Yπάρχει μία ράμπα για skate που δεν βρίσκεται σε κάποιο skate park ή σε οποιονδήποτε εξωτερικό χώρο, αλλά κάπου στου Ψυρρή. Επίσης δεν είναι μία συνηθισμένη ράμπα, αλλά ένα έργο τέχνης μέσα στο οποίο θα μπορούσε κάποιος να κάνει nose stand ή nolie nosegrab, ενώ παράλληλα κοιτώντας χαμηλά συναντάει «μιχαηλαγγελικές» φιγούρες και ανθρωπόμορφα πλάσματα. Ο Δημήτρης Λιόσης παρουσιάζει στη «Sarri 12» μία ξύλινη κατασκευή εξ’ ολοκλήρου χειροποίητη και ζωγραφισμένη με μαρκαδόρους, spray και stencils, καθώς και άλλα προηγούμενα έργα του, ενώ η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στον Αντωνάκη Χριστοδούλου.
Μία ράμπα σε μία γκαλερί και ανθρωπόμορφες φιγούρες ζωγραφισμένες πάνω της. Πώς περιορίζεται η urban αισθητική και πώς τελικά απελευθερώνεται μέσω της έκθεσης; To να φέρεις τη ράμπα μέσα σε μία γκαλερί σχετίζεται ακριβώς με την επιθυμία και προσπάθεια μου να προσελκύσω διαφορετικό κόσμο να δει την έκθεση. Δηλαδή, κάτι σαν ένα άνοιγμα προς δύο κατευθύνσεις – ή και περισσότερες. Από την μία πλευρά skaters που θα έρθουν σε επαφή με την τέχνη και από την άλλη πλευρά άνθρωποι της τέχνης που θα μάθουν κάποια πράγματα για το skate και την κουλτούρα του. Άλλωστε, για εμένα η ράμπα δεν είναι παρά ένας μεγάλος καμβάς που έχει και μία χρηστικότητα και επομένως εδώ εντοπίζω και τον διττό προσανατολισμό της έκθεσης. Έτσι, είναι σαν τοπικά να περιορίζεται η skate αισθητική μέσα στον συγκεκριμένο χώρο της έκθεσης, ενώ ταυτόχρονα ανοίγεται η τέχνη προς ένα μεγαλύτερο και ποικιλόμορφο κοινό.
Tι σημαίνει η ανά σχεδόν δεκαετία δημιουργία των τριών τελάρων μικτής τεχνικής που περιλαμβάνονται στην έκθεση και υπάρχει κάποιος λόγος γι αυτή την χρονική διαφορά δημιουργίας τους και εν τέλει παρουσίασης τους στο κοινό; Αυτοί οι τρεις πίνακες δείχνουν ακριβώς την εξέλιξη μου ως καλλιτέχνη, ζωγράφου. Την πορεία πίσω από αυτό το τελευταίο έργο που είναι η ράμπα. Τα δύο πρώτα –χρονικά- έργα (1993, 2002) έχουν έντονες επιρροές από την Αναγέννηση και ξεκάθαρη προοπτική, ενώ το τελευταίο έργο (2014) είναι μία ανθρωπόμορφη φιγούρα ενός skater μέσα στο δάσος με κεφάλι κόκκινου πάντα. Η μικτή τεχνική των τριών αυτών τελάρων είναι και ο σύνδεσμος με το πιο πρόσφατο έργο, δηλαδή την ράμπα, στην οποία συγκεντρώνω τόσο το τύπο της αναγεννησιακής ζωγραφικής, όσο και τα ανθρωπόμορφα ζώα.
