Μπορεί να γίνει θέατρο σε επεισόδια με αμείωτο σασπένς; Η ομάδα Νοσταλγία είναι σίγουρη πως ναι, καθώς παρουσιάζει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τη θεατρική σειρά 4 επεισοδίων με τον γενικό τίτλο Αντεροβγάλτης. Πρόκειται για ένα έργο νουάρ, που ξεκινά στη Βοστώνη της δεκαετίας ’80, εμπνευσμένο από το διαβόητο δολοφόνο. Το στοίχημα που θέτουν είναι 4 σπονδυλωτά επεισόδια που λειτουργούν και αυτόνομα, κάθε φορά δίνοντας μια περίληψη αυτών που έχουν προηγηθεί. Η σκηνογράφος Τώνια Ράλλη και ο σκηνοθέτης / συγγραφέας Γιώργος Σίμωνας δίνουν στοιχεία για το τι να περιμένουν όσοι ανυποψίαστοι ή μυημένοι έρθουν στο “χριστουγεννιάτικο”, δεύτερο επεισόδιο της σειράς με τίτλο “Στα ίχνη του Μονόκερω” .
Μπορείτε να μας δώσετε μια πρώτη γεύση του δεύτερου επεισοδίου; Τι χώρους κατασκευάσατε, σε ποια μέρη κινείται η ιστορία; Tώνια: Το πρώτο μας μέλημα ήταν να ταράξουμε τα νερά. Ναι, μεν, θέλαμε να διατηρήσουμε τη σύμβαση των πολλαπλών «πλατώ» σκορπισμένων μέσα στο χώρο που απαιτεί η δουλειά αυτή προκειμένου να πετύχει η αίσθηση του κινηματογραφικού μοντάζ, αλλά παράλληλα το δεύτερο σκηνικό είχε σαν στόχο να αλλάξει ριζικά το χώρο και την εμπειρία θέασης για το κοινό του πρώτου επεισοδίου. Να είναι η παράσταση καινούρια και αναπάντεχη για όλους, τόσο γι’ αυτούς που είδαν το «Πώς κάτι που δεν είναι αλήθεια, είναι» όσο και γι’ αυτούς που θα ξεκινήσουν απ’ το «Μονόκερω». Πράγμα που είναι μεγάλη πρόκληση σε έναν χώρο όπως το Rabbithole που έχει τόσο συγκεκριμένη αρχιτεκτονική διαρρύθμιση, δεν είναι λ.χ. ένα «μαύρο κουτί». Κάποιοι χώροι απ’ το πρώτο επεισόδιο υπάρχουν και στο δεύτερο αλλά τοποθετημένοι διαφορετικά, κάποιοι νέοι δημιουργούνται, καθώς βρισκόμαστε στο σημείο της ιστορίας όπου η δυναμική του «μύθου» του Αντεροβγάλτη παρασέρνει την αστυνομία, τους πολίτες αλλά και τους δημοσιογράφους σε αψυχολόγητες κινήσεις και άτσαλες συμπεριφορές. Ίσως μπορώ να κάνω και ένα μικρό spoiler – το μυστηριώδες θερμοκήπιο της κυρίας Άντερσεν είναι και πάλι εκεί και θα μάθουμε περισσότερα γι’ αυτό στις 7 Δεκέμβρη…
Τι αίσθηση σας άφησε η ολοκλήρωση του πρώτου επεισοδίου; Tώνια : Αίσθηση χαράς και παιχνιδιού! Και απίστευτης εξάντλησης! Η θερμή υποδοχή του κοινού στο πρώτο επεισόδιο σίγουρα μας έδωσε όμως πολύ κουράγιο. Ο «Αντεροβγάλτης» είναι 24ωρη δουλειά… για μια ολόκληρη χρονιά. Είναι μια παραγωγή των άκρων, μάλλον! Και, μέσα στη συνθήκη της ακατάπαυστης δημιουργίας, με το χρόνο να τρέχει όντως με τηλεοπτικούς ρυθμούς, παρατηρείς πώς ο καθένας φέρνει τη θεατρική του γνώση και παιδεία στον τομέα του και όλο αυτό το εγχείρημα αποκτά τη δική του ζωή.
Γιώργος: Το πρώτο επεισόδιο πήγε ανέλπιστα καλά – ο κόσμος γέμισε το θέατρο σε όλες τις παραστάσεις ενώ υπήρξαν και πάρα πολλοί (το γνωρίζουμε από τις λίστες αναμονής) που δεν το είδαν και θα ήθελαν. Αυτή η ανταπόκριση μας επιτρέπει μια μικρή άνεση για την συνέχεια.
