Το καλό μυθιστόρημα φαίνεται από την άμμο. Φαίνεται από τις ταλαιπωρημένες σελίδες, από τους λεκέδες από αντηλιακό, από κανένα σκόρπιο σπόρι ντομάτας, ίσως από μια ιδέα φέτας. Από τους υγρούς καπνούς που πρέπει να απομακρυνθούν για να διαβάσεις καμιά φράση. Το καλό μυθιστόρημα φαίνεται από την εμμονή.
Το αντίτυπο του «Κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει» που δεν έχω πια, πληροί όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις. Και ας μην έχει καμία σχέση με το ελληνικό καλοκαίρι.
Όλα ξεκινούν στα μέσα του αμερικανικού καλοκαιρού, στις 7 Αυγούστου του 1974. Ένας κάπως υπερβολικός τύπος, ο Φιλίπ Πετί, κοροϊδεύει την λογική: Απλώνει ένα συρματόσχοινο που ζυγίζει 200 κιλά ανάμεσα στους δυο -αγέρωχους τότε- Δίδυμους Πύργους, παίρνει ένα μπαστούνι ισορροπίας οκτώ μέτρων και για 45 λεπτά κόβει βόλτες 1350 πόδια επάνω από το έδαφος της Νέας Υόρκης, διασχίζοντας τον ουρανό οκτώ φορές πάνω κάτω. Οι περαστικοί πρώτα αμφισβητούν, μετά φοβούνται και στο τέλος ζηλεύουν τον άνθρωπο που βλέπει τον κόσμο να γυρίζει από ψηλά. Μετά, συλλαμβάνεται και απαλλάσσεται από τις κατηγορίες συμφωνώντας να δίνει παραστάσεις για παιδιά στο Central Park. Είναι μια ωραία ιστορία.
Το γεγονός είναι πραγματικό, αλλά δεν είναι το θέμα του βιβλίου. Ο Πετί, είναι το νήμα (συρματόσχοινο;) που συνδέει την ιστορία. Συνδέει έναν κοσμοκαλόγερο από το Δουβλίνο, τον Κόριγκαν, μια χτυπημένη από τη μοίρα μητέρα ενός νεκρού στρατιώτη στο Βιετνάμ, μια πόρνη, έναν δικαστή που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο πριν τον αλλάξει αυτός.
Το «Κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει» του Κόλυμ Μακ Κάν κέρδισε το εθνικό βραβείο των ΗΠΑ το 2009, δεν έκανε κάποια μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα αλλά παρά την κάπως τσαπατσούλικη μετάφραση, είναι από τους καλύτερους φίλους που μπορεί να αποκτήσει κανείς αυτό το καλοκαίρι.
Επίσης ιδανικά για το καλοκαίρι είναι:
Λεονάρδο Παδούρα, Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά, εκδ. Καστανιώτη, 2011
Ένα βιβλίο ταξίδι. Ταξίδι στην ιστορία, στην Κούβα, στο Μεξικό, στο Παρίσι, στη Ρωσία, στη Νέα Υόρκη, στο κεφάλι του Τρότσκι.
Μ. Καραγάτσης, Η Μεγάλη Χίμαιρα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2002
Το απόλυτο βιβλίο. Όχι μόνο γιατί γίνεται θεατρικό αυτό το καλοκαίρι, αλλά γιατί περιγράφει το μυαλό της γυναίκας, τα πάθη κάτω από την κοινωνία και μια Ελλάδα που δεν γνωρίσαμε.
Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου, Εκδόσεις Άγρα, 2010
Γιατί ο Δράκος του Σέιχ Σου ήταν αθώος. Αθώος!
Caryl Férey, Μαπούτσε, εκδ. Άγρα, 2013
Η Αργεντινή, το ΔΝΤ, το Μουντιάλ του 1978, ένας ντετέκτιβ και μια εκδικητική φυλή Ινδιάνων. Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, έτοιμο να γίνει ταινία.
Julian Barns,Ένα κάποιο τέλος, εκδ. Μεταίχμιο, 2011
Μικρό, αλλά αξιοθαύμαστο. Έξυπνο, αριστοτεχνικό, παίζει με τη μνήμη που πλάθεται όπως θέλει η ζωή. Και με ένα κάπως περίεργο τέλος.
Paco Ignacio Taibo II, Το ποδήλατο του Λεονάρντο, εκδ. Άγρα, 1999
Ένα βιβλίο που ξεκινάει από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και φτάνει μέχρι το γυναικείο μπάσκετ των ΗΠΑ. Εξαιρετικό όπως και τα: «Με τέσσερα χέρια» και «Ζωή την Ίδια», του ιδίου.
Τζέφρυ Ευγενίδης, Middlesex, εκδ. Libro, 2003
Ένα επικό μυθιστόρημα από την Ελλάδα, στο Ντιτρόιτ, ανάμεσα σε δυο φύλα, πολλές κοινωνίες και ακόμα περισσότερες ενοχές.
Antoine Bello, Οι παραχαράκτες, εκδ. Πόλις, 2013
Ένα έξυπνο βιβλίο για μια διεθνή μυστική οργάνωση, τον ΟΠΠ (Όμιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας). Επειδή μας ψεκάζουν.
Maurice Attia, Παρίσι μπλουζ – Η κόκκινη Μασσαλία – Το μαύρο Αλγέρι, εκδ. Πόλις
Οικογένεια, θάνατος, έρωτας –πραγματικός έρωτας, ακόμα και αν λείπει ένα πόδι– ενηλικίωση, θάνατος. Όλα αυτά σε ένα έντονο πολιτικό πλαίσιο, γιατί όλα πολιτικά είναι. Απόλαυση.
Kurt Vonnegut, Σφαγείο Νούμερο Πέντε, εκδ. Κέδρος, 2008
Κυκλοφόρησε το 1969. Μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και αυτολύπησης για το ανθρώπινο είδος, ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά βιβλία του κόσμου. Γιατί έτσι πάει.
Jean – Michel Guenassia, Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ., εκδ. Πόλις, 2013
Το -εντός πολλών εισαγωγικών- sequel της «Λέσχης των Αθεράπευτα Αισιόδοξων». Κοινός άξονας η ζωή, η ιστορία, οι αναμνήσεις και η απογοήτευση από τον κομμουνισμό.
Jean– Patrick Manchette, Η πρηνής θέση του σκοπευτή, εκδ. Άγρα, 1998
Υπέροχο noir στιλ και πολιτική προέκταση, σε ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος είναι αρχισυντάκτης στο ΒΗmagazino.