Μου προξένησε το ενδιαφέρον και μου δημιουργεί αντίστοιχη απορία η έντονη ένταξη των ζώων στο έργο σας και η «ανθρωπομορφοποίηση» τους. Γιατί όχι μόνο ζώα ή γιατί όχι μόνο άνθρωποι; Ο ανθρωπομορφισμός ως στοιχείο της ζωγραφικής μου ξεκίνησε μέσω του σκύλου μου, που μου έκαναν δώρο πριν κάποια χρόνια. Η επαφή μου με την φύση και γενικά με τα ζώα με βοήθησε να καταλάβω το ότι έχουν αρκετά κοινά στοιχεία με τους ανθρώπους. Έχουν συναισθήματα, δηλαδή αντιλαμβάνονται τον εξωτερικό, «ανθρώπινο» κόσμο, παίρνουν εκφράσεις, κάποιες φορές αντιδρούν σαν να λυπούνται, να χαίρονται, να σκέφτονται. Ακριβώς αυτά τα συναισθήματα των ζώων και την κοντινή τους απόσταση από τα ανθρώπινα θέλω να δείξω μέσω της ένταξής τους στο έργο μου. Ο ρόλος τους σε αυτό είναι μάλλον σημαντικότερος από αυτόν των ανθρώπων. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας συναισθηματικός παραλληλισμός, τουλάχιστον για εμένα μεταξύ τους.
Ο θόλος της Ρωμαϊκής εκκλησίας του Sant’ Ignazio και η επιρροή του στο έργο σας, σχετίζεται με την καμπύλη της real-size ράμπας και γενικότερα με την απομάκρυνσή σας από τον συμβατικό καμβά; Η ράμπα είναι ακριβώς κάτι σαν ένας ανάποδος θόλος. Ξεκινάει από μία παιδική ανάμνηση από όταν ήμουν μικρός και έκανα skate και τότε βλέπαμε διάφορα μέρη, όπως ένα τούνελ και θέλαμε τόσο πολύ με κάποιο τρόπο, αυτό να ήταν ανάποδα, ώστε να μπορούσαμε να κάνουμε skate πάνω του. Το ίδιο και με τον τρούλο της εκκλησίας, το βλέπαμε και μας έμοιαζε με ένα bowl. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα. Πρώτη φορά υλοποιήθηκε σε μία αποθήκη στην Πειραιώς, όπου είχαμε φτιάξει μία αντίστοιχη ράμπα και όταν παρατήρησα τις καμπύλες, σκέφτηκα ότι μοιάζει με θόλο και ότι θα ήταν ωραίο να το ζωγραφίσω. Σήμερα, παρουσιάζω ακριβώς το επόμενο στάδιο αυτής της ιδέας, μία πιο ολοκληρωμένη εκδοχή της προσιτή σε περισσότερο κόσμο.
Επαναπροσδιορισμό και τι είδους μετάβαση σηματοδοτεί η έκθεση; Η μεταβατική περίοδος σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο πώς επηρεάζει την δημιουργία σας; Η μετάβαση αποτελεί ένα εντελώς προσωπικό στοιχείο της έκθεσης, δηλαδή αφορά εμένα και την πορεία μου, την εξέλιξη μου, όπως αυτή παρουσιάζεται μέσω των τριών πινάκων που ανέφερα και προηγουμένως. Η μετάβαση αυτή είναι που καταλήγει στο τελικό instalation της ράμπας. Ως προς το transitions, πρόκειται για λογοπαίγνιο που χρησιμοποιείται για την κλίση που παρουσιάζουν οι ράμπες, δηλαδή είναι όρος του skate. H μετάβαση και ο επαναπροσδιορισμός δεν σχετίζονται με την οικονομική κρίση, δηλαδή ο τίτλος της έκθεσης δεν προέρχεται από την τρέχουσα περίοδο, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο η όλη κατάσταση επηρεάζει εμένα πιο εσωτερικά και πιο βαθιά και στη συνέχεια την δημιουργία μου.
Δημήτρης Λιόσης, Redefining Transitions, Sarri 12, Σαρρή 12, Ψυρρή, Αθήνα // Διάρκεια έκθεσης: μέχρι 15 Απριλίου.