Θέλω να καταλάβω πως είναι η ζωή ενός νέου πετυχημένου ηθοποιού στην Ελλάδα. Καταρχάς, πετυχημένος αισθάνεσαι; Καλά δεν τα ‘χεις καταφέρει; (Γέλιο). Απ’ αυτή την άποψη, ναι, αλλά είναι περίεργο, η λέξη επιτυχία είναι πολύ περίεργα φορτισμένη, την περιορίζουμε συχνά στο κομμάτι της δουλειάς. Σε προσωπικό επίπεδο νιώθω ότι ρολάρει το πράγμα, ότι είμαι δημιουργικός, ζω από αυτό που κάνω και κάνω αυτό που θέλω αλλά το αν είμαι πετυχημένος ή όχι δεν το ξέρω. Δεν την χρησιμοποιώ κιόλας την συγκεκριμένη λέξη, δεν μου αρέσει.
Βρίσκεσαι σε περίοδο πρόβας. Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η μέρα σου απ’ ότι η μέρα του μέσου υπαλλήλου; Εγώ νιώθω λιγάκι τσιγγάνος (γέλιο). Αλήθεια. Θέλω να πω σε σχέση με την ζωή κάποιου ανθρώπου που η δουλειά του τον εξασφαλίζει περισσότερο. Αυτή την περίοδο είμαι σε μια παράσταση που θα αμειφθώ με ποσοστά από τις εισπράξεις. Γενικά μπορεί να έχω δουλειά, μπορεί και να μην έχω, μπορεί να βγάλω πολλά λεφτά κάποια στιγμή, μετά να ‘μαι πάλι άνεργος και να πρέπει να δουλέψω σερβιτόρος. Φέτος είναι η πιο περιπετειώδης χρονιά γιατί ήταν να δουλέψω σε ένα μαγαζί, νύχτα, να κάνω δημόσιες σχέσεις, αυτό δεν προχώρησε και μετά σκέφτηκα να δουλέψω σερβιτόρος. Δεν βγάζω λεφτά από το επάγγελμα του ηθοποιού εδώ και μήνες, από την παράσταση θα αρχίσω να πληρώνομαι αργότερα οπότε τελικά αποφάσισα να κάνω μαθήματα δημιουργικότητας και έκφρασης σε κόσμο. Επομένως, από αυτήν την άποψη, ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η δική μου μέρα από τη μέρα του μέσου υπαλλήλου που κάθε μήνα ξέρει ποιος είναι ο μισθός του.
Το διάστημα που διαρκούν οι πρόβες των ελληνικών παραστάσεων είναι αρκετό; Φτάνει έτοιμος ο ηθοποιός στην σκηνή; Θεωρώ ότι το επίπεδο των προβών και του θεάτρου στην χώρα είναι πολύ υψηλό. Είμαστε νομίζω πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι παγκοσμίως.
Περιέγραψέ μου λίγο αυτή την διαδικασία. Η διαδικασία της πρόβας ξεκινά με το λεγόμενο «τραπέζι», δηλαδή το στάδιο όπου οι βασικοί συντελεστές, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί, μαζεύονται και δουλεύουν πάνω στο κείμενο, ψάχνουν να βρουν τι συμβαίνει στ’ αλήθεια αναλύοντάς το. Ποια είναι η ιστορία, τί λεει, τί λένε οι χαρακτήρες, πώς δομούνται οι σχέσεις μέσα στην δραματουργία; Αυτή είναι μια μεγάλη και πολύ σημαντική διαδικασία χωρίς την οποία δεν μπορείς να πας στο επόμενο στάδιο.
Στο οποίο τι συμβαίνει; Στο επόμενο στάδιο σηκώνεσαι από τις καρέκλες και ξεκινάς δειλά δειλά να πειραματίζεσαι λίγο με τις σχέσεις, με τον λόγο και με την κίνηση. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ότι στην πραγματικότητα ψάχνεις να βρεις τα δικά σου κομμάτια μέσα στην διαδικασία έτσι ώστε να αντλήσεις από κει για τον ρόλο και για τις σχέσεις του έργου. Το κείμενο αρχίζεις και το μαθαίνεις σιγά σιγά και το μαθαίνεις μαζί με τους άλλους, εκτός αν είναι πολύ μεγάλο ή εάν έχεις μονολόγους, σε αυτή την περίπτωση μπορείς να κάτσεις και να δουλέψεις μόνος σου, ίσως είναι και αναγκαίο, αλλά αυτό που βασικά συμβαίνει είναι ότι το κείμενο το μαθαίνεις απ’ την επανάληψή του. Έτσι το απομνημονεύει και το σώμα.
