Στα γρήγορα: Τρίτος δίσκος για τη μπάντα από την Philadelphia σε παραγωγή του John Agnello, στην Relapse.
Την ακούσαμε: Μπορεί να μην ξεπερνάνε συνθετικά το Tired of Tomorrow (2016), αλλά αν στο προαναφερθέν ύφαιναν τις μελωδίες τους με περισσότερες ευαισθησίες, εδώ προτάσσουν έναν ψυχρότερο ήχο με shoegaze γεμίσματα και νεφελώδες dream pop στυλιζάρισμα. Δεν είναι ακριβώς θυμωμένοι, είναι αρκετά θλιμμένοι, παίζουν σαν να κοιτούν τα παπούτσια τους, αλλά αποφεύγουν την κλειστοφοβία που συνοδεύει αυτό το κοίταγμα. Για την ακρίβεια, καταφέρνουν να σε κάνουν να νιώθεις μελαγχολικά, ενώ την ίδια ώρα κοιτάς προς ένα μεγάλο άνοιγμα και καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να κάνεις πολλά για ό,τι σου φαίνεται μάταιο παρά να αδιαφορήσεις. Οι Nothing έχουν φροντίσει να κάνουν αυτό το συναίσθημα μουσική.
Τρέξε μακριά: Τι εννοείς δεν τρως Souvlaki;
Τ’ είπες τώρα; «Ο δίσκος έχει να κάνει με την αποδοχή ότι η χαρά συχνά πάει χέρι χέρι με τον πόνο.» –ΝΜΕ
Να τ’ αφήσω; 78/100 –Metacritic