος. Τυχαίνει βέβαια και βγαίνει στην ίδια εταιρία που βγήκε το Ω Ray, στη Sound Effect. Όμως είμαι χαρούμενος γι αυτό. Θεωρώ τη μουσική πολύ σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου για να το προσπεράσω. Πιστεύω ότι κλείνει πολλές σκοτεινές γωνίες στη σκέψη του ανθρώπου, στη διάθεσή του. Και είναι ένας κόσμος που μπορεί να σε μεταφέρει σε άλλα επίπεδα. Κι αυτό είναι δύναμη ζωής.
Αλήθεια, όλο αυτό που περνάει αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια, την κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί, πώς τη βλέπεις; Κοίταξε: δεν θέλω να μιλήσουμε σαν να είμαστε στα παρεπόμενα του δελτίου ειδήσεων. Τη σιχαίνομαι αυτή τη σαπουνόπερα. Θέλω όμως να πω ότι εδώ που είμαστε πια, καλό είναι να ξέρουμε ποιοι είμαστε, γιατί νομίζω πως η αυτογνωσία έλειπε. Και ως κοινωνία, και ατομικά. Κι ας το πάρουμε αλλιώς: υπάρχει μια αποδόμηση η οποία συνήθως οδηγεί σε κάτι καλό. Προς το παρόν δεν βλέπω τα στοιχεία να οδηγούν σε κάτι καλό. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και για την οικονομία, σε ένα πιο σφαιρικό επίπεδο, αλλά θα μας πάρει πολλές ώρες. Μπορούμε αν θες να το ξεκινήσουμε. Περισσότερο όμως με ενδιαφέρει η αντίδραση στο πού βρισκόμαστε. Κι ως αντίδραση δεν εννοώ τη βία, που γενικώς την απεχθάνομαι, αλλά την αντίδραση του να σε κάνει όλο αυτό να περάσεις σε ένα άλλο επίπεδο. Και κυρίως να αποκτήσεις κρίση, να μπορείς να ξεχωρίζεις τις καταστάσεις. Νομίζω πως αυτό ονομάζεται συναισθηματική νοημοσύνη. Και νομίζω πως δεν υπάρχει πολλή στην κοινωνία, χρόνια τώρα. Τώρα, οι πολιτικοί νομίζω πως είναι στο επίπεδο της κοινωνίας, είναι η αποτύπωση του πώς είναι τα πράγματα από κάτω. Όπως και στη μουσική, που ξέρουμε ότι στην Ελλάδα ένα 90% είναι σε άλλη φάση, καμία σχέση με αυτά που συζητάμε τώρα εμείς. Ίσως ένα πράγμα που θα έπρεπε να αλλάξει αν πρόκειται να αλλάξει κι η κατάσταση, είναι η οικογένεια. Πιστεύω πως ο πυρήνας όλων των πραγμάτων στην Ελλάδα είναι η οικογένεια. Κι εκεί υπάρχουν πολλά προβλήματα.
Την Παρασκευή στο Ίλιον plus είναι λοιπόν η παρουσίαση του δίσκου των Ω Ray; Είναι η πρώτη συνολική παρουσίαση – κι όχι μόνο. Θα έχουμε και κάποια καινούρια κομμάτια, και κάποιες εκπλήξεις: θα παίξουμε και κομμάτι από Το Φως και η Σκιά του! Και παίζουμε μαζί με τους Dead Ends, που είναι πολύ καλά παιδιά κι ωραίοι μουσικοί. Είναι από την Καβάλα, και βγάλαν τώρα τον πρώτο τους δίσκο. Και νομίζω πως όλα θα είναι ok.