Είναι αυτός ο Καλιφορνέζος μουσικός που θυμίζει τον Buddy Holly. Και αυτή είναι σίγουρα η ατάκα που έχει βαρεθεί να ακούει όλα αυτά τα χρόνια. Με μια ψυχή ποτισμένη στο Rhythm and Blues και τρία άλμπουμ στην πλάτη του επιστρέφει στη σκηνή του Gagarin 205. Εκεί που πριν δύο χρόνια είχε ξεσηκώσει όλο τον κοσμάκη από κάτω σε τέτοιο σημείο, που τα πόδια μας πηγαινοέρχονταν ρυθμικά ακόμα και στον ύπνο μας. Αλήθεια λέω. Λίγους μήνες πριν έρθει για εκείνο το live είχαμε μιλήσει ανάλαφρα για την ξαφνική επιτυχία που τον βρήξε κάπως απροετοίμαστο. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, έχουν συμβεί πολλά. Μεταξύ άλλων: ένας σχιζοφρενής φίλος και παραγωγός που νόμιζε ότι διακατέχεται από το διάβολο, κάποιοι έμποροι ναρκωτικών, μία πτώχευση και εν τέλει η εκλογή του Τραμπ. Ναι, ο Nick Waterhouse είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, που ευτυχώς για εμάς συνεχίζει να αγαπάει αυτό που κάνει και έρχεται να μας το αποδείξει στις 25 Φεβρουαρίου.
Διάβασα ότι στο νέο σου άλμπουμ Never Twice συμμετέχουν πολλοί μουσικοί με τους οποίους έχεις συνεργαστεί στο παρελθόν είτε στο στούντιο είτε σε live sessions. Ναι, κάπως έτσι. Αυτός ο δίσκος «φυλακίζει» μια αφρόκρεμα, ας το πω έτσι, μουσικών με τους οποίους έχουν διασταυρωθεί οι δρόμοι μας όλα αυτά τα χρόνια. Όταν δημιουργείς μία ηχογράφηση, πρόκειται για μια στιγμή στην αιωνιότητα. Ένας δίσκος παύει να είναι απλώς μια περφόρμανς, είναι σαν ένα συναισθηματικό ή καλλιτεχνικό τοπίο. Ήθελα λοιπόν μέσα σε αυτό το τοπίο να βρίσκονται οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε κάνει όμορφα πράγματα στο παρελθόν.
Ποια στοιχεία σε έκαναν να επιλέξεις αυτούς τους μουσικούς; Η τεχνική τους ή η χημεία μεταξύ σας; Όταν ξεκινούσα την καριέρα μου σκεφτόμουν πάντα ότι θα ήθελα να συνεργαστώ με ανθρώπους που θα έχουν την ίδια ορμή. Στους συγκεκριμένους μουσικούς διέκρινα ψυχή και μια αγάπη για τα blues. Ήταν μια διαδικασία που θυμίζει πολύ τη διαδικασία του κάστινγκ για μια ταινία. Επιλέγεις αυτόν που πιστεύεις ότι ταιριάζει στην ιστορία σου και θα την αναδείξει. Όταν ηχογραφώ ένα άλμπουμ, θέλω όλοι οι μουσικοί να βρίσκονται σε ένα δωμάτιο και να βγαίνει αυθεντικό συναίσθημα. Δεν με ενδιαφέρει να ηχογραφεί ο καθένας το κομμάτι του και να φεύγει μετά όλο το υλικό να πάει σε κάποιο κομπιούτερ ώστε να γίνουν όλα ηλεκτρονικά.
Είναι αλήθεια ότι μετά την τουρνέ για το άλμπουμ Holly αντιμετώπισες μεγάλες δυσκολίες σε καλλιτεχνικό και προσωπικό επίπεδο που σε έριξαν συναισθηματικά; Η τουρνέ ήταν πραγματικά υπέροχη και δεν περίμενα τόση επιτυχία όταν άρχισα να δουλεύω εκείνο το άλμπουμ. Όταν όμως δουλεύεις πολύ, κάποια στιγμή αρχίζεις και μπερδεύεσαι και νομίζεις ότι τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ότι στην πραγματικότητα. Ενώ λοιπόν πίστευα ότι όλα κυλάνε ωραία, ενημερώθηκα ότι είμαι απένταρος από τους ανθρώπους που διαχειρίζονταν τα οικονομικά μου.
«Υπάρχει μία παρανόηση και ο κόσμος πιστεύει ότι θα ήθελα να ζω στα ‘60s ας πούμε αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες από εκείνα τα χρόνια, από μουσικούς που έχουν να πουν ενδιαφέροντα πράγματα αλλά μέχρι εκεί.»
Πώς συνέβη αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να αφήσεις μια μεγάλη σχέση να χαθεί. Δίνεις προτεραιότητα σε άλλα πράγματα και κάποια άλλα ξεγλιστρούν. Έδωσα βάση σε μετριότητες, όπως πιεστικούς μάνατζερ, πιεστικούς μουσικούς, πιεστικά media και άφησα πίσω κάποια άλλα -εν τέλει πιο σημαντικά- φτάνοντας στο σημείο για ενάμιση χρόνο να μην έχω σπίτι να μείνω. Έμενα σε σπίτια φίλων. Μου πήρε λοιπόν κάποιο χρόνο να ανακάμψω και να μαζέψω δυνάμεις για να συνεχίσω.
