Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης είναι illustrator και ζωγράφος. Μεγάλωσε στην Κύπρο, σπούδασε αρχικά στο Λονδίνο και μετά στην Αθήνα, όπου πλέον μένει μόνιμα. Μια από τις πρώτες του αναμνήσεις είναι όταν πιτσιρικάς επισκεπτόταν την Αθήνα, να διασχίζει τη Σταδίου στους ώμους του πατέρα του και να ακούγονται μουσικές του Κηλαηδόνη.
Μικρός ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας αν και ζωγράφιζα όπως όλα τα παιδάκια, ίσως και λίγο παραπάνω. Αυτό που με βοήθησε ήταν ότι ο θείος μου ήταν ζωγράφος και ήξερα ότι ήταν ένα επάγγελμα σαν όλα τα άλλα. Βέβαια το σχολείο σε ωθούν σε πιο πρακτικά επαγγέλματα αλλά εγώ εμένα μου άρεσε η ιστορία, η μουσική. Πριν θελήσω να γίνω ζωγράφος, ήθελα να γίνω ντράμερ.
Τελείωσα τις σπουδές μου στο Λονδίνο πάνω στο art for the community και μετά αισθανόμουν ότι αυτά τα τρία χρόνια ήταν πολύ λίγα. Η τέχνη ήταν κάτι που σπουδάζεται συνέχεια. Βέβαια το καλό του Λονδίνου είναι το ότι μου έμαθε πώς να σπουδάζω. Σε μαθαίνει να συνεχίζεις να διαβάζεις κι από εκεί και πέρα εξαρτάται από τον καθένα. Το πάθος είναι που σε οδηγεί να προχωρήσεις.
Για μένα το Λονδίνο ήταν πολύ περπάτημα και ο παλμός της πόλης στα βιβλιοπωλεία και τα δισκοπωλεία. Είχαμε κι ένα συγκρότημα progressive rock και έπαιζα ντραμς. Ακόμη μου έχουν μείνει οι επισκέψεις στα μουσεία, που ανακάλυψα τους μεγάλους όπως τον Bacon και τον Hockney. Παίρνεις κουράγιο από τα μουσεία.
Όταν ήρθα στην Αθήνα δεν ήξερα κανέναν. Έτσι άρχισα να καπνίζω γιατί προσποιούμουν ότι περιμένω κάποιον στο μπαρ. Τώρα δε θα μπορούσα να ζήσω αλλού. Η Αθήνα είναι απίστευτη. Ήξερα ότι ούτως ή άλλως δε θα γύριζα στην Κύπρο γιατί πάντα φανταζόμουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από το νησί. Δεν είμαι όμως άνθρωπος της περιπέτειας. Πριν πάω διακοπές θέλω να ξέρω πού θα μείνω, πώς θα είναι το δωμάτιο κι όλα αυτά. Έχω φτάσει όμως μέχρι τον Καναδά για μια κοπέλα. Μπορώ να ταξιδέψω για τα πάθη μου.
Έδωσα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και πέρασα. Είχα δάσκαλο τον Ψυχοπαίδη τον οποίο θεωρώ φοβερό παιδαγωγό κι ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσαν να συνεννοηθώ. Ο Ψυχοπαίδης είναι ένας άνθρωπος μοντέρνος που καταλαβαίνει τι γίνεται, κατάλαβε ότι είχα κάνει ήδη τις σπουδές μου στην Αγγλία αλλά όλο αυτό βέβαια εξακολουθούσε να είναι μια δυνατή εμπειρία παρόλο που στην αρχή με άγχωνε ότι θα τελείωνα τη σχολή στα 30.
Το 2009 έκανα την πρώτη μου έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών. Και μετά έπιασα το illustration και είπα «Όπα, αυτό είναι κάτι που μπορώ να το δουλεύω κάθε μέρα», γιατί με τους πίνακες δεν το έκανα αυτό. Στην αρχή πήγα και για πρακτικούς λόγους, δηλαδή να μπορώ να ζω από αυτό, αλλά στην πορεία κατάλαβα το πόσο μου ταίριαζε.
Επειδή οι καλλιτέχνες δεν έχουν ωράριο πρέπει να έχουν τρομερή αυτοπειθαρχία και να πείσουν τον εαυτό τους ότι κάθε μέρα θα ξυπνούν και θα πηγαίνουν στο studio να δουλεύουν. Εμένα το illustration με οδήγησε σε αυτή την αυτοπειθαρχία γιατί ήταν σα να σπούδαζα ξανά κι έπρεπε να αφοσιωθώ με στόχο να χτίσω ένα portofolio, επιπλέον με έμαθε να δουλεύω με deadline. Ένα άλλο θετικό με το illustration είναι ότι είσαι σε επαφή με την αγορά εκτός Ελλάδας –εδώ ακόμη μας συγχέουν με τους γραφίστες- και αυτό σε κάνει πιο ανταγωνιστικό και πιο μέσα στα πράγματα. Νιώθω ότι το illustration με έκανε καλύτερο καλλιτέχνη γιατί έχει απαιτήσεις από εμένα.