Επόμενο στάδιο; Όσο προχωράει το πράγμα ανακαλύπτεις κι εσύ πράγματα για σένα, είναι σαν ένα γλυπτό που ξεκινάει με έναν όγκο ο οποίος σιγά σιγά σμιλεύεται μέχρι που αποκτά την τελική του μορφή το έργο. Έτσι και στην πρόβα διαλέγεις τι είναι ωφέλιμο σε σχέση με τον χαρακτήρα σου, τις σχέσεις και την δραματουργία και γίνεσαι κάθε μέρα και πιο ακριβής μέχρι την μέρα που θα ξεκινήσει να παίζεται η παράσταση.
Τώρα, μια βδομάδα πριν την πρεμιέρα αισθάνεσαι έτοιμος; Όχι, αν μου έλεγαν «ανεβαίνεις αύριο», θα πήγαινα, για να δω τι θα γίνει, μπορεί να ήμουν καταστροφή αλλά αυτό είναι και το ωραίο.
Έχει υπάρξει πρεμιέρα που να έχεις αμφιβολίες για την ετοιμότητά σου;Έχει υπάρξει πρεμιέρα που έχω πέσει στα γόνατα και έχω κάνει προσευχές, να λέω «θεούλη μου, βοήθησέ με, σώσε με, θα λίποθυμησω πάνω στη σκηνή, θα μου φύγουν τα σκατά, άμα κατουρηθώ, πώς θα το σώσω;» και διάφορα τέτοια.
Και τελικά τι έγινε; Δεν κατουρήθηκα, θα ‘χε μαθευτεί κιόλας φαντάζομαι (γέλια).
Το ‘χεις μετανιώσει που δεν κατουρήθηκες, να ‘δινες παραπάνω δημοσιότητα στην παράσταση; Όχι, όχι, δεν το ‘χω μετανιώσει ούτε ποτέ έχω στο νου μου να κάνω κάτι ακραίο για να συζητηθεί, δεν θα ‘θελα κιόλας να ‘χω χεστεί ή να ‘χω κατουρηθεί πάνω στην σκηνή.
Άμα το απαιτούσε ο ρόλος, θα το έκανες; Εάν πραγματικά αυτό έδινε κάτι στην παράσταση, ξέρω ‘γω; Μια φορά ξέρναγα πάνω στην σκηνή, όπως το απαιτούσε ο ρόλος, και παρότι δεν ξέρναγα κανονικά αλλά επειδή το ‘χαμε στήσει τόσο σωστά που ήταν απόλυτα αληθοφανές, σχεδόν σε κάθε παράσταση οι δυο-τρεις πιο κοντινοί θεατές τα μάζευαν κι έφευγαν (γέλια).
Η καθημερινή σου συμπεριφορά επηρεάζεται από τον ρόλο που υποδύεσαι κάθε περίοδο; Ναι. Τώρα υποδύομαι ένα πραγματικό πρόσωπο της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης του ’30-’40, τον Lavrentiy Beria, αρχηγό της μυστικής αστυνομίας, ο οποίος ήταν ένα φοβερό πρόσωπο, δηλαδή μετά τον θάνατό του βρήκανε σκελετούς ανθρώπων στο σπίτι του, ήταν χόμπι ο βασανισμός γι’ αυτόν, ο σαδισμός. Οπότε με πάει σε κάποια μονοπάτια όλο αυτό μέσα από την πρόβα, βλέπω ότι υπάρχει κάτι παρανοϊκό.
Μπορεί να θες να με βασανίσεις δηλαδή τώρα; Όχι, δεν θα ‘μπαινα σ’ αυτή την διαδικασία (γέλιο), αλλά αρχίζω και αγγίζω αυτή την ενέργεια η οποία φυσικά και έχει προέκταση στην καθημερινότητά μου.
Μπορείς ας πούμε να κατανοήσεις ακόμα και έναν τόσο ακραίο χαρακτήρα; Φυσικά. Μπορείς να τον κατανοήσεις γιατί βλέπεις ότι αυτό που είχε αυτός, ίσως το έχεις κι εσύ και όλοι μας. Σαδισμό έχουμε όλοι μας κατά την γνώμη μου.
