Η σχέση του με το δρόμο ήταν καθοριστική για την φωτογραφική του πορεία. Από μικρός τσούλαγε στα πάρκα με το skate στα πόδια και την κάμερα στον λαιμό. Τα χρόνια πέρασαν, εκείνος μεγάλωνε μα ο δρόμος παρέμενε σταθερά, η κύρια πηγή έμπνευσής του. Η άσφαλτος απέκτησε σύντομα πρωταγωνιστικό ρόλο στις φωτογραφίες του. Μέσα από τον φακό του, ήθελε να διηγηθεί μια ιστορία, να καταγράψει ένα ντοκουμέντο, να αποκαλύψει ένα γεγονός, να προκαλέσει συναισθήματα. Ο δρόμος τώρα είχε κάτι να πει. Ο λόγος, για τον Έβαν Μαραγκουδάκη, τον φωτογράφο που κέρδισε μια θέση στο van των Planet of Zeus.
Τη Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου, στις 21:00 το βράδυ, θα έχουμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε από κοντά στην oδό Αβραμιώτου, στο six d.o.g.s όπου θα εκθέσει για πρώτη φορά τις φωτογραφίες του από την περιοδεία των Planet of Zeus. «16.000 χιλιόμετρα», «ο γύρος της Ευρώπης σε 48 ημέρες», «17 χώρες με μια κάμερα στο χέρι». Αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μερικοί από τους τίτλους που θα περιέγραφαν τέλεια την εμπειρία του Έβαν, κατά τη διάρκεια του tour. Εκείνος όμως έδωσε έναν πιο σαφή, περιεκτικό, μονολεκτικό τίτλο, που τα λέει όλα. «Asphalt». Η άσφαλτος. Οι καταλήψεις, οι δημόσιες τουαλέτες και ο δρόμος, έχουν περισσότερη φωτογένεια από τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα λαϊβάδικα, μου λέει ο ίδιος.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η κουβέντα μας..
«Όλα άρχισαν από το skateboarding. Η φωτογραφία και το skate ήταν ανέκαθεν δύο συνυφασμένες έννοιες. Όποτε έβγαινα στο δρόμο με το πατίνι και τους φίλους μου είχα πάντα μαζί μου την κάμερα. Κύρια πηγή έμπνευσής μου ήταν ο δρόμος, οι παρέες, τα πάρκα και το κυνήγι για νέα μέρη να τσουλήσουμε. Είχα βέβαια και τις επιρροές από τον πατέρα μου, ο οποίος ασχολούνταν ερασιτεχνικά με σκοτεινούς θαλάμους και εμφανίσεις.
Όταν τελείωσα το λύκειο στο Βέλγιο και επέστρεψα στην Ελλάδα είχα την ανάγκη να είμαι αυτόνομος. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη φωτογραφία, δουλεύοντας σε νυχτερινά μαγαζιά, clubs και parties. Ήταν το πρώτο σχολείο, καθώς δεν το έχω σπουδάσει ακαδημαϊκά. Αργότερα είδα ότι η φάση της νύχτας δεν μου ταιριάζει καθόλου και ήθελα να ξεμπερδέψω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άρχισα να βλέπω τη φωτογραφία ως κάτι πιο προσωπικό. Ήθελα να με γεμίζει και να με ευχαριστεί. Τότε κατάλαβα πως μου αρέσει να φωτογραφίζω πρόσωπα, αλλά όχι στημένα, όχι στουντιακά. Μ’αρέσει πολύ ο δρόμος , να τριγυρνάω με τη κάμερα και να φωτογραφίζω ο,τι μου τραβάει την προσοχή. Νομίζω με τραβάει πιο πολύ το documentary photography.
