Η όλη φάση στην ΕΣΗΕΑ ξεκίνησε από τους φίλους του Παύλου, την επομένη της νύχτας του θανάτου του και στην κηδεία, επειδή βρέθηκε εκεί όλη η χιπ-χοπ σκηνή.
Βόηθησε και το ότι ο Μιχάλης Μυτακίδης ήταν θετικός, γιατί ο Παύλος ξεκίνησε από εκεί. Μπορεί όλο αυτό να ήταν για μια μέρα, μπορεί να ήταν για παραπάνω, δεν ξέρω, μπορεί να ήταν λίγο αστείο, ότι μαζεύτηκαν κάτι ράπερς στην ΕΣΗΕΑ, αλλά αν το σκεφτείς λίγο κοινωνιολογικά-ανθρωπολογικά, στην Ελλάδα ίσως και να μην έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο και με τόση ειλικρίνεια από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα τα τελευταία χρόνια.
Χάρηκα πολύ όταν το είδα να γίνεται πραγματικότητα, κάτι που θα φαινόταν εξωγήινο, αν το έλεγες στα χιπ χοπ φόρουμ που μιλάνε όλοι οι πιτσιρικάδες. Θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό τους έκανε να σκεφτούν λίγο περισσότερο.
Δε μου φάνηκε περίεργο που δημοσιεύτηκε η φωτογραφία του Παύλου. Έτσι συμπεριφέρεται ο Τύπος από την εποχή του αυριανισμού που ξεφτίλισε ανεπανόρθωτα τον κλάδο της δημοσιογραφίας.
Το χειρότερο είναι η ελληνική νοοτροπία, το ότι ο καθένας νοιάζεται για το μαγαζάκι του, τη φράξια του. Αυτό σε κάποιο βαθμό είχε περάσει στο χιπ-χοπ. Οπότε το ότι καταφέραμε και μιλήσαμε λίγο πιστεύω ότι έκανε καλό σ’ όλους μας.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει τη μπάλα, για να το πω απλά. Αυτοί που μιλάνε για κρεμάλες και μνημόνια και κακούς ξένους – όλως τυχαίως αυτή η ρητορική ταυτίζεται με της Χρυσής Αυγής – δεν ξέρουν καν ποιος είναι ο Ηλίας Ηλιού ή ποιος είναι ο Λαμπράκης και δεν έχουν μεγάλη σχέση με την Αριστερά.
Φωνάζουν διάφοροι “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ” χωρίς να έχουν ιδέα τι έγινε εκεί. Ότι ο Μελιγαλάς κανονικά πρέπει να προκαλεί ντροπή, για το πώς κατάντησε ένα ολόκληρο κίνημα. Όλοι αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Έβλεπαν τόσο καιρό μπάλα και ξαφνικά αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα πολιτικά.
Το επίθετό μου είναι Κλιντ, αλλά γεννήθηκα στην Ελλάδα, με μεγάλωσε η μάνα μου, που όπως πάρα πολύς κόσμος ήταν παιδί θυμάτων του Εμφυλίου. Όλοι όσοι συμμετείχαν στον Εμφύλιο είχαν απώλειες. Η μάνα μου ήταν στην πλευρά ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, είχαν ξεκινήσει με τον αγώνα κατά των Ναζί και τελικά ο πατέρας της βρέθηκε στη φυλακή και η μάνα της την κοπάνησε για Ρουμανία. Η μάνα μου όμως ποτέ δεν πίστεψε ότι η Αριστερά είναι το μέγιστο καλό, ούτε θέλησε ποτέ να γίνει δεύτερος εμφύλιος. Αυτό μάλλον έχει περάσει και σε μένα.
Καταλαβαίνω όσους λένε ότι τους Ναζί δε μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με διάλογο. Στην ΕΣΗΕΑ όμως δεν πήγαμε για να αντιμετωπίσουμε συνολικά το φασισμό. Δεν έχουμε τη λύση. Αυτό που ξέρουμε είναι πως ό,τι συμβαίνει τόσο καιρό, που ο καθένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο, σίγουρα δεν είναι η λύση. Εμείς θέλαμε να τονίσουμε καταρχάς ότι ο Παύλος δεν ανήκε σε κανένα κόμμα, δεν είχε παρωπίδες. Θέλαμε να πούμε στον κόσμο ποιος ήταν ο Παύλος τόσο ως ράπερ όσο και ως άνθρωπος. Το ίδιο το γεγονός, ότι ήμασταν όλοι μαζί εκεί, νομίζω ότι έδωσε ένα μήνυμα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι πολύς κόσμος, είτε είναι στο χιπ-χοπ είτε είναι δημοσιογράφοι σαν κι εσένα είτε είναι κάπου αλλού, δεν χωράνε μέσα στα καλούπια που τα mainstream media και οι πολιτικοί υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν. Ένας κόσμος που θέλει να ζήσει σε μία χώρα που δε θα μοιάζει με το Ιράν, που θέλει την εκκλησία ξεχωριστά από το κράτος, που θέλει οι νόμοι να μην εφαρμόζονται μόνο για εξακρίβωση αν έχεις “τζίβες”.