Με λίγα λόγια μου λες ότι η μουσική βιομηχανία σκοτώνει τη μουσική. Βεβαίως και μπορεί να το κάνει. Ειδικά όταν αντιμετωπίζει ανθρώπους σαν εμένα που είναι λίγο επιπόλαιοι. Η βιομηχανία μου φέρεται σαν να είμαι απλώς ένας παραγωγός ενός προϊόντος και όχι καλλιτέχνης και αυτό δείχνει απερισκεψία προς τους ανθρώπους σαν εμένα που το προϊόν τους το έχουν παράξει με ευαισθησία.
Διακρίνω μια πικρία στον τόνο της φωνής σου. Έχεις σκεφτεί να τα παρατήσεις όλα; Φυσικά και το σκέφτηκα, φυσικά και έκανα πίσω για λίγο καιρό αλλά πρέπει να το πολεμήσεις αυτό το συναίσθημα. Αυτό είναι το νόημα τελικά.
«Ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι σπασικλάκι αλλά δεν είμαι καθόλου. Ίσως φταίει η εικόνα μου. Πιστός στο στυλ των ‘50s/’60s με τα γυαλιά μου.»
Άρα πλέον αισθάνεσαι καλύτερα; Όχι απαραίτητα, χαχαχα. Η διαδικασία δημιουργίας αυτού του δίσκου ήταν καταστροφική. Κατάφερα να ανασυγκροτήσω δυνάμεις, να μαζέψω τους μουσικούς, να πάρω φόρα για να ξεκινήσω πάλι και τελικά να κάνω το λάθος να εμπιστευτώ ξανά τον μέντορά μου και παραγωγό Mike McHugh. Τον πιο κακεντρεχή, διαβολικό άνθρωπο που έχω συναντήσει. Στην πραγματικότητα είναι σχιζοφρενής αλλά για πολύ καιρό έκανα τα στραβά μάτια από ευαισθησία. Είχε μεγάλο πρόβλημα με τα ναρκωτικά, κάτι που το έκρυβε από μένα και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ ξέσπασαν όλα. Γι΄αυτό σου είπα ότι ήταν μία καταστροφική διαδικασία.
Βγήκες όμως από αυτό. Επίπονα και δύσκολα. Κάθε μέρα προσπαθούσα να διαχειριστώ την τρέλα κάποιου. Και το έκανα αυτό για να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία επειδή είχε μόλις βγει από τη φυλακή και ήταν φίλος μου αρκετά χρόνια. Ήθελα να τον βοηθήσω αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν να δένω μια βαριά άγκυρα στο λαιμό μου, να πηδάω στη θάλασσα και μετά να προσπαθώ να κολυμπήσω προς την επιφάνεια. Σχεδόν διέλυσε το δίσκο αυτός ο άνθρωπος. Ένα από τα μηχανήματα πήρε φωτιά από δική του απερισκεψία, τράκαρε δύο αυτοκίνητα και τα έκανε σμπαράλια, έφερνε στο στούντιο εγκληματίες και εμπόρους ναρκωτικών που μας απειλούσαν όλους, νόμιζε ότι είχε μπει μέσα του ο διάβολος και διάφορα τέτοια όμορφα.
Τουλάχιστον μία ημέρα θα μπορείς να γράψεις ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Σκέψου το έτσι. Χαχαχα, είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί.
Ακούγοντας όλα αυτά έχω και λίγο την αίσθηση ότι είσαι τελειομανής. Ισχύει; Καθόλου. Ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι σπασικλάκι αλλά δεν είμαι καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην εποχή του ερασιτεχνισμού. Όλα είναι ερασιτεχνικά και σκατούλες. Οι περισσότεροι προτιμούν να δουν reality TV παρά έναν καλό ηθοποιό. Δεν είμαι τελειομανής αλλά από την άλλη όταν όλα είναι τόσο χαλαρά, σίγουρα δεν θα μείνω στη μετριοπάθεια. Η διαδικασία που ακολουθώ δημιουργώντας κάτι στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο χαλαρή και περισσότερο καλλιτεχνική από αυτό που φαντάζεται ο κόσμος.
Είπες τη λέξη «σπασικλάκι»; Την ακούς συχνά; Παράξενος, σπασικλάκι και άλλα παρόμοια. Ίσως φταίει η εικόνα μου. Πιστός στο στυλ των ‘50s/’60s με τα γυαλιά μου. Είμαι σίγουρος πάντως ότι ο Kanye West είναι περισσότερο σπασικλάκι από μένα και ότι ακούει κάθε κομμάτι του επί 10 μήνες και το πειράζει συνεχώς μέχρι να κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Εγώ έχω έτοιμο ένα τραγούδι σε τρεις ώρες.
