Γερμανός με ελληνική καταγωγή, εξ Ηλείας, ο Αδάμ Μπουσδούκος είναι ένας ηθοποιός με έντονη και πετυχημένη παρουσία στη γερμανική τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Παιδικός φίλος του Φατίχ Ακίν, αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης του σκηνοθέτη για τη δημιουργία της ταινίας Soul Kitchen και ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που παίζουν αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Για εκείνη την ταινία που κέρδισε βραβεύσεις και έκανε το γύρο των διεθνών κινηματογραφικών φεστιβάλ, ενσάρκωνε την δική του ιστορία καθώς διατηρούσε ταβέρνα στο Αμβούργο. Σήμερα πρωταγωνιστεί στην νέα ταινία του Αλέξη Αλεξίου Τετάρτη 4:45 η οποία ανήκει και επισήμως στο διαγωνιστικό τμήμα του Tribeca Film Festival. Ζώντας στη Γερμανία για πολλά χρόνια μιλάει αποκλειστικά στην Popaganda.
Ενσαρκώνεις κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που σε έχουμε συνηθίσει στην ταινία Τετάρτη 04:45… Για μένα η ταινία αυτή ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Ουσιαστικά είναι η πρώτη ταινία που γύρισα στην Ελλάδα. Θυμάμαι με είχε ρωτήσει ο παραγωγός Θανάσης Καραθάνος αν ενδιαφέρομαι για έναν ρόλο που δεν θα ήταν πολύ μεγάλος. Ουσιαστικά ενσαρκώνω τον οδηγό που μεταφέρει δυο γκάνγκστερ από το ένα μέρος στο άλλο για να σκοτώσουν και να πάρουν τα χρήματα που πρέπει.
Σε φόβισε το ότι σου προτάθηκε αυτός ο σκοτεινός ρόλος; Στη Γερμανία έχω ξαναπαίξει το ρόλο του κακού. Αυτό που συνήθως γίνεται και στη Γερμανία είναι να σε βάλουν καλούπια, σε στερεότυπους ρόλους, έτσι αρκετές φορές έχω κάνει σκοτεινούς χαρακτήρες. Από αυτή και μόνο την άποψη, ο ρόλος αυτός στη ταινία του Αλέξη Αλεξίου δεν με φόβισε για κάτι. Αντιθέτως με έκανε να τον συζητήσω μαζί του και να του βάλω ένα ανθρώπινο στοιχείο μέσα. Δεν είναι δηλαδή αυτό που λέμε επαγγελματίας κακός.
Πιστεύεις ότι οι σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης αναγκάζει όλο και περισσότερους να στραφούν στο έγκλημα, την παρανομία; Είναι σίγουρο ότι όλοι μας πιεζόμαστε και όλοι μας παλεύουμε για τη ζωή. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν στρέφονται περισσότερο τώρα που είναι έτσι τα πράγματα. Είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα το αν κάποιος συνεχίσει να κάνει το καλό ή κακό. Εγώ νομίζω ότι ποτέ δεν θα ήμουν ο bad guy και αυτό έχει να κάνει κυρίως με τις αρχές και με τον τρόπο που μεγάλωσα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανομία που έχεις κάνει δηλαδή; Σαν νέο παιδί συνηθίζεται να κάνεις πολλά πράγματα… Έφηβος λοιπόν όπως ήμουν, θυμάμαι ότι γύριζα με παρέες σε στενά και δρόμους και χαλάγαμε, ξεκολλούσαμε τα αστεράκια από αμάξια Mercedes και με αυτά παίζαμε τους Νinja. Αυτό μπορώ να θυμηθώ, δεν έχω κάνει πολλά άσχημα στη ζωή μου και αυτό γιατί όπως σου είπα έχει να κάνει με τον τρόπο που με μεγάλωσα με την οικογένειά μου.
Τι σε συνδέει με τον Φατίχ Ακίν; Με τον Φατίχ γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, τα όνειρά μας ήταν ίδια, συνεργαζόμαστε πολύ, αλλά η σχέση μας δεν στηρίζεται μόνο στη συνεργασία. Τον νιώθω σαν δική μου οικογένειά, τα παιδιά του και τα παιδιά μου παίζουν μαζί, συναντιόμαστε και τρώμε όλοι μαζί. Τα έργα με τα οποία συνεργαζόμαστε πάντα αποτελούσαν το πρώτο θέμα των συζητήσεων μας. Κάναμε μαζί το The Cut (Η μαχαιριά), με την οποία ήθελε να πει μια ιστορία που ξεκινάει το 1920 με την μικρασιατική καταστροφή. Ένας άντρας στη Σμύρνη, μετά τον πόλεμο χάνει τα παιδιά του. Γι αυτή την ταινία η αλήθεια είναι ότι κάναμε πολύ έρευνα τόσο σε Αμερική, όσο και στη Νέα Υόρκη, στο Μεξικό. Με τον καιρό αλλάξαμε τον Έλληνα που ήταν ο πρωταγωνιστής σε Αρμένιο γιατί νιώσαμε την ανάγκη να ξαναπούμε την ιστορία των Αρμενίων.
Να σε πάω λίγο στο παρελθόν; Αλήθεια αναρωτιόμουν αν γυριζόταν ένα sequel του Soul Kitchen πόσο διαφορετικός θα ήταν ο Ζήνος Καζαντζάκης στο σήμερα; Νομίζω ότι αν υπήρχε ένα δεύτερο μέρος της ταινίας που θα γυρίζαμε ο Ζήνος θα είχε πουλήσει το μαγαζί, θα είχε παντρευτεί την Άννα, θα είχε αποκτήσει παιδιά, θα είχε ξεφύγει από το βράδυ, η ιστορία του θα επικεντρωνόταν στην οικογένεια.
Θα συμφωνούσες να γυριστεί και δεύτερο μέρος; Δεν νομίζω να πρόσφερε κάτι περισσότερο σε αυτό που έχουμε δει. Το Soul Kitchen μας αρκεί όπως είναι, θα χαλούσε η συνταγή πιστεύω αν γυριζόταν και δεύτερο και τρίτο μέρος.
Η ταινία αυτή που γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως και είχε ξεκάθαρα ελληνικό χαρακτήρα περιγράφει στην ουσία την ιστορία σου, αφού είχες και εσύ ο ίδιος μια ταβέρνα στο παρελθόν στο Αμβούργο… Πόσο σου λείπει αυτό; Στο περίπου μπορώ να πω ότι μου λείπει, ισχύει ότι είχα μια ταβέρνα το 2000 …
Πώς λεγόταν; «Ταβέρνα ο Σωτήρης«. Την είχα πάρει από κάποιον άνδρα που την είχε 70 χρόνια, εγώ τότε ήμουν πολύ μικρός, μόλις 25 χρονών, δούλευα αρχικά σαν γκαρσόνι και πίστευε ότι είχα βγάλει κάποια χρήματα για να την αγοράσω. Ήταν όνειρό μου να ανοίξω ένα μαγαζί. Όμως το κράτησα μέχρι το 2009. Μου άρεσε η δουλειά, να συναντιέται ο κόσμος στο μαγαζί, εκεί γνώρισα και έκανα πολλούς φίλους. Τώρα νιώθω ελεύθερος, να αφοσιωθώ στην αγάπη μου που είναι οι ταινίες, ο κινηματογράφος. Λένε ότι δεν μπορείς να χορεύεις ταυτόχρονα σε δυο διαφορετικούς γάμους. Σήμερα έχω τρία παιδιά, δεν θα είχα χρόνο να κρατήσω ένα μαγαζί. Ακόμα και στα γυρίσματα μου αρέσει να παίρνω μαζί μου τα παιδιά.
Η σχέση σου με την μαγειρική ποια είναι; Ποια είναι τα αγαπημένα σου φαγητά; Είναι πολλά τα αγαπημένα μου φαγητά, είναι δύσκολο να σου πω ένα ή δυο. Μαγειρεύω στο σπίτι, και το κουμάντο στην κουζίνα το κάνω εγώ. Μου αρέσει πολύ η παραδοσιακή κουζίνα της μητέρας μου, μου αρέσει όμως και η ασιατική, τα κορεάτικα, τα ινδικά.
Πόσο συχνά έρχεσαι στην Ελλάδα; Προσπαθώ να έρχομαι μαζί με την οικογένειά μου σίγουρα μια φορά το χρόνο. Τελευταία φορά που ήρθα ήταν πέρυσι τον Οκτώβριο, καθίσαμε δύο μήνες περίπου, μείναμε στην Τήνο όπου εκεί γύρισα μια ταινία που θα δείτε αργότερα μέσα στο χρόνο… Μου αρέσει το κλίμα στην Ελλάδα, οι άνθρωποι.
Πόσο κοντά είναι τα παιδιά σου στην ελληνική κουλτούρα; Αν και είναι μικρά σε ηλικία, μαθαίνουν πολλά πράγματα για την Ελλάδα. Μπορώ να σου πω ότι ξετρελαίνονται για το φαγητό της γιαγιάς. Όταν υπάρχει το φαγητό της γιαγιάς στο σπίτι τρώνε δύο και τρία πιάτα. Πάντα στην κουζίνα φροντίζω να υπάρχουν ελιές, λάδι, ψάρια.
Ποια είναι η σχέση σου με το ρεμπέτικο, έχεις και μια μπάντα… Ναι! Το γκρουπάκι που έχω λέγεται “Αμανέ” για το λόγο ότι η μουσική που κάνουμε έχει τις ρίζες της στο ρεμπέτικο. Να φανταστείς ένας από τους μουσικούς μου παίζει κανονικά μπουζούκι, ούτι. Θέλουμε όμως η μουσική μας να είναι ένα βήμα πιο πέρα. Έτσι κάνουμε μια μείξη του ρεμπέτικου με τη ροκ, χρησιμοποιούμε κλασικές ρεμπέτικες ελληνικές κλίμακες και τις φέρνουμε στην ροκ.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα; Έχω ολοκληρώσει τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας που γυρίστηκε στην Τήνο, μια ταινία στην οποία παίζουν ο Χρήστος Βαλαβανίδης, ο Ακήλας Καραζήσης και άλλοι πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι. Πρόκειται στην ουσία για μια ελληνογερμανική παραγωγή και είναι κωμωδία. Έχει σχέση με την κρίση, έχει τίτλο “Highway to Hellas” και θα κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες μέχρι το φθινόπωρο.
Επειδή μιλάς για την κρίση και ζεις στην Γερμανία και καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για μια αρνητική αντιμετώπιση του γερμανικού τύπου και της εκεί πολιτικής σκηνής απέναντί στην Ελλάδα, εσύ πώς το βιώνεις καθημερινά αυτό; Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω τους Γερμανούς να έχουν κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα με τους Έλληνες. Το πρόβλημα είναι άλλων. Οι παρέες μου δεν δείχνουν κάποια αρνητική στάση απέναντι στην τωρινή ελληνική κατάσταση. Υπάρχουν όμως και άλλοι που βλέπω ότι υποτιμούν την Ελλάδα, θεωρούν τους Έλληνες κατώτερους, και είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Αυτοί όμως νομίζω είναι και εκείνοι που δεν έχουν γνώση ούτε της ιστορίας ούτε των πραγματικών συνθηκών στην Ελλάδα.
Η ταινία Τετάρτη 4:45 του Αλέξη Αλεξίου βγαίνει στις αίθουσες από την Feelgood την Πέμπτη 12 Μαρτίου στους κινηματογράφους.