Μνημόνιο, μνημόνιο, μνημόνιο… έχω βαρεθεί να ακούω αυτή την κωλο-λέξη. Κανείς δε μιλάει για τα προβλήματα που είχαμε πριν από το μνημόνιο, που αφήναμε τον καθένα “γνωστό του γνωστού” να κάνει ότι γουστάρει. Ο ίδιος ο αντιπρόσωπος των αστυνομικών μετά τη δολοφονία είπε ότι θέλει επιτέλους οι προϊστάμενοι να διορίζονται βάσει της υπηρεσίας τους στο σώμα, αν έχουν πιάσει πολλούς εγκληματίες, ας πούμε, το οποίο έχει μία λογική. Ακόμα και αυτοί δείχνουν να επιζητούν μία εξυγίανση. Λέμε τώρα…
Ζούμε στο 2013, έχουμε πυρηνικά, θερμαίνεται ο πλανήτης, πόσο αισιόδοξος μπορεί να είσαι; Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για αυτά που μας αξίζουν.
Για να μπορείς να πεις αν κάτι είναι αναστρέψιμο, όπως η τωρινή κατάσταση με τη Χρυσή Αυγή, πρέπει να ξέρεις που θα καταλήξει. Ίσως και να έχει αρχίσει να αναστρέφεται τώρα με τις τελευταίες εξελίξεις. Το θέμα είναι αν εμείς ως κοινωνία μπορούμε να χαράξουμε ένα όριο, γι’αυτόν που λέει ότι δε συνέβη ποτέ το Ολοκαύτωμα ή γι’αυτόν που κάνει ένα έγκλημα μίσους, που επιτίθεται σε γκέι, σε ανθρώπους που πιστεύουν σε άλλους θεούς.
Δε μου φάνηκε περίεργο που δημοσιεύτηκε η φωτογραφία του Παύλου. Έτσι συμπεριφέρεται ο Τύπος από την εποχή του αυριανισμού που ξεφτίλισε ανεπανόρθωτα τον κλάδο της δημοσιογραφίας.
Όταν μαζευτήκαμε στην ΕΣΗΕΑ ένας πιτσιρικάς ράπερ, αρκετά οξύς, βγήκε και είπε: “Μέχρι και την ΕΣΗΕΑ καταγγέλουμε για τη δημοσίευση”. Και πετάγεται ένας τύπος μέσα από την αίθουσα και λέει: “Είμαστε συνδικαλιστές, δε φταίμε εμείς για τον μαλάκα τον Αναστασιάδη και τα αφεντικά”. Ο κλασικός ο συνδικάλας, ο αυριανιστής, ο παλιοπασόκος, ο νεοσυριζαίος, ο κομματικομαλάκας που νομίζει ότι δεν έχει καμία ευθύνη.
Fuck the police, τα έχουμε πει αυτά. Αλλά τώρα που έχει γεννηθεί το παιδί μου, δε μπορώ να μη χαίρομαι λίγο μιας και φαίνεται να υπάρχει μία διάθεση να εκδιωχθούν από την αστυνομία τύποι που κόντευαν να χτυπήσουν σβάστικες στο μπράτσο.
Δε μπορώ να σκεφτώ πως θα αντιμετώπιζα ένα χρυσαυγίτη, όχι κάποιον σκληροπυρηνικό, αλλά ένα λαϊκό παιδί από το Πέραμα. Εδώ παρεξηγούμαι με φίλους μου για τον έντονο τρόπο που μιλάω. Μπορεί και να έκανα τα χειρότερα…
Ζούμε στο 2013, έχουμε πυρηνικά, θερμαίνεται ο πλανήτης, πόσο αισιόδοξος μπορεί να είσαι; Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλέψουμε για αυτά που μας αξίζουν. Δε μιλάω για να μας δώσουν λεφτά οι Γερμανοί, ούτε για εθνικοαπλευθερωτικούς αγώνες. Μιλάω για πράγματα όπως το να μην έχουμε νεοναζί στην αστυνομία ή να μην έχουμε νεοναζιστικό κόμμα.
Δε γίνεται να ζεις κάτω από το φόβο, ούτε όμως πρέπει να τον προκαλείς.