Καλά ο Kanye πιθανότατα κάνει ενδελεχή ανάλυση πολλών τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Ξεσκίζει άλλους καλλιτέχνες εννοείς, τους κατακλέβει.
Όπως το θέσει κανείς. Πίσω στο δικό σου άλμπουμ όμως. Το συναίσθημα που μου άφησε είναι πολύ πιο απαλό απ’ ότι όταν άκουσα το Holly. Σε πάει σταθερά επάνω στο κύμα, είναι πιο εσωστρεφές και δεν νιώθω ότι θες να εντυπωσιάσεις πλέον αλλά να δείξεις απλώς ποιος είσαι. Μου αρέσει αυτό. Μου αρέσει που το βλέπεις έτσι και νομίζω ότι είναι αλήθεια. Στον πρώτο μου δίσκο κυριαρχούσε η ενέργεια και η βιασύνη της νεότητας και ο ενθουσιασμός που επιτέλους είχα καταφέρει να έχω την μπάντα μου και να ηχογραφούμε, στον δεύτερο ήταν πιο μετρημένα μεν τα πράγματα αλλά και πιο φιλόδοξα, με τον τελευταίο ένιωσα σαν να έχω βρει το ρυθμό μου και να πηγαίνω. Ήταν πολύ λυτρωτικό να έχεις δίπλα σου μουσικούς με γνώσεις που δεν χρειάζεται να τους μάθεις πώς να ανταποκριθούν σε κάθε κομμάτι.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μάζευες σπάνιους δίσκους. Είναι κάτι που κάνεις ακόμη; Πάντα και παντού.
Ποιο είναι το «διαμάντι» που βρήκες πρόσφατα; Έψαχνα χρόνια να βρω το “Besame Mucho” από τον Richar Berry και τελικά το βρήκα και το αγόρασα μόλις για δύο δολάρια. Πιθανότατα ο ίδιος δίσκος κοστίζει πολύ πιο ακριβά αν ψάξεις on line αλλά τελικά η χρηματική αξία δεν έχει τόση σημασία. Δεν είναι αυτή που καθιστά ένα δίσκο πολύτιμο ή όχι.
Προφανώς και είσαι ένας ρομαντικός θαυμαστής του παρελθόντος αλλά θα προτιμούσες τελικά να ζεις στο παρελθόν ή όχι; Θα ήθελα να ζω σε μία δεκαετία που δεν θα υπήρχαν τα smartphones. Υπάρχει μία παρανόηση και ο κόσμος πιστεύει ότι θα ήθελα να ζω στα ‘60s ας πούμε αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες από εκείνα τα χρόνια, από μουσικούς που έχουν να πουν ενδιαφέροντα πράγματα αλλά μέχρι εκεί. Ίσως να ήθελα να δω μουσικούς να παίζουν τότε αλλά ξέρεις είναι και λίγο αστείο να λες θα ήθελα να ζω τότε γιατί δεν ξέρεις καν κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα γινόταν αυτό. Μπορεί να ήμουν αγρότης κάπου και να μην είχα καμία επαφή με τη μουσική. Οπότε ας μείνουμε στο παρόν.
Πώς είναι τα πράγματα γύρω σου μετά την εκλογή του Τραμπ; Νιώθεις κι εσύ ότι είναι μια σκοτεινή περίοδος για την Αμερική και κατά προέκταση για ολόκληρο τον κόσμο; Πιστεύω ότι είναι μια πάρα πολύ σκοτεινή περίοδος. Νομίζω ότι το Brexit ήταν μια πρώτη ένδειξη του τι θα επακολουθούσε. Είμαι βαθιά απογοητευμένος αλλά παράλληλα χαίρομαι που άρχισα να ακούω Mose Allison όταν ήμουν 15 ετών γιατί τα κομμάτια του με προετοίμασαν για πολλά. Είμαι 30 χρονών αλλά πολλοί συνομήλικοί μου είναι πραγματικά ανώριμοι και σε καταστάσεις σαν αυτές, αντιδρούν με παιδιάστικη χαρά ή παιδιάστικο τρόμο. Το αντιμετωπίζω με βαθιά απογοήτευση και σαφώς φόβο και δεν μπορώ να δω κάτι καλό να βγαίνει από όλο αυτό παρά μόνο καλή μουσική και γενικότερα καλές τέχνες. Γιατί έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν ότι οι καλλιτέχνες δημιουργούν σπουδαία πράγματα σε μεγάλες κρίσεις.
Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει από την τελευταία σου επίσκεψη στην Ελλάδα; Εκείνη η επίσκεψη ήταν μαγική. Φαινόταν πως όσοι με πλησίαζαν εκτιμούσαν πολύ αυτό που κάνω, ήταν φιλικοί, ευγενικοί και πολλοί μιλούσαν ποιητικά. Δεν θέλω να μιλήσω με στερεότυπα αλλά ένιωσα ότι η μουσική και οι τέχνες γενικότερα, πραγματικά σημαίνουν κάτι για εσάς. Στην Αμερική έχω την αίσθηση ότι όλοι αντιμετωπίζουν τα πάντα σαν να είναι αναλώσιμα. Εσείς τα εκτιμάτε διαφορετικά.