Ναι αλλά εσύ γιατί δεν προχωράς σε πράξεις; Γιατί δεν εκφράζεις τον σαδισμό σου πάνω στους άλλους; Γιατί μπορεί να έχω συνειδητότητα σε σχέση με αυτό ή μπορεί να το ‘χω δουλέψει με έναν τρόπο, τον σαδισμό μου σαν άνθρωπος, μπορεί να ‘χω δουλέψει με το σκοτεινό μου κομμάτι έτσι ώστε να το ελέγχο σε έναν βαθμό και να μην το εκφράζω επάνω στους άλλους.
Η υποκριτική σας βοηθάει να βελτιωθείτε σαν άνθρωποι; Όχι απαραίτητα, μπορεί να μας κάνει και χειρότερους, έχει να κάνει και με τα υπόλοιπα κομμάτια, δηλαδή αν εγώ ταυτιστώ πάρα πολύ με την ιδιότητά μου και προσπαθώ να παίρνω αξία ας πούμε απ’ το γεγονός ότι με κοιτάνε οι άλλοι, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Σε γνωρίζει ο κόσμος; Και πώς λειτούργησε αυτό στη αρχή με τα «Άγρια Παιδιά» και πώς τώρα πια; Δεν μπόρεσα να το φχαριστηθώ τότε. Είναι απολαυστικό, σε βλέπουν οι κοπέλες και τους αρέσεις, τόσο απλά, κι όχι επειδή εσύ άλλαξες κι έγινες πιο όμορφος αλλά επειδή παίζεις στην τηλεόραση και αυτό έχει κάτι, δεν το απαξιώνω, όταν βλέπεις ένα πρόσωπο στην τηλεόραση αυτό φτιάχνει αμέσως κάτι μες στο κεφάλι σου.
Κι εσύ γιατί δεν το φχαριστήθηκες; Δεν μπόρεσα, είχα μεγάλη δυσκολία με τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο, ήμουν πολύ μπλοκαρισμένος.
Πόσο ήσουνα; 24 χρόνων. Ήμουν πολύ φοβισμένος και προσπάθησα να κρυφτώ και να το σνομπάρω κιόλας λίγο. Ότι αυτά είναι για τους μαλάκες, εγώ κάνω τέχνη, αυτή ήταν η δικαιολογία μου.
Έχει δηλαδή να κάνει και με την δουλειά η οποία σε έκανε γνωστό; Έχεις κάνει και καλύτερα πράγματα από τα «Άγρια Παιδιά». Δεν θα έλεγα καλύτερα ή χειρότερα αλλά διαφορετικά σε σχέση με το πόσο εμβαθύναμε. Δεν μπορώ να μπω σε αυτό τώρα, καλό και κακό.
Η ερμηνεία σου στην συγκεκριμένη σειρά είναι από τις καλύτερές σου; Ε, όχι. Αλλά ήτανε μια χαρά γι’ αυτό που ήταν.
Δεν λέω ότι ήταν κακή δουλειά… Ναι, γι’ αυτό που ήταν, ήταν και μια χαρά αυτό που έκανα. Με βλέπω τώρα και δεν με πετάει έξω αυτό.
Τις βλέπεις τις επαναλήψεις; Εννοείται, ναι, μπορεί να τριπάρω σε περιόδους και να μπω μέσα και να δω και τα 20 επεισόδια.
Παραγγέλνεις πίτσα και σε βλέπεις στα «Άγρια Παιδιά»; Ναι, καυλώνω με την πάρτη μου (γέλια). Ρε παιδί μου, λέω ότι δεν ήταν τόσο βαθιά όσο μια ερμηνεία που μπορεί να έχω πετύχει στο θέατρο αλλά ok.
Έχει τύχει να δουλέψεις με επαγγελματίες που να βλέπεις ότι δεν το ‘χουν; Ότι δεν τραβάει; Φυσικά. Δεν μου χει συμβεί πολλές φορές αλλά την έχω αυτήν την εμπειρία και δεν είναι ευχάριστη. Να αρχίσεις δηλαδή να δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη, να έχεις ψηθεί και να συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι πάμε προς τον γκρεμό, δεν το χει αυτός με τίποτα.
