Σήμερα οι περισσότεροι λένε ότι το In Utero είναι ο αγαπημένος τους δίσκος των Nirvana. Μήπως είναι απλώς πιο κουλ να διαλέγεις αυτό σε σχέση με το Nevermind; Ίσως. Νομίζω όμως ότι είναι πράγματι το πιο ωραίο άλμπουμ της μπάντας, ακούγεται πιο “ωμό”, σε σχέση με το Nevermind που είναι σπουδαίο αλλά με γερές δόσεις επιτήδευσης, αφού είναι ένας ξεκάθαρα εμπορικός δίσκος. Το In Utero ηχογραφήθηκε από τον Στιβ Αλμπίνι οπότε ακούγεται πολύ πιο “αληθινό”. Το δικό μου αγαπημένο, πάντως, είναι μάλλον το Bleach. Απολαμβάνω να το ακούω ακόμη και σήμερα.
Έχουν γραφτεί άπειρες λέξεις σχετικά με το πόσο δυσαρεστημένος ήταν ο Κομπέην με τη “λουσάτη” παραγωγή του Nevermind. Μέσα από την έρευνα για το βιβλίο σου, πιστεύεις ότι όντως ήταν έτσι τα πράγματα ή είναι απλώς άλλος ένας μύθος για τους Nirvana; Για το βιβλίο πήρα συνέντευξη από τον Μπουτς Βιγκ που μου είπε ότι ο Κερτ ήταν τόσο χαρούμενος με τον ήχο του Nevermind που τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε να κάνει την παραγωγή στην Κόρτνει. Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα του άρεσε το Nevermind, του άρεσε πολύ, απλά δε μπορούσε να συμφιλιωθεί με την τεράστια επιτυχία του άλμπουμ και με το ότι ήταν πια ένας ροκ σταρ.
Εκτός από εκείνο το εκτενέστατο άρθρο που είχες γράψει για τη Sub Pop στο Blender (Oral History of Sub Pop), υπήρξε κάποια άλλη καθοριστική στιγμή που αποφάσισες να ξεκινήσεις το βιβλίο; Αφού δημοσιεύτηκε το άρθρο με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου και μου πέταξε την ιδέα να γράψω ολόκληρη την ιστορία της grunge. Οπότε δεν υπήρξε κάποια άλλη επιφοίτηση. Απλώς τότε συνειδητοποίησα ότι είχα πολύ υλικό που θα αποτελούσε μία καλή βάση για ένα μεγάλο βιβλίο.
“Το In Utero ηχογραφήθηκε από τον Στιβ Αλμπίνι οπότε ακούγεται πολύ πιο ‘αληθινό'”, λέει ο Mark Yarm. Δεν έχει άδικο.
Σου πήρε τρία χρόνια να το ολοκληρώσεις. Δε σιχάθηκες το grunge; Σχεδόν. Ευτυχώς άκουγα πολύ ποπ εκείνη την περίοδο, που λειτούργησε σαν αντίδοτο. Πέρα από την πλάκα όμως, ακούω ακόμη grunge μερικές φορές. Γουστάρω πολύ τους Mudhoney. Τις προάλλες έβαλα ένα δίσκο Alice In Chains μετά από πολύ καιρό.
Νομίζω πάντως ότι το grunge μπορεί να είναι το πιο αδικημένο genre, τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς. Δε βλέπω κανέναν, ας πούμε, να ντρέπεται να παραδεχτεί ότι πριν από χρόνια άκουγε brit pop ή ότι ακούει ακόμη, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πολλοί άκουγαν πράγματα στην εφηβεία τους που δεν τα ακούν τώρα. Προφανώς έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγαλώνεις, το γούστο σου αλλάζει, κάνεις παιδιά και διάφορα τέτοια. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να ντρέπεται επειδή άκουγε grunge. Από την άλλη δεν ξέρω πολλούς που να την ακούν φανατικά και μετά τα 30 τους.
Και τώρα το προαιώνιο ερώτημα: ήταν τελικά οι Nirvana η καλύτερη μπάντα της σκηνής ή απλά η πιο τυχερή; Ήταν μία πραγματικά καλή μπάντα. Υπήρχαν και άλλες εξίσου καλές, που όμως δεν είχαν αυτή τη σπίθα. Ούτε έναν τόσο ταλαντούχο τραγουδιστή. Ήταν όμως και η στιγμή κατάλληλη για να γίνει όλη αυτή η έκρηξη στη νεανική κουλτούρα. Σε καμία προσοχή πάντως δεν είναι υπερτιμημένοι.
