Η νοσταλγία είναι στην πραγματικότητα, επιλεκτική μνήμη. Όταν μιλάμε για περασμένες δεκαετίες έχουμε την τάση να ανακαλούμε μονάχα τις «καλές» στιγμές ή ακόμα πιο σωστά ντύνουμε με ένα μανδύα γοητείας εποχές που υπήρξαν σκληρές και δύσκολες. Αυτό που σήμερα μπορεί να θεωρούμε καλτ, τότε ήταν η ζοφερή πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει και με την Νέα Υόρκη των 70’s. Πολλές φορές εδώ στην Popaganda έχουμε μιλήσει για την «χρυσή παρακμή» αυτής της πόλης την συγκεκριμένη δεκαετία. Γιατί τη θαυμάσαμε μέσα από το φακό του Chris Stein, γιατί την είδαμε μέσα από τα μάτια της Debbie και του Bowie. Λίγο πιο πέρα από το γκλίτερ της underground σκηνής του East Village ωστόσο, η Νέα Υόρκη ήταν ένα επικίνδυνο μέρος για να ζεις. Οι ληστείες ήταν καθημερινό φαινόμενο, η πορνεία και τα ναρκωτικά είχαν καταλάβει τους δρόμους και η πόλη έφτασε στα όρια της χρεωκοπίας εξαιτίας του τότε δημάρχου της Abraham Beame. Κομβικό σημείο δε, της ιστορίας της πόλης στα 70’s, το μεγάλο blackout του 1977, η μέρα που η Νέα Υόρκη βυθίστηκε στο σκοτάδι για πάνω από 24 ώρες και όλοι πίστεψαν πως δε θα ξαναβγεί ποτέ από αυτό. Ήταν πράγματι, μια «πόλη στις φλόγες».