Το Egg Studio το ξεκινήσαμε, μαζί με τον Πάρη Κούτσικο και τον Daniel Egneus, τον Απρίλιο του 2013. Αυτό άλλαξε τη ζωή μου. Μέχρι τότε βέβαια είχα studio στο σπίτι αλλά εδώ είναι αλλιώς. Ξυπνάω το πρωί και ξέρω ότι θα έρθω εδώ, σε έναν ωραίο, φωτεινό χώρο που χαίρομαι να δουλεύω.
Από μικρός σκεφτόμουν τον θάνατο, ήξερα ότι καραδοκεί για όλους. Εκεί γύρω στα εφτά-οκτώ μου είχαν πει ότι οι χτύποι της καρδιάς είναι 80 το λεπτό και καθόμουν και μετρούσα τους χτύπους, κι αναρωτιόμουν «αν είναι λιγότεροι από 80 θα πεθάνω»; Νομίζω ότι ένα παιδί στην Κύπρο μπορεί αποκτήσει μια εμμονή με τον θάνατο λόγω και μιας γιαγιάς που του λέει για τη θρησκεία. H αλήθεια είναι ότι εμένα, επειδή ήμουν μικρός, με συνάρπαζε όλο αυτό, δηλαδή ένας θεός που παρακολουθεί συνεχώς κι εγώ τον σκεφτόμουν με πάρα πολλές οθόνες αλλά ταυτοχρόνως όταν με πήγαν να κοινωνήσω, σιχαινόμουν επειδή είχε γριές μπροστά. Όπως πολύ νωρίς μου ήρθε η ιδέα του θανάτου, έτσι πολύ νωρίς μου ήρθε και η ιδέα του σεξ.
Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ λέγοντας μου ότι μπορώ να σπουδάσω αυτό που θέλω. Τώρα καταλαβαίνω μεγαλώνοντας πόσο σημαντικό είναι να κάνεις ως δουλειά αυτό που σου αρέσει. Βλέπω συνέχεια γύρω μου ανθρώπους επιτυχημένους στη δουλειά τους αλλά δυστυχισμένους γιατί δεν κάνουν αυτό που αγαπούν. Αν και είμαι από τους ανθρώπους που θέλουν να βγάζουν λεφτά για να περνάω καλά. Και τι εννοώ να περνάω καλά; Να ταξιδεύω, να αγοράζω κι άλλα βιβλία, περισσότερους δίσκους, καλό φαγητό. Είμαι κοιλιόδουλος. Τώρα τελευταία τρώω συχνά στον Τριαντάφυλλο, μέσα στην Στοά στη Λέκκα.
Μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Μου αρέσουν η Πανεπιστημίου, η Σταδίου, η Αθηνάς. Με πείραξε που έκλεισε το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν. Η Πανεπιστημίου είναι ένας δρόμος που ξεκινάει από το Σύνταγμα και καταλήγει στην Ομόνοια και βλέπεις κατά μήκος της πώς αλλάζει η πόλη. Έχω κυκλοφορήσει στην περιοχή κάτω από την Ομόνοια αλλά δεν μου αρέσει, δεν μπορώ να πω ότι με γοητεύει η βρώμα. Νιώθω σαν να πρόκειται για ένα πρόχειρο σκηνικό που στήθηκε και θα σηκωθεί κάποια στιγμή, κι έτσι το έχω αποτυπώσει σε ένα από τα έργα μου.
Εμένα η πόλη με ενδιαφέρει ως ζωντανός οργανισμός, κι έτσι ακριβώς περνάει περιόδους που αρρωσταίνει αλλά ξαναγίνεται καλά. Ίσως χρειάζεται μια ισοπέδωση για να γεννηθούν καινούρια πράγματα. Βέβαια μπορείς και να μπολιάσεις και να προκύψει μια μίξη. Εμένα με ενδιαφέρει στην τέχνη μου να αποτυπώνεται μια εντοπιότητα, μια ελληνικότητα χωρίς βέβαια να το λέω από εθνικιστική σκοπιά. Ως ελληνικότητα ορίζω το τοπίο αλλά και τη βρωμιά της Αθήνας. Καμία πόλη δεν είναι βρώμικη έτσι. Οι μυρωδιές είναι ένα δείγμα εντοπιότητας.
Το Σαββατοκύριακο 29 και 30 Νοεμβρίου διοργανώνεται Pre Christmas Print Sale στο Egg Studio (Καρορή 23) από τις 11:00 έως τις 18:00.