Το documentary photography κατά τη γνώμη μου, είναι η πιο δύσκολη μορφή φωτογραφίας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η φωτογραφία πήρε άλλη τροπή και λόγω της σημαντικής μείωσης του μεγέθους μια μηχανής, μπορούσες να φωτογραφίσεις στα πιο αφιλόξενα μέρη. Στο documentary photography αναγκάζεσαι να αναλώσεις όλο το χρόνο σου και να ξοδέψεις άπειρο υλικό και πολλά κλικ σε κάτι με το οποίο καλείσαι να εξοικειωθείς μαζί του. Πρέπει να πάψεις να το βλέπεις σαν φωτογράφος αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωπος, δημοσιογράφος και θεατής. Μια καλή documentary φωτογραφία μπορεί να υστερεί σε σύνθεση ή σε φωτισμό αλλά πάντα βασίζεται σε ένα θέμα, σε ένα πρόσωπο, σε ένα λαό, σε ένα ιστορικό γεγονός. Αυτόματα ευαισθητοποιεί το μάτι ως προς το θέμα. Έχω 3 δευτερόλεπτα για να βγάλω μια συγκεκριμένη στιγμή. Ακόμα και η ασχήμια φαίνεται όμορφη.
Πως συνδέεται η άσφαλτος με το tour των Planet; Η άσφαλτος ήταν η εικόνα εκείνη που έβλεπα τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ξεκινήσαμε με ένα βαν από την Αθήνα και διανύσαμε συνολικά 16.000 χλμ. Επισκεφθήκαμε 17 χώρες. Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία, Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Ολλανδία.. Ήμασταν 7 άτομα στο βαν. Ο tour manager, Βασίλης Σαρακίνος, τα τέσσερα μέλη της μπάντας, ο Μπάμπης, ο Στέλιος, ο Γιάννης και ο Σεραφείμ και ο Αλέξανδρος Κετετζιάν, τεχνικός ήχου και εγώ. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς πως ήταν, εάν σκεφτείς ότι βρισκόμασταν 4-5 ώρες την ημέρα μέσα στο van. Χαρακτηριστικά, υπήρξε μία μέρα που ξυπνήσαμε στη Γερμανία, παίξαμε στην Ολλανδία, και κοιμηθήκαμε στο Βέλγιο.»
Θα μπορούσες να δημοσιεύσεις τις φωτογραφίες σου στο internet ή σε κάποιο περιοδικό. Γιατί αποφάσισες αντ’ αυτού να τις εκθέσεις; Ανέκαθεν η φωτογραφία και η εκτύπωση ήταν το ένα και το αυτό. Το τύπωμα δεν έχει χάσει την αξία του και αυτό θέλω να δείξω μέσω της έκθεσης μου. Το internet λόγω της ασταμάτητης ροής πληροφοριών, μπορεί να κάνει κακό στη τέχνη της φωτογραφίας. Παύεις να ξεχωρίζεις την ποιότητα. Από την άλλη το internet έχει και τα καλά του. Μια φωτογραφία μπορεί να φτάσει από το Reuters στο περίπτερο της γειτονιάς, μέσα σε μόλις δύο ώρες. Επίσης παίρνεις αρκετά ερεθίσματα και εξελίσσεσαι μέσα από αυτά.
Αναλογικό ή ψηφιακό και γιατί; Αναλογικό γιατί μπορείς να το ακουμπήσεις. Έρχεσαι σε άμεση επαφή με το φιλμ και τη σιδερένια σου κάμερα, σε αντίθεση με ένα πλαστικό, άψυχο σώμα. Στο ψηφιακό έχεις ανεξάντλητα κλικς. Μπορείς να τραβήξεις 200 φωτογραφίες με το ίδιο θέμα, έχοντας αποτύχει να πιάσεις τη στιγμή. Με το αναλογικό έχεις λιγότερα κλικ όποτε πρέπει να είσαι υπερβολικά επιλεκτικός με το τι θα συνθέσεις και κυρίως γιατί να το συνθέσεις. Το αναλογικό ρωτάει “γιατί”, το ψηφιακό ρωτάει «πόσο;.»
Πως θα χαρακτήριζες το προσωπικό σου στυλ; Μπερδεμένο. Έχω διαφορετικά backgrounds. Social, documentary με αναλαμπές fine art.
Και ποιες είναι οι επιρροές σου; Μπορώ να κοιτάζω για ατελείωτες ώρες τις φωτογραφίες των Renee Burri, Henri Cartier-Bresson, William Eggelston, James Nachtwey, Eli Reed και Sebastiao Salgado.
Tην επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει ο Θοδωρής ο Μάρκου. Η έκθεση έχει εγκαίνια στις 22 Δεκεμβρίου στις 21.00 και θα διαρκέσει μέχρι και τις 28 του μηνός.