Το καταλαβαίνεις γρήγορα αυτό; Όχι, γιατί στην αρχή αυτό που χρειάζεται για ‘μένα είναι εμπιστοσύνη, οπότε αρχικά εγώ εμπιστεύομαι. Τώρα αν μετά δεις ότι ο «οδηγός» αρχίζει και πηγαίνει περίεργα κι εσύ ρωτάς «που πάμε;», σου λέει «θα δεις θα δεις» ενώ βλέπεις ότι έχει γκρεμό πιο κάτω…
Τι κάνεις τότε; Ε, σε αυτήν την περίπτωση παραιτήθηκα.
Α, έχει συμβεί αυτό που περιγράφεις; Ναι ναι, έχω παραιτηθεί κάνα δυο φορές, έχω έρθει σε ρήξη κι έχω φύγει. Υπάρχει κι ένα κομμάτι που μπορεί να μην είναι το ιδανικό αλλά που μπορείς να επιβιώσεις μέσα σε κάποια δουλειά, γιατί και το ιδανικό είναι ελάχιστες οι φορές που θα υπάρξει και πάλι έχει κι αυτό τα στραβά του.
Τι στραβά; Μπορεί να πιάνουμε το καλλιτεχνικό αλλά να χάνουμε το ανθρώπινο κομμάτι δηλαδή αν εγώ είμαι ο Λανς φον Τρίερ και μπορώ να σου κάνω μια γαμάτη ταινία αλλά θα σου πετάξω τ’ άντερα έξω σε προσωπικό επίπεδο, να το βράσω το να κάνω τέχνη, στ’ αρχίδια μου. Αν εγώ δεν περνάω καλά στην διαδικασία, δεν μου δίνει τίποτα το αν έκανα μια γαμάτη δουλειά. Είναι πολύ σημαντικό για ‘μένα να υπάρχει ανθρωπιά μέσα στην δουλειά και να μην γίνεται η διαδικασία χασάπικο. Τα ξέρουμε αυτά τα παραδείγματα και από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, άνθρωποι που «υπέφεραν» σε χέρια ανθρώπων.
Δεν αξίζει δηλαδή; Για εμένα δεν αξίζει. Ε, εντάξει δεν ξέρω τώρα αν είχε έρθει ο Κιούμπρικ και μου ‘χε πει «έλα να παίξεις» , αν θα του ‘λεγα «κοίτα, φίλε, έχω ακούσει ότι έχεις πολύ κακή φήμη στην πιάτσα…» (γέλια).
Για πες μου λίγο για τα social. Τι να σου πω;
Σε βλέπω εκεί στο facebook γράφεις συνέχεια. Γράφεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι; Ναι, γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι, δεν ανοίγω ένα βιβλιαράκι και λέω κάτσε να βρω κάτι έξυπνο να γράψω, δεν έχω περσόνα αλλά αυτό που έχω δει είναι ότι είμαι πολλά πράγματα.
Είσαι ο ίδιος στο facebook κι ο ίδιος στο instagram; Ο ίδιος είμαι αλλά έχω δει ότι σαν να έχει διαφορετικό επίπεδο κουλτούρας το κάθε μέσο. Θεωρώ ότι το instagram είναι πιο καλλιτεχνικό μέσο.
Στην τηλεόραση δεν πας ή δεν σε καλούν; Δεν με καλούν (γέλια). Δεν τους νοιάζω.
Ούτε την περίοδο που ‘κανες τηλεόραση; Τότε ναι, είχα πάει.
Άρα άμα σε καλέσουν πας. Εξαρτάται. Είμαι ένα πρόσωπο που δεν είμαι στην επικαιρότητα, δεν θα με καλέσουν να μιλήσω για το θέατρο, δεν νομίζω ότι το ευρύ κοινό γνωρίζει τ’ όνομά μου, μπορεί να αναγνωρίζουν το πρόσωπό μου αλλά δεν είμαι διάσημος, οπότε δεν αφορά αυτούς τους ανθρώπους να φωνάξουν εμένα, όχι ότι σαν ηθοποιός δεν είμαι αρκετός αλλά ότι δεν είναι αυτό το κριτήριο που διαμορφώνει τις λίστες των καλεσμένων.
