Ξεκίνησε να φτιάχνει πετάλια για να βγάζει καλύτερο ήχο η κιθάρα του όταν έπαιζε σε μια μπάντα και έκαναν διασκευές. Γρήγορα κατάλαβε ότι “το έχει”. Από στόμα σε στόμα τον έμαθαν κι άλλοι κιθαρίστες, τόσοι πολλοί που η φήμη του ξεπέρασε στην αρχή τα στενά αθηναϊκά σύνορα και μετά τα ελληνικά. Πριν από λίγες μέρες ήταν στο Λος Άντζελες, σε μια έκθεση, και εκεί ο κιθαρίστας του Bowie δοκίμασε κάποιες από τις κατασκευές του. Δεν ήταν ο μόνος, αφού οι ZZ Top, oι Aerosmith, οι Wilco και διάφοροι άλλοι προτιμούν τον Χρήστο Νταϊφώτη. Αυτή είναι η ιστορία ενός “πεταλάκια”.
Πετάλι, πεταλάκι είναι ο προενισχυτής για την κιθάρα. Λέγεται έτσι γιατί το πατάμε.
Άρχισα να φτιάχνω πετάλια για μένα. Ξεκίνησα τελείως αυθόρμητα με σχέδια άλλων, αντιγράφοντας, και κάποια στιγμή είδα ότι μ’ αρέσει πολύ αυτό το πράγμα και κάπως έτσι είπα να ασχοληθώ. Το πρώτο μου πετάλι το έφτιαξα στα τέλη του 2002. Ήταν αποτυχία και δούλεψε μετά από δύο-τρεις προσπάθειες.
Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούν πετάλια μου οι κιθαρίστες των ZZ Top, Aerosmith, Wilco, Maroon 5, Testament και o Lee Ranaldo των Sonic Youth.
Δικά μου σχέδια άρχισα να δουλεύω στις αρχές του 2004. Εκείνο το καλοκαίρι μπορεί να ήμουν και τρεις μέρες άυπνος για να τα καταφέρω. Μέτα έφτιαχνα για φίλους μου, για φίλους φίλων μου και μαθεύτηκε η δουλειά μου από στόμα σε στόμα. Καθαρά επαγγελματικά το κάνω τα τελευταία πέντε χρόνια.
Για να ανταγωνιστείς μια εταιρία που κάνει μαζική παραγωγή πρέπει να ξέρεις ότι θα έχεις καλύτερο ήχο, καλύτερη απόδοση.
Οι εταιρίες διανομής φροντίζουν να πάνε τα προϊόντα σε μαγαζιά λιανικής. Η λιανική ξεκινά από τα 160 ευρώ και φτάνει μέχρι τα 220. Το πιο ακριβό είναι το λευκό που έχω φτιάξει και στοιχίζει 250. Όλη η κατασκευή γίνεται από ένα άλλο άτομο κι εμένα.
Τα κουτιά παραγγέλνονται, τρυπιούνται, μετά τα πάω για ηλεκτροστατική, σειρά παίρνει η μεταξοτυπία, συνδέονται οι πλακέτες, ακολουθεί η κόλληση και μοντάρισμα. Δεν μπορώ να κάνω μεγάλη παραγωγή ακόμα γιατί είμαστε λίγα άτομα. Ένας demo κιθαρίστας, ένας που κάνει τα γραφιστικά κι εγώ. Θέλω να έχω τον έλεγχο, να γνωρίζω ότι αυτό που έχω φτιάξει θα δουλέψει.
Συνεργάζομαι με Ιαπωνία, Αγγλία, Αμερική, Καναδά. Βγάζουμε 120-150 κομμάτια το μήνα αυτή τη στιγμή αλλά ελπίζω με την μετακόμιση σε μεγαλύτερο χώρο να έχουμε περισσότερη παραγωγή. Θέλω να έχω τον έλεγχο στην ποιότητα και στην ποσότητα όσων πεταλιών φτιάχνουμε.
Δίνω πέντε χρόνια εγγύηση ή σε κάποια μοντέλα εφ’ όρου ζωής.
Μόλις γύρισα από μια έκθεση στο Λος Άντζελες. Είναι από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Όλοι οι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας και τεχνολογίας είναι εκεί. Μπορείς να δεις τον οποιοδήποτε ή να πιάσεις κουβέντα με καλλιτέχνες που θαύμαζες από μικρός. Είναι ακομπλεξάριστοι. Γνώρισα τον Stevie Wonder, τον Τim Pierce (κιθαρίστας του Springsteen, της Μadonna, του Michael Jackson και άλλων), τον Νels Cline των Wilco.
Όταν είδα τον Brad Whitford, τον κιθαρίστα των Aerosmith, να κρατάει ένα πετάλι μου, είπα τί έγινε τώρα;
Κάθε κατασκευαστής βάζει τη δικιά του πινελιά σε αυτό που κάνει για να αλλάξει τον ήχο. Βάζει λίγα παραπάνω πρίμα, λίγα παραπάνω μπάσα. Το πως θα σβήνει ο ήχος έχει να κάνει με το αυτί του καθενός και με το τι ήχο θέλει να βγάλει. Υπάρχουν πετάλια που κάνουν delay, reverbs όλα αυτά που χρειάζεται ένας κιθαρίστας για να ηχογραφήσει, να παίξει live.
Ο σχεδιασμός δεν διαφέρει από το πως προσεγγίζει ο συνθέτης το τραγούδι. Έχεις στο μυαλό σου το αποτέλεσμα, τον ήχο και προσπαθείς να το βγάλεις.
Χρειάζεται γνώση ηλεκτρονικών, αρκετά καλή γνώση της κιθάρας, του ήχου και να γνωρίζεις πως να χρησιμοποιείς τα εφέ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Έχω δει κιθαρίστες που παίζουν απίστευτα και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν τα πετάλια και φαίνονται μέτριοι και μέτριους που γνωρίζοντας τι κάνει το κάθε πετάλι φαίνονται φανταστικοί.
Ένα απλό σχέδιο μπορεί να γίνει σε μία μέρα.
Πέρασα στην σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο Πολυτεχνείο αλλά δεν τελείωσα τη σχολή γιατί δούλευα πάρα πολύ. Αυτό που ξεκίνησα καθαρά από μια τρέλα έγινε το επάγγελμα μου. Θυμάμαι δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πολλές φορές δεν κοιμόμουν για να τελειώσω τα σχέδια που είχα ξεκινήσει. Αλλά και τώρα έτσι δουλεύω. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο δε με είδε για παράδειγμα ο ήλιος.
Η σχεδίαση της πλακέτας (το τοπογραφικό το που δηλαδή θα πάει το κάθε υλικό) είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Βλέπεις που μπορεί να σου βγάλει θόρυβο, παραμορφώσεις που δεν τις θέλεις.
Δεν πουλάω καθόλου στη λιανική. Χονδρική σε τρια μαγαζιά στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα) και σε εταιρίες διανομής στο εξωτερικό.
Στο σπίτι μεγάλωσα με rock, hard rock αλλά ακούω μέχρι trance και ethnic. Δεν έχω ένα συγκεκριμένο άκουσμα, δεν ακούω μόνο rock/metal λόγω επαγγέλματος. Ναι αυτό αποτελεί το ⅓ αλλά το άλλο ⅓ είναι trance και το άλλο ethnic.
Το στοκ από ιδέες που έχω στο μυαλό μου δεν τελειώνει ποτέ.
Δείτε τη δουλειά του Χρήστου Νταϊφώτη εδώ.