Προς τα πού βαδίζει η ιστορία; Φυσικά δεν περιμένω να μας αποκαλύψεις την πλοκή, αλλά πιο πολύ τη δική σου συγγραφική πρόθεση. Γιώργος: Η ιστορία της σειράς κατευθύνεται προς μια φυσική συνέχεια, με την έννοια πως, όσο και να φαίνεται ένα σενάριο με ανατροπές, ουσιαστικά περιγράφει την αμετάκλητη πορεία των πραγμάτων: όταν αρχικά συμβεί ένα περιστατικό, αυτό είναι ικανό να προξενήσει πολλά άλλα συνήθως, ίδιας φύσεως. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το ότι ο Αντεροβγάλτης αναφέρεται «στο απόλυτο κακό» και να δείχνουμε απλά, έναν στυγνό δολοφόνο που ξεκοιλιάζει θύματα. Στο δεύτερο επεισόδιο, η ιστορία γίνεται πιο συμπαγής, πιο πυκνή. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πώς δημιουργήθηκε η φιγούρα του δολοφόνου, ίσως και γιατί δημιουργήθηκε. Κάνουν την εμφάνισή τους ιδιαίτερα πρόσωπα με σκοτεινό προσωπικό παρελθόν και ξεκαθαρίζεται τι σχέση έχουν με την ιστορία πρόσωπα όπως η περίφημη ανθοπώλισσα. Τέλος, υπάρχουν οι νοηματικές γέφυρες – οι θεατές, είτε έχουν δει το πρώτο, είτε δεν το έχουν δει (αφού ενημερωθούν για την περίληψη), αρχίζoυν να συνδέουν τα κομμάτια. Το δεύτερο επεισόδιο είναι πιο… νουάρ. Περισσότερο επεισόδιο παρά αυτοτελής ιστορία.
Στη σκηνογραφία της παράστασης υπάρχει πλούτος, έχει στηθεί μια μικρή υπερπαραγωγή, η οποία συμβάλλει στο να διατηρηθεί η «μαγική», κλασσική αίσθηση του θεάτρου. Πόσο εύκολα μπορούν να στηριχτούν «ρεαλιστικές» σκηνικά σε μια περίοδο μειωμένου budget; Τώνια: Αυτή είναι η πρόθεση του Γιώργου, πάνω απ’ όλα! Στον «Αντεροβγάλτη» πρέπει να είμαι κάτι σαν σκηνοθέτης-αρχιτέκτονας, να καταλαβαίνω βαθιά τις προθέσεις του «παραμυθά» και να τις πηγαίνω παραπέρα. Και σίγουρα έχουμε εμπειρία με το να βρίσκουμε λύσεις. Πάντα το budget μας ήταν μειωμένο – και το έχω αναφέρει στο παρελθόν αλλά θα το ξαναπώ: το 2011, στην πρώτη μας μεγάλη διαδραστική εγκατάσταση, το “No Love”, θυμηθήκαμε πώς είναι να δημιουργείς χωρίς φόβο και τσιγκουνιά. Επειδή έχεις φαντασία και γνώση. Επειδή έτυχε να δημιουργηθεί τότε μια ομάδα με πολύ νέους και πολύ ανήσυχους ανθρώπους. Σήμερα μπορεί να μην έχουμε τόσα μυαλά και τόσα χέρια πάνω σ’ αυτό το σκηνικό. Αλλά η δύναμή τους, η στάση τους είναι εκεί. Ψάχνουμε, ανακυκλώνουμε, φωτίζουμε (!) – ο Γιώργος (Σίμωνας) και ο Γιώργος (Κορδέλλας) ευθύνονται αφάνταστα για το σκηνικό αποτέλεσμα. Στο μυαλό μας το αποτέλεσμα είναι διαρκώς πάνω απ’ όλα και μόνο έτσι μπορούμε να φέρουμε εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα.
Δώσε μας με 5 λέξεις την ατμόσφαιρα του δεύτερου επεισοδίου. Μια ατάκα της παράστασης; Γιώργος: Θα σας δώσω καλύτερα έναν μικρό λόγο του Διευθυντή του Κεντρικού Γραφείου Τύπου, που λέει κάποια στιγμή σε έναν δημοσιογράφο. Είναι ενδεικτικός όλου του επεισοδίου. Λέει λοιπόν κάποια στιγμή: «Και τι είναι η αλήθεια κύριε Σιμς; Η αλήθεια είναι οι αριθμοί που σχετίζονται με μια φήμη. Αυτό είναι η αλήθεια. Δηλαδή πόσοι μαθαίνουν κάτι. Οι πιο πολλοί λοιπόν, μαθαίνουν την φήμη. Και ελάχιστοι, ελάχιστοι ξέρουν την πραγματικότητα. Άλλο ξέρω και άλλο γνωρίζω κύριε Σιμς…».