Σε σχέση με την γενιά μας πιστεύεις ότι τα πράγματα έχουν έρθει καλύτερα για ‘σένα από ότι για τον μέσο 32χρονο; Καλύτερα απ’ την άποψη ότι κάνω αυτό που θέλω που είναι τρομερά σημαντικό. Δεν είναι, όμως, μόνο από τύχη αυτό, είναι και θάρρος. Έχω πατήσει πόδι για να μπορέσω να το κάνω, πόδι και στον εαυτό μου και στους άλλους, δεν μπήκα εύκολα μέσα σε αυτή την δουλειά, έχω περάσει και φάσεις ανεργίας και φάσεις ανασφάλειας και φάσεις απαξίωσης από κοντινούς μου ανθρώπους επειδή μπορεί να μην εκπλήρωσα τις προσδοκίες που είχανε για ‘μένα.
Μες στη καθημερινότητά μας όλοι υποδυόμαστε ρόλους. Κινδυνεύουμε το ίδιο με εσάς τους επαγγελματίες ηθοποιούς να χαθούμε τελικά μέσα σε κάποιον απ’ αυτούς; Βέβαια, βλέπεις καθημερινούς ανθρώπους που στο τέλος χάνονται. Παίζω, παίζω, αλλά παίζω ό,τι με συμφέρει, οπότε καταπιέζω συναισθήματα. Αν ξεπεράσω τα όριά μου, θα σκάσω. Όλοι είμαστε ηθοποιοί αλλά αυτό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο αν δεν υπάρχει συνειδητότητα του τι κάνουμε. Το να κάνω τον γλυκούλη σε μια υπάλληλο της εφορίας είναι ένας ρόλος που θα με βοηθήσει να τελειώσω πιο γρήγορα, το κάνω όμως με πλήρη συνείδηση του τι κάνω και γιατί, για να πάρω ένα χαρτί και να φύγω, αν όμως εγώ παίζω ρόλους και μέσα στις προσωπικές μου σχέσεις, τότε χάνω το ποιος είμαι στην πραγματικότητα.
Θες να μου πεις δυο λόγια για την παράσταση; Δυο κορίτσια σκηνοθετούν; Ναι, η Ιουλία Σιάμου και η Ζωρζίνα Τζουμάκα, δεν μου ‘χει ξανατύχει να με σκηνοθετούν δύο άτομα και αυτές οι δυο είναι πιο μαλακές γιατί οι γυναίκες δεν είναι μαλακές συνήθως σε αυτόν τον ρόλο. Έτσι με αυτές τις κοπέλες υπάρχει χώρος ώστε να αναπτυχθούν πράγματα, να χαλαρώσεις και να τις εμπιστευτείς.
Το έργο δεν έχει ξανανέβει ούτε είναι γνωστό. Όχι. Λέγεται «Το χέρι του Γιάνος». Είναι ενός Αργεντίνου του Daniel Dimeco, είναι βραβευμένο έργο και ο συγγραφέας θα παρευρεθεί και στην πρεμιέρα μας.
Και τι πραγματεύεται; Διαδραματίζεται στη σταλινική Σοβιετική Ένωση και αυτό που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει ένα πρόσωπο, ο διορισμένος από τον Στάλιν αρχηγός της μυστικής αστυνομίας, ο οποίος φυτεύει έναν δημοσιογράφο σε διευθυντική θέση στην Πράβντα, την εφημερίδα του κόμματος, ως αχυράνθρωπο που σπιλώνει και κατηγορεί ανθρώπους ώστε να μπορεί το καθεστώς να τους δικάσει και στην συνέχεια να τους εξορίσει ή ακόμα και να τους εκτελέσει. Υπάρχει, λοιπόν, ένα πολιτικό φόντο στο έργο, όμως, στην πραγματικότητα το θέμα είναι πως δομούνται και πως διαμορφώνονται οι σχέσεις μέσα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με τον φόβο να αιωρείται.
Αυτή είναι και η σύνδεση με την σημερινή εποχή; Ο φόβος; Νομίζω πως ναι, πως ο φόβος φανερώνει τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αυτά που ίσως δεν ξέρουμε ότι έχουμε. Πόσο εύκολο είναι να προδώσουμε; Πόσο εύκολο είναι να απαξιώσουμε;
Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου,σε μια μικρή δηλαδή σκηνή. Πόσο επηρεάζει μια μικρή ή μια μεγάλη σκηνή την ερμηνεία ενός ηθοποιού;
Γιατί ανάμεσα σε τόσες παραστάσεις που ανεβαίνουν να προτιμήσω την δική σας;