Μιλώντας με τόσες μπάντες για να γράψεις το βιβλίο, εντόπισες κάποια πικρία από άλλους σε σχέση με την επιτυχία των Nirvana;Δε νομίζω, γιατί όλοι οι άνθρωποι της σκηνής πίστευαν ότι οι Nirvana άξιζαν αυτή την επιτυχία. Αν υπήρχε πικρία από κάποιες μπάντες που δεν τα κατάφεραν ήταν για κάτι τύπους σαν τους Candlebox, που τους κατηγορούσαν ως καιροσκόπους. Ακόμη και οι Alice In Chains αντιμετωπίζονταν με σκεπτικισμό από ορισμένους, επειδή παλιότερα ήταν μεταλάδες.
Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να ντρέπεται επειδή άκουγε grunge. Από την άλλη δεν ξέρω πολλούς που να την ακούν φανατικά και μετά τα 30 τους.
Θυμάμαι τον Κομπέιν στο εξώφυλλο του Rolling Stone με εκείνο το tshirt με τη στάμπα “Corporate magazines still suck”. Με κάτι τέτοια “gags” ή ξέρω γω με τραγούδια σαν το “Radio Friendly Unit Shifter” προσπαθούσε μάλλον να νιώσει καλά με τον εαυτό του… Ο Κρις Κορνέλ στο βιβλίο λέει κάτι πολύ σημαντικό. Αν ο Κομπέιν ήταν πραγματικά ενάντια σε όλη αυτή τη διασημότητα, θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι γι’ αυτό. Θα μπορούσε να μην είχε κάνει το βίντεο για “Heart-Shaped Box”, για παράδειγμα. Προφανώς και ένιωθε τεράστια πίεση, αλλά περίπου το ίδιο συνέβαινε και με τους Pearl Jam, που τη χειρίστηκαν πολύ καλύτερα, σταμάτησαν τις πολλές συναυλίες, δε γύριζαν βίντεο, αποστασιοποιήθηκαν για λίγο από τα πράγματα και αυτός ίσως είναι ο λόγος που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Έχω διαπιστώσει από την έρευνα μου ότι ο Κομπέιν ήταν ένας πολύ περίπλοκος άνθρωπος. Ο μάνατζερ του, Ντάνι Γκόλντμπεργκ, μου είχε πει μια ιστορία σχετικά με το πώς ο Κερτ σύγκρινε τη συχνότητα που παίζονταν τα βίντεο των Pearl Jam σε σχέση με των Nirvana και νευρίαζε αν υπερίσχυαν οι Pearl Jam. Είχε δηλαδή πολλές διαφορετικές πλευρές στον χαρακτήρα του.
Είναι τελικά το In Utero το πιο διάσημο suicide note στην ιστορία της μουσικής; Μήπως υπερβάλλεις;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είδους μπάντα μπορεί να είχαν γίνει οι Nirvana αν ο Κομπέιν δεν είχε αυτοκτονήσει; Νομίζω ότι όπως κάνουν οι περισσότεροι από το Σιάτλ όταν μεγαλώνουν, αν δεν είχαν ήδη διαλυθεί, είναι πιθανό να έκαναν μια στροφή προς την ηλεκτρακουστική πλευρά του Νιλ Γιανγκ.
Από τις συνομιλίες σου μαζί τους, έχεις καταλάβει αν το In Utero είναι το αγαπημένο άλμπουμ του Krist Novoselic και του Dave Grohl; Ο Κριστ το θεωρεί λίγο ανώριμο, ενώ ο Ντέιβ Γκρολ είναι ως συνήθως πιο χαλαρός. Δεν είναι εύκολο όμως να αποστασιοποιηθείς από την ίδια σου τη δουλειά και να την αντιμετωπίσεις κριτικά, χωρίς αρνητικά ή θετικά συμπλέγματα.
Το πιο δύσκολο κομμάτι στην όλη διαδικασία της συγγραφής του βιβλίου ήταν οι εκατοντάδες συνεντεύξεις ή το να τις συνδέσεις μεταξύ τους για να “χτίσεις” το concept Oral History; Το δεύτερο στάδιο ήταν διασκεδαστικό, σαν να φτιάχνεις ένα παζλ. Αν υπήρχε μια δυσκολία ως προς τις συνεντεύξεις ήταν περισσότερο η επικοινωνία με τον κόσμο. Μερικοί από όσους μίλησα έχουν ατζέντηδες, το οποίο δυσκόλεψε την κατάσταση. Πέρα απ’ αυτό όμως, όλοι έχουν δουλειά, οικογένεια, υποχρεώσεις και δε μπορείς να υποχρεώσεις τον άλλο να θυμηθεί το παρελθόν που μπορεί και να τον έχει σημαδέψει αρνητικά.
Πες μου το δικό σου top 5 αγαπημένων τραγουδιών των Nirvana. Σίγουρα το “Negative Creep”. Γαμώ το, είναι πολύ δύσκολο. Θες να μιλήσουμε αύριο να το έχω σκεφτεί λίγο καλύτερα;
Περισσότερα για το Everybody Loves Our Town εδώ.
Ακολουθήστε τον Mark Yarm στο twitter.
