Ο Εωσφόρος έχει προβλήματα. Δεν φτάνει που το προσωπικό δεν ανανεώνεται καθώς υπάρχει έλλειψη από εκπεσόντες αγγέλους, είναι και κάποιοι συνδικαλιστές που έχουν πείσει τους δαίμονες να κατέβουν σε απεργία. Εγκέφαλος αυτού του σατανικού σχεδίου, είναι ο Βρώμικος Τζίμι Ντι Άντζελο, το μαύρο πρόβατο του συνδικαλισμού καθώς όταν ήταν ακόμα ζωντανός υπήρξε ο ιδρυτής και ισόβιος πρόεδρος του Εθνικού Σωματείου Προσωρινών Αναπληρωτών. Ένας ευφημισμός για τους απεργοσπάστες, που προσλαμβάνονταν την κρίσιμη στιγμή ώστε να βγάλουν τη δουλειά αυτών που απεργούσαν.
Καθώς ο Τζίμι φτυαρίζει κάρβουνα στην Kόλαση πια, ένα μερός που θυμίζει το Ντιτρόιτ της κρίσης, ανάμεσα στους υπόλοιπους ιστορικούς αμερικανούς συνδικαλιστές, με τους δαίμονες να τους κεντρίζουν με ηλεκτροφόρες πιρούνες, έχει μόνο μία διέξοδο. Να πείσει τους δαίμονες να απεργήσουν αφού λόγω έλλειψης προσωπικού είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν υπερωρίες. Στο κάτω κάτω «πάντα το Αφεντικό είναι ο εχθρός» και ακόμα και οι δαίμονες «δεν έχουν τίποτε να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους».
Οι δαίμονες είναι ασυνήθιστοι σε τέτοιες διαδικασίες αλλά ο Τζίμι ως βετεράνος δεν πτοείται. Άλλωστε αυτός κατάφερε να μετατρέψει –καταμεσής της οικονομικής κρίσης του 2008– μία μάζα από κακοπληρωμένους προσωρινούς εργαζόμενους, χέστες και αδιάφορους, σε ένα πειθαρχημένο σωματείο που τα μέλη του έβρισκαν δουλειά σε μία περίοδο υψηλής ανεργίας. Και έχει μαζί του τους καλύτερους εκπροσώπους του αμερικάνικου συνδικαλισμού που κάποτε μπορούσαν να οργανώσουν μπάτσους και παράνομους μετανάστες και μαφιόζους και βουλευτές.
Στην περίπτωση της κόλασης όμως υπάρχει ένα βασικό ζήτημα, οι δαίμονες δεν έχουν καμία ανάγκη και καμία επιθυμία. Αλλά η παλιά αλεπού του συνδικαλισμού ανακαλύπτει την ρωγμή στην ιεραρχία της Κόλασης. Οι δαίμονες, οι εκπεσόντες άγγελοι δεν έχουν ελέυθερη βούληση. Οπότε η Ένωση Εργατών Κόλασης είναι αποφασισμένη να πολεμήσει γι’ αυτό με όπλο την απεργία.
Η ολιγοσέλιδη νουβέλα «Της Κολάσεως!» είναι ένα σαρκαστικό κομψοτέχνημα από τον αμερικανό συγγραφέα Νόρμαν Σπίνραντ. Ο δημιουργός κλασικών μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας όπως «Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα» ή «Η Μηχανή του Ροκ εν Ρολ», έγραψε τη νουβέλα το 2014 όταν πια οι συνέπειες της κρίσης του 2008 ήταν εμφανείς στη παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα. Και ως αναρχικός και συνδικαλιστής όπως αυτοπροσδιορίζεται, βρήκε την ευκαιρία να τη συμπληρώσει με το κειμενό του «Η Ακανόνιστη Νέα Κανονικότητα». Εκεί ξετυλίγοντας μία ιστορία η οποία ξεκινάει από τα χρόνια του Ρέιγκαν όταν ο νεοφιλελεύθερος Πρόεδρος απέλυσε όλους τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που απεργούσαν, προσέλαβε απεργοσπάστες στη θέση τους και κήρυξε παράνομο το σωματείο των απεργών. Αυτή η στρατηγική επίθεση αιφνιδίασε τους αμερικανούς συνδικαλιστές, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να απαντήσουν ούτε με μία συμβολική γενική απεργία και αποτέλεσε και την ταφόπλακα του συνδικαλισμού. Σε αντίθεση με την ηχηρή ήττα των ανθρακωρύχων από την Θάτσερ που έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα κυβερνητικού τσαμπουκά απέναντι σε απεργούς, η πανωλεθρία των αμερικανών εργαζομένων πέρασε στα ψιλά του εφημερίδων. Το 1981 κανείς δεν σκεφτόταν ότι τέσσερις σχεδόν δεκαετίες αργότερα οι εργαζόμενοι απλώς θα παραδίδονταν αμαχητί σε μία πρωτόγνωρη ύφεση που προκάλεσαν τα παιχνίδια στη Γουόλ Στριτ. Τα παιχνίδια μίας εικονικής οικονομίας, που όπως περιγράφει ο Σπίνραντ εξαπλώθηκαν σαν ανεξέλεγκτος μεταστατικός όγκος το σώμα της πραγματικής οικονομίας. Και υπενθυμίζει ότι αν δεν υπάρξει μία μορφή επανάστασης στο δημοκρατικό μας σύστημα θα επικρατήσει κάποιου είδους σύγχρονη ακροδεξιά. Μάλλον προφητικός αν σκεφτεί κανείς ότι λίγα χρόνια μετά ο Τραμπ εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ και εφαρμόζει μία οικονομική πολιτική που αργά ή γρήγορα θα κάνει «τα σκατά να ξεχειλίσουν».