Τι σκέφτεσαι όταν ο αδελφός σου είναι αυτιστικός; Όταν το παιδί σου γεννιέται με αναπηρία; Πώς ζητάς από μια κοπέλα να βγείτε ραντεβού; Βγαίνεις ραντεβού;
Θα τον παρατούσες αν μπορούσες; Πιστεύεις στο θεό μετά τη γέννα του; Σου είναι βάρος; Τον χρησιμοποίησες για να μπεις μπροστά στην ουρά;
Μια σειρά από ιστορίες που καθηλώνουν με τον ρεαλισμό τους και μιλάνε για την αναπηρία, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα, τις λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή λίγο πιο εύκολη ή τραγικά δύσκολη, αφηγούνται οι ηθοποιοί της ομάδας «Εν δυνάμει» στο Ίδρυμα Κακογιάννη, σήμερα και αύριο. Η ομάδα που αποτελείται από ερασιτέχνες ηθοποιούς, από 12 έως 45 ετών, παρουσιάζει παγιωμένες αντιλήψεις και σκέψεις που κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ενώ προσαρμόζουμε ένα διαφορετικό προσωπείο ανάλογα με την «περίσταση». «Θα τον παρατούσες αν μπορούσες; Πιστεύεις στο θεό μετά τη γέννα του; Σου είναι βάρος; Τον χρησιμοποίησες για να μπεις μπροστά στην ουρά;».
Τη σκηνοθεσία της παράτασης «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσεις έναν ελέφαντα» έχει αναλάβει η Ελένη Ευθυμίου, η οποία πρόσφατα είχε συν-σκηνοθετήσει και συμπρωταγωνιστήσει με την Βασιλική Τρουφάκου στο έργο «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις». Το ζητούμενο για την ίδια είναι να περάσει το μήνυμα ότι τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία ως ισότιμα μέλη, αρκεί να γνωρίζει ο καθένας και να παραδέχεται αυτό που είναι. «Γιατί να ντύσεις έναν ελέφαντα; Ωραίος είναι όπως είναι», μας λέει.
Ο Άνθρωπος Ανεμιστήρας ήταν στην αρχή μια ζωγραφιά ενός μικρού πρωταγωνιστή της παράστασης που αποτυπώθηκε σ’ ένα ποίημα που έγραψε η σκηνοθέτης για τη διαφορετικότητα και τη σχέση της με την κοινωνία.
Ήταν ένα άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας.
Αντί για σώμα είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο.
Μία προπέλα για πρόσωπο,
ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς,
και στο μυαλό αέρα.
Αέρα στο μυαλό.
Πετούσε με τη σκέψη μακριά.
Αντί για λέξεις έβγαζε ένα βουητό.
Ένα βουητό αντί για λέξεις.
Ενοχλητικό.
Και ακατάληπτο.
Κι αυτός ο άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας,
φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε.
Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά.
Μακριά.
Μόνο λίγοι.
Λίγοι.
Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση.
Κάθονταν για να δροσίζονται.
Τους μήνες τους καλοκαιρινούς.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Τρίτη 20/5 και ώρα 21:00
Τετάρτη 21/5 και ώρες 19:00 και 21:00