Ήταν μια περίοδος που όποιο πρόγραμμα θεατρικής παράστασης και ν’ άνοιγα έπεφτα πάνω στο όνομα του Σταύρου Γασπαράτου. Μετά και στο σινεμά. Η απορία μου γι’ αυτόν τον τύπο μεγεθυνόταν όταν φίλοι και γνωστοί μίλαγαν με θαυμασμό για τη μουσική του. Ποιος είναι αυτός ο τύπος λοιπόν που κατάφερε και άγγιξε μέσα από το μουσικό ντύσιμο των παραστάσεων τόσο πολύ κόσμο; Μια μέρα του Δεκέμβρη, έμελλε να μου λυθεί το ερώτημα. Ο Σταύρος Γασπαράτος με το Seven στο χέρι, το άλμπουμ που περιγράφει μουσικά τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ήρθε στο γραφείο και μιλήσαμε για την συναυλία που θα δώσει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, την ανάγκη του καλλιτέχνη να είναι αχόρταγος και τη διαφορά του επαγγελματικού επιπέδου σε Ελλάδα και Γερμανία.
Πόσοι και ποιοι είστε στο καινούριο σου άλμπουμ; Και στην ηχογράφηση και για την παραγωγή του άλμπουμ είμαστε πέντε άτομα. Στο cd υπάρχει ένας ακόμα που παίζει ηλεκτρονική μουσική, ο Γιώργος Πούλιος. Εγώ παίζω πιάνα, κιθάρες, electronics και πάρα πολλά πράγματα, κρουστά και τέτοια. Ο Θέμης Σιμβουλόπουλος , που παίζει βιμπράφωνο και κλασικά κρουστά, ο Αναστάσης Μυσιρλής παίζει τσέλο, ο Διονύσης Δριτσιώτης στο βιολί και ο Δημήτρης Χουντής στο βιμπράτο σαξόφωνο. Είναι ένα παράξενο κουαρτέτο, φυσικών οργάνων και εγώ που παίζω πιάνο και τα διάφορα electronics, λούπες.
Ως Σταύρος Γασπαράτος έχεις καιρό να βγάλεις άλμπουμ. Από το τέλος του 2008 περίπου.
Σε τράβηξε το θέατρο; Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, γιατί γράφω πολύ για την εικόνα. Κάνω πολλές παραγωγές το χρόνο, πράγμα το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ, έχω βρει ένα “σπίτι” σ’αυτό το χώρο. Έχει αποδειχθεί ότι τους αρέσει πολύ (γέλια). Είχα ένα σχήμα που λεγόταν «Γύρω-Γύρω», με το οποίο κυκλοφορήσαμε τρία άλμπουμ, στην Ankh, το τελευταίο ήταν το 2002. Όταν είχαμε βγάλει το πρώτο CD με τη μπάντα, που ήταν πολύ avant-garde ροκ, το οποίο δυσκολεύομαι να το ακούσω τώρα.
Σου συμβαίνει να ταυτίζεις τη μουσική όταν ακούς στο δρόμο, με τις εικόνες που βλέπεις εκείνη την ώρα; Η μουσική έχει αυτό το χάρισμα, το μεγάλο αβαντάζ, να μην περιγράφει με λόγια, η αφήγηση της μουσικής γίνεται με πολύ πιο υπόγειο τρόπο, επομένως, όταν βάζω μια μουσική σε ένα χώρο, απευθείας κινητοποιείς διάφορα συναισθήματα στον κόσμο που είναι μέσα, που η εικόνα από μόνη της δε θα το έκανε. Αυτό είναι πολύ βοηθητικό για την εικόνα, αλλά και πολύ επικίνδυνο, γιατί εκεί είναι όλη η ισορροπία, είτε να γράφεις για το θέατρο είτε για το σινεμά, το να παίρνεις απόφαση μαζί με τους συνεργάτες σου αν θα πηγαίνεις μαζί με αυτό που θέλει να δώσει η εικόνα ή αν θες να δώσεις κάτι ακόμα, ή κάτι εντελώς αντίθετο. Έχει αυτόν τον υπόγειο τρόπο να ξυπνάει συναισθήματα η μουσική, με τον οποίο τρόπο μπορείς να κάνεις πολύ εύκολα ωραία πράγματα, αλλά και εξίσου εύκολα φάουλ. Πολύ συχνά η μουσική δεν μπορεί να φύγει από την εικόνα, ένα υπέροχο σάουντρακ μπορεί μόνο του να μην στέκεται καθόλου. Τρομεροί συνθέτες έχουν γράψει για ταινίες, τις οποίες βλέπεις και λές: «Χωρίς τη μουσική αυτή η ταινία θα ήταν κάτι άλλο», αλλά μόνη της μπορεί να μην στέκει. Αυτό είναι η απόδειξη του τέλειου σάουντρακ, κατά τη γνώμη μου.
Υπάρχει κάποιος τρόπος να βρει κανείς τα κομμάτι που έχεις γράψει για το θέατρο; Όλα είναι πολύ δύσκολο, αλλά έχω αρχίσει εδώ και μερικά χρόνια στο site μου να ανεβάζω από συγκεκριμένες, μια επιλογή από κομμάτια, να μπορεί να τα βρει ο κόσμος, δωρεάν. Δε το κάνω παντού, όχι γιατί υπάρχουν δουλειές που μου αρέσουν περισσότερο από τις άλλες, αλλά υπάρχουν δουλειές που αξίζει να ακουσεις τα κομμάτια χώρια, μπορούν να βγουν μερικά κομμάτια να τα ακούσεις μόνος σου, χωρίς να δεις την παράσταση κι άλλα που δεν θα έστεκαν καθόλου χωρίς την παράσταση.
Και τώρα θες να γράψεις κάτι δικό σου; Ναι. Αυτή η ιστορία με το Seven, ξεκίνησε πολύ καιρό πριν, όταν είχα ασχοληθεί με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και πήγα στην Αγγελική Στελάτου, με ένα πρώτο draft της μουσικής που έγραφα και της είπα αν αυτό θα είχε αξία να γίνει παράσταση. Για πάρα πολλούς λόγους, ένας από τους βασικούς είναι ότι τώρα πια στη ζωή μου χρειάζεται ένα deadline για να προχωρήσουν τα πράγματα γιατί αλλιώς σαπίζω. Έτσι, προχωρήσαμε την πρώτη παράσταση που κάναμε τότε στη Στέγη, με τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα, αλλά το ξαναδουλεύω ώστε να γυρίσει στην αρχική του μορφή. Τώρα θα είναι η παρουσίαση του άλμπουμ, που θα είναι το αρχικό υλικό που είχα γράψει. Γι’αυτό τη λατρεύω αυτή τη δουλειά, γιατί μετά από πολύ καιρό ένιωσα την ανάγκη να γράψω για μένα κάτι και να έχω την ιδέα, χωρίς να με οδηγήσει κάποιος άλλος. Δεν έχει να κάνει με το ότι είναι τρομερό ή κάτι τέτοιο, απλά με το πόσο το αγαπάω. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην αρέσει και σε κανέναν. Είναι μια δουλειά στην οποία έχω επενδύσει πάρα πολλή ενέργεια χωρίς να παίρνω κάτι πίσω, αυτό έχει να γίνει αρκετό καιρό. Πλέον νομίζω ότι είναι στο dna μου, όταν γράφω μουσική σκέφτομαι πολύ την εικόνα.
Στην επόμενη σελίδα το Seven, o Φίντσερ και το κείμενο του Δάντη
Page: 1